Πάλι βροχή... Λες κι ο ουρανός συνομωτεί πάλι εσένα να μου φέρει στη θύμηση. Για να με "πειράξει" ακόμη μια φορά. Δυστυχώς εμβόλιο για τον πειρασμό και τη νοσταλγία δεν έχει ακόμη εφευρεθεί. Και έτσι πάλι θα πρέπει το ίδιο "μαρτύριο" να υποστώ..
Όχι πως τις άλλες μέρες λιγότερο σε σκέφτομαι. Μα να...είναι κάτι τέτοιες στιγμές που η λαχτάρα μου για σένα "θεριεύει" ολο και πιο πολύ. Και με γυρνά στο τότε...
Τότε που για πρώτη φορά σε αντίκρυσα. Να στέκεσαι μπροστά μου,με ένα χαμόγελο που ποτέ δεν ξέχασα. Η ομορφιά σου μου είχε κόψει την ανάσα. Κι εγω...εγω αμήχανα να σε κοιτώ και λέξη να μην μπορώ να ψελλίσω. Εγω,η συνήθως λαλίστατη, τα είχα χαμένα. Ανήμπορη και έκθαμβη στεκόμουν μπροστά σου.Σα στήλη άλατος,σαν εκείνη την κακόμοιρη γυναίκα του Λωτ που σα γύρισε πίσω να κοιτάξει "μαρμάρωσε".
Ενώ εγω...στο μέλλον "έβλεπα" και ονειρευόμουν όλα όσα μαζί σου θα ζούσα. Κ αι κάθε φορά που σε έβλεπα το ίδιο μοτίβο. Πόση εντύπωση σου έκανε,θυμάμαι, αυτό; Έτοιμη,σαν από καιρό ένιωσα για να κάνω ένα ταξίδι μαζί σου. Μια περιπλάνηση που τελικό προορισμό θα είχε τη "Γη της Επαγγελίας". "Έκοψα" το εισιτήριο και ξεκίνησα.
Τα ταξίδια όμως δεν έχουν πάντα αίσιο τέλος,ούτε πάντα καταλήγουν σε Ιθάκες...Δε λέω,μέρος του παιχνιδιού και αυτό. Και δε σου θυμώνω, όχι πια...
Μα κάθε φορά που κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία σου,ναι,αυτή που σου έκλεψα και πάντα αναρωτιόσουν που είχε χαθεί, ο χρόνος πίσω με γυρνά...Στο τότε. Και αυτά τα μάτια σου... να μου θυμίζουν εκείνη την πρώτη-πρώτη φορά,έτσι όπως με κοιτούν...
Πάλι νοστάλγησα το γέλιο σου,το πρόσωπο σου-εσένα.Είσαι μια πληγή μέσα μου και αυτό που σου γράφω την ξύνει ακόμη πιο βαθιά.Μικρόβιο που μολύνει χειρότερα τη χαίνουσα πληγή.
Πού να ΄σαι τώρα; Με τί χαίρεσαι και με τί παρηγοριέσαι;Τί να σκέφτεσαι; Ποτέ δε θα μάθω. Όμως αυτή η "κλεμμένη" φωτογραφία θαναι πάντα εδω για να θυμίζει΄το χαμόγελο,τα μάτια, το πρόσωπο σου-εσένα. Που όσο κι αν προσπάθησα ποτέ δε μπόρεσα να ξεχάσω ή να σβήσω.
Ίσως πάλι και να μην το θέλησα. Ποιός ξέρει;...
Αν μπορούσες να μ΄ακούσεις μόνο...