Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Βροχή Μου




Φθινοπωρινό κυριακάτικο βράδυ.Πήρε να βρέχει..
Όνειρα..ελπίδες..ερωτηματικά..θέλω και μπορώ..
Νοσταλγείς;αμφιβάλλεις; αισθάνεσαι;..


Χαμένη αθωότητα που προβάλλει ξανά και ξανά..κρεμασμένα σε ουράνιου τόξου συναισθήματα ξεπηδούν στο άκουσμα του καλέσματός σου..
Σημαδεύω ένα νησί μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού..ορμητήριο και λιμάνι..ναυαγός και ταξιδευτής..θύμα και θύτης..


Αποκρυπτογραφώ χαμένα και λησμονημένα σύμβολα..πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι..να θέλεις και ταυτόχρονα να μπορείς..να φοβάσαι αλλά ο φόβος να μη σε αγγίζει..να ονειρεύεσαι με μάτια ορθάνοιχτα..

Μεθυσμένος δρόμος δείχνει την πορεία..χωρίς φανάρια και καθυστερήσεις..τρέχει ο χρόνος κι εσύ μαζί του..δεν τον κυνηγάς τούτη τη φορά..μαζί του πορεύεσαι ειρηνικά..τον εμπιστεύεσαι..τον κάνεις φίλο και σύμμαχο..και νιώθεις πως για μια φορά δεν σε προδίδει..δε θα το κάνει..γιατί δε θέλει..

Βροχή μου..με εξαγνίζεις και με ξαναγεννάς..με εμπιστεύεσαι όταν πάνω μου κυλάς τις στάλες σου..όταν σαλπίζεις το «σ΄αγαπάω» κι εγώ σου παραδίνομαι..λυτρωτικά..με θέρμη αφιερωμένου εραστή..που αποζητάει την υγρασία σου..

Γράφεις μικρές ιστορίες..για ταξίδια που ονειρεύεσαι..για το γύρο του κόσμου πάνω σε μια σχεδία..χωρίς να νοιάζεσαι για πυξίδες..για αχαρτογράφητα νησιά που κρύβουν ανέλπιστους θησαυρούς..ένα ζεστό βλέμμα..μια αγκαλιά που δονείται από αγάπη..ένα χαμόγελο βγαλμένο από της ψυχής τα βάθη..και αλήθειες που συνεχίζεις να πιστεύεις..παρόλο που αναρωτιέσαι αν στ΄αλήθεια αλήθειες θα αποδειχτούν..

Βροχή μου..σε κοιτάω να πέφτεις αργά..σχεδόν τραγουδιστά..ψιθυρίζεις φωνήεντα και σύμφωνα σε μια σειρά που μόνο εσύ κι εγώ μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε..σε ένα ρυθμό allegro ma non troppo..που σε κάνει να ανακτάς τη χαμένη σου ισορροπία..

Οι στάλες σου..όλβος και δίοδος..δυναμική αθανασίας μέσα στη θνητότητα της ζήσης μας..γενέτειρα αυτοσυνειδησίας..φιλιώνουν το χτες στο σήμερα που επιθυμεί το αύριο..χωρίς όρια..χωρίς ψέματα και ολέθριες χειραγωγήσεις..

Επιθυμώ Σε βροχή μου..και σε θέλω..να με ξυπνάς και να με νανουρίζεις..με την αλήθεια που κρύβει το βλέμμα της ψυχής σου..το αδιόρατο στα μάτια των πολλών..να με εξαγνίζεις κάθε που μέσα μου θα κυλάς σα βροχή..

Κάθε που θα πίνω από τις λέξεις σου που με μεθούν..που θα βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου..σαν νύχτιο τραγούδι των αναστεναγμών σου..

Και θα ανακαλύπτω ξανά τη χαμένη μου αθωότητα..


Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Νυχτιές αυγούστου





Νύχτες αυγούστου
Μυρίζουν θάλασσα και έρωτα
Ντύνονται χρώματα πανσέληνα
Ουράνιου τόξου επιβάτες
Χορεύουν σε ρυθμούς ηδονικούς
Μεθούν από άρωμα κορμιού
που αναδίδει θαλπωρή και θάμβος


Ησυχάζουν και ερεθίζονται-

με ήχους ηδονικούς-
Ενώνονται και μοιράζονται-

στο άπειρο του ουρανού σου -
Αμαρτάνουν και αγιάζονται -
με το άγγιγμα των δακτύλων σου -
Φλυαρούν και σωπαίνουν-
στο ακρολίμανο της αγκαλιάς σου-

Άγριες νύχτες –που ησυχάζουν στην ανατολή του βλέμματός σου
Προανάκρουσμα αρχέγονης ηδονής στα νεφελώματα των δισταγμών σου
Ξεδιψούν με τη λάβα του ηφαιστείου που εκρήγνυται εντός μας
Εκπορθούν ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και ξεχασμένες ελπίδες

Ανοχύρωτες αυγουστιάτικες νύχτες
Ποθούν την ένωση ψυχών και σωμάτων
και αλητεύουν δίπλα στο κύμα

Μέχρι να ψιθυρίσουν όλα τα ανομολόγητα
που φωτίζονται στην αντανάκλαση ενός
βλέμματος..μιας κραυγής..ενός φιλιού..

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Μύχια Επιθυμία





Αναπνέω αέρα Ζωής
Γεύομαι μεταξένιο φιλί
Αισθάνομαι τη θαλπωρή του βλέμματός σου
Αφουγκράζομαι χτύπους καρδιάς

που λαχταρούν να αφεθούν
Δοκιμάζω και δοκιμάζομαι

σε έναν αγώνα εκρηκτικό
Ταξιδεύω το όνειρο

στον πυρετό που σε κατακαίει
Γητεύω φόβους

στο δέλτα της αγκαλιάς σου
Ποθώ φωτιά να με βαπτίσεις

που παρανάλωμα θα κάνει
τη θλίψη που κουρνιάζει

στα κατάβαθα της ψυχής σου
και αναδεικνύει δισταγμούς

που διαιρούν τη θέλησή σου

Μιλάω με σιωπές μακρόσυρτες
Ψηλαφώ πληγές που άρνηση ελπίδας

κρύβουν μέσα τους
-τίποτα δεν χάθηκε όσο χτυπά η καρδιά μας,

να θυμάσαι-
Στο απέραντο της νύχτας γεννώ απέθαντα όνειρα
Πλαστουργός αδήριτης ανάγκης

μα και επιθυμίας
για την ειδοποιό διαφορά

που θα σε κερδίσει
Κυριεύομαι από νιογέννητο ίμερο

κάθε που
αγγίζω τις απόκρυφες πτυχές σου
και ξεδιψώ

από τους χυμούς του σώματός σου

Απογυρεύω το χτές σου να ψηλαφίσω
Βάλσαμο να στάξω

στα στίγματα των καρφιών που
σημάδια άφησαν στο κορμί και την ψυχή σου
κάθε που ενέπαιζαν τα ιμάτιά σου

για μια κούφια αγάπη
Και να αναστήσω το αύριο μέσα στον παρόντα

άχρονο χρόνο
του μελλοντικού μας τώρα
Χωρίς δράκους και μάγισσες

που κατασπάραξαν
κάθε δικαίωμα στη ζήση
που ξέρεις πως υπάρχει
Και που τόσο λαχταράς να γευτείς
χωρίς όρια και δίχως απογοητεύσεις…_


Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Η Ιθάκη που ξέχασες





Πέρασες..

Σαν νυχτιάτικη καταιγίδα
εν μέσω θέρους
κι άφησες άγγιγμα καυτό
Ίχνη ανεξίτηλα
Σφραγίδα έβαλες το όνομά σου
σε ψυχή και σώμα


Θεό, με αποκάλεσες
-όχι,θνητός ήμουν και πεπερασμένος-
Αγάπη, με προσφώνησες
-ίσως σε μιαν άλλη ζωή να ήμουν η Αγάπη-
Ζωή μου γίνε,ψιθύρισες
-ποτέ μη ζεις με αντηχήσεις και κλεμμένες υποσχέσεις-
Όναρ και νόστος το φιλί σου
-νόστιμον μα και μόρσιμον ήμαρ το όνειρό μου

Προς-πέρασες..

Σκοτάδι ντύθηκες στη μέρα σου
Δερμάτινοι χιτώνες κάλυψαν τις στιγμές σου
Προσκυνητής της κόλασής σου
κι αρνητής της ζωοδόχου πηγής
που σίμωσες να ξεδιψάσεις
Μέτοχος κίβδηλωνκαι άσωτων στιγμών
Παίγνιο και θύτης στημένου αγώνα
Λανθάνων κάτοικος αλλότριας γης
Προσκυνητής μιας δήθεν Χαναάν
Γευάμενος ένα ανέραστο μάννα
και διψών για άλικο κρασί
-προϊόν ενός άκρατου εκστασιασμού
από εκμαυλισμένες μαινάδες-

Μα να θυμάσαι όμως
δεν έχει επιστροφή
γιατί η
Ιθάκη έπαψε από καιρό να στέκει
αλώβητη και να περιμένει
-σαν άλλη Πηνελόπη-

Την επιστροφή του Οδυσσέα της…


Πέμπτη 8 Ιουλίου 2010

Ψεύτικος Ήρωας




Πόσο ξεθώριασες εμπρός
στο βλέμμα μου
Σκούριασε η πανοπλία σου
Ρίψασπις έγινες προς
χάριν του κενού
-του τίποτα-
Απορρίπτοντας το καινό που
ποτέ στ΄αλήθεια δεν θέλησες

Γυμνός στέκεις –κάτω από
το φονικό ήλιο
Άνυδρη έρημος σε καταπίνει
Κι η όαση που προβάλλει δίπλα σου
απλός αντικατοπτρισμός-λες-

Προσπερνάς με γρήγορο βήμα
Αγνοώντας την κάθαρση που θα σε λυτρώσει
Αλήτικες υποσχέσεις της μιας νύχτας
σκλάβο τους σε ονομάζουν
ψάχνοντας αυτοεπιβεβαίωση
σε πόρνες ματιές και σε φιλήδονα χείλη
που΄χουν γευτεί την αμαρτία όλου του κόσμου
και την έχουν κατακτήσει

Μικρός που είσαι ήρωά μου!
Κι εγώ που νόμιζα πως ήσουν εκείνος
που θα ΄κανε τη διαφορά..


Μείνε στο ψέμα σου
Στα απατηλά σου είδωλα
Στις εταίρες νύχτες σου που
ανερυθρίαστα θυσιάζουν την ιερότητα των στιγμών


Γκρεμίστηκες...

Εγώ σε έφτιαξα
Κι εγώ σε αποκαθηλώνω


Φεύγω…

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Ματωμένο φεγγάρι





Άδειες σελίδες γεμίζουν σκαριφήματα
Λανθασμένοι τονισμοί σε λάθος καταλήξεις
Η απουσία έμπλεη παρουσίας-και τ΄ανάποδο
Ένα χλωμό αστέρι τρεμοσβήνει στον ουράνιο θόλο
Έκλεισε τον κύκλο του,βλέπεις
και αποκαμωμένο αποσύρεται στα κρύφιά του
Οι ευχές έμειναν στη μέση
Οι προσδοκίες εξανεμίστηκαν μονομιάς

Ματωμένο φεγγάρι-σα λαβωμένο αγρίμι
γλύφει πληγές,προσπαθώντας με το σάλιο του
να επουλώσει τραύματα του χτες
Ληστές το ξεπουλάνε στα παζάρια
Πάγκοι γεμίζουν από το αίμα του
σε έναν αδηφάγο πλειστηριασμό

Δανεικές προσευχές για εκπεσότες άγγελους
Ρομφαίες δίστομες ξεσκίζουν τα σπλάχνα του ικέτη
Δεσμώτες ελευθερίας παράταιρα μάχονται σε άνισους αγώνες
Ψυχοπομποί ορέγονται κενά οράματα
καθώς τα θύματά τους οδηγούν στο εκτελεστικό απόσπασμα

Κλεμμένες υποσχέσεις,άδειες αγκαλιές
Αλυσοδέσμια κορμιά μαρτυρούν το ανέστιο
Κι ο χρόνος να στέκει εκεί
Εχθρός και σύμμαχος,οιηματίας και θεραπευτικός
για κάθε που τον χρόνο του επικαλείσαι
Το φεγγάρι πουλήθηκε και σήμερα
σε τιμή ευκαιρίας
Μέχρι την επόμενη φορά που άλλοι πραγματευτάδες
θα το θωρήσουν και πάλι ακριβό

Μη μιλάς απόψε
Μονάχα θρήνησέ το
Κι αντάμα όσα σ΄αυτό επένδυσες
Μύχιες σκέψεις και μυστικά αφανέρωτα

Γιατί τίποτα δε θα΄ναι πια το ίδιο
Κι ας φαίνεται πως θα΄ναι

Τέλειωσε το μελάνι …


Σάββατο 26 Ιουνίου 2010

Ρωμαϊκή Αγορά




Θεό σε ονομάτισα
των ακριβών ονείρων μου
Όνειρο
Ε Σ Υ
Πατρίς και Πόλις
αυτόχθονας εραστής
μιάς αιώνιας πολιτείας

Σε παρελθόντα χρόνο
με κίβδηλο νόμισμα
εξαγόρασαν την ευτυχία σου
ανέστιοι εραστές του εφήμερου
ευτελώς αγαπώντας
την κοσμιότητα της ιδιαίτατης
υπόστασής Σου


Σε πόρνες αγορές
πουλήθηκε η Αγάπη σου
-θεοκαπήλων χλεύη και γλεντοκόπημα-
Αρρωστημένες παλλακίδες
εξοφλούν ανερμάτιστες υποσχέσεις
με ορμή φανατισμένου εμπόρου
που απολαβή και κέρδος του
ο πρόωρος χαμός σου

Μα κοίτα..ήρθε η στιγμή
-αργοπορημένη,μα πανταχού παρούσα-
η φλόγα του Ονείρατος
να κατακάψει το ψεύδος
στο πέρασμά της


Δραπέτης έγκλειστος στα σύνορα του πόθου
Αγρίμι λαβωμένο απ΄της οργής τη μέθη
Αμαρτωλός και Άγιος συνάμα
Σε μυστικά περάσματα δονήσεων
περιπατητής και ζηλωτής
λάβας ηφαιστειακής που μεθάει τον οίστρο

Και να!
ανατέλλει η Νέα Αυγή
σε κελιού ελευθερία
και
Σ Υ-σαν άλλος ευκλεής Θεός
αντάμα και ικέτης-
του Ονείρου αέναος Εραστής
αναφωνείς:

"και μόνο για τούτο το "ταξίδι"
άξιζε το ταξίδι μας"




Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Του Παντός Ιχνηλάτης

[αφιερωμένο Σου...]






Δε θέλησα ρωτώντας να μάθω
Ιχνηλατώντας τη Ζωή έμαθα
ψαύοντας κάθε μόριό της
Καλό –κακό,όμορφο - άσχημο
Διακόρευση παρθενικού υμένα
άγονων γραμμών των στιγμών μου
Ενδοφλέβια ένεση οι παραπόταμοι της προσμονής
Αλύχτισμα γέλιου παρέα με ένα βουβό παράπονο

Αλεξιπτωστής με μετέωρο βήμα τα χνάρια του Έρωτα
Πιθάρι αγέμιστο η προσμονή της Ελευθερίας
Τα χρώματα της Ίριδας αντανακλούν στο μέσο της νυχτιάς
ακατανόητες γραφές που μαστιγώνουν τη μελωδία του μυαλού
Κι η φωνή,αυτή η τόσο τρικυμισμένη,λυγμός
να γίνεται και αναστεναγμός
Αιμομίκτης καιρός φωλιάζει στα σύνορα του Ουρανού
Ερπυστριοφόρα οχήματα καταπατούν κάθε δικαίωμα,
κάθε υποψία διαφορετικότητας

Κι εσύ…


ΕΣΥ
-με ένα σκοπό βυζαντινό-σε ήχο πλάγιο πάντα
ποτέ,ποτέ,στον ίσο τόνο-
Αίνιγμα που αλυσόδεσε τη ζήση
Μνήμη πόρνη ανάγλυφου οίστρου
Περγαμηνή φοινικικού αλφαβήτου
σε παλίμψηστο του πόθου
Διαιρείσαι και σημαδεύεις την άβυσσο
Αγγίζεις το Τίποτα και το κατακτάς
γευόμενος την αρχέγονη ορμή του-
σαγηνευμένος από τις στάχτες που ξερνάει στο πέρασμά του


Ενώ δίπλα σου περνάει απαρατήρητο το Όλον
Η πυρίτιδα της Ζωής και το ανεμολόγιο του βλέμματος
Το θέλημα κι η προσταγή ενός επινίκιου άσματος
Κουρσάρος κι αρχιερέας ενός ανήκουστου Ευαγγελίου
που η μοίρα του το ΄ταξε
απόκρυφο και ψευδεπίγραφο να λογίζεται ανά τους αιώνες

Ίσως γιατί

Πολλές φορές διαβάστηκε και δεδομένο θεωρήθηκε
Προχρονολογημένο και ήδη λήξαν
Κάτι σα μύθευμα και κεφαλίδα
Απαξιωτικής ανάγνωσης
και
συμβιωτικής ένωσης
Παρεκτροπή της καθεστηκυίας τάξεως
Καθώς
παραδιδόμενο στις ανύπαρκτες καλένδες
καταδικασμένο ορίστηκε στον αιώνιο λειμώνα του...



Παρασκευή 11 Ιουνίου 2010

Ψευδεπίγραφες Αγάπες




«Ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ
καὶ τῶν ἀγγέλων,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω,
γέγονα χαλκὸς ἠχῶν ἢ κύμβαλον αλαλάζον.
Καὶ ἐὰν ἔχω προφητείαν καὶ εἰδῶ τὰ μυστήρια πάντα
καὶ πᾶσαν τὴν γνῶσιν,
καὶ ἐὰν ἔχω πᾶσαν τὴν πίστιν, ὥστε ὄρη μεθιστάνειν,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω,
οὐδέν εἰμι.
Καὶ ἐὰν ψωμίσω πάντα τὰ ὑπάρχοντά μου,
καὶ ἐὰν παραδῶ τὸ σῶμά μου ἵνα καυθήσομαι,
ἀγάπην δὲ μὴ ἔχω,
οὐδὲν ὠφελοῦμαι.
Ἡ ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται,
ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται,
οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ,
οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται,
οὐ λογίζεται τὸ κακόν,
οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ ἀδικίᾳ,
συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ•
πάντα στέγει, πάντα πιστεύει,
πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.
Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει.
Εἴτε δὲ προφητεῖαι, καταργηθήσονται•
εἴτε γλῶσσες, παύσονται•
εἴτε γνώσεις, καταργηθήσεται
[…]
μένει δὲ πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα•
μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη.»


[Απόστολος Παύλος:Προς
Κορινθίους Α΄Επιστολή]

Έχεις διαβάσει ποτέ πιο ριζοσπαστικό και ταυτόχρονα αληθινό κείμενο από τούτο;
Έχεις ποτέ αναρωτηθεί τι είναι η Αγάπη;Με πόση περισσή ευκολία έχεις διακηρύξει πως αγαπάς; Το νιώθεις άραγε,ή απλά το λες για να το πεις;


Γιατί αγαπάς στ΄αλήθεια; Από ανάγκη; Από συμφέρον; Από ματαιοδοξία;Από αρρωστημένο εγωισμό;Γιατί έτσι θα αναγκάσεις κι άλλους να σε αγαπήσουν;
Για να κερδίσεις οπαδούς;Ξέρεις είναι και αυτός ένας τρόπος..Ύπουλος και διαστροφικός. « Σ΄αγαπάω» και απαιτώ το ίδιο από εσένα.Μέχρι το τέλος.Χωρίς όρια.Μέχρι να αγγίξεις τα όρια της τρέλλας.Μόνο έτσι θα με πείσεις πως..


Τι είναι η Αγάπη τελικά; Ένα πήδημα;Μια κάβλα;Ένα κατά συνθήκην συναίσθημα που έρχεται και φεύγει κατά πως σε συμφέρει;
‘Εχει η Αγάπη μνήμη επιλεκτική;Πεθαίνει και ανασταίνεται;Πως γίνεται να λες πως δεν αγαπάς και μετά να διατυμπανίζεις πως αγαπάς όλο τον κόσμο;


Γιατί δηλώνεις την Αγάπη σου; Για να κερδίσεις αναγνωρισιμότητα;Για να εκμεταλλευτείς ένα καλό όνομα και ταυτόχρονα να πλασαριστείς κι εσύ κοντά του;Για να δηλώσεις ότι είσαι η επίσημη/ος αγαπημένη/ος αυτών που όλοι θαυμάζουν;Για να κλέψεις λίγο από τη λάμψη του/της;

Και μετά;Ξεχνάς και διαγράφεις;Θυμάσαι και λησμονάς κατά περίπτωση και κατά το δοκούν;Γεμίζεις τον άλλον τύψεις κι ενοχές;Επιρρίπτεις όλες τις ευθύνες πάνω του;Του δημιουργείς ενοχές και κατασκευασμένες τύψεις;
Για πες μου ρε φίλε..Λες πως αγαπάς.Πως το δείχνεις;Με λόγια;Με έργα;.Με συνδυασμό και των δυό;


Και μετά;Με την πρώτη στραβή..επειδή κάτι δεν πήγε καλά..χτυπάς τον άλλον εκεί που πονάει..πως δεν άξιζε την Αγάπη σου..πως ενώ εσύ του στάθηκες,εκείνος τίποτα δεν εκτίμησε..και σε έφτυσε..Μήπως φταίς κι εσύ γι΄αυτό; Τόλμησες ποτέ να αναρωτηθείς;

Διαβάσαμε ένα κάρο βιβλία.Μάθαμε απέξω και ανακατωτά χίλια δυό τσιτάτα και τα χρησιμοποιούμε για επίδειξη.Διαβάσαμε Πολυδούρη,Καβάφη,Ελύτη. Αποστηθίσαμε όλον τον Freud,τον Fromm,τον Yalom,τον Jung.Μελετήσαμε ψυχολογία.Ψυχαναλύσαμε και ψυχαναλυθήκαμε.Ρίξαμε και μια ματιά σε κάνα δυό κείμενα του ευαγγελίου,κείνα που μιλάνε για Αγάπη..και καθαρίσαμε. Μάθαμε τους ορισμούς της και έτσι νομίσαμε κιόλας καλά πως τη γνωρίζουμε..

Διεκδικείς την αποκλειστικότητα.Μόνο εμένα να αγαπάει.Και κανέναν άλλον.Ζηλεύεις,κάνεις σκηνές.Χρησιμοποιείς φτηνά κολπάκια.Και δόλια μέσα.Αλλάζεις τα φώτα του άλλου..μόνο και μόνο επειδή έχεις καταλάβει πως εκείνος είναι άξιος και ικανός να αγαπάει..κάτι για το οποίο εσύ ανίκανος είσαι..κι έτσι το μόνο όπλο σου είναι να την εκβιάσεις..να την επιβάλλεις..να σε κάνει ο άλλος με το έτσι θέλω να τον αγαπήσεις..γιατί δε μπορεί να κάνει αλλιώς..γιατί είσαι είσαι πάντα ειλικρινής στα συναισθήματα σου και ποτέ μα ποτέ δεν λειτουργείς υπολογιστικά..

«Αγαπάς» λες..για σπάσιμο..για εκδίκηση..από ναρκισσισμό..για να έχεις μια αυλή γύρω σου..για να σε υποστηρίζει και να θρέφει την άρρωστη ματαιοδοξία και ανύπαρκτη αυτοεκτίμησή σου..

Αγαπάω φίλε μου..δε σημαίνει εξαπατώ..ρουφιανεύω..κοροϊδεύω..ψεύδομαι ασυστόλως..αναιρώ και ενθυμούμαι κατά πως με συμφέρει..δε ζηλεύω όποιον περιστοιχίζει τον άνθρωπο που αγαπάω..δεν προσπαθώ να μπω στη ζωή του και να τη λεηλατήσω..να την εκμηδενίσω και να τον οδηγήσω στην τρέλλα,στην απόγνωση και στην καταστροφή..

Αγαπάω σημαίνει..είμαι εκεί..στα εύκολα,στα δύσκολα..στα πρίν,στο τώρα,στο μετά,στα τελευταία..είμαι ευθύς κι ειλικρινής..λέω αλήθειες ακόμα κι αν πονάνε..παραδέχομαι τα λάθη μου,τα πάθη μου και τις αδυναμίες μου..υποστηρίζω την Αγάπη μου και είμαι κοντά της..κάθε λεπτό,κάθε στιγμή..δεν προκαλώ σκηνές ζηλοτυπίας..αφήνω τον Άλλον ελεύθερο να αναπνέει και να ανασαίνει..δεν τον καταπιέζω ούτε του φορτώνομαι..


Αγαπάω δε σημαίνει πως του γράφω φλογερά γράμματα,στιχάκια και διηγήματα για να του δείξω το πόσο τον/την θέλω..δε σημαίνει το παίζω σε πολλά ταμπλό,έτσι για να κάνω και να σπάω πλάκα.. για να τον/την έχω στην τσίτα..

Αγαπάω σημαίνει..πιστεύω..εμπιστεύομαι..θυσιάζομαι..νοιάζομαι εμπράκτως..
Αγάπη δε σημαίνει γαμήσι για την εμπειρία..για την ικανοποίηση σεξουαλικών ορμών και μόνο..δεν είναι μόνο κάβλα και καλό κρεβάτι..το πόσες φορές και με πόση ένταση θα τα δώσεις όλα στον άλλον για να τον ικανοποιήσεις..


Αγαπάω σημαίνει..σέβομαι..αποδέχομαι..κατανοώ..δικαιολογώ..αναλαμβάνω το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί..
Αγαπάω δε σημαίνει «σου πηδάω την ψυχή» και μετά άντε γεια..και μετά ενδιαφέρομαι για σένα..για να δω αν είσαι τάχα μου καλά..γιατί σε «αγαπάω ρε μαλάκα»..σε κάνω το πειραματόζωό μου για να μετρήσω τις δικιές μου ανάγκες..

«Η αγάπη δεν επιβάλλεται,η αγάπη εμπνέεται


Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση,η αγάπη είναι ανευ όρων,δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν,η αγάπη ειναι έξοδος γιατί το εγω το κάνει εσυ και σε λυτρώνει

Με την αγάπη μόνο όλα λύνονται,όλα γίνονται κατανοητά και διάφανα.Σαν τα δάκρυα διάφανα

Νιώθουμε πως μας αγαπούν μόνο όταν μας επιτρέπουν να είμαστε ο εαυτός μας

Οι μεγάλες αγάπες καταδέχονται μόνο τις μεγάλες,γενναίες ψυχές..οι σπουδαίες ιστορίες διαλέγουν εκείνους που,από πίστη,ρισκάρουν την ψυχή τους»

[αποσπάσματα από την αγαπημένη μου Μάρω Βαμβουνάκη]

Βαρέθηκα ρε φίλε να ακούω για δήθεν αγάπες και λουλούδια..για το πόσο σου στάθηκα κι εσύ με πούλησες..για ρουφιανιές και δούρειους ίππους όσων «αγαπούν»..για κόντρες και για φτηνά ξεπουλήματα..

Αγάπη είναι..


Να ακούς πως χτυπάει η καρδιά του Άλλου και χωρίς πηδήματα.Να αγκαλιάζεις και να αφουγκράζεσαι τα όνειρα,τις επιθυμίες,τα θέλω του,τα λάθη του..
Να είσαι Ε Κ Ε Ι..γιατί έτσι σου υπαγορεύει η καρδιά σου..η ανθρωπιά σου..

Η ίδια σου η Α Γ Α Π Η ..

Όλα τα υπόλοιπα..εκ του πονηρού και τεχνηέντως κατασκευασμένα..

Χάρισμά σας [ψευτο] μάγκες μου

Μέχρις εδώ…κι όχι άλλο..κι ούτε παραπέρα..


Κατανοητό;;;;;;;

Πέμπτη 20 Μαΐου 2010

Της Αγάπης χρώματα




Η αγάπη έχει..

το χρώμα του δειλινού
σαν ο ήλιος ξέπνοος και αποκαμωμένος
στην αγκαλιά της ερωμένης του παραδίνεται..

τα χρώματα της Ίριδας
καθώς μαγικά και λυτρωτικά προβάλλει
μετά την καταιγίδα..

το γαλάζιο της θάλασσας
σαν στα απέραντα μυστικά της
και τα απύθμενα βάθη της ταξιδεύεις
χωρίς πυξίδες και σανίδες σωτηρίας..

το χρώμα μιας νυχτιάτικης ανάσας,ενός λυγμού
σαν λόγια αγάπης πάει να ψιθυρίσει
σε ό,τι ακριβό και δικό της αποκαλεί ..


το χρώμα της φωτιάς
που τα πάντα κατακαίει στο πέρασμα της
αφήνοντας στο διάβα της

ολόγυρα το ανεξίτηλο σημάδι της..

το χρώμα της πορφύρας
σαν τις νύχτες της ντύνει..

Μα έχει και χρώμα αιμάτινο
σαν για χάρη της αιμορραγείς
και οι πληγές σου χαίνουν ακατάπαυστα..

Χρώμα μαύρο,σκοτεινό
σαν το νόημά της χάσει και απέλπιδα αγωνίζεται
πριν στη λήθη βυθιστεί..

Κλέψε κι απόψε το χρώμα που σου ταιριάζει
Κι έλα- μαζί- τα χρώματά της να ντυθούμε
Σαν κάθε φορά
Για μια ακόμη φορά
Μέχρι το τέλος του απείρου…



Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Λίγο πριν...




Αιμάτινες μέρες-αιμορραγούν χολή και όξος
Στάζουν φαρμάκι και εξαπολύουν δηλητηριώδη βέλη
Εκδίκηση ζητούν-όχι,όχι εκδίκηση
Δικαιοσύνη.Αυτό είναι το αιτούμενο
Μα και το ζητούμενο
Αίτιο και αιτιατό αλληλοεμπλεκόμενα
Αυτοαναιρούνται


Κούφιες υποσχέσεις για όνειρα αληθινά
Κατακρημνίζονται.Δεν αντέχουν το βάρος της Αλήθειας
Συνειδητοποιούν το μέγεθος της πλάνης τους
Οράματα και επαναστάσεις
Κίβδηλα λάβαρα κραδαίνουν και επιτίθενται
Ανοχύρωτα εγώ δημοκοπούν και μαυλίζουν-
έμπλεα εγωπάθειας και ναρκισσισμού-
Ενσπείρουν και κατατέμνουν αφιονισμένες συνειδήσεις
Βυσσοδομούν ηθελημένα σε ηδονόπληκτα πλήθη


Λαθρέμποροι ελπίδας μπολιάζουν με οδύνες
Ό,τι επιμένει ακόμη να αντιστέκεται
Στην παράνοια μιας ανιστόρητης διαγραφής

Κι εσύ εκεί-να απωθείς τη λήθη με τις δικές σου αλήθειες
Ανυπόκριτος δεξιοτέχνης και ευχέτης
Σεισμογόνων αντι-δράσεων και οριστικής καταδίκης
Όσων καπηλεύτηκαν οράματα και πατρίδες
-μιας Αγάπης,μιας Αλήθειας,μιας Ψυχής

ενός Ονείρου,μιας Προσδοκίας-


Τετέλεσται θα ακουστεί από το βάθος της « σκηνής»
Και ανάθεμα
Κι η Νέμεσις θα θριαμβεύσει


Σιμώνει η ώρα
Γι΄αυτό φυλάξου…


Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Στην αιωνιότητα του πάντα..




Είσαι εδώ.Σε ό,τι νιώθω.Ό,τι αγγίζω.Ό,τι ζω
Είσαι εδώ.Σε νιώθω.Σε αγγίζω.Σε ζω
Μέρα τη μέρα.Στιγμή τη στιγμή


Χάνομαι μέσα σου και ταξιδεύω.Με κείνο το πειρατικό που μου σχεδίασες
Σαλπάρουμε μαζί στα ταξίδια των στιγμών μας.Σε νύχτες αγρύπνιας


Γελάμε και κλαίμε.Γράφουμε τη δικιά μας ιστορία.Με το αίμα της ψυχής μας
Προσκυνώ την τρικυμία της φωνής σου.Τον παλμό των λέξεών σου


Ανασαίνω τη ζωή σου και στα μάτια σου αντανακλάται ο παράδεισος
Ναυαγώ στο κορμί σου και Θησέας βαπτίζομαι-στο λαβύρινθό σου να χαθώ


Γεύομαι την αλμύρα των δακρύων σου και ξαποσταίνω στην ανασαιμιά των ηδονών σου
Ψηλαφώ τους φόβους σου-τους αγκαλιάζω.Θωπεύω τις σιωπές σου-και τις λυτρώνω


Ρίχνομαι αμάθητη στην έκσταση του οίστρου σου.Εγκαινιάζω τις αισθήσεις μου στον άμβωνα του σώματός σου
Ακροβατώ στα πιο βαθιά σου ένστικτα.Πρωτόγονα βουτώ και αναβαπτίζομαι μέσα στους αναστεναγμούς σου


Υποκλίνομαι στο μεγαλείο της ψυχής σου.Δεσμώτης γίνομαι και ιχνηλατώ το μέγα σου μυστήριο
Πολιτεύομαι στο σχήμα του κορμιού σου και με τ΄ακροδάχτυλά μου αγγίζω το ηφαίστειο της ηδονής σου


Διακονώ τις επιθυμίες σου και αργοναύτης γίνομαι στη ρότα του ονείρου σου
Αμαρτάνω στην υποψία της ανάγκης σου και αγιάζομαι στο βυθό του βλέμματός σου
Συστέλλομαι
και διαστέλλομαι όταν μεθώ από τον πόθο της σαγήνης σου


Παρανάλωμα γίνομαι στο άκουσμα του “ σ΄αγαπώ” σου και ξωκλήσι των προσευχών σου
Αγγίζω το πάντα σου και ζω στο τώρα σου


Σ΄αγαπάω και είμαι

Μ΄αγαπάς και είσαι

Αγαπιόμαστε και έτσι μόνο μπορούμε να υπάρχουμε

Μαζί

Να είμαστε στο εδώ και το παντού

Στο άπειρο και το πεπερασμένο

Στην αιωνιότητα των στιγμών μας..

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010

Λέξεων οι στιγμές




Σύμφωνα και φωνήεντα.Το ένα πλάι στο άλλο
Με σειρά.Και ανάκατα.Ζωγραφίζουν λέξεις
Συναισθήματα.Στιγμές που..
Λυτρώνουν.Αφοπλίζουν.Τρομάζουν.Σαγηνεύουν
Ερωτεύονται.Ξεχνούν.Θυμούνται
Μισούν.Θυμώνουν.Διαγράφουν.Επαναπροσδιορίζουν

Γοητεύουν απογοητευόμενες.Και γοητεύουν μέσα στην απογοήτευση που σου γεννούν.Να είναι τάχα οι λέξεις που για όλα φταίνε;.Να φταίει τάχα η εκφορά τους ή μήπως τα χείλη που τις ξεστομίζουν; Να εννοούν τα όσα λένε ή λέγονται απλά και μόνο για να λεχθούν;

Και η καρδιά;Η ψυχή;Πόσο τις δέχεται;Πόσο τις πιστεύει;Τις προσπερνάει ή τις κάνει δικιές της;Τις αγκαλιάζει ή τις φτύνει;Γιατί ξέρεις πως τούτες οι λέξεις ικανές είναι.Να σε αποσβολώσουν με την ομορφιά και το νόημά τους ή να σε γκρεμίσουν στα Τάρταρα.Σε άβυσσους να σε κλείσουν και να σε αφανίσουν.Να σε καταδικάσουν στην ανυπαρξία.Ή να σε γεμίσουν πλούτη.Και βασιλιά του κόσμου τούτου να σε ονοματίσουν

Αμφίσημες οι λέξεις.Αμφίσημα και τα συναισθήματα.Πότε πρόστυχες και χυδαίες.Κι άλλοτε άσπιλες και αμόλυντες.Πότε συγκρουόμενα και άλλοτε αδιαπραγμάτευτα.Όπως εκείνο το «φύγε» που σημαίνει «μείνε».Ή το «τελειώσαμε» που μπορεί να σημαίνει «μόλις τώρα αρχίζουμε»

Γητεύουν οι λέξεις.Γυμνώνουν και ντύνουν ταυτόχρονα.Τις αισθήσεις.Το κορμί.Το μυαλό.Την ψυχή.Κρύβουν και κρύβονται.Επιτάσσουν και συνάμα αποστερούν. Επισφραγίζουν και επιτιμούν.Όλβος και όλεθρος.Οιωνός και σπαραγμός.Υπεναντίες και υπαινικτικές.Πόρνες και αγίες.Αργυρώνητες και ελεήμονες.Ελεύθερες και ελευθεριάζουσες

Λέξη. Στιγμή. Ποιά γεννάει ποιάν; Ποιά προηγείται και ποιά έπεται; Ποιό το πρωθύστερο και ποιό το ασύναπτο;Διαπλοκή ή ασυνέχεια;Πανάκεια ή ίαση;Ποιά δυναστεύει και ποιά απολυτρώνει;

Θυμητάρι οι λέξεις.Θυμητάρι κι οι στιγμές.Πόνου και ευτυχίας.Πληγών και ερωτημάτων.Τρόμου και αμφιβολίας.Κοινωνίας και αδειάσματος.Κενού και πληρότητας. Αγάπης και μίσους.Σύγκρουσης και επικάλυψης

Υπάρχουν άραγε αυθύπαρκτες ποτέ; Χωρίς την ανάγκη η μια της άλλης;
Μάλλον όχι.Αλλά έλα που κάποιες στιγμές θα ευχόσουν έτσι να γινόταν
Κι ας κρατούσε για όσο…

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2010

Κλεψύδρα




Αναποδογύριζα την κλεψύδρα
Αμέτρητες φορές –λίγο πριν τελειώσει ο χρόνος
Η άμμος εκεί-πιστή στο ραντεβού της
Αργά και νωχελικά τον χρόνο της μετρούσε
Ώσπου εκείνος πάγωσε
και πέτρωσε μαζί του
κι ο τελευταίος κόκκος της
Λες και ξαφνικά αρνήθηκε
Τη μοίρα της -για κείνο που δημιουργήθηκε-
Να μετράει και να αντέχει

(σ)το πέρασμα του χρόνου

Προσπάθησα πολλές φορές
Καινούργια άμμο να προσθέσω στην κλεψύδρα
Χρόνο στον χρόνο να προσθέσω
Μάταια.Μη δοκιμάζεις άλλο-είπε-
Κουράστηκα τον χρόνο να μετράω
να αδειάζω και να γεμίζω πάντα
-γιατί αυτό μου ορίστηκε να κάνω-
Χρόνο στον χρόνο σας να δίνω
να ξεγελάω τις στιγμές


Κι εσείς..
Απλά να παίζετε μαζί μου
Άθυρμα που το ενδιαφέρον σας κέντριζε
Γιατί γνωρίζατε πως πάντα εγώ θα ήμουν εκεί
Πιστά να υπηρετώ και να διαφυλάττω
του χρόνου τις ανάγκες-σας-
Κείνες τις δήθεν, που γέννησε
μια νύχτα η απόγνωση του πάθους -σας-

κι ο τρόμος της μοναξιάς -σας-

Μα τέλειωσαν πια τα ψέματα
Κι έτσι μαζί τους,πρίν με «τελειώσετε» εσείς

Άδειασα και σκόρπισα μονάχη
Επιλέγοντας το καταδικό μου τέλος-
κείνο που θα με πόναγε λιγότερο..





Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

Για άλλα να ρωτάς




Μη με ρωτήσεις
-αν θέλω

Ρώτα με
-πόσο θέλησα

Αν μπορώ
-μα τι μπόρεσα

Αν αντέξω
-για όσα άντεξα

Αν σε πιστεύω
-πόσο σε πίστεψα

Αν φοβάμαι
-πόσο θα ήθελα να μη φοβάμαι

Αν θα μείνω
-αν θα μπορέσω να μείνω

Αν θα πονέσω
-τι και ποιός θα πονέσει περισσότερο

Αν μπορεί ο χρόνος να κερδίσει
-αν ο χρόνος χρόνο θα δώσει

Μη με ρωτήσεις γι΄αυτά.Για τ΄άλλα ρώτα με
Κι αν δεν έχω για όλα απαντήσεις
Λυπάμαι-θα σου πω
Ακόμη τις ψάχνω,ξέρεις

Και δεν ξέρω κι αν θα τις βρω..

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

Οι δικοί μου γενάρηδες





Αυτοί που..

Ερωτεύτηκα.Που θυμήθηκα.Που ξέχασα
Που έκλεψα.Που με άλλαξαν.Που δόθηκα.Που με ξέχασαν


Που βράχηκα μέχρι την ψυχή.Που στέγνωσα.Που έλιωσα
Που τραγούδησα.Που με έκλεψαν.Που με μίσησαν


Οι δικοί μου γενάρηδες

Που πίστεψα.Και δεν με πίστεψαν.Που μου έταξαν.Κι ύστερα ξέχασαν
Που νόμισαν πως κράτησαν στα χέρια τους τα κλειδιά της βασιλείας.Κι ύστερα μέσα σε μια νύχτα παραβιάστηκε η Εδέμ τους από αγάπες αυτοαναιρούμενες


Που ζωγράφισαν ταξίδια.Κι ύστερα τσάκισαν το καράβι μου και το πέταξαν να σαπίσει σε ένα παλιό και ξεχασμένο ταρσανά
Που αγκάλιασα.Μα με πρόδωσαν.Που τους άντεξα.Μα δεν το θυμήθηκαν


Που τις στιγμές τους ψηλάφισα.Και δεν μου το συγχώρησαν.Ακόμα και τώρα
Που εξάντλησαν το ωραίο.Και το επαναπροσδιόρισαν.Μεταμορφώνοντάς το σε αρχέγονο κάλλος


Που φωτογράφισαν τη μνήμη.Και τη στιγμή του «κλικ»,σταμάτησαν στην αθωότητα της αιωνιότητας.Μη δυνάμενοι να προφυλάξουν το μαρτύριο του χαμού τους
Που δίψασαν για Ζωή.Και δεν φοβήθηκαν το θάνατο να αγκαλιάσουν.Και την τρέλλα που τον γεννάει

Που ματαίωσαν και ματαιώθηκαν.Μα δεν συνθλίφτηκαν από τη λήθη.Ούτε εξοστρακίστηκαν στο παραμύθι του προβλέψιμα απρόβλεπτου
Που με τον χρόνο τους αναμετρήθηκαν.Με τα κέρδη τους.Και τις απώλειές τους.Και τις ευθύνες τους ανέλαβαν.Για το άμετρο μέτρο που στην Αγάπη δεν εφάρμοσαν

Που κυνήγησαν το ανέφικτο.Πόθησαν το άπειρο.Και ρίζωσαν στη σχετική απολυτότητα του πάντα.Ελπίζοντας σ΄αυτήν μέχρι το τέλος

Οι δικοί μου γενάρηδες

Αρχή και τέλος

Του

Θανάτου

Μα

Και

Της

Αθανασίας [ μου…]

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Απορία




Λέξεις.Υποσχέσεις.Όνειρα.Συναισθήματα
Ψέματα.Αλήθειες.Ήχοι και εικόνες

[Τι να πιστέψω.Τι να κρατήσω.Πόσα να αφήσω πίσω]

Συγγνώμες.Δάκρυα.Πόνος ψυχής.Αδιέξοδα

[Κάποτε τα αγκάλιασα.Τα έκανα δικά μου.Ήθελα να τα παλέψω.Όχι για μένα]

Νυχτερινές διαδρομές σε μέρη που αγάπησα.Με άρωμα παλιάς πόλης.Με χρώματα μιας σελήνης ολόγιομης.Που ξυπνούσε συναισθήματα πρωτόγνωρα.Φόβους και αναστολές.Μα και έντονη επιθυμία.Για το μαζί.Για την προσπάθεια

[Σαν να ακούω ακόμα τα λόγια που ειπώθηκαν.Σαν να βλέπω πάλι τα γεμάτα λαχτάρα βλέμματα.Σαν να γεύομαι ξανά τον πόθο του φιλιού]

Αμηχανία και δέος.Για το άγνωρο.Βήματα μπροστά.Πισωγυρίσματα.Αναβολές

[Χρόνος χρειάζεται.Κι όλα θα γίνουν.Όλα τα θέλω, μπορώ να γίνουν.Χρόνος…]

Υπεκφυγές.Αοριστίες.Κι άλλος χρόνος.Κι άλλες αντοχές.Ανεξάντλητες

[Κι όμως..τα όρια στενεύουν.Τα λάθη παραμονεύουν.Κι αυτές οι κατασκευασμένες ενοχές που αληθινές μοιάζουν-χωρίς να είναι..]

Άρνηση παραδοχής.Κατάφαση πραγματικότητας.Ουδέτερος χωροχρόνος.Αποδοχή αναγκαιότητας.Συνεχείς και ατελέσφορες διαδρομές

[Επιθυμία και ανάγκη που εξουδετερώνονται από έναν συμβατικό αντικομφορμισμό.Ή μήπως από έναν αντισυμβατικό κομφορμισμό;Απορία..]

Τι μένει τελικά όταν τραβήξεις τη σκανδάλη;Όταν σημαδέψεις και δεν αστοχήσεις;
Μα για πες μου..ποιόν σημαδεύεις;


Εμένα ή εσένα;
Το παρόν ή το μέλλον;
Το ψέμα ή την αλήθεια;


Συγγνώμη, λάθος-θα πεις-
Αποδεκτή;


Δεν έχει απάντηση-όχι τούτη τη φορά-

Εσύ θα κρίνεις

Αν θα έπρεπε ή όχι

Κι αν αξίζει

Να υπάρξει..

Καληνύχτα…


Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2010

Ακόμη παιδί




Παιδί

Κάθε που ονειρευόταν.Κάθε που πίστευε πως όλα τα μπορεί.Κάθε που ήλπιζε πως τίποτα δεν χάθηκε.Κάθε που τ΄ αστέρια μέτραγε και προσευχές σιγοτραγούδαγε κάτω απ΄το φως μιας ολόγιομης σελήνης.Κι ας μάτωνε το φεγγάρι.Κι ας σκόρπιζε ο άνεμος τα λόγια τους στους πέντε ανέμους

Παιδί

Όταν ζωγράφιζε ακόμα παραμύθια.Με χέρι τρεμάμενο.Κι ας μην ήξερε να ζωγραφίζει.Ποτέ δε μπόρεσε.Μα είχε φαντασία.Και σε αόρατους καμβάδες άπλωνε τα χρώματα της δικιάς της παλέτας.Κι ας τελείωναν κάποτε τα χρώματα

Παιδί

Όταν μπάρκαρε σε πλοία πειρατικά.Εκείνη και οι "ναύτες" της.Για να ανακαλύψουν νέους θησαυρούς.Για να κουρσέψουν τη στιγμή.Με πυξίδα την καρδιά.Για το άγνωστο.Κι όπου τους έβγαζε.Κι ας πορευόταν καμιά φορά με λανθασμένους χάρτες.Το ήξερε.Και τί μ΄αυτό;

Παιδί

Κάθε που βούταγε σε γέλια αγαπημένων.Κάθε που ναυαγούσε σε άγνωρες στεριές.Όταν πατρίδα ονόμαζε κάθε τι που λάτρευε.Ακόμη κι όταν αυτό μακριά του την εξόριζε.Κάθε που η ανάμνηση των «χωμάτων» της, της έφερνε δάκρυα στα μάτια.Και τον πόνο προσπαθούσε χαμόγελο να κάνει.Με ένα πονεμένο χαμόγελο.Μα καταδικό της

Παιδί

Κάθε που αφηνόταν να μαγευτεί από τις ομορφιές του κόσμου.Και να αγαπήσει κάθε τι δικό του.Ακόμη και την ασχήμια του.Γιατί στα μάτια της όλα μπορούσαν να μεταμορφωθούν.Ακόμη και οι δαίμονες.Κι ας ήξερε πως ίσως και να μην ήταν έτσι.Γιατί οι δαίμονες ποτέ δεν αγιοποιούνται.Όσο κι αν το ήθελε

Παιδί

Κάθε που την καρδιά της ακολουθούσε.Κι ας έλεγαν πως είναι λογική.Λογικά παράλογη ήταν.Ή μήπως παράλογα λογική;Οδοιπόρος σε ένα μεθυσμένο δρόμο.Θησέας σε έναν απροσδιόριστο λαβύρινθο.Χωρίς Αριάδνες και μίτους.Με μόνο οδηγό τα Επιφάνια του Έρωτα.Και κείνα της Αγάπης.Κι ας παραμόνευαν οι Μινώταυροι.Θα τους νικούσε.Θα τους νικούσε;

Παιδί

Κάθε που προσπαθούσε αινίγματα να λύσει.Που σε αλφαβητάρια και αναγνωστικά συλλάβιζε το «σ΄αγαπάω».Κείνα που είπε.Και τα άλλα που άκουσε.Αυτά που λαχτάρησε.Και κείνα που την αρνήθηκαν.Και τα άλλα.Που ποτέ στο φως δεν βγήκαν.Από φόβο.Ή από αδυναμία παραδοχής

Παιδί

Κάθε που μαχαίρωνε την έρημο.Για να βρει μιαν ανάσα.Μια όαση δροσιάς.Ένα αναφιλητό συγγνώμης.Ένα παλίμψηστο μονογραμμάτων.Μια καρκινική επιγραφή.Ακατανόητη στα μάτια των πολλών.Κι άπλωνε το χέρι τους κάκτους να χαϊδέψει.Γιατί δεν τα λογάριαζε τα αγκάθια τους.Κι ας ήξερε πως θα την κερνούσαν αίμα

Παιδί

Κάθε που απότομα μεγάλωνε.Όταν την ανάγκαζαν να μεγαλώσει.Μιλώντας της για- και με -ψεύτικες αλήθειες κι ανορθόδοξα παραμύθια.Για κείνο το τέλος που πάντα διαφορετικό ήταν από το υποσχόμενο.Από το προσδοκώμενο.Από το επιθυμητό.Από ΄κείνο που της άξιζε

Εκείνο το παιδί
Που μέσα της μεγάλωνε μέρα τη μέρα
- χωρίς ποτέ να μεγαλώνει-

Εκείνο το παιδί
Που τα όνειρά του καπηλεύτηκαν και ποδοπάτησαν
-τι αξία να΄χουν άραγε τα όνειρα ενός παιδιού αφού μόνο όνειρα θα παραμείνουν-


Για ΄κείνο το παιδί
Ορκίστηκε
Πάντα παιδί να παραμείνει
Κι ας ήξερε πως τούτο το όνειρο και το τίμημά του

Θα το πλήρωνε με τίμημα τις δικές της απαντοχές
Μέχρι τελευταίας δεκάρας

Μα δε μπορούσε.Ούτε και θέλησε ποτέ αλλιώς να μπορούσε να μπορεί
Γιατί τα όνειρα και τα παιδιά
Πάντα αντέχουν σαν παιδιά όνειρα να κάνουν
Και να τα αγαπάνε._


Καληνύχτα…