Πέμπτη 31 Ιουλίου 2008

Αυτό που ξέρω...






"Πάψε να ψάχνεις λόγο και σκοπό

σε ό,τι κάνω και ό,τι πω

ούτε που ξέρω γιατί σ΄αγαπώ

κι όμως μπορώ για σένα να κοπώ

και σαν τσιγάρο να καώ."


(Μπ. Στόκας:Μη με φοβάσαι)

Νύχτα περίεργη.Αλλόκοτη.Ο χρόνος,οι ώρες κυλάνε αργά.Βασανιστικά.Δεν είναι περίεργο αλήθεια;Άλλες φορές να βιάζεται και συ ανήμπορη να τον παρακαλάς για λίγο ακόμη να σταθεί.Ξοπίσω του να τρέχεις και να μην μπορείς να τον φτάσεις.Να σε προσπερνάει και αλήτικα να σου βγάζει τη γλώσσα, προκαλώντας σε.Ασθμαίνεις μα δε σκέφτεσαι ούτε στιγμή να παρατήσεις αυτό το ανελέητο κυνηγητό.Ελπίζεις πως μπορείς να τον κερδίσεις,να τον δαμάσεις.Έστω κι αν κατά βάθος ξέρεις πως χαμένο το ΄χεις το παιχνίδι.Τον ικετεύεις,του τάζεις.Να σε αφήσει...Μα δεν γίνεται.Νομοτέλεια,σου λέει.Έτσι είμαι φτιαγμένος.Να κυλάω,σαν νερό. Σαν χρόνος.
Μα όταν έρχονται στιγμές που θέλεις να περάσει όσο πιο γρήγορα γίνεται,αυτός κωφεύει.Κάνει πως δε σε γνωρίζει.Σε απαρνιέται.Σε προκαλεί να γευτείς το μαρτύριο της αναμονής.Ερεθιστικός στέκει απέναντι σου και ηδονίζεται βλέποντας σε να παιδεύεσαι.Να αδημονείς για το ξημέρωμα...Οιηματίας και ιχνηλάτης της αγωνίας σου.Ας είναι.Πρέπει να του υποταχθώ.Να τον καλοπιάσω.Μήπως και τον ξεγελάσω.Αν τα καταφέρω.Αλήθεια πώς ανατρέπεις τον δυνάστη;Με τί μέσα πολεμάς τον τύραννο;Ξορκίζοντάς τον,κανακεύοντάς τον;Άστο.Χαμένος κόπος.Δεν ωφελεί...
Αφουγκράζεσαι,σκέφτεσαι.Θυμάσαι,νοσταλγείς.Φοβάσαι.Λέξεις και εικόνες στήνουν τρελλό χορό μες το μυαλό σου.Πρόσωπα και στιγμές που μαζί τους μοιράστηκες,σε περικυκλώνουν.Στην κάφτρα απ΄το τσιγάρο καις όλες σου τις αμφιβολίες.Τις δικές σου ή των άλλων;Δεν έχεις ενοχές,δεν αισθάνεσαι άβολα.Τώρα πια ξέρεις.Ό,τι έχεις πει,μόνο αλήθεια είναι.Αυτό που έχεις νιώσει.Ό,τι η καρδιά σου σου υπαγόρευσε.Κι ας σε πήγε σε λάθος μονοπάτια.Και ας σε αμφισβήτησαν.Ας σε φοβήθηκαν.Ας μη σε πίστεψαν.Ούτε τότε.Ούτε τώρα.Ίσως ποτέ να μην...Δεν πειράζει.Δικαιολογείς.Για πόσο;Για όσο..Οσο μπορείς,αντέχεις.Για πάντα...
Τί λέξη κι αυτή.Πόσο κρατάει ένα "για πάντα;" Μέρες,μήνες,χρόνια;Μια ζωη;Θα σε αμφισβητήσουν.Πάλι και πάλι.Δεν υπάρχει τέτοια λέξη,δεν μπορείς να τη λες.Αφού όλα ρευστά και ευμετάβλητα είναι.Σαν τη Ζωη,που δεν ξέρεις τί σου ξημερώνει.Αλήθεια,τί θα φέρει το ξημέρωμα;Η νεα μέρα που σε λίγο θα χαράξει;Άγνοια δηλώνεις.Για πολλοστή φορά.Ίσως τούτη δα την ώρα,περισσότερο απο ποτέ.Για το αύριο,το τώρα,το τότε.Μα πόσο θα ΄θελες να ξέρεις.Και συ,έστω για μια φορά.Τελευταία."Ζήτησε,απαίτησε",μια φωνή στριγγλίζει μέσα σου."Έχεις το δικαίωμα.Σου του οφείλουν.Όποια κι αν είναι η απάντηση". Δεν το κάνεις.Κι ας το θες.Δεν εκβιάζεις καταστάσεις,συναισθήματα.Ούτε καν τώρα,που ίσως πιότερο απο ποτέ φοβάσαι.Γιατί ή τί; Άστο καλύτερα...
Στο cd player εδω και ώρα η ίδια μουσική.Preisner.Τα καλύτερα του.Σε ρίχνουν.Σε μελαγχολούν.Περισσότερο.Μα κολλάς σε τέσσερα.Repeat.Ασταμάτητα.Θες να τ΄ακούσεις;Αφιερωμένα λοιπόν.Έχει νόημα άραγε;


Damage


Homecoming


Les Marionnettes


Conte d' amour


Δυσκολεύομαι να επιλέξω.Διάλεξε,όποιο σου αρέσει καλύτερα.Αυτό θα σας έλεγα.Θα σου έλεγα...
Και κράτα το.Σα δώρο απο μένα.

Εγω δεν ξέρω ποιό είναι καλύτερο.

Το μόνο που ξέρω είναι πως,

Αργεί να ξημερώσει...

Οτιδήποτε άλλο,ίσως και να μην έχει σημασία.Και ας ξέρω...

Καληνύχτα...