Κυριακή 22 Νοεμβρίου 2009

Ενσυνείδητα




Είναι κάποιοι δρόμοι που οφείλεις μέχρι τέλους να τους περπατήσεις
Είναι κάποια όνειρα που πρέπει μέχρι την τελευταία σου ανάσα να μην τα προδώσεις
Είναι κάποιοι άνθρωποι που θες να μπορείς να τους δικαιολογείς.Γιατί τους αγαπάς

Κείνος ο δρόμος που διάλεξε να διαβεί,ήταν δύσκολος.Άβατος πολλές φορές.Κι άλλοτε κακοτράχαλος.Κάποιοι τον είπαν Γολγοθά.Άλλοι δρόμο του χρέους.Που δεν έχει επιστροφή.Γιατί άπαξ και πήρες την απόφαση –δεν έχει γυρισμό.Εκεί μέχρι το τέρμα.Να ματώσεις.Να νιώσεις τις πληγές απ΄τα καρφιά που μπήγονται στις σάρκες σου.Μα κυρίως στην ψυχή σου

Λύγισε πολλές φορές.Κι έκλαψε.Κι ένιωσε δίψα.Και πόνο.Και κάματο.Κι ούτε ένας Σίμων Κυρηναίος στο κατόπι.Λίγο να σηκώσει το σταυρό.Να πάρει μιαν ανάσα.Στο κάτω κάτω το ΄ξερε.Δεν ήταν Θεός.Ούτε καν μικρός θεός.Άνθρωπος ήταν.Με πάθη και αδυναμίες.Και φόβους.Και με όλα τα διαβλητά πάθη που κουβαλάνε οι κοινοί θνητοί

Συνειδητή επιλογή.Και ελεύθερη ήταν.Όχι για το θεαθήναι.Όχι για εντυπωσιασμό.Όχι για να κερδίσει θαυμασμό και αγάπη.Μα από αγάπη.Αυτή η γαμημένη λέξη ήταν το εφαλτήριό της.Το κίνητρό της.Ο στόχος και ο σκοπός της

Αποφασισμένη ήταν να περπατήσει τούτον το δρόμο της μέχρι τέλους.Ανυπόδητη.Με την ψυχή ξεγυμνωμένη.Που πάει να πει,εκτεθειμένη.Σε πόνο.Και αίμα.Και πληγές.Χωρίς να περιμένει ανταμοιβή.Χωρίς εγωισμούς.Κι ας ήξερε πως έχανε.Ίσως τα πάντα
Και τον Γολγοθά θα ανέβαινε.Και το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους θα έπινε.Και τα καρφιά θα ένιωθε βαθιά να τρυπάνε κορμί και ψυχή.Χαμογέλασε και συνέχισε


«Μέχρι το τέλος
Μέχρι το τετέλεσται
Μέχρι τελευταίας ανάσας»


Θα παρέμενε πιστή σε αυτό που πίστεψε.Σε ό,τι ονειρεύτηκε.Σε ό,τι την διάψευσε.Σε ό,τι πιότερο αγάπησε. Ακόμη και σε ό,τι την πρόδωσε

«Άξιζε ρε γαμώτο.Άξιζε.Κι αξίζει»

Κι ας είπε κάποτε..

«Απελθέτω απ΄εμού..»