Τρίτη 26 Μαΐου 2009

Ήχος ακατάληπτος





Κρύβεσαι στα πιο σκοτεινά μου όνειρα
Μέσα στις φωτεινές μου νύχτες
Σκιά που να εισβάλλει παραφυλά
Απρόσκλητη μέσα στη σκέψη μου

Αγία και δαιμονική συνάμα

Παλεύω με την υποψία της ανάγκης σου
Ξορκίζω το άηχο όνομά σου
Στην πυρά το ρίχνω να καεί
Φυλακίζοντας το δάκρυ της ανάμνησής σου

Ρομφαία δίκοπη που στα δύο με ξεσκίζει

Κλείνω στη χούφτα μου ό,τι
Δικό σου μου απόμεινε-
Μια ασπρόμαυρη φωτογραφία,ένα χαρτάκι που έγραψες πως μ΄αγαπάς-
Ιχνηλατώντας την παρούσα απουσία σου

Απροσδιόριστα θνησιγενής και απροσπέλαστη

Αφουγκράζομαι τη σιωπή σου
-τι παράδοξο-
Ακούω να μιλάει με τη φωνή σου
Ήχος ακατάληπτος,σε ρυθμό βυζαντινό
Ανοίκεια οικείος,λήθη προστάζει
Ζωγραφίζοντας την κραυγή της ηδονής

που σου γεννάει ο τρόμος



Κι εγώ προσκυνητής της άγιας χώρας
Και των χωμάτων σου, μένω πιστή
Θεραπαινίδα και ιέρεια των ανόσιων παραγγελμάτων σου
Λίγο πρίν ο ασκός του αιόλου ανοίξει
Και σκορπίσει στα πέλαγα το λαβύρινθο

ιδανικών φαντασιώσεων και παρερμηνευμένων ονειρώξεων

Κοφτερό μαχαίρι ανακυκλούμενων συναισθημάτων
Που σύρθηκαν στην άσφαλτο μιας άνοστης
και υποχθόνιας καθημερινότητας