Κυριακή 31 Αυγούστου 2008

Εσύ,σκέψη μου...





«Με χάδια τρομαγμένα
με διψασμένα χάδια
του νου μου τα σκοτάδια
απόψε ντύνομαι
Λευκό πανί υψώνω
και πάω όπου με πάει
αυτό που με σκορπάει
σου παραδίνομαι...»
(Μ.Πασχαλίδης: Φωτιά μου)



Σαν πάρει η μέρα να χαράξει
Η σκέψη σου με συνταράσσει
Αντίλαλος να γίνεται του θυμικού μου
Σαν η σελήνη δειλά προβάλλει στο στερέωμα
Σπονδή προσφέρεται στην Επιθυμία να σε ζήσω
Ηχερός κλειδούχος της Ανάγκης Σου

Παραγιός του Έρωτα ο οίστρος
Και οιωνοσκόπος σαρδόνιος ο ίμερος
Θησέα χαμένο στο λαβύρινθό Σου

Με βαπτίζει, με εξαγνίζει και
Σαν άλλος Μινώταυρος αποζητά
Να με κατασπαράξει

Ο ήχος της φωνής Σου κι

η αποθυμιά της ανάσας Σου
Τρικυμία σηκώνει στο κορμί
Έκσταση και παραμύθι που αλώνει
Κάθε μάταιη αντίσταση
Σα λιανοτράγουδο και σαν νανούρισμα

Ακυβέρνητο σκαρί ο λογισμός

Νεφελοβατεί προσμένοντας
Να χαθεί στην έκλειψη
Της μυρωδιάς του ακριβού Σου θυμιάματος
Αδύναμος να τιθασεύσει
Τον πυρετό και τη φωτιά

Που ξεχύνονται σα λάβα θυμωμένη
Και κατακαίνε στο διάβα τους
Ολάκερη τη ζήση μου...



Καλησπέρα...




Πέμπτη 28 Αυγούστου 2008

Εκείνο το βράδυ...





«Πόσο σ' αγαπώ
στην άπλα του καλοκαιριού
πόσο σ' αγαπώ
στις γειτονιές του φεγγαριού
πόσο σ' αγαπώ
τις νύχτες που φεγγοβολάς
μέσα στο αίμα μου κυλάς
και με φιλάς.»
(Γιάννης Κούτρας:Πόσο σ΄αγαπώ)

Αν ήταν σε εκείνες τις μέρες να γυρνούσα
εκείνη την νύχτα θα επέλεγα

Νύχτα ζεστή καλοκαιριού
μεστή αστεριών και θάλασσας
κι η αύρα Της να χαϊδεύει ένα κορμί
που έτρεμε στην υποψία της ανάγκης Σου

Ρίγος να διαπερνά σώμα και ψυχή
Και η αίσθηση του Έρωτα
Να παιχνιδίζει με τα κύματα
Πυρκαγιά τα θελήματα,ανάγκη η επαφή
Αναπόφευκτη μοίρα ο Έρωτας
Τρελλό χορό να στήνει μέσα μου

Λέξεις ανήμπορες να αρθρωθούν
Αβάσταχτο το νόημα της σιωπής
Βίαιη παρόρμηση το σε θέλω
Να πολεμά με τη φωνή της λογικής

Έρημος και θάλασσα η Επιθυμία
Να ξορκίζει το δαίμονα που ζητά
Να την κατοικήσει,να την κατακτήσει
Ανεμοθύελλα και φορτούνα
Απόμακρη σκιά η ησυχία
Κι η φαντασία να ζωγραφίζει
Μια σκιά αμφιβολίας

Αίσθηση ενός Έρωτα χωρίς ενοχές
Να αναδύεται από τους πόρους του κορμιού μου
Κι η ομορφιά Σου να μου κόβει την ανάσα
Αναλλοίωτη εικόνα,χαραγμένη στη θύμηση
Σημαδούρα στη θάλασσα που
Επέλεξα να ταξιδέψω

Χωρίς προορισμό,χωρίς πυξίδα
Μόνο η Λαχτάρα Σου να οδηγεί
Τα βήματα μου σε άγνωστα νερά
Νύχτιο της θάλασσας τραγούδι
Λαξεύει την Εδέμ που θα θυσιαστεί
Για χάρη της κόλασης Σου...

Καλησπέρα...



Τετάρτη 27 Αυγούστου 2008

Μπορείς;...





«Το χαμόγελό σου χρώμα στη ζωή μου
Στο χαμόγελό σου μοιάζουν όλα αληθινά
Το χαμόγελό σου μόνη αμοιβή μου
Μου χαμογελάς και νοιώθω εγώ παιδί ξανά»
(Μάνος Πυροβολάκης:Το χαμόγελό σου)

Παιδί κι εγώ με σένα.Ξανά και ξανά.Ανυπόμονο,ανυπάκουο,απρόβλεπτο.Διψασμένο να μάθει όσο πιο γρήγορα γίνεται τον κόσμο.Την ομορφιά.Ό,τι το υπερβαίνει.
Βουτάω στα βαθιά και δε με νοιάζει.Κι ας με φοβίζει η θάλασσα.Ξεκλειδώνω την ψυχή μου.Και δεν με νοιάζει αν χάσω για πάντα το κλειδί.Μαζεύω κοχύλια,χρώματα και δειλινά για να σου φτιάξω την πιο όμορφη ζωγραφιά. Να στην αφιερώσω.Βάφω τις μέρες με το κόκκινο του ήλιου και τις νύχτες χάνομαι στην αγκαλιά του φεγγαριού.Κλέβω σκέψεις και στιγμές και ανυπομονώ να στις μεταφέρω.Κάνω σκανταλιές και μετά ζητάω συγγνώμες.Όχι,όχι δε θα το ξανακάνω.Μα ξανά και ξανά τις ίδιες επαναλαμβάνω.Κι ας ξέρω πως μπορεί και να τιμωρηθώ.Μα η
Λαχτάρα μου γι΄αυτές δε με αφήνει να σκεφτώ.Άθυρμα Της με κάνει και δεν μπορώ να Της αντισταθώ.Όσο μου λέω όχι,τόσο στα αντίθετα να με παρασέρνει.Καθόλου εύκολο να Την νικήσω.Πάντα με νικάει Αυτή...

Παραπονιέμαι,γκρινιάζω.Πέφτω στη σιωπή και μελαγχολώ.Κλαίω και γελάω ταυτόχρονα.Σου κάνω μούτρα και σε αποφεύγω.Σου θυμώνω.Θέλω να φύγω μακριά σου και να μη σε δω ποτέ ξανά.Να μη σε ξανακούσω.Μα για λίγο.Γιατί αμέσως μου περνάει.Αρκεί μια λέξη σου.Ένα χαμόγελο.Κι όλα αρχίζουν ξανά.Τέλος που πάντα γράφει μια καινούρια αρχή μαζί σου...

Έρωτας είναι...

Μόνο αυτό...

Γι΄αυτό σου λέω μάτια μου.Προσπάθησε για λίγο ακόμη να με δικαιολογείς. Να με ανεχτείς.Στα λάθη μου.Το ξέρω πως για σένα είναι δύσκολο.Πως ίσως και να μην το μπορείς.Να μην το θες.Να μη τ΄ αντέχεις.Μα στο υπόσχομαι στον Ουρανό,πως σύντομα θα «μεγαλώσω».Και τότε όλα θα αλλάξουν.Γιατί ο χρόνος με κυκλώνει και σύντομα θα γίνει δήμιος που θα ζητά την ηδονή του κόπου του.
Και ξέρεις,δεν έχω καμιά διάθεση να του κάνω το χατήρι.Όχι,αυτήν τη φορά,δε θα παίξω το παιχνίδι του.Σύντομα θα κερδίσω την παρτίδα.Με πείσμα παιδικό θα τον νικήσω.Γιατί δε θέλω να σε χάσω...

Μέχρι τότε όμως,

Μπορείς;....



Καλησπέρα...

Δευτέρα 25 Αυγούστου 2008

Απόψε θέλω...





Θέλω απόψε να χαθώ μέσα στη νύχτα Στα μυστικά της
Στις ανομολόγητες στιγμές της

Θέλω απόψε καθετί δικό σου
να αγκαλιάσω τα λάθη ,τα πάθη και τις αδυναμίες σου
να μάθω τα θέλω και τις επιθυμίες σου
να πιω τις λέξεις σου και να μεθύσω απ΄αυτές
να ξορκίσω τους φόβους σου και αυτούς που σε πληγώσανε
να βάψω τη νύχτα σου με το κόκκινο της φωτιάς

τούτο το κόκκινο που στάζει ο πόθος μου για σένα
να παίζουν για σένα οι πιο όμορφες μουσικές
να χαθώ στη λησμονημένη σου αθωότητα
να αφεθώ στην οδύνη και την αμαρτία σου
να μπω στα όνειρα και τους εφιάλτες σου

να δω τον κόσμο μέσα απ΄τα μάτια σου
να γίνω βροχή να σε δροσίσει

και να σε προκαλέσει να αφεθείς στο άγγιγμα της
να ζήσω την κόλαση σου κι ας χάσω τον παράδεισο
να νικήσω για χάρη σου τον χρόνο
να σε αποπλανήσω με τις πιο αγνές προθέσεις

Να χαθώ στον ωκεανό των ματιών σου

στην αγκαλιά σου
στο χάδι σου και στο φιλί σου
να νιώσω την ανάσα σου

και την αφη σου

Να ταξιδέψω μαζί σου
Για όπου...

Καληνύχτα...

υ.γ. αν ήσουν εδώ απόψε,αν σε είχα,αυτό το κομμάτι θα επέλεγα για να σε ζήσω...

Σάββατο 23 Αυγούστου 2008

Σε θέλω...





«Σε θέλω
Είσαι παιχνίδι κι εσύ
Κάποιου Θεού που όλο φέρνει βροχή
Κι όμως σε θέλω...
Σε θέλω
Όπως το ρεύμα χτυπά
Δυό χέρια αθώα βρεγμένα γυμνά
Έτσι σε θέλω»
(Μ. Χατζηγιάννης:Έτσι σε θέλω)


Νύχτα αγρύπνιας.Ανυπόδητος Θεός ο Έρωτας ζητά να με εξοντώσει,να με αφανίσει.Αντίλαλος των θελημάτων μου και εξορκιστής του πόθου.Αιχμάλωτη με ονομάζει στον ωκεανό της νύχτας και άθυρμα των προσταγμάτων του.Σαν ξωτικό η σκέψη σεργιανάει στον λαβύρινθο που γεννά ο ήχος της ανάσας μου.Κραυγή και ψίθυρος που λυτρώνει ενώ μπλέκεται σε έναν αόρατο ιστό αράχνης.Φωνή σαν αντανάκλαση παραδείσου και καθρέφτισμα στις λίμνες των ματιών σου.Ήχος πλάγιος και δοξαστικός,επιθυμίας διακονητής και ντελάλης του οίστρου.Αρχάγγελος χαρμολύπης και Θλίψης.Θεός και διάβολος μαζί-τέρψη και παιδεμός.Έρεβος και θάμβος,αυτόχειρας και θριαμβευτής,λήθη και αλήθεια.Κόλαση και Παράδεισος,Θάνατος και Ανάσταση.
Στο αχ των τραγουδιών να αλυχτά ο ίμερος και κρυφό μαχαίρι η λογική να βάφει με το αίμα της το πάθος.Προσκυνητής των αρωμάτων και αίνιγμα του ονείρου.Γκρεμός και Αχέροντας,Πατρίδα,Γη και Αστραπή...
Ένα «σε θέλω» να γεννά η σύζευξη συμφώνων και φωνηέντων.Ωκεανός να γίνεται και απόκρυφο ευαγγέλιο.Ανασαιμιά Ζωής και διαρρήκτης του κορμιού και του λογισμού.Με έναν τρόπο πρωτόγνωρο,πρωτόγονο και αυθόρμητο...

Σαν κατακτητής και μύστης.Ιεροφάντης και συλλητής του ναού σου.
Σαν μάχη χωρίς νικητή ή ηττημένο.Σαν αύρα και σαν ορμή.Σαν αστραπή,κεραυνό και μπόρα καλοκαιρινή.Σα δίλημμα και ναυάγιο.Σαν ήχο και λυγμό.Κυματοθραύστης να λογίζεται το φιλί και λιμάνι η αγκαλιά.Κύμα να γίνεται η αφή και χαρτοκόπτης ο φόβος.Σαν νικοτίνη που διαπερνά τη σκέψη μου και αντίδοτο δεν έχει.Αλάτι στις πληγές και άσβεστη δίψα.Ιχνηλάτης των ονείρων και όμηρος της ανάγκης.Προσκυνητής της εικόνας σου και διακορευτής των διαδρομών σου.Χρώμα στην παλέτα σου να θέλω να γενώ και εξόριστη απ΄τον παράδεισο.Αιχμάλωτη στο δάκρυ σου και φωτιά στη φωτιά μου.Σαν ήλιο ζωοδότη και νανούρισμα της βροχής.Σαν αντιφέγγισμα αλήθειας και ξωκλήσι των παρακλήσεων μου.Σαν Προμηθέας δεμένος στο βράχο σου και Ηρακλής δρόμο να μην βρίσκει για να μ΄ελευθερώσει.Σα γέλιο και αναστεναγμό.Σαν παραμύθι με λυπημένο τέλος και σελήνη που θα σε γητεύει..

Έτσι σε θέλω κι ας μη θέλω που σε θέλω .Για να μπορώ να σ΄ έχω...

Καλησπέρα...

Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Εξομολόγηση...









«Δεν είδες ποτέ τα δάκρυα μου
ίσως φταίω εγώ που τα 'κρυψα
δεν άκουσες,δεν άκουσες τα λόγια μου
ίσως φταίω εγώ που τα ψιθύρισα...
δεν έκλαψες που έφυγα
ίσως φταίω εγώ που ξαναγύρισα...

στα μάτια μου όμως
δε διάβασες τίποτα;»
(Χάρις Αλεξίου:Δεν είδες)




Ποτέ δεν μου άρεσε η μακιαβελική ηθική.Αυτό το δόγμα τού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».Μα να που την ασπάστηκα.Και την έκανα πράξη.Ψάχνω για άλλοθι,νομίζω.Μα όχι,όχι.Αλήθεια σου λέω.Αφού ήταν ο μόνος τρόπος να βρεθώ εκει που αγαπάω πιο πολύ,την ώρα που αγαπάω περισσότερο να είμαι κοντά Της.Νύχτα πάντα...Εκεί που γίνομαι θαρρείς κάποια άλλη.Κοντά σ΄αυτήν την Γυναίκα που μπορεί και με ηρεμεί,με παρηγορεί.Με ταξιδεύει.Θάλασσα το όνομα Της και τί δε θα δινα να βρεθώ κοντά Της.Το τηλεφώνημα ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή,αν και το πρόσωπο που σ΄Αυτήν θα με πήγαινε...Άστο καλύτερα.Ξέρεις εξάλλου..

Μια νύχτα μετά το φεγγάρι του Αυγούστου.Σου΄χω πει ποτέ πως αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου;Όχι,δεν πρόλαβα.Ούτε καν αυτό...Εφοδιασμένη με μπύρες,τσιγάρα και το τετράδιο μου.Σε περίπτωση που κάτι ήθελα να σημειώσω.Τον τελευταίο καιρό δεν το αποχωρίζομαι.Ολο και κάτι θα βρω να του καταθέσω.Κι όλο πιο συχνά μου συμβαίνει.Και αυτό...

Με δέχτηκε όπως πάντα.Ήρεμη,ζεστή,τρυφερή.Ναι,αυτη τη φορά Την άγγιξα.Για λίγο περπάτησα στις άκρες του κορμιού Της.Σου κάνει εντύπωση;Ήθελα να μπορώ να δω την έκφραση σου,όταν θα το διαβάσεις αυτό.Μπορεί και να χαμογελάς.Ίσως.Μα ταυτόχρονα ένιωθα ότι μου έθετε και μια πρόκληση.Με παρότρυνε να Της πω,ό,τι Αυτή εδω και καιρό είχε καταλάβει.Προσπαθούσα λυσσαλέα να Της αντισταθώ.Να μην Την αφήσω να με παρασύρει στο παιχνίδι Της.Ήθελε να παίξει μαζί μου ή να με λυτρώσει;Δεν ήξερα.Όχι,μέχρι εκείνη τη στιγμή..

Η σελήνη καθρεφτιζόταν μέσα Της.Σχεδόν Την ακουμπούσε.Λες και έκαναν έρωτα.Όμορφη εικόνα.Να την έβλεπες..Αν και θα την είδες.Δεν μπορεί να μην,ένα τέτοιο βράδυ.Σήκωσα το κεφάλι ψηλά,στον ουρανό.Κοίταξα τα αστέρια.Προσπάθησα να μαντέψω πού είναι η Αφροδίτη,η Μικρή Άρκτος,ο Σείριος.Έτσι όπως εσύ μου τα είχες δείξει εκείνο το βράδυ,αν θυμάσαι.Δεν τα κατάφερα.

Περίεργοι συνειρμοί άρχισαν να στήνουν χορό μες το μυαλό μου.Εκείνη η νύχτα ,ήρθε ξαφνικά στη θύμηση μου.Οχι πως ήταν δύσκολο μάτια μου.Καθόλου.Πίστεψε με. Γιατί ήταν ένα απ΄τα βράδυα που πάντα θα κουβαλάω μέσα μου,μέχρι τελευταίας μου ανάσας.Γιατί ήταν το πρώτο μου κι ίσως το τελευταίο βράδυ μαζί σου,κοντά Της.Το πρώτο και το τελευταίο που για λίγες στιγμές αφέθηκα στην αγκαλιά σου..

Μέχρι που Αυτή γύρεψε απάντηση να πάρει.Και δεν μπορούσα πια να Της την αρνηθώ.Ναι,σε είχα ερωτευθεί.Με έναν τρόπο που όμοιο του ποτέ δεν είχα νιώσει.Λες κι ήταν πρώτη φορά.Ήταν πρώτη φορά..Ποτέ δεν είχα νιώσει κάτι ανάλογο.Ποτέ.Και έτυχε με σένα.Μη με ρωτήσεις πώς και γιατί.Δεν έχω απάντηση να σου δώσω.Ούτε τώρα,ίσως ούτε ποτέ.Ίσως να σε γνώρισα σε λάθος χρόνο.Ίσως αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά για μένα,ίσως να μην το άφηνα να συμβεί.Μα δεν το επιδίωξα.Δεν το θέλησα.Μόνο του ήρθε και με βρήκε.Αντιστάθηκα όσο μπορούσα.Δεν το παραδεχόμουν.Κι ας μου το έλεγαν.Ότι μου συμβαίνει,ότι φαίνεται.Απ΄τον τρόπο που για σένα μιλούσα.Και γω,ξόρκιζα αυτή τη σκέψη.Όχι,δεν είναι αλήθεια.Φίλοι,μόνο φίλοι είμαστε.Τίποτα παραπέρα.Ναι,μπορεί να σ΄ αγαπάω αλλά μέχρις εκεί.Τίποτε άλλο.Και ήρθε η στιγμή που μου τα ανέτρεψε όλα.Γιατί αλλιώς ήξερα,είχα μάθει...

Γιατί εσύ μάτια μου;Γιατί εσύ,γαμώτο, που να με πάρει;Εκεί που νόμιζα πως όλα είχαν μπεί σε έναν καλό δρόμο,ξαφνικά πάλι απ΄την αρχή.Εκεί που πίστευα πως ίσως και να μπορούσα να σε κερδίσω ξανά,εκεί έντρομη βλέπω πως μπορεί και πάλι να σε χάσω.Και δικαιολογημένα αυτή τη φορά.Φοβάμαι.Ο Θεός μου και γω ξέρουμε πόσο πολύ φοβάμαι.Γιατί ό,τι και να κάνω πια,ό,τι και να πω,δεν θα είναι το ίδιο.Ακόμη κι αν σου λέω αλήθεια,πάντα θα υπάρχει η αμφιβολία.Πώς να σου πω πια ότι θέλω να σε δω;Πώς να τολμήσω να σου πω ότι μου λείπεις;Πώς να τολμήσω να σου ζητήσω μια αγκαλιά;Αφού κάθε φορά,το ξέρω,θα νομίζεις πως θα θέλω κάτι παραπάνω από σένα.Κι ας μην είναι έτσι.Κι ας λένε οι λέξεις μου αυτό που λεν και τίποτε άλλο...

Σ΄ερωτεύτηκα.Ναι.Τα πάντα,κάθε τι δικό σου.Τα μάτια σου,το χαμόγελο σου,τον τρόπο που σκεφτόσουν,που μιλούσες.Λάθος,το ξέρω.Μα έγινε.Δεν σου ρίχνω το παραμικρό φταίξιμο.Εγώ,εγώ φταίω για όλα.Γιατί εγώ σου αφέθηκα.Κι ας μη με έψαχνες εσύ ποτέ.Κι ας μη με ζητούσες.Κι ας μη μου έδειξες ποτέ πως,ίσως και να μπορούσα να σημαίνω κάτι για σένα.Όχι,όχι ερωτικά.Ανθρώπινα,φιλικά και μόνο.Ή μάλλον για να μην σε αδικώ,το έκανες κάποια στιγμή.Όταν με αγωνία περίμενα να περάσουν οι μέρες που θα καθόριζαν τη ζωή μου..Μέχρις εκεί.Κι ας μου έλεγες διαρκώς ότι γκρίνιαζα και παραπονιόμουνα.Κι ας ήξερα.Με τα χίλια πάνω σου κατευθυνόμουν.Λες και πατούσα συνεχώς το γκάζι.Λες και οι θεοί μού είχαν εξαφανίσει το φρένο,έτσι για να παίξουν και να γελάσουν μαζί μου.Για να με δουν αν θα μπορούσα να σταματήσω λίγο πρίν τον γκρεμό...

Σε θέλω μάτια μου.Σε θέλω στη ζωή μου.Θέλω τα σημαντικά του βίου μου,να τα μοιράζομαι μαζί σου.Και μαζί σου.Θέλω ό,τι μου συμβαίνει να μπορώ να στο κοινωνώ.Δεν θέλω να σε φοβάμαι.Δεν το αντέχω πια.Τί πάει να πει φόβος μαζί σου,το έμαθα καλά.Φτάνει.Ελεύθερη θέλω να αισθάνομαι μαζί σου.Μπορώ άραγε;Έχω τέτοιο δικαίωμα;Μπορώ να ελπίζω πως τίποτα δεν χάθηκε;Έστω και μετά απ΄όλα αυτά;

Δεν θέλω τίποτα παραπάνω από σένα.Μόνο κάποιες φορές να μπορώ να σου μιλάω.Να μαθαίνω νέα σου.Που και που να σε βλέπω.Αυτό μου αρκεί.Πάντα μου αρκούσε.Πόσο μάλλον τώρα.Αμήχανα αισθάνομαι και άβολα.Γιατί ξέρω ότι ξέρεις και αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση.Θα μπορούσα να προσποιηθώ ότι όλα καλά.Ότι δεν τρέχει τίποτα.Μα θα σου έλεγα ψέματα.Και κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελα.Ποτέ δεν το έκανα.Πάντα με αλήθειες σου μιλούσα.Έτσι έμαθα να πορεύομαι.Έτσι θα συνεχίσω.Κι ας πληρώσω το τίμημα.Που αισθάνομαι ήδη ότι έχει ξεκινήσει.
Όποιο κι αν είναι αυτό. Ακόμη και να σε χάσω για πάντα απ΄τη ζωή μου.Μα πάντα θα σε κουβαλάω μέσα μου.Πάντα θα είσαι ένα κομμάτι μου.Fuck,πρόλαβες και έγινες βλέπεις...
Μα κι αν γίνει,αν χρειαστεί να πληρώσω,τούτο μόνο θα ζητούσα για τελευταία χάρη...






Καλημέρα...








Πέμπτη 14 Αυγούστου 2008

Θα΄θελα.. κι ας ξέρω






Πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω
κι ας ταξιδέψαμε μαζί.
Με γκρίζο και με θαλασσί,
εκεί που τ' όνειρό σου ζει
κι η φλέβα σου κρυφή πατρίδα,
πως δεν μ' αγάπησες το είδα...

Όμως εγώ...

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σα φονικό
να σε δικάζω και να σε παρηγορώ
Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ
να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω...

Το ξέρω...

Πως δεν μ' αγάπησες το ξέρω,
μα δεν σου το 'δειξα γιατί
ήταν η θάλασσα ζεστή
κι εγώ καράβι από χαρτί
να λιώνω στον υγρό σου πόθο,
πως δεν μ' αγάπησες το νιώθω...


Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί,

(λευκή αυτή τη φορά)

Γιατί...

Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί
κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει
με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ
στριφογυρνώ χαμένος μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει...

Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί
απόψε ταξιδεύω στα νερά σου...

Θα 'θελα να 'σουνα εδώ...

Κι ας


το ξέρω,πως δεν μ' αγάπησες
ούτε με πίστεψες ποτέ
Λέξη μην πεις κι ας υποφέρω...


Πως δεν μ΄αγάπησες το ξέρω

μα θα΄θελα να ΄σουνα εδώ...

(Και έτσι παιδιάστικα και αμήχανα

θα σου έλεγα πως ...

Θέλω ακόμα μια βόλτα...)



Καληνύχτα...

(Ένα "παιχνίδι",με δυο αγαπημένα τραγούδια του Χρήστου Θηβαίου.Που στην ουσία μόνο "παιχνίδι" δεν είναι.Μόνο αλήθεια.Μόνο...)