Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Τράβα σκανδάλη.Τόλμησε...





Σαν έτοιμη απο καιρό,αισθανόμουν οτι περπατάω πάνω σε ενα τεντωμένο σκοινί. Με την παραμικρή αφορμή,θα μπορούσα τα πάντα να τινάξω στον αέρα,να εκραγώ. Μα προσπαθούσα τον έλεγχο να έχω΄και σχεδόν τα κατάφερνα.
Ίσαμε τώρα. Γιατί έγινε τελικά αυτό που φοβόμουν,αυτό που απέφευγα,αυτό που απευχόμουν...
Τα κατάφερες. ΜΠΡΑΒΟ σου.
Δε φταίς εσύ.Ίσως και ποτέ να μην έφταιξες.Δεν ξέρω στ΄αλήθεια.Μόνο νηφάλια δε μπορώ να κρίνω αυτή τη στιγμή.
Εγώ.Για όλα εγώ φταίω. Για ό,τι δικό σου πίστεψα,αγάπησα. Τα λόγια σου,τις υποσχέσεις σου,τις ανασφάλειες σου,τα απωθημένα σου. Γιατί δεν μπορούσα,δεν ήθελα,να πιστέψω ότι όσα έλεγες και έκανες, ψέματα ήταν.
Ναι, μη σου κακοφαίνεται. Παραδέξου το. Στα "ψεύτικα,τα λόγια,τα μεγάλα", μανούλα ήσουν. Ένας ενθουσιασμός που κράτησε όσο ένας καφές,ένα τσιγάρο. Και μετά...πάμε γι΄άλλα.
Στο ξαναλέω,αν αυτό σε παρηγορεί. Δε φταίς εσύ.Εγώ μόνο υπεύθυνη για όλα είμαι και νάμαι πάλι εδώ.Να πληρώνω το τίμημα σου.Για ακόμη μια φορά.
Έλα λοιπόν. Τράβα σκανδάλη, για τελευταία φορά. Σημάδεψε και ρίξε.
Όμως τόλμησε,γαμώτο, για μια φορά τόλμησε. Και μην κρυφτείς πάλι. Βρες το θάρρος.
Σε προκαλώ...

Υστερόγραφο: Οχυρώσου πάλι πίσω από αυτό που ξέρεις πολύ καλά να κάνεις.Να ζητάς άλλοθι,χρόνο και να επικαλείσαι χίλιες δυό προφάσεις. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχεις το σθένος να με κοιτάξεις στα μάτια και δυό κουβέντες να πείς.Ξεκάθαρες,σταράτες. Και ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τις υπεκφυγές...Αν θυμάσαι ακόμη.Παίζει και αυτό,μη ξεχνιόμαστε. Και σίγουρη είμαι οτι τίποτα δε θυμάσαι.
Δεύτερη πρόκληση λοιπόν: Απόδειξε μου το. Και αυτό. Αν το μπορείς...