Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Ωδη για ενα χαμένο όνειρο...






"Κι αν έχεις τίποτα μαζί μου να συγκρίνεις
εδω να μείνεις,να το μάθουμε κι οι δυο..."
(Ελευθερία Αρβανιτάκη:Της καληνύχτας τα φιλιά)

"Συχνά ονειρευόμουν,
ονειρευόμουν ότι θα ζούσαμε πολύ,
πολύ καιρό μαζί.

Είχα ονειρευτεί το μοίρασμα
και τη χαρούμενη εγκατάλειψη
των ταξιδιών και των ανακαλύψεων.

Είχα ονειρευτεί ένα σπίτι
ανοιχτό στα αναπάντεχα γυρίσματα
των καιρών,
κήπους και γιορτές.

Είχα ονειρευτεί φυτέματα,
γωνιές μυστικές,σπάνια δέντρα
με σημασίες που μονάχα εμείς θα
γνωρίζαμε.

Είχα ονειρευτεί ακόμη μοιράσματα
απόκρυφα
γεμάτα ελευθερία.

Είχα ονειρευτεί πως θα γερνούσαμε μαζί,
θα περπατούσαμε,
και ο καθένας σεβόταν τον
ρυθμό του άλλου.

Ναι,είχα κάνει αυτά τα όνειρα,
Αλλά ήμουν ο μόνος που τα είχε ονειρευτεί..."

(Jacques Salome')


Μα το χειρότερο ξέρεις ποιό είναι;
Να ονειρεύονται κι οι δυο.Τα ίδια...
Μόνο που ο ένας δε θα το παραδεχτεί ποτέ...
Γιατί; Αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Που πονάει.

Πονάει πολύ,σου λέω...