Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Δυό σελίδες...









Δυό σελίδες σήμερα στο τετραδιάκι μου. Μια που γράφεται απ΄την αρχή,και μια που όλο διορθώσεις και μουντζούρες έχει. Έτοιμη να σκιστεί και να χαθεί...

Σελίδα πρώτη

Είναι μέρες τώρα που θέλω να μιλήσω για σένα.Μα όλο το αναβάλλω.Αμέλεια,δεν ξέρω τί να γράψω ή ακόμη προσπαθώ να συνειδητοποιήσω; Δεν έχω απάντηση να σου δώσω. Μέχρι τώρα. Γιατί "σιμώνει" ο καιρός.
Πάνε περίπου οκτώ χρόνια που χαθήκαμε.Ναι,τόσο έχω να σε δω και να σου μιλήσω. Όχι πως δεν σε σκεφτόμουν όλο αυτό το διάστημα.Ίσα-ίσα.Μα δεν έκανα και τίποτα. Ρωτούσα για σένα,μάθαινα τα της ζωής σου και χαιρόμουνα.Αλήθεια σου λέω,χαιρόμουνα που όλα σου πήγαιναν όπως τα είχες φανταστεί. Την περασμένη εβδομάδα,όλο και πιό συχνά σε σκεφτόμουν. Μάλιστα είχα πάρει την απόφαση να σε ψάξω.Ναι,αυτό δεν στο είπα.Το μαθαίνεις τώρα.Από εδώ. Δε χρειάστηκε ή μάλλον δεν πρόλαβα.Γιατί με αναζήτησες εσύ.Όταν μου είπαν ότι με ζήτησες,ναι!δεν το πίστευα. Την ίδια κιόλας μέρα τηλεφωνηθήκαμε.Αμήχανα στην αρχή μα όσο πέρναγε η ώρα κάτι άρχισε να μας θυμίζει τα παλιά...Σου είπα για τη ζωή μου,είπες για τη δική σου.Θυμάσαι πόση ώρα μιλούσαμε εκείνο το βράδυ;Εγώ ναι,το θυμάμαι. Και θα μας έπαιρναν σχεδόν μεσάνυχτα αν δεν έχυνες το ποτό σου και έπρεπε να καθαρίσεις.
Μου είπες πως βρήκες όλα τα πράγματα που σου είχα χαρίσει:τα βιβλία,τα τραγούδια.Γράμματα και αφιερώσεις...Δεν τα είχες πετάξει όλα αυτά τα χρόνια. Μα να ξέρεις,ούτε κι εγώ. Καθετί δικό σου είναι ακόμη εδώ.Δε σου κρύβω ότι κάποιες στιγμές στα κρυφά τα αναζητούσα.Και έτσι σε "έβρισκα" πάλι.
Είπαμε για το τί έφταιξε.Σου είπα για μένα και τα λάθη μου.Σου είπα πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...Είμαι σίγουρη ότι κατάλαβες.Το έδειξες εξάλλου,με εύστοχες παρατηρήσεις.
Αύριο φεύγεις για το αγαπημένο σου νησί.Εκεί που τόσες φορές αρνήθηκα να έρθω να σε βρώ και να σε συντροφεύσω.Δεν τόλμησα-το ξέρεις. Όταν γυρίσεις με το καλό, μετά το Πάσχα,θα σε γυρέψω.Στο είπα.Θέλω τόσο να σε δω.Συμφώνησες.Το θές κι εσύ εξάλλου. Και έχω να σου πω πολλά... Όχι να δικαιολογηθώ-ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τις δικαιολογίες. Μα να σου εξηγήσω.Τί ήταν αυτό που με έκανε να φύγω μακριά σου.Να σου ζητήσω συγγνώμη για τα λάθη μου και τις ανεπάρκειες μου. Να σου πω πως σε θέλω πίσω στη ζωή μου.Να σε γνωρίσω απ΄την αρχή και να σε αγαπήσω ξανά.Αν και νομίζω οτι ποτέ δεν έπαψα... Δεν φάνηκε;
Είμαι έτοιμη.Για να αναμετρηθώ με το παρελθόν μου και να σε κερδίσω ξανά. Για να σε προσκαλέσω και πάλι στη ζωή μου.Για να μείνεις.Αυτή τη φορά οριστικά...
Τί λες,πάει; Σε άκουσα.Ναι,είπες θαρρώ. Τότε ετοιμάσου. Ο καιρός γαρ εγγύς.
(Σήμερα τυχαία άκουσα αυτό το τραγούδι,μετά από καιρό.Και θυμήθηκα.Τα όσα είχαμε πεί. Γι΄αυτό και στο χαρίζω...)
(Μα χωρίς να το θέλω,ήρθες στο μυαλό μου κι εσύ.Όταν σε πρωτογνώρισα και καθήσαμε σε αυτό το άθλιο καφενεδάκι,που εσύ παραδόξως το βρήκες συμπαθητικό-απορώ ακόμη πως ήπιες αυτόν τον καφέ,αλήθεια σου λέω- και αρχίσαμε μέσα σε άλλα να μιλάμε και για μουσικές,μου είχες πεί ότι αυτό ήταν το μοναδικό που σου άρεσε.Μάλιστα δεν θυμόσουν καλά τον τίτλο. Αφιερωμένο λοιπόν και σε σένα...)
(Τώρα που συμπληρώνω για σένα είναι δέκα και μισή το βράδυ. Πριν λίγο που μιλήσαμε,μου είπες:"Ξεχνιέσαι εσύ;" Αχ μωρό μου,ξεχνιέμαι,ξεχνιέμαι...Ακου που σου λέω.Κάτι ξέρω...)

Σελίδα δεύτερη












Το πρωί σηκώθηκα απο το κρεβάτι μου με άσχημη διάθεση.Μάλλον σαν να προαισθανόμουν τα όσα θα επακολουθούσαν.Δε σου λέω ξύπνησα,γιατί δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.Είναι καιρός τώρα που ο Μορφέας αρνείται να μου χαρισθεί,να με πάρει στην αγκαλιά του και τα χάδια του να με κεράσει.Ή μήπως πάλι τον αρνούμαι εγώ; Ερώτημα ρητορικό...(Κοίτα που πάλι θυμήθηκα εσένα.Δεν το κάνω επίτηδες.Μα μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το μεσημέρι,που τρώγαμε οι δυο μας και κάποια στιγμή μου είπες: Ανησυχώ για σένα.Κοιμάσαι ελάχιστα.Πού θα πάει αυτό;Κάτι πρέπει να κάνεις..)



Κάποτε είχα δώσει το "ελεύθερο" σε κάποιους ανθρώπους να "παίξουν" μαζί μου. Τους είχα αφιερώσει χρόνο,χρήμα,ώρες ατελείωτες. Μα πάνω απ΄όλα αυτά,τους είχα αφιερώσει τις σκέψεις μου.Τη ζωή μου την ίδια. Τους είχα προ(σ)καλέσει να με "εκμεταλλευθούν". Να με αφήσουν να τους μάθω.Όχι ότι κατείχα και σπουδαία πράγματα,μα αυτά που εκείνοι αποζητούσαν,έλεγαν,δε θα μπορούσαν να τα βρούν αλλού...Μόνο σε μένα. Λόγια...

Το ίδιο έγινε και με σένα.Έδειξες να κατάλαβες τα όσα σου εξομολογήθηκα,κι ήρθες κοντά μου.Ήθελα να σου δώσω,να σε μάθω...Μα και να πάρω από σένα...

Τα κατάφερα.Μόνο εγώ.Γιατί εγω δε δίστασα,δε δείλιασα.Αφέθηκα σε μια χώρα άγνωστη για μένα,που όσο τη γνώριζα τόσο με έδενε με τα χώματα της και τους ανθρώπους της.

Εσύ,εσύ έκανες πίσω.Φοβήθηκες;Κουράστηκες; Ακόμη και τώρα,μια πειστική απάντηση δεν έχεις να μου δώσεις.Έρχεσαι και φεύγεις όποτε ΕΣΥ θες,χωρίς να λογαριάζεις. Ξέρω θα μου πείς,ότι το σφάλμα είναι αποκλειστικά και μόνο δικό μου.Ίσως και να χεις δίκιο.Εγώ δεν σε προ(σ)κάλεσα; Άρα πάρε να χεις. Αυτό θέλησες,αυτό "απολαμβάνεις".Τοχες πει εξαρχής:Άνεμος είμαι και φυσάω κατά που θέλω.Έρχομαι, κλέβω στιγμές και μετά αλλού".

Άκου με λοιπόν.Η πρό(σ)κληση είναι πάντα ανοιχτή.Αλλά με τίμιους κανόνες.Με ανοιχτά χαρτιά.Όλα στο φως.Όχι λίγα,μα ΟΛΑ.

Κάτσε σκέψου,κρίνε,αποφάσισε.Και σαν δείς ότι μπορείς το "παιχνίδι "μου να παίξεις,τότε έλα πάλι να με βρείς. Όχι για να το συνεχίσουμε,μα για να ξεκινήσουμε απ΄την αρχή. Θα ξεχάσω ό,τι ξέρω για σένα και σιγά-σιγά πάλι θα έρθω κοντά σου.Το ίδιο να κάνεις και σύ.

Μέχρι τότε,μέχρι να αποφασίσεις αν θα φύγεις ή θα μείνεις,εμένα να με ξεχάσεις.

Δεν έχει σημασία η απάντηση σου-θετική ή αρνητική.Όποια κι αν είναι θα τη δεχτώ. Στο έχω δείξει άπειρες φορές και το ξέρεις.Πάντα σεβάστηκα τα θέλω σου ακόμη κι αν ήταν αντίθετα με τα δικά μου.Ακόμη κι αν πλήγωναν.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα λάβω τις αποκρίσεις που αναζητώ,

Αντίο...