Πλάι

Είμαι

Θα είμαι

[για πάντα]

Είσαι

Να είσαι

[για όσο..πάντα]

Ενσυνείδητα

Είναι κάποιοι δρόμοι που οφείλεις μέχρι τέλους να τους περπατήσεις
Είναι κάποια όνειρα που πρέπει μέχρι την τελευταία σου ανάσα να μην τα προδώσεις
Είναι κάποιοι άνθρωποι που θες να μπορείς να τους δικαιολογείς.Γιατί τους αγαπάς

Κείνος ο δρόμος που διάλεξε να διαβεί,ήταν δύσκολος.Άβατος πολλές φορές.Κι άλλοτε κακοτράχαλος.Κάποιοι τον είπαν Γολγοθά.Άλλοι δρόμο του χρέους.Που δεν έχει επιστροφή.Γιατί άπαξ και πήρες την απόφαση –δεν έχει γυρισμό.Εκεί μέχρι το τέρμα.Να ματώσεις.Να νιώσεις τις πληγές απ΄τα καρφιά που μπήγονται στις σάρκες σου.Μα κυρίως στην ψυχή σου

Λύγισε πολλές φορές.Κι έκλαψε.Κι ένιωσε δίψα.Και πόνο.Και κάματο.Κι ούτε ένας Σίμων Κυρηναίος στο κατόπι.Λίγο να σηκώσει το σταυρό.Να πάρει μιαν ανάσα.Στο κάτω κάτω το ΄ξερε.Δεν ήταν Θεός.Ούτε καν μικρός θεός.Άνθρωπος ήταν.Με πάθη και αδυναμίες.Και φόβους.Και με όλα τα διαβλητά πάθη που κουβαλάνε οι κοινοί θνητοί

Συνειδητή επιλογή.Και ελεύθερη ήταν.Όχι για το θεαθήναι.Όχι για εντυπωσιασμό.Όχι για να κερδίσει θαυμασμό και αγάπη.Μα από αγάπη.Αυτή η γαμημένη λέξη ήταν το εφαλτήριό της.Το κίνητρό της.Ο στόχος και ο σκοπός της

Αποφασισμένη ήταν να περπατήσει τούτον το δρόμο της μέχρι τέλους.Ανυπόδητη.Με την ψυχή ξεγυμνωμένη.Που πάει να πει,εκτεθειμένη.Σε πόνο.Και αίμα.Και πληγές.Χωρίς να περιμένει ανταμοιβή.Χωρίς εγωισμούς.Κι ας ήξερε πως έχανε.Ίσως τα πάντα
Και τον Γολγοθά θα ανέβαινε.Και το πικρό ποτήρι μέχρι τέλους θα έπινε.Και τα καρφιά θα ένιωθε βαθιά να τρυπάνε κορμί και ψυχή.Χαμογέλασε και συνέχισε

«Μέχρι το τέλος
Μέχρι το τετέλεσται
Μέχρι τελευταίας ανάσας»

Θα παρέμενε πιστή σε αυτό που πίστεψε.Σε ό,τι ονειρεύτηκε.Σε ό,τι την διάψευσε.Σε ό,τι πιότερο αγάπησε. Ακόμη και σε ό,τι την πρόδωσε

«Άξιζε ρε γαμώτο.Άξιζε.Κι αξίζει»

Κι ας είπε κάποτε..

«Απελθέτω απ΄εμού..»

Κι έφυγε..

για όπου

για όσο

για να κερδίσει ή να χάσει

τη μάχη ή τον πόλεμο

μόνη της να αναμετρηθεί

με εκείνην και για εκείνην

Το αποτέλεσμα αβέβαιο

Μα θα το πάλευε

Κι όπου την έβγαζε

Σίγουρη δεν ήταν για τίποτα

Παρά μόνο πως το είχε ανάγκη

Όμως θα επέστρεφε

Αυτό ήταν το μόνο σίγουρο..


Καληνύχτα...
[μέχρι να τα ξαναπούμε]

Κι ας νύχτωσε

Κάθε που..

..στις ανατολές,ο ήλιος δύει.Και στο μέσον της ημέρας το μούχρωμα προβάλλει.Προ(σ)καλώντας σε να το ζήσεις.Και να το γευθείς

..ψάχνεις το χρώμα της Αγάπης.Σε σώματα άλλα κάθε φορά.Και στο αιμάτινό Της χρώμα τα όνειρά σου βάφεις.Έτσι που κατακόκκινος να γίνεσαι.Και αίμα να στάζεις.Και πληγές

..τα χέρια ανταμώνουν.Και πλέκονται με άλλα.Μαζί με βλέμματα.Και κορμιά.Κι η τέχνη της ανάσας τέχνη Ζωής γεννιέται.Και αποκαλύπτεται

..οι λέξεις σιωπούν.Και σε λαβύρινθους του νου σε μπλέκουν.Και ανήμπορος θα γίνεσαι- να εκφραστείς μα και να εκφράσεις, τον καημό σου.Και απλά αφήνεσαι.Σε ό,τι λατρεύεις πιότερο.Και επιθυμείς

..θύμησες ξυπνούν.Και όνειρα θεριεύουν.Κι έρωτες παλιοί σε κατατρέχουν.Και έρωτες καινούργιοι σε μεθούν.Με χρώματα κι αρώματα.Φερμένα από τις μακρινές Ανατολές.Με μείγματα μεθυστικά.Που σε εθίζουν στους σκοπούς τους.Ανήμπορος να τους αντισταθείς

..φεύγεις.Και γυρνάς.Και τα όπλα καταθέτεις.Όχι-δεν είσαι ρίψασπις.Ούτε και λιποτάκτης.Μονάχα άνθρωπος κι εσύ.Που πάει να πει-φοβάμαι.Μα στον γκρεμό μπρος θα σταθώ.Δίχως να λογαριάσω.Το φόβο και το αβέβαιο.Που σου γεννά το τώρα

..με ένα βαρύ ζεϊμπέκικο τον πόνο σου ξορκίζεις.Με ένα τσιγάρο σέρτικο.Βαρύ.Στα χείλη κρεμασμένο.Να είσαι σύ να προσπαθείς.Κι ο πόνος να σε ορίζει.Και συ να τον γλεντάς διαρκώς.Χωρίς να υπολογίζεις.Τον πόνο- που ο πόνος σου γεννά.Γιατί είναι καταδικός σου.Και δε γουστάρεις τούτη τη στιγμή.Μήτε να τον απαρνηθείς-μήτε να τον προδώσεις.Μόνο να τον γιορτάσεις

..το όσο -για όσο θα κρατά.Και πάντα θα σε ορίζει.Ό,τι βαθιά αγάπησες εδώ θα σε προσμένει.Μην του ξεφύγεις λαχταράς.Και στις στιγμές του άπειρου-όσο διαρκεί ένα φιλί –τη ζήση σου βυθίζεις. Αιχμάλωτος της ηδονής που συλλαβίζει στα άστρα

..ζεις.Κι ας μη ζεις.Κι ας ξέρεις πως πεθαίνεις.Μονόδρομος ο θάνατος.Για κάθε που ελπίζεις

..η έλλειψη-απότοκος οδύνης και θρήνου βουβού- σε σημαδεύει.Ορίζει και προσδιορίζει.Αναμοχλεύει και στάχτες αφήνει σε κάθε πέρασμα από τα σοκάκια του μυαλού

Αγαπάς

Νυχτώνει

Μα πάντα ξημερώνει

Μια καινούρια Νύχτα.Μέσα στο φως της Μέρας

Μα μη φοβάσαι

Κι αν νύχτωσε κι απόψε

Είμαι εδώ…

Το παράδοξον...

Όταν θέλησες - δεν μπόρεσα

κι όταν σε "έφτασα" - φοβήθηκες

Εσένα..

Εμένα..

Εμάς..

Πόσο παράδοξο

μα την αλήθεια...

Φαντασιακή πραγματικότητα(;)

«Γίνε Αγάπη»-ικέτευσε μια νύχτα.Τότε που καιγόταν από του Έρωτα τον πυρετό.Τότε που μπορούσε όλα να τα αλλάξει.Και να αλλάξει μαζί τους

«Μα είμαι Αγάπη.Είμαι Η Αγάπη»-ανταπάντησε χωρίς να το πολυσκεφτεί.Γιατί αυτό αισθανόταν.Ολόκληρη η ύπαρξη της είχε κατακλυστεί από τούτο το συναίσθημα.Από την πρώτη στιγμή που ανταμώθηκαν.Που τα βλέμματά τους έσμιξαν.Και κάθε φορά που τα κορμιά τους ταξίδευαν τις ψυχές τους

«Αντέχεις την Αγάπη μου;» την ρώτησε μια νύχτα. «Αντέχω εσένα.Μα την αγάπη σου φοβάμαι.Φοβάμαι να την νιώσω.Να την αισθανθώ.Να την αγγίξω.Όχι πως δεν τη λαχταράω.Όχι πως την απαρνιέμαι.Μα προτιμώ εκ του ασφαλούς να την ερωτεύομαι και να την αγαπάω.Γιατί μου είπαν πως η Αγάπη,όσο και να αγαπάει,κάποτε πληγώνει.Πονάει.Ματώνει και αιμορραγεί.Μέχρι που να σου σταλάξει και την τελευταία ρανίδα του αίματός σου.Γι΄αυτό και τη φοβάμαι.Φοβάμαι να τη ζήσω.Για να μην πεθάνω απ΄αυτήν»

«Άσε με να σου δείξω πως όλες οι Αγάπες δεν είναι το ίδιο.Πως υπάρχουν ,διάολε,και κείνες που ξέρουν στα ίσα να αγαπούν.Και να Της ανταποδίδουν.Τον οφειλούμενο φόρο.Και να πληρώνουν το χρέος τους απέναντί τους.Με Αγάπη και μόνο»

«Κι εσύ;τι θα μπορούσες εσύ να κάνεις για μένα;Πως θα μπορούσες να με κάνεις την Αγάπη να εμπιστευθώ και να Την αγαπήσω;». «Με το να σε αγαπάω.Και αγαπώντας σε να είμαι.Και να υπάρχω.Να ζω μέσα απ΄την Αγάπη μου για Σένα.Αφού Εσύ θα είσαι η Αγάπη μου.Και όλα για χάρη Σου να τα μπορώ.Αφού Εσύ θα δίνεις νόημα σ΄αυτά.Άσε με να Σε μάθω.Άσε με να σε μάθω να αγαπάς.Άσε με να με αγαπήσεις»

«Φοβάμαι,λέω.Φοβάμαι σε Σένα να αφεθώ.Φοβάμαι την Αγάπη Σου.Φοβάμαι Εσένα που νιώθω πως είσαι Η Αγάπη.Φοβάμαι εμένα γιατί φοβάμαι να αγαπήσω.Φοβάμαι εμένα να αγαπήσω.Και να με αποδεχτώ.Κι αν δεν τα καταφέρω;»

«Μαζί Αγάπη μου.Όλα μαζί θα τα μάθουμε.Και μαζί μας θα συμφιλιωθούμε.Μόνο άσε με να σε αγαπάω.Και τον τρόπο να σου δείξω.Για να μάθεις κι Εσύ να αγαπάς.Να μ΄αγαπάς.Και να σε αγαπήσεις»

Ο καιρός περνούσε.Και έδειχνε πως Η Αγάπη μπορεί να κάνει το θαύμα Της.Και να αγαπήσει ό,τι στ΄αλήθεια την αγάπησε.Δειλά,δισταχτικά στην αρχή.Μα το πρώτο βήμα είναι να γίνει.Από κει κι ύστερα,όλα ακολουθούν τα βήματά Της…
Κι όμως.Μερικές φορές η Αγάπη χάνει το δρόμο της.Πως γίνεται τούτο θα μου πεις;Που να σου εξηγώ τώρα..Μια σειρά ατυχών συγκυριών μπορεί συθέμελα να Την κλονίσει.Και να την αποτρέψει.Από κείνο που ξέρει καλά,αιώνες τώρα,να κάνει.Ή που προσπαθεί να σε κάνει να μάθεις

«Συ μου΄πες πως Η Αγάπη ξέρει να αγαπάει.Και πληγές να επουλώνει.Και λάθη να συγχωρεί.Και αδυναμίες να γιατρεύει.Και να στηρίζει.Και να στέργει.Και να υπομένει.Και φωτιές να ανάβει στο όνομά Της.Και τα πάντα να μπορεί.Και τα αδύνατα να κάνει δυνατά.Και το όνειρο πραγματικότητα να κάνει,διατηρώντάς το πάντα όνειρο.Μα αντί γι΄αυτά..με έμαθες πως η Αγάπη πληγώνει.Προδίδει.Σκοτώνει.Σε εκτελεί εν ψυχρώ.Και δεν σε υπολογίζει.Χάρισμά σου λοιπόν η αγάπη σου.Και οι αγάπες του κόσμου όλου.Μια μαλακία είναι.Μια λέξη που λέγεται απλά για να ειπωθεί.Πάνω στην ώρα του πάθους.Και του έρωτα.Κοινώς του πηδήματος.Σοκάρεσαι με αυτά που λέω;Για φαντάσου..εσύ μου τα ΄μαθες αυτά.Εσύ μου έδειξες πως έτσι είναι η αγάπη.Σου την επιστρέφω λοιπόν τούτη την αγάπη.Στο πολλαπλάσιο και στην νιοστή.Μάχαιραν έδωσες,μάχαιρα θα λάβεις.Βάλτην εκεί που ξέρεις.Καιρός να μάθεις εσύ να αγαπάς.Κι όταν τα καταφέρεις,έλα να μας πεις.Αν ποτέ τα καταφέρεις.Γι΄αυτό άντε και πηδήξου!!!»

«Και τώρα στέκομαι εδώ.Μακριά απ΄του κόσμου τη βουή.Να αφουγκραστώ προσπαθώ.Εμένα.Που δεν πίστεψα.Εμένα που δεν αγάπησα.Εμένα που υποτίμησα.Δεν μ΄έμαθα ποτέ.Πάντα με έψαχνα.Κι όταν με έβρισκα,πάλι με έχανα.Σε έναν αέναο αγώνα μπλέχτηκα.Πάσχιζα βλέπεις τους δαίμονες μου να ξορκίσω.Κείνους που με κυρίευαν τις άγριες νύχτες που μετρούσα μακριά σου.Κείνες τις νύχτες που ικέτευα για μια σου λέξη.Ένα βλέμμα.Μια ανάσα.Ένα τίποτα έστω.Κείνες τις νύχτες που ταξίδευα την ψυχή μου στην ψυχή σου.Και μέσα σου την άδειαζα.Και σου αφηνόμουνα.Και πίστευα πως κι εσύ το ίδιο έκανες
Μα βλέπεις δεν κατάλαβα-δεν έμαθα ποτέ..πως Η Αγάπη θέλει τρόπο.Και κόπο.Και υπομονή.Κι επιμονή.Και αντοχές.Και Αγάπη.Και άλλα που δεν τολμάω να στα πω.Γιατί δεν ξέρω αν θα θελήσεις.Ή μάλλον αν θα μπορέσεις να με καταλάβεις
Σ΄αγάπησα Αγάπη μου.Με την πρώτη ματιά.Σ΄ερωτεύτηκα.Στο κάθε σου άγγιγμα ένιωθα πως ήμουν ένας μικρός θεός.Που θα μπορούσε να φέρει τον κόσμο τούμπα.Και απ΄την αρχή να τον οικοδομήσει.Πίστεψα πως όλα τα μπορώ.Και πάνω απ΄όλα..σε Σένα πίστεψα.Σε μας.Στο «εγώ» και το «εσύ» που «εμείς» ήθελα να κάνω.Έτσι το είχα ονειρευτεί.Από μικρό παιδί αυτό πάντα λαχαρούσα.Αυτό επιθυμούσα.Κι αυτό ήθελα με σένα να επιτύχω

Σε φόβησα Αγάπη μου.Με την Αγάπη μου.Κι ας μου το έλεγες κατά καιρούς.Κι ας μου το έδειχνες.Να σε κατακτήσω ήθελα.Να σε λεηλατήσω.Να σε κρατήσω κοντά μου.Και ποτέ να μη μου φύγεις.Να σε αφανίσω μέσα μου.Έτσι που να μπορούσες μέσα μου να ζεις για πάντα.Και ποτέ να μην πετάξεις μακριά μου.Δεν άντεχα μακριά σου.Χανόμουν στο κενό και την ανυπαρξία.Ποιός,εγώ…που το καινό ήθελα να σου χαρίσω.Να σου δείξω πως το απόλυτο και το ανέφικτο μπορούν να κερδηθούν.Πως Η Αγάπη δεν είναι πλάνη.Ούτε ουτοπία.Ούτε ρητορικό σχήμα λόγου.Μα είναι Ζωή και Αλήθεια.Πως η Ζωή μου και η Αλήθεια μου είσαι Εσύ Αγάπη μου

Και τώρα ο καιρός με βρίσκει να στέκομαι απέναντί Σου.Κι όχι δίπλα Σου.Όπως εξ υπαρχής θα ήθελα.Και ήθελες κι εσύ.Θυμάσαι άραγε;

Τις νύχτες που ακούμπαγα τα όνειρά μου στην καρδιά σου;Που ξέπλενα τα λάθη σου με τους ποταμούς των δακρύων μου;Που μου΄λεγες βοήθα με να λυτρωθώ και να ζήσω πάλι απ΄την αρχή;Που μου ΄δειχνες πόσο πολύ ανάγκη είχες την Αγάπη μου κι ας πάσχιζες να μην το δείξεις.Μα το ΄νιωθα.Κάθε που το βλέμμα σου αναζητούσε το δικό μου.Κάθε που το χέρι σου έσφιγγε το δικό μου.Κάθε που ο χρόνος μας άχρονος γινόταν και το σμίξιμό μας οδηγούσε στη Ζωή.Μέσα απ΄το θάνατο του δήθεν και του εφήμερου.Μέσα απ΄την άρνηση του εγωισμού μας.Μέσα από Σένα και από Μένα

Κοίτα με Αγάπη μου.Ακόμα είμαι εδώ για Σένα.Γιατί ακόμα Σ΄ ΑΓΑΠΑΩ.Γιατί μέσα απ΄τα λάθη μας –ναι,γιατί κι οι δυό μας κάναμε λάθη-μάθαμε.Πως δεν μπορούμε να υπάρξουμε αλλιώς.Μόνο αγαπώντας.Εγώ Εσένα κι Εσύ εμένα.Γιατί μ΄αγαπάς.Το νιώθω.Το αισθάνομαι.Κι ας το κρύβεις επιμελώς.Κι ας παλεύεις με την καρδιά σου για το αντίθετο να την πείσεις.Γιατί ξέρεις πως εγώ είμαι αυτό που από πάντα αναζητούσες.Κι ας κάνεις τα πάντα για να το αποφύγεις

Μη με φοβάσαι.Όχι πια
Μη σε φοβάσαι.Όχι άλλο.Δώσε σου την ευκαιρία που ψάχνεις.Που απεγνωσμένα αποζητάς να αρνηθείς.Έτσι για να παρηγορηθείς.Για να σε πείσεις πως δεν υπάρχει Αγάπη

Και ξέρεις;άλλαξε ο καιρός.Κάνει κρύο έξω.Μα μεγαλύτερο κρύο κάνει στην καρδιά μας.Όταν δεν έχει να ντυθεί εκείνο που αγαπάει
Κι εγώ κρυώνω μακριά σου
Και ξέρω πως κι Εσύ το ίδιο

Εμπιστεύσου με απ΄την αρχή.Γιατί τώρα έμαθα.Γιατί τώρα ξέρω.Να αγαπάω
Πρώτα εμένα.Για Σένα και για μένα
Για το Εμείς που τόσο λαχταρήσαμε
Δεν έχω αλλάξει.Ακόμα σ΄αγαπάω

Αγάπησέ με κι Εσύ.Και ξέρεις πως το θέλεις
Μα πάνω απ΄όλα το μπορείς.Σπάσε τα στερεότυπα.Και τις προκαταλήψεις
Απαλλάξου απ΄ό,τι δέσμιο στο χθες κρατάει την ψυχή σου φυλακισμένη
Εγωισμούς και ψεύτικα όνειρα.Και πλάνες υποσχέσεις

Μη διστάζεις άλλο
Κάνε το άλμα στο τώρα.Και το μέλλον
Το παρόν που σου αξίζει
Και που ξέρεις πως κατά βάθος αυτό επιθυμείς
Είμαι εδώ.Και σε περιμένω

Τι λες;Θα το προσπαθήσεις;
Για μια ακόμη φορά;
Ναι,θαρρώ.Γιατί ξέρεις κι Εσύ πια
Πως τούτη τη φορά θα τα καταφέρουμε
Γιατί τώρα ξέρουμε.Μάθαμε μέσα απ΄τα λάθη

Τα δικά μου.Τα δικά σου.Τα κοινά,καταδικά,μας λάθη
Πως το ΕΜΕΙΣ δεν πρέπει να το στερηθούμε
Όχι άλλο.Όχι πια…»


Φανταστική ιστορία ή αληθινό σενάριο Ζωής;
Η κρίση και η απόφανση δική σας..

Καληνύχτα…