Για άλλα να ρωτάς

Μη με ρωτήσεις
-αν θέλω

Ρώτα με
-πόσο θέλησα

Αν μπορώ
-μα τι μπόρεσα

Αν αντέξω
-για όσα άντεξα

Αν σε πιστεύω
-πόσο σε πίστεψα

Αν φοβάμαι
-πόσο θα ήθελα να μη φοβάμαι

Αν θα μείνω
-αν θα μπορέσω να μείνω

Αν θα πονέσω
-τι και ποιός θα πονέσει περισσότερο

Αν μπορεί ο χρόνος να κερδίσει
-αν ο χρόνος χρόνο θα δώσει

Μη με ρωτήσεις γι΄αυτά.Για τ΄άλλα ρώτα με
Κι αν δεν έχω για όλα απαντήσεις
Λυπάμαι-θα σου πω
Ακόμη τις ψάχνω,ξέρεις
Και δεν ξέρω κι αν θα τις βρω..

Οι δικοί μου γενάρηδες

Αυτοί που..

Ερωτεύτηκα.Που θυμήθηκα.Που ξέχασα
Που έκλεψα.Που με άλλαξαν.Που δόθηκα.Που με ξέχασαν

Που βράχηκα μέχρι την ψυχή.Που στέγνωσα.Που έλιωσα
Που τραγούδησα.Που με έκλεψαν.Που με μίσησαν

Οι δικοί μου γενάρηδες

Που πίστεψα.Και δεν με πίστεψαν.Που μου έταξαν.Κι ύστερα ξέχασαν
Που νόμισαν πως κράτησαν στα χέρια τους τα κλειδιά της βασιλείας.Κι ύστερα μέσα σε μια νύχτα παραβιάστηκε η Εδέμ τους από αγάπες αυτοαναιρούμενες

Που ζωγράφισαν ταξίδια.Κι ύστερα τσάκισαν το καράβι μου και το πέταξαν να σαπίσει σε ένα παλιό και ξεχασμένο ταρσανά
Που αγκάλιασα.Μα με πρόδωσαν.Που τους άντεξα.Μα δεν το θυμήθηκαν

Που τις στιγμές τους ψηλάφισα.Και δεν μου το συγχώρησαν.Ακόμα και τώρα
Που εξάντλησαν το ωραίο.Και το επαναπροσδιόρισαν.Μεταμορφώνοντάς το σε αρχέγονο κάλλος

Που φωτογράφισαν τη μνήμη.Και τη στιγμή του «κλικ»,σταμάτησαν στην αθωότητα της αιωνιότητας.Μη δυνάμενοι να προφυλάξουν το μαρτύριο του χαμού τους
Που δίψασαν για Ζωή.Και δεν φοβήθηκαν το θάνατο να αγκαλιάσουν.Και την τρέλλα που τον γεννάει

Που ματαίωσαν και ματαιώθηκαν.Μα δεν συνθλίφτηκαν από τη λήθη.Ούτε εξοστρακίστηκαν στο παραμύθι του προβλέψιμα απρόβλεπτου
Που με τον χρόνο τους αναμετρήθηκαν.Με τα κέρδη τους.Και τις απώλειές τους.Και τις ευθύνες τους ανέλαβαν.Για το άμετρο μέτρο που στην Αγάπη δεν εφάρμοσαν

Που κυνήγησαν το ανέφικτο.Πόθησαν το άπειρο.Και ρίζωσαν στη σχετική απολυτότητα του πάντα.Ελπίζοντας σ΄αυτήν μέχρι το τέλος

Οι δικοί μου γενάρηδες

Αρχή και τέλος

Του

Θανάτου

Μα

Και

Της

Αθανασίας [ μου…]

Απορία

Λέξεις.Υποσχέσεις.Όνειρα.Συναισθήματα
Ψέματα.Αλήθειες.Ήχοι και εικόνες

[Τι να πιστέψω.Τι να κρατήσω.Πόσα να αφήσω πίσω]

Συγγνώμες.Δάκρυα.Πόνος ψυχής.Αδιέξοδα

[Κάποτε τα αγκάλιασα.Τα έκανα δικά μου.Ήθελα να τα παλέψω.Όχι για μένα]

Νυχτερινές διαδρομές σε μέρη που αγάπησα.Με άρωμα παλιάς πόλης.Με χρώματα μιας σελήνης ολόγιομης.Που ξυπνούσε συναισθήματα πρωτόγνωρα.Φόβους και αναστολές.Μα και έντονη επιθυμία.Για το μαζί.Για την προσπάθεια

[Σαν να ακούω ακόμα τα λόγια που ειπώθηκαν.Σαν να βλέπω πάλι τα γεμάτα λαχτάρα βλέμματα.Σαν να γεύομαι ξανά τον πόθο του φιλιού]

Αμηχανία και δέος.Για το άγνωρο.Βήματα μπροστά.Πισωγυρίσματα.Αναβολές

[Χρόνος χρειάζεται.Κι όλα θα γίνουν.Όλα τα θέλω, μπορώ να γίνουν.Χρόνος…]

Υπεκφυγές.Αοριστίες.Κι άλλος χρόνος.Κι άλλες αντοχές.Ανεξάντλητες

[Κι όμως..τα όρια στενεύουν.Τα λάθη παραμονεύουν.Κι αυτές οι κατασκευασμένες ενοχές που αληθινές μοιάζουν-χωρίς να είναι..]

Άρνηση παραδοχής.Κατάφαση πραγματικότητας.Ουδέτερος χωροχρόνος.Αποδοχή αναγκαιότητας.Συνεχείς και ατελέσφορες διαδρομές

[Επιθυμία και ανάγκη που εξουδετερώνονται από έναν συμβατικό αντικομφορμισμό.Ή μήπως από έναν αντισυμβατικό κομφορμισμό;Απορία..]

Τι μένει τελικά όταν τραβήξεις τη σκανδάλη;Όταν σημαδέψεις και δεν αστοχήσεις;
Μα για πες μου..ποιόν σημαδεύεις;

Εμένα ή εσένα;
Το παρόν ή το μέλλον;
Το ψέμα ή την αλήθεια;

Συγγνώμη, λάθος-θα πεις-
Αποδεκτή;

Δεν έχει απάντηση-όχι τούτη τη φορά-

Εσύ θα κρίνεις

Αν θα έπρεπε ή όχι

Κι αν αξίζει

Να υπάρξει..

Καληνύχτα…

Ακόμη παιδί

Παιδί

Κάθε που ονειρευόταν.Κάθε που πίστευε πως όλα τα μπορεί.Κάθε που ήλπιζε πως τίποτα δεν χάθηκε.Κάθε που τ΄ αστέρια μέτραγε και προσευχές σιγοτραγούδαγε κάτω απ΄το φως μιας ολόγιομης σελήνης.Κι ας μάτωνε το φεγγάρι.Κι ας σκόρπιζε ο άνεμος τα λόγια τους στους πέντε ανέμους

Παιδί

Όταν ζωγράφιζε ακόμα παραμύθια.Με χέρι τρεμάμενο.Κι ας μην ήξερε να ζωγραφίζει.Ποτέ δε μπόρεσε.Μα είχε φαντασία.Και σε αόρατους καμβάδες άπλωνε τα χρώματα της δικιάς της παλέτας.Κι ας τελείωναν κάποτε τα χρώματα

Παιδί

Όταν μπάρκαρε σε πλοία πειρατικά.Εκείνη και οι "ναύτες" της.Για να ανακαλύψουν νέους θησαυρούς.Για να κουρσέψουν τη στιγμή.Με πυξίδα την καρδιά.Για το άγνωστο.Κι όπου τους έβγαζε.Κι ας πορευόταν καμιά φορά με λανθασμένους χάρτες.Το ήξερε.Και τί μ΄αυτό;

Παιδί

Κάθε που βούταγε σε γέλια αγαπημένων.Κάθε που ναυαγούσε σε άγνωρες στεριές.Όταν πατρίδα ονόμαζε κάθε τι που λάτρευε.Ακόμη κι όταν αυτό μακριά του την εξόριζε.Κάθε που η ανάμνηση των «χωμάτων» της, της έφερνε δάκρυα στα μάτια.Και τον πόνο προσπαθούσε χαμόγελο να κάνει.Με ένα πονεμένο χαμόγελο.Μα καταδικό της

Παιδί

Κάθε που αφηνόταν να μαγευτεί από τις ομορφιές του κόσμου.Και να αγαπήσει κάθε τι δικό του.Ακόμη και την ασχήμια του.Γιατί στα μάτια της όλα μπορούσαν να μεταμορφωθούν.Ακόμη και οι δαίμονες.Κι ας ήξερε πως ίσως και να μην ήταν έτσι.Γιατί οι δαίμονες ποτέ δεν αγιοποιούνται.Όσο κι αν το ήθελε

Παιδί

Κάθε που την καρδιά της ακολουθούσε.Κι ας έλεγαν πως είναι λογική.Λογικά παράλογη ήταν.Ή μήπως παράλογα λογική;Οδοιπόρος σε ένα μεθυσμένο δρόμο.Θησέας σε έναν απροσδιόριστο λαβύρινθο.Χωρίς Αριάδνες και μίτους.Με μόνο οδηγό τα Επιφάνια του Έρωτα.Και κείνα της Αγάπης.Κι ας παραμόνευαν οι Μινώταυροι.Θα τους νικούσε.Θα τους νικούσε;

Παιδί

Κάθε που προσπαθούσε αινίγματα να λύσει.Που σε αλφαβητάρια και αναγνωστικά συλλάβιζε το «σ΄αγαπάω».Κείνα που είπε.Και τα άλλα που άκουσε.Αυτά που λαχτάρησε.Και κείνα που την αρνήθηκαν.Και τα άλλα.Που ποτέ στο φως δεν βγήκαν.Από φόβο.Ή από αδυναμία παραδοχής

Παιδί

Κάθε που μαχαίρωνε την έρημο.Για να βρει μιαν ανάσα.Μια όαση δροσιάς.Ένα αναφιλητό συγγνώμης.Ένα παλίμψηστο μονογραμμάτων.Μια καρκινική επιγραφή.Ακατανόητη στα μάτια των πολλών.Κι άπλωνε το χέρι τους κάκτους να χαϊδέψει.Γιατί δεν τα λογάριαζε τα αγκάθια τους.Κι ας ήξερε πως θα την κερνούσαν αίμα

Παιδί

Κάθε που απότομα μεγάλωνε.Όταν την ανάγκαζαν να μεγαλώσει.Μιλώντας της για- και με -ψεύτικες αλήθειες κι ανορθόδοξα παραμύθια.Για κείνο το τέλος που πάντα διαφορετικό ήταν από το υποσχόμενο.Από το προσδοκώμενο.Από το επιθυμητό.Από ΄κείνο που της άξιζε

Εκείνο το παιδί
Που μέσα της μεγάλωνε μέρα τη μέρα
- χωρίς ποτέ να μεγαλώνει-

Εκείνο το παιδί
Που τα όνειρά του καπηλεύτηκαν και ποδοπάτησαν
-τι αξία να΄χουν άραγε τα όνειρα ενός παιδιού αφού μόνο όνειρα θα παραμείνουν-

Για ΄κείνο το παιδί
Ορκίστηκε
Πάντα παιδί να παραμείνει
Κι ας ήξερε πως τούτο το όνειρο και το τίμημά του
Θα το πλήρωνε με τίμημα τις δικές της απαντοχές
Μέχρι τελευταίας δεκάρας

Μα δε μπορούσε.Ούτε και θέλησε ποτέ αλλιώς να μπορούσε να μπορεί
Γιατί τα όνειρα και τα παιδιά
Πάντα αντέχουν σαν παιδιά όνειρα να κάνουν
Και να τα αγαπάνε._

Καληνύχτα…