Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Αυτό που ξέρω...






"Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό

σε ό,τι κάνω και ό,τι πω

ούτε που ξέρω γιατί σ΄αγαπώ

κι όμως μπορώ για σένα να κοπώ

και σαν τσιγάρο να καώ."


(Μπ. Στόκας:Μη με φοβάσαι)

Νύχτα περίεργη.Αλλόκοτη.Ο χρόνος,οι ώρες κυλάνε αργά.Βασανιστικά.Δεν είναι περίεργο αλήθεια;Άλλες φορές να βιάζεται και συ ανήμπορη να τον παρακαλάς για λίγο ακόμη να σταθεί.Ξοπίσω του να τρέχεις και να μην μπορείς να τον φτάσεις.Να σε προσπερνάει και αλήτικα να σου βγάζει τη γλώσσα, προκαλώντας σε.Ασθμαίνεις μα δε σκέφτεσαι ούτε στιγμή να παρατήσεις αυτό το ανελέητο κυνηγητό.Ελπίζεις πως μπορείς να τον κερδίσεις,να τον δαμάσεις.Έστω κι αν κατά βάθος ξέρεις πως χαμένο το ΄χεις το παιχνίδι.Τον ικετεύεις,του τάζεις.Να σε αφήσει...Μα δεν γίνεται.Νομοτέλεια,σου λέει.Έτσι είμαι φτιαγμένος.Να κυλάω,σαν νερό. Σαν χρόνος.
Μα όταν έρχονται στιγμές που θέλεις να περάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται,αυτός κωφεύει.Κάνει πως δε σε γνωρίζει.Σε απαρνιέται.Σε προκαλεί να γευτείς το μαρτύριο της αναμονής.Ερεθιστικός στέκει απέναντι σου και ηδονίζεται βλέποντας σε να παιδεύεσαι.Να αδημονείς για το ξημέρωμα...Οιηματίας και ιχνηλάτης της αγωνίας σου.Ας είναι.Πρέπει να του υποταχθώ.Να τον καλοπιάσω.Μήπως και τον ξεγελάσω.Αν τα καταφέρω.Αλήθεια πώς ανατρέπεις τον δυνάστη;Με τί μέσα πολεμάς τον τύραννο;Ξορκίζοντάς τον,κανακεύοντάς τον;Άστο.Χαμένος κόπος.Δεν ωφελεί...
Αφουγκράζεσαι,σκέφτεσαι.Θυμάσαι,νοσταλγείς.Φοβάσαι.Λέξεις και εικόνες στήνουν τρελλό χορό μες το μυαλό σου.Πρόσωπα και στιγμές που μαζί τους μοιράστηκες,σε περικυκλώνουν.Στην κάφτρα απ΄το τσιγάρο καις όλες σου τις αμφιβολίες.Τις δικές σου ή των άλλων;Δεν έχεις ενοχές,δεν αισθάνεσαι άβολα.Τώρα πια ξέρεις.Ό,τι έχεις πει,μόνο αλήθεια είναι.Αυτό που έχεις νιώσει.Ό,τι η καρδιά σου σου υπαγόρευσε.Κι ας σε πήγε σε λάθος μονοπάτια.Και ας σε αμφισβήτησαν.Ας σε φοβήθηκαν.Ας μη σε πίστεψαν.Ούτε τότε.Ούτε τώρα.Ίσως ποτέ να μην...Δεν πειράζει.Δικαιολογείς.Για πόσο;Για όσο..Οσο μπορείς,αντέχεις.Για πάντα...
Τί λέξη κι αυτή.Πόσο κρατάει ένα "για πάντα;" Μέρες,μήνες,χρόνια;Μια ζωη;Θα σε αμφισβητήσουν.Πάλι και πάλι.Δεν υπάρχει τέτοια λέξη,δεν μπορείς να τη λες.Αφού όλα ρευστά και ευμετάβλητα είναι.Σαν τη Ζωη,που δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει.Αλήθεια,τί θα φέρει το ξημέρωμα;Η νεα μέρα που σε λίγο θα χαράξει;Άγνοια δηλώνεις.Για πολλοστή φορά.Ίσως τούτη δα την ώρα,περισσότερο απο ποτέ.Για το αύριο,το τώρα,το τότε.Μα πόσο θα ΄θελες να ξέρεις.Και συ,έστω για μια φορά.Τελευταία."Ζήτησε,απαίτησε",μια φωνή στριγγλίζει μέσα σου."Έχεις το δικαίωμα.Σου του οφείλουν.Όποια κι αν είναι η απάντηση". Δεν το κάνεις.Κι ας το θες.Δεν εκβιάζεις καταστάσεις,συναισθήματα.Ούτε καν τώρα,που ίσως πιότερο απο ποτέ φοβάσαι.Γιατί ή τί; Άστο καλύτερα...
Στο cd player εδω και ώρα η ίδια μουσική.Preisner.Τα καλύτερα του.Σε ρίχνουν.Σε μελαγχολούν.Περισσότερο.Μα κολλάς σε τέσσερα.Repeat.Ασταμάτητα.Θες να τ΄ακούσεις;Αφιερωμένα λοιπόν.Έχει νόημα άραγε;


Damage


Homecoming


Les Marionnettes


Conte d' amour


Δυσκολεύομαι να επιλέξω.Διάλεξε,όποιο σου αρέσει καλύτερα.Αυτό θα σας έλεγα.Θα σου έλεγα...
Και κράτα το.Σα δώρο απο μένα.

Εγω δεν ξέρω ποιό είναι καλύτερο.

Το μόνο που ξέρω είναι πως,

Αργεί να ξημερώσει...

Οτιδήποτε άλλο,ίσως και να μην έχει σημασία.Και ας ξέρω...

Καληνύχτα...

Τετάρτη 23 Ιουλίου 2008

Αν ήσουν εδω...






«Είμαι εδώ και είσαι εκεί
εγώ στη δύση κι εσύ στην ανατολή
είμαστε στίχοι που δε χώρεσαν
μαζί στη μουσική»
(Π.Γαϊτάνος:Στο κάστρο το παλιό)

Αν ήσουν εδω απόψε,αν σε είχα... να σου μιλούσα ήθελα.
Για τις πιο κρυφές και μύχιες σκέψεις μου,
Τα θέλω και τα μπορώ μου.
Τα αδιέξοδα και τις αδυναμίες μου,
Τις αμαρτίες,τα λάθη και τα πάθη μου.
Τις πλάνες και τις αλήθειες μου.
Για τις παλιές αγάπες και τους νέους μου έρωτες,
Τις αγωνίες και τις ανάγκες μου.
Τις ενοχές και τις ψευδαισθήσεις μου,
Την πίστη και την απιστία μου.
Για τον παράδεισο που κρύβεται μέσα μου μα και την κόλαση,

Το Θεό που πιστεύω μα και τον Πέτρο που Τον απαρνιέται.
Για τα ταξίδια που ονειρεύομαι και τις Ιθάκες που με ξέχασαν,
Τις θάλασσες που με ξεβράσανε και τους λιμένες που με περιμάζεψαν.
Τα ναυάγια και τους θησαυρούς μου.
Για τα αόρατα και τα άφατα των ονείρων μου,
Τις μέρες και τις νύχτες μου.
Τα σοκάκια που περπάτησα και τις λεωφόρους που χάθηκα.
Για τις φωτιές που με κατακαίνε και τις καταιγίδες των λυγμών μου,
Τις ηδονές των θελημάτων μου και τον οργασμό του θυμικού μου.
Για τις ομορφιές που την ανάσα μού κόβουν και τους πειρασμούς που με δοκιμάζουν.
Τις παρορμήσεις και τους τυφώνες που μου γεννούν.
Τα κορμιά που σεργιάνισα και αυτά που με λάτρεψαν ή με πρόδωσαν.
Για τις μάχες που έχασα και τη σκανδάλη που δεν πάτησα.
Τα μονοπάτια του λογισμού μου και τις πυξίδες της ψυχής μου.
Τις λέξεις μου μα και τις σιωπές μου.
Τα σ΄αγαπώ που απο φόβο δεν τόλμησα και την άβυσσο που τα κατάπιε.
Για το θάνατο και την ανάσταση μου.

Αν ήσουν εδω,


αν σε είχα...


Καληνύχτα...



Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Ακριβή Ερωμένη...





"Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε."
(Γ. Κότσιρας:Εφάπαξ)

Ήταν μια Γυναίκα διαφορετική απ΄όλες τις άλλες.Το χαμόγελο Της,η παρουσία Της,η αύρα Της,ολα συνηγορούσαν στο να μη μπορείς τίποτα άλλο να κάνεις παρά να Την θαυμάζεις και να Την ερωτεύεσαι.Στο πέρασμα Της σκορπούσε γοητεία και χάρη.Όλοι ήθελαν να βάλουν χέρι στο κορμί και στη ψυχή Της.Και προσπαθούσαν γι΄αυτό.Με κάθε τρόπο.Εκείνη έδινε μια εικόνα αντιφατική:της εύκολης και συνάμα εκλεκτικής.Μπορούσε με την ίδια ευκολία να δοθεί και να απαρνηθεί τον οποιοδήποτε.Να τον πεθάνει και να τον αναστήσει.
Την ερωτεύτηκα αυτήν τη Γυναίκα.Με την πρώτη ματιά.Απο την πρώτη επαφή,απο το πρώτο άγγιγμα ήξερα πως Την ήθελα δικιά μου.Να Την κοιμηθώ,να Την ξελογιάσω,να Την κάνω να μ΄ ερωτευθεί.Να μ΄ αγαπήσει.Όπως εγω, οσο κι αν ακούγεται περίεργο ή πρόωρο.Την ήθελα δικιά μου.Αποκλειστική.Μα ήξερα πως κάτι τέτοιο φάνταζε ακατόρθωτο.Σχεδόν αδύνατο.
Μου το΄χε δηλώσει απ΄την πρώτη στιγμή.Δεν το μπορούσε.Ή δεν το ήθελε;Αυτό μου πήρε χρόνο να το καταλάβω.Είχα την αίσθηση πως έπαιζε μαζί μου.Ερχόταν και έφευγε όποτε ήθελε,με την ίδια ευκολία.Εκεί που νόμιζα πως σε καλό δρόμο είμασταν,εκεί κάποια αβλεψία δική μου και Την έχανα.Εξαφανιζόταν για καιρό απ΄τη ζωη μου.Την έψαχνα,προσπαθούσα απεγνωσμένα να Την κάνω να αλλάξει γνώμη.Χρησιμοποιούσα ολα τα μέσα,θεμιτά και μη.Την εκλιπαρούσα να με συγχωρέσει και να μου δώσει μια ακόμη ευκαιρία για να Της αποδείξω τον έρωτα μου.Την λατρεία που Της είχα.Μ΄αντιμετώπιζε ψυχρά,σχεδόν αδιάφορα.Λες κι ολα οσα είχαμε ζήσει,να μη μετρούσαν.Λες και τα όνειρα που είχαμε χτίσει ήταν πυργάκια στην άμμο που τα παράσερνε το πρώτο κύμα.Απογοητευόμουν.Δεν μου έκανε αίσθηση το παραμικρό.Αδιαφορούσα για ολα.Μοναδικός σκοπός και στόχος μου ήταν να Την ξαναφέρω πίσω.Να Την ξανακερδίσω.Να Την μάθω πάλι απ΄την αρχή.Να Την ερωτευθώ ξανά και ξανά και να Την κάνω να μ΄αγαπήσει κι Αυτή.Λαχταρούσα τη ζεστασιά που τώρα μου στερούσε.Ανεχόμουν τον κυνισμό Της.Με κατηγορούσε κάποιες στιγμές οτι Την καταπίεζα,Την έπνιγα.Οτι ήμουν ανυπόμονα βίαιη και γι΄αυτό καταστροφική.Έψαχνα να βρω φτηνά υποκατάστατά Της,μα εκείνη δεν είχε όμοια.Ούτε καν ρεζέρβες.Μάταιος κόπος.Ζητούσα συνεχώς εξηγήσεις και αποδείξεις.Και σαν δεν αποκρινόταν θύμωνα.Έτοιμη να Την απαρνηθώ και απ΄τη ζωη μου να Την εξορίσω.Να Την αφανίσω και στην ανυπαρξία να Την παραδώσω.Απο φόβο,απο πείσμα.


Άλλες φορές πάλι ήταν Εκείνη που μ΄έψαχνε.Εκεί που το΄χα πάρει απόφαση,πως το παιχνίδι ήταν χαμένο,ξάφνου γυρνούσε και με γύρευε από μόνη Της.Μου έλεγε πόσο πολύ Της είχα λείψει και πως δεν μπορούσε άλλο μακρυά μου.Μου έκανε ολα τα χατήρια και με κακομάθαινε όπως τα παιδιά.Δεν έφευγε στιγμή απο δίπλα μου και μου δινόταν κάθε φορά με έναν τρόπο πρωτόγνωρο,που όμοιο του δεν είχα ξαναζήσει.Έτσι που η μια στιγμή έρωτα μαζί Της να μην μοιάζει με την επόμενη.Ασελγούσε πάνω μου και εγω επιζητούσα την ηδονή Της.Έπινα τους χυμούς Της και μεθούσα απ΄το νέκταρ τους.Δεν προλάβαινα να Την χορταίνω.Ξανά και ξανά ήθελα να χάνομαι μέσα Της,στην αγκαλιά Της.Ήταν ακριβή μου Ερωμένη και πολύτιμη Αγαπημένη. Την άφηνα να με ξεναγεί σε τόπους μυστικούς και υπέροχους.Πλανευόμουν μαζί Της και επεδίωκα,επιθυμούσα την αποπλάνηση μου..
Δεν Την άλλαζα με τίποτα και για οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.Την ποθούσα απεγνωσμένα και το ήξερε.Και Της αφηνόμουν.Με έπαιζε κατά πως ήθελε Αυτή,μα δεν με ένοιαζε.Αρκεί που ήταν πάλι δική μου.Κι ας ήξερα πως δεν θα κρατούσε για πολύ.Μόνο να Την βλέπω να κοιμάται πλάι μου,μετά απο στιγμές έρωτα.Να ακούω την απαλή Της ανάσα,καθώς Την είχα αγκαλιά μου.Γυμνή και πλήρως παραδομένη.Όμως πολλές φορές ντρεπόμουν γι΄αυτές μου τις επιθυμίες και προσπαθούσα να τις καταπνίξω.Φοβόμουν τις αντιδράσεις Της.

Μπλέχτηκα στα δίχτυα Της και έπαθα εμμονή μαζί Της.Κι ας ήξερα πως ερχόταν σε μένα μόνο για να πάρει και σπάνια να δώσει.Απρόθυμη ήμουν να δω την αλήθεια που βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου.Θα μπορούσα άραγε να την αντέξω;Είχε καταλάβει πώς χτυπούσε η καρδιά μου γι΄Αυτήν;Αν μπορούσε να αφουγκραστεί τους παλμούς μου μπορεί και να τρόμαζε.Να μην το άντεχε.Να μην με άντεχε...
Φοβόμουν να πω οχι στις προσταγές Της απο φόβο μη με κρίνει ανάξια Της.Και έτσι χωρίς σωσίβιο,χωρίς μπουκάλες οξυγόνου βουτούσα στα βαθιά.Μόνο γι΄Αυτήν,μόνο για χάρη Της.Και ας ήξερα πως αυτή η ελεύθερη κατάδυση,μπορεί και να κόστιζε την ίδια μου τη ζωη.

Τώρα πια συμφιλιώθηκα μαζί Της.Δεν Τη φοβάμαι.Δεν Της ζητάω εξηγήσεις.Περιττές και μάταιες είναι.Μπορώ και Την απολαμβάνω κάθε ωρα και στιγμή.Ξέρω πως Εκείνη στην πραγματικότητα ποτέ δεν με είχε απαρνηθεί.Δικό μου ήταν το λάθος.Την νιώθω να απλώνεται μέσα μου και να καταλαμβάνει κάθε μου μόριο.Να αναδύεται απο τους πόρους του δέρματος μου.Μπορώ να Την κοιτάξω στα μάτια και να δω τις πυρκαγιές που είναι έτοιμη να μου ανάψει.Η ύπαρξη Της,αφού Την κατανόησα,γέμισε νόημα και εικόνες τη δική μου.Χρώματα και αρώματα ακριβά.Πολύτιμα.Τόσο που μερικές φορές δεν θέλω να τα μοιραστώ.Ούτε να τα κοινωνήσω.Την δέχομαι όπως ακριβώς Αυτή θέλει να είναι.Απλή μέσα στη συνθετότητά της.Με χαρά άρρητη,ανεκλάλητη.
Την αγαπάω χωρίς πώς και γιατί.Χωρίς όρια και μέτρα ανθρώπινα,συμβατικά.Την εμπιστεύομαι και αφήνομαι σ΄Αυτήν.Αφήνομαι να με τυλίξει στα πέπλα Της και να με ντύσει τις ομορφιές Της.Στη γοητεία και στη μαγεία Της.Στη φωτιά Της.Στην άγνωστη γη Της να με ταξιδέψει.Να δανειστώ τα μάτια Της και ολα καθάρια να τα δω.Στο τραγούδι Της .Και δεν με νοιάζει αν ο πόθος μου αυτός με αφανίσει.Ο,τι κι αν γίνει κερδισμένη θα λογίζομαι.
Την αγαπάω γιατί μ΄αγαπάει.Τώρα πια το ξέρω.Απο πρίν.Προτού ακόμη Την συναντήσω.Δεν το ήξερα μα τώρα το κατάλαβα.
Κυρά μου και Αφέντρα ακριβή.Ερωμένη πολύτιμη.Την λαχταράω και Την επιθυμώ.Της το λεω κάθε στιγμή,κάθε λεπτό.Χωρίς φόβο και αγωνία.Απλά,οσο πιο απλά γίνεται.
Τώρα πια δεν νιώθω καμιά ενοχή για τις επιθυμίες μου.Έτσι μου έμαθε Αυτή.Να τις εκφράζω ελεύθερα.Και ό,τι γίνει.Όπου με βγάλει.Σαν σε μάχη να με στέλνει χωρίς να ξέρω το γιατί...

Το όνομα Της;

Ζ Ω Η

Καληνύχτα...


(υ.γ. Άλλη μια φορά οι λέξεις σου,μα πάνω απ΄ολα η σκέψη σου, "ήρθε " και με βρήκε την κατάλληλη στιγμή.Όταν την χρειαζόμουν.Κι ας μην το ήξερες.Σ΄ευχαριστώ.Ξέρεις εσύ...)

Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

Απρόσμενο...










Δύσκολη η νύχτα,μα ξάφνου ομόρφυνε.
Αναπάντεχο το δώρο σου...
Όμορφες οι λέξεις σου...
Σαν καλοκαιρινή μπόρα,μέσα στον καύσωνα που ζω, ήρθαν να με δροσίσουν...

Τα δικά μου,δεν ξέρω αν είναι όμορφα,
μα είναι αγαπημένα.Πολύ..
Και αυτό νομίζω αρκεί...

Αφιερωμένα,

Για σένα...

Καλημέρα...

Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Ποιός νοιάζεται;





«Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί
ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη
το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί
και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι.
Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί
Θέλω να μη θυμάμαι
κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή
Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι
Δώσ' μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί
και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο
και φύγε μη γυρίσεις να με δεις
δε θέλω να με βλέπεις να πονάω»
(Νίκος Παπάζογλου:Απόψε σιωπηλοί)

Δε με χωρούσε ο κόσμος σήμερα.Ξένο το σώμα κι οι αισθήσεις.Συλημένος ναός η ψυχή.Αφέθηκα στον ήλιο.Στα χάδια του,μήπως και με ζεστάνει.Ήλιος ψεύτης.Ήλιος θάνατος.Επιδερμικά να σ΄ακουμπάει και να σε καίει.Μέχρις εκεί.
Γκρίζο φανελάκι και ξεβαμμένο τζιν.Για που το ΄βαλες καρδιά μου με τέτοιο καιρό; Έτσι γυμνή και ανυπόδητη;Σιγά,και τί έγινε μικρή μου;
Ποιός νοιάζεται...;
Είσαι ζαλισμένη.Τί να φταίει;Ο ήλιος,τα ούζα που έπινες μέχρι πριν λίγο στην Καισαριανή ή οι κουβέντες που σου είπαν;
Ποιός νοιάζεται...;
Γυρνάς σπίτι.Κάνεις ένα γρήγορο ντους,ετοιμάζεις καφέ,βάζεις κλιματιστικό.Διαβάζεις τους φίλους σου.Ολα καλά και σε τάξη.Εσύ είσαι σε αταξία,το μυαλό σου.Μιλάς στο τηλέφωνο,στέλνεις μηνύματα.Άλλοι σου απαντούν,άλλοι οχι.
Ποιός νοιάζεται...;
Φεύγεις.Χωρίς προορισμό,χωρίς προοπτική.Στο έτσι.Που θα πας;Δε ξέρεις.Μπαίνεις στο πρώτο ταξί που συναντάς.”Πού πάμε”,σε ρωτάει ο ταρίφας."Μακάρι να ξερα"απαντάς.Σε στραβοκοιτάει.Απορεί."Πλάκα.Δεν σου κάνω πλάκα.Εκεί πάμε."Επιτέλους πήρες μιαν απόφαση.Πρόσεξε,μπορεί και να μετανιώσεις.Σιγά.
Ποιός νοιάζεται...;
Περιπλανιέσαι.Ποτέ δεν κατάφερες να την μάθεις.Πάντα χάνεσαι στα στενά της.Απο πού πάνε για πού;Δεν σε νοιάζει.Έτσι χύμα.Κάθε φορά να χάνεσαι στις εικόνες της και στις ευωδιές της.Να την ερωτεύεσαι ξανά και ξανά.Να την ανακαλύπτεις απ΄την αρχή.Σαν να κάνεις έρωτα για πρώτη φορά΄σαν να προσπαθείς να εξερευνήσεις ένα άγνωστο κορμί και να ιχνεύεις κάθε κύτταρο του.Μέχρι να το κατακτήσεις.Και μετά να το αφήσεις.
Ποιός νοιάζεται...;
Καφές freddo.Ως συνήθως.Στο χέρι.Την αράζεις σε πεζουλάκι.Καπνίζεις ασταμάτητα.Απο διπλανό τραπεζάκι κάποιος σε κοιτά επίμονα.Δεν δίνεις σημασία.Συνεχίζει,μέχρι που σε πλησιάζει.Να ενώσετε τους καφέδες,λέει.Αρνείσαι ευγενικά.Επιμένει.Αντιστέκεσαι.Το χαβά του.Φορτώνεις.”Fuck you,man” και φεύγεις.Σε κοιτάει αποσβολωμένος.Δεν περιμένει αντίδραση τέτοια.
Ποιός νοιάζεται...;
Μπαίνεις σε μια εκκλησιά.Εκεί που κάποτε γαλήνευες.Ανάβεις κερί.Νιώθεις το βλέμμα του Παντοκράτορα πάνω σου.Καρφωμένο.Σα να περιμένει να Του πεις.Σε ποιόν;Σ΄Αυτόν που «ετάζει νεφρούς και καρδιές;».Αφού ξέρει.Σε κοροϊδεύει και τούτος;Μέχρι κι ο Θεός μου με περιπαίζει,σκέφτομαι.Ο διάβολος βαφτίζεται για Θεός κι ο Θεός για διάβολος.Και τί έγινε;
Ποιός νοιάζεται...;
Η ωρα περνάει.Εξω απ΄το Σινέ Παρί κόσμος.Μιούζικαλ,παίζει."Μάμα μία".Ας το δω.Μόνη σου;Μόνη μικρή μου.Και τί έγινε;Κόβεις εισιτήριο.Θέλει πέντε λεπτά να ξεκινήσει.Ανάβεις τσιγάρο.Περιμένεις.Κάτι μέσα σου επαναστατεί.Δεν ξέρεις τί θες μου φαίνεται.Άκυρο,λες.Φεύγεις.Χαμένα λεφτά.Και;
Ποιός νοιάζεται...;
Τα βήματα σε φέρνουν στην αρχαία αγορά.Ανοίγεις μια μπύρα,κάθεσαι στο πεζουλάκι.Καπνίζεις.Μια γκόμενα σε πλησιάζει.Σου ζητάει τσιγάρο."Δεν καπνίζω",λες.Μαλακίες.Το πακέτο δίπλα σου.Απλώνει το χέρι.Παίρνει τσιγάρο."Μου επιτρέπεις,έτσι;Θες να μιλήσουμε;».Πετάς ένα ξερό οχι,δεν γουστάρω.Σε σέβεται.Φεύγει και σου δίνει ένα φιλί.Πεταχτό.Είναι δυνατόν;Σ΄άρεσε,μπορεί και να το΄χες ανάγκη,έστω και απο έναν άγνωστο,μα πάλι φέρθηκες απότομα.Ε,και;δεν θες παρέα.Μονάχη θες να είσαι.Δηλαδή δεν θες αυτό ακριβώς,αλλά τί μ΄αυτό;
Ποιός νοιάζεται...;
Σηκώνεις το βλέμμα.Τον βλέπεις να στέκεται απο πάνω σου.Φωτισμένος,σου στέλνει ενα φιλί και τη λάμψη του.Σαν να σου μιλάει.Και να περιμένει να του απαντήσεις.Αρχίζεις διάλογο μαζί του.Του λες ό,τι σε πονάει.Σου απαντά τρυφερά,παρηγορητικά.Σου ανοίγει την αγκαλιά του να σε κλείσει μέσα του.Αφήνεσαι.Σαν σε ακριβό εραστή και αγαπημένο.Και ας ξέρεις πως θα ζήσεις την τελευταία νύχτα μαζί του.Παραίσθηση ή πραγματικότητα;
Ποιός νοιάζεται...;
Λέξεις παίζουν παιχνίδια στο μυαλό σου.Τις ακούς,τις διαβάζεις."Να προσέχεις κοριτσάκι μου"."Θα σε σκέφτομαι"."Ποτέ ξανά." "Αδιαφορείς για τα πάντα." "Σε θέλω στη ζωη μου,σε νοιάζομαι.Πάντα με αγάπη σε σκέφτομαι." "Σύνελθε όσο είναι καιρός,πριν να΄ναι αργά." "Τόσο γρήγορα με ξέχασες;" "Δεν περίμενα κάτι τέτοιο απο σένα.Μπράβο σου.","Είσαι ευαίσθητος άνθρωπος.","Τίποτα δεν έχει αλλάξει." Πόσο εύκολα αρθρώνονται και πόσο δύσκολα εννοούνται;Και το πιο σημαντικό;κάποιες που θες να τις φυλάξεις σα θησαυρό και να τις πιστέψεις,πόσο εύκολα στην πράξη διαψεύδονται;
Ποιός νοιάζεται...;
Αρχίζεις ένα μονόλογο.Βγάζεις ολο σου το είναι,του καταθέτεις τη ψυχή σου,τα όνειρα,τις επιθυμίες,τις σκέψεις σου.Τους φόβους σου.Μιλάς ασταμάτητα.Δάκρυα αυλακώνουν το ζεστό σου πρόσωπο.Έχεις πυρετό.Ή νομίζεις.Απο μέσα σου έρχεται αυτή η φλόγα που σε καίει ή είναι απόρροια της απογευματινής περιπλάνησης;Δεν έχεις απάντηση.Ούτε που σε ενδιαφέρει στο κάτω-κάτω.Κάποιοι σε κοιτούν περίεργα.Ποιός ξέρει τί να σκέφτονται.Και τί έγινε;
Ποιός νοιάζεται...;
Τον αποχαιρετάς.Περιπλανιέσαι λίγο ακόμη.Επιστροφή στο σπίτι.Κανείς.Καλύτερα,σκέφτεσαι.Κάνεις ενα μπάνιο,μια μπύρα στο χέρι,ένα τσιγάρο.Βγαίνεις στο μπαλκόνι.Και τον ξαναβλέπεις.Μακρινός σού στέκει τώρα.Ακριβοθώρητος.Μα πάντα δικός σου.Μπαίνεις μέσα.Όντως έχεις πυρετό.Δεν γελάστηκες.Ψήνεσαι..
Ανοίγεις το τηλέφωνο,με μια μικρή ελπίδα.Κάποιος θα σε έχει ψάξει,δεν μπορεί.Κανείς.Παρά μόνο ενα απ΄τα πιο σημαντικά στη ζωη σου πρόσωπα.Έχει ανησυχήσει.Σε ακούει και ηρεμεί.Μαζί του κι εσύ.Α! και ενα μήνυμα στο msn.Να΄σαι καλά που με σκέφτηκες,λες.Και στέλνεις ένα φιλί.Λες και θα το πάρει.
Ποιός νοιάζεται...;
Κανείς άλλος.Τίποτα.Ούτε μια τόσο δα μικρή λέξη για σένα.Ένα σημάδι.Ένα κάτι τέλος πάντων.Να σου δείξουν πως νοιάζονται.Δε βαριέσαι.Σιωπή.Έτσι κι αλλιώς το ξέρεις.Αδιάφορη είσαι.Ή τουλάχιστον δεν σημαίνεις και πολλά γι΄αυτούς.Οσο κι αν άλλα σου λένε.Πως βιάζεσαι να βγάζεις συμπεράσματα.Πως κάνεις λάθος.Πως ίσως έτσι τους αποξενώνεις.Πως τους δημιουργείς άγχος.Πως προτρέχεις και σαν σου εξηγήσουν θα καταλάβεις.
Δεν πειράζει.Εσύ θα κάνεις πάντα αυτό που ξέρεις καλά,τόσα χρόνια τώρα.Οχι,οχι απο εγωισμό ή ξεροκεφαλιά.Καμία σχέση.Απλώς δεν ξέρεις να υπάρχεις αλλιώς.Κι ας μη σε καταλαβαίνουν.Κι ας σε παρεξηγούν.Και ας τους χάνεις στο τέλος-τέλος.
Μέχρι το τέλος θα την πας τη ψυχή σου.Και πιο κει.Αλλά και τί μ΄αυτό;

Ποιός νοιάζεται...;

Καλημέρα...






Πέμπτη 3 Ιουλίου 2008

Παραμυθένια Αλήθεια...






"Αν ζητούσες να 'ρθω
στο μικρό σου τ' αστέρι
αν μπορούσα να δω
της ψυχής σου τα μέρη
Θα νικούσα το εγώ
που εδώ με κρατάει
έναν κόσμο να βρω
και τους δυο να χωράει.
Στο μακρινό σου το αστέρι
να μου κρατάς σφιχτά το χέρι
μικρέ μου πρίγκηπα κοιμήσου
κι εγώ θα μείνω εδώ μαζί σου."
(Μάριος Φραγκούλης:Μικρός Πρίγκηπας)

"...Αλλά ήρθε η στιγμή που ο μικρός πρίγκηπας, αφού πολύ περπάτησε στην άμμο, στους βράχους και στα χιόνια, ανακάλυψε επιτέλους ένα δρόμο. Κι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στους ανθρώπους.
«Καλημέρα», είπε. Ήταν ένας ανθισμένος κήπος με τριαντάφυλλα. «Καλημέρα», είπαν τα τριαντάφυλλα. Ο μικρός πρίγκηπας τα κοίταξε. Έμοιαζαν όλα στο λουλούδι του. «Τί είσαστε;», τα ρώτησε έκπληκτος. «Είμαστε τριαντάφυλλα», είπαν τα τριαντάφυλλα. «Α!» έκανε ο μικρός πρίγκηπας... Κι αισθάνθηκε πολύ δυστυχισμένος. Το λουλούδι του του 'χε πει, πως ήταν το μοναδικό στο σύμπαν. Και να που υπήρχαν πέντε χιλιάδες, όλα τους όμοια, μέσα σ' έναν μόνο κήπο. «Θα αισθανόταν πολύ προσβεβλημένο, αν το 'βλεπε αυτό», σκέφτηκε, «θα 'βηχε πολύ καί θα 'κανε πως πεθαίνει, για ν' αποφύγει τη γελοιοποίηση. Και θα 'μουνα υποχρεωμένος να κάνω, πως το φροντίζω, γιατί αλλιώς για να με ταπεινώσει κι εμένα, θ' αφηνόταν στ' αλήθεια να πεθάνει...»
Μετά σκέφτηκε κι αυτό: «Νόμιζα, πως έχω τον πλούτο ενός μοναδικού στον κόσμο λουλουδιού καί δεν έχω παρά ένα συνηθισμένο τριαντάφυλλο. Αυτό και τα τρία μου ηφαίστεια, που μου φτάνουν ως το γόνατο και που το ένα τους ίσως να 'χει σβύσει για πάντα, δεν με κάνουν δα και κανένα μεγάλο πρίγκηπα...» Καί ξάπλωσε στα χορτάρια κι έκλαψε. Τότε είναι που παρουσιάστηκε η αλεπού.
«Καλημέρα», είπε η αλεπού.
«Καλημέρα», απάντησε ευγενικά ο μικρός πρίγκηπας, που στράφηκε μα δεν είδε τίποτα. «Εδώ είμαι», είπε η φωνή, «κάτω απ' τη μηλιά...» «Ποιά είσαι;», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Είσαι πολύ όμορφη...» «Είμαι μια αλεπού», είπε η αλεπού. «Έλα να παίξεις μαζί μου», της πρότεινε ο μικρός πρίγκηπας. «Είμαι τόσο λυπημένος...». «Δεν μπορώ να παίξω μαζί σου», είπε η αλεπού. «Δεν είμαι εξημερωμένη». «Α! συγγνώμη» έκανε ο μικρός πρίγκηπας. Αλλά μετά απο σκέψη πρόσθεσε: «Τι σημαίνει «εξημερώνω»;» (...) «Είναι κάτι πολύ ξεχασμένο», είπε η αλεπού. «Σημαίνει «δημιουργώ δεσμούς"». «Δημιουργώ δεσμούς;» «Βέβαια», είπε η αλεπού. «Για μένα, ακόμα δεν είσαι παρά ένα αγοράκι εντελώς όμοιο με εκατό χιλιάδες άλλα αγοράκια. Και δεν σ' έχω ανάγκη. Και δεν μ' έχεις ανάγκη ούτε κι εσύ. Για σένα, δεν είμαι παρά μια αλεπού όμοια με εκατό χιλιάδες αλεπούδες. Όμως, αν μ' εξημερώσεις, θα 'χουμε ανάγκη ο ένας τον άλλο. θα 'σαι για μένα μοναδικός στον κόσμο, θα 'μαι για σένα μοναδική στον κόσμο...»
«Αρχίζω να καταλαβαίνω», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Υπάρχει ένα λουλούδι... νομίζω ότι με έχει εξημερώσει...» «Μπορεί», είπε η αλεπού. (...) Αλλά η αλεπού ξαναγύρισε στην ιδέα της: «Η ζωή μου είναι μονότονη. Κυνηγώ κότες, οι άνθρωποι με κυνηγούν. Όλες οι κότες μοιάζουν μεταξύ τους, κι όλοι οι άνθρωποι μοιάζουν μεταξύ τους. Έτσι πλήττω λιγάκι. Αλλά αν μ' εξημερώσεις, η ζωή μου θα 'ναι σα φωτισμένη απ' τον ήλιο. Θ' αναγνωρίζω έναν ήχο βημάτων που θα 'ναι διαφορετικός απ' όλους τους άλλους. Τ' άλλα βήματα με κάνουν να ξαναγυρνώ κάτω απ' τη γη. Τα δικά σου θα με καλούν σα μουσική να βγω απ' την υπόγεια φωλιά μου. Και μετά, κοίτα! Βλέπεις εκεί κάτω τους κάμπους με το στάρι; Εγώ δεν τρώω ψωμί. Το στάρι εμένα μου είναι άχρηστο. Οι κάμποι του σταριού δεν μου θυμίζουν τίποτα. Κι αυτό είναι θλιβερό. Αλλά έχεις μαλλιά χρυσαφιά. Έτσι θα 'ναι θαυμάσια, αν μ' εξημερώσεις! Το στάρι, που είναι χρυσαφί, θα με κάνει να σε θυμάμαι. Και θα μ' αρέσει ν' ακούω τον άνεμο στα στάρια...»
Η αλεπού σώπασε καί κοίταξε για πολύ το μικρό πρίγκηπα: «Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!», είπε. (...) Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού. Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης:
«Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω».
«Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω».
«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού.
«Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας.
«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού.
«Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!»
«Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.» Μετά πρόσθεσε. «Πήγαινε να ξαναδείς τα τριαντάφυλλα, θα καταλάβεις ότι το δικό σου είναι μοναδικό στον κόσμο, θα ξανάρθεις να μ' αποχαιρετήσεις, κι εγώ θα σου χαρίσω ένα μυστικό.»
Ο μικρός πρίγκηπας πήγε να δει τα λουλούδια (...) καί ξανάρθε στην αλεπού: «Αντίο» είπε. «Αντίο», είπε η αλεπού.
«Να το μυστικό μου. Είναι πολύ απλό: μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά. Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια.»
«Την ουσία δεν την βλέπουν τα μάτια», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται. «Ο χρόνος που έχασες για το τριαντάφυλλό σου αυτός είναι που κάνει το τριαντάφυλλό σου τόσο σημαντικό.»
«Ο χρόνος πού έχασα για το τριαντάφυλλό μου...», έκανε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται.
«Οι άνθρωποι ξέχασαν αυτή την αλήθεια», είπε η αλεπού. «Αλλά εσύ δεν πρέπει να το ξεχάσεις. Γίνεσαι για πάντα υπεύθυνος γι' αυτό που έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου...»
«Είμαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό μου», επανέλαβε ο μικρός πρίγκηπας, για να το θυμάται...."
(Antoine de Saint Exupéry:Ο Μικρός Πρίγκηπας)



Αφιερωμένο...
Σε σένα,που μου έδωσες την έμπνευση μιας και δεν κατάφερες μέχρι τώρα να το διαβάσεις ολόκληρο.
Το πιο αγαπημένο μου κομμάτι απ΄ολο το βιβλίο.
Μια απ΄τις πιο μικρές μου αλήθειες...

Καληνύχτα...