Κυριακή 6 Ιουλίου 2008

Ποιός νοιάζεται;





«Απόψε είμαστε κι οι δυο μας σιωπηλοί
ακόμα και οι λέξεις φοβήθηκαν τα χείλη
το ξέρω θα μου δώσεις ένα φιλί
και θα μου πεις να μείνουμε δυο φίλοι.
Δε θέλω να 'μαστε ούτε φίλοι ούτε εχθροί
Θέλω να μη θυμάμαι
κι ούτε να ξέρω πού θα πας και ποια είναι αυτή
Θέλω ένα όνειρο μονάχα να 'ναι
κι όταν ξυπνήσω το πρωί να είσαι εκεί
για να μου πεις να μη φοβάμαι
Δώσ' μου λοιπόν το τελευταίο μας φιλί
και ας καπνίσουμε μαζί κι ένα τσιγάρο
και φύγε μη γυρίσεις να με δεις
δε θέλω να με βλέπεις να πονάω»
(Νίκος Παπάζογλου:Απόψε σιωπηλοί)

Δε με χωρούσε ο κόσμος σήμερα.Ξένο το σώμα κι οι αισθήσεις.Συλημένος ναός η ψυχή.Αφέθηκα στον ήλιο.Στα χάδια του,μήπως και με ζεστάνει.Ήλιος ψεύτης.Ήλιος θάνατος.Επιδερμικά να σ΄ακουμπάει και να σε καίει.Μέχρις εκεί.
Γκρίζο φανελάκι και ξεβαμμένο τζιν.Για που το ΄βαλες καρδιά μου με τέτοιο καιρό; Έτσι γυμνή και ανυπόδητη;Σιγά,και τί έγινε μικρή μου;
Ποιός νοιάζεται...;
Είσαι ζαλισμένη.Τί να φταίει;Ο ήλιος,τα ούζα που έπινες μέχρι πριν λίγο στην Καισαριανή ή οι κουβέντες που σου είπαν;
Ποιός νοιάζεται...;
Γυρνάς σπίτι.Κάνεις ένα γρήγορο ντους,ετοιμάζεις καφέ,βάζεις κλιματιστικό.Διαβάζεις τους φίλους σου.Ολα καλά και σε τάξη.Εσύ είσαι σε αταξία,το μυαλό σου.Μιλάς στο τηλέφωνο,στέλνεις μηνύματα.Άλλοι σου απαντούν,άλλοι οχι.
Ποιός νοιάζεται...;
Φεύγεις.Χωρίς προορισμό,χωρίς προοπτική.Στο έτσι.Που θα πας;Δε ξέρεις.Μπαίνεις στο πρώτο ταξί που συναντάς.”Πού πάμε”,σε ρωτάει ο ταρίφας."Μακάρι να ξερα"απαντάς.Σε στραβοκοιτάει.Απορεί."Πλάκα.Δεν σου κάνω πλάκα.Εκεί πάμε."Επιτέλους πήρες μιαν απόφαση.Πρόσεξε,μπορεί και να μετανιώσεις.Σιγά.
Ποιός νοιάζεται...;
Περιπλανιέσαι.Ποτέ δεν κατάφερες να την μάθεις.Πάντα χάνεσαι στα στενά της.Απο πού πάνε για πού;Δεν σε νοιάζει.Έτσι χύμα.Κάθε φορά να χάνεσαι στις εικόνες της και στις ευωδιές της.Να την ερωτεύεσαι ξανά και ξανά.Να την ανακαλύπτεις απ΄την αρχή.Σαν να κάνεις έρωτα για πρώτη φορά΄σαν να προσπαθείς να εξερευνήσεις ένα άγνωστο κορμί και να ιχνεύεις κάθε κύτταρο του.Μέχρι να το κατακτήσεις.Και μετά να το αφήσεις.
Ποιός νοιάζεται...;
Καφές freddo.Ως συνήθως.Στο χέρι.Την αράζεις σε πεζουλάκι.Καπνίζεις ασταμάτητα.Απο διπλανό τραπεζάκι κάποιος σε κοιτά επίμονα.Δεν δίνεις σημασία.Συνεχίζει,μέχρι που σε πλησιάζει.Να ενώσετε τους καφέδες,λέει.Αρνείσαι ευγενικά.Επιμένει.Αντιστέκεσαι.Το χαβά του.Φορτώνεις.”Fuck you,man” και φεύγεις.Σε κοιτάει αποσβολωμένος.Δεν περιμένει αντίδραση τέτοια.
Ποιός νοιάζεται...;
Μπαίνεις σε μια εκκλησιά.Εκεί που κάποτε γαλήνευες.Ανάβεις κερί.Νιώθεις το βλέμμα του Παντοκράτορα πάνω σου.Καρφωμένο.Σα να περιμένει να Του πεις.Σε ποιόν;Σ΄Αυτόν που «ετάζει νεφρούς και καρδιές;».Αφού ξέρει.Σε κοροϊδεύει και τούτος;Μέχρι κι ο Θεός μου με περιπαίζει,σκέφτομαι.Ο διάβολος βαφτίζεται για Θεός κι ο Θεός για διάβολος.Και τί έγινε;
Ποιός νοιάζεται...;
Η ωρα περνάει.Εξω απ΄το Σινέ Παρί κόσμος.Μιούζικαλ,παίζει."Μάμα μία".Ας το δω.Μόνη σου;Μόνη μικρή μου.Και τί έγινε;Κόβεις εισιτήριο.Θέλει πέντε λεπτά να ξεκινήσει.Ανάβεις τσιγάρο.Περιμένεις.Κάτι μέσα σου επαναστατεί.Δεν ξέρεις τί θες μου φαίνεται.Άκυρο,λες.Φεύγεις.Χαμένα λεφτά.Και;
Ποιός νοιάζεται...;
Τα βήματα σε φέρνουν στην αρχαία αγορά.Ανοίγεις μια μπύρα,κάθεσαι στο πεζουλάκι.Καπνίζεις.Μια γκόμενα σε πλησιάζει.Σου ζητάει τσιγάρο."Δεν καπνίζω",λες.Μαλακίες.Το πακέτο δίπλα σου.Απλώνει το χέρι.Παίρνει τσιγάρο."Μου επιτρέπεις,έτσι;Θες να μιλήσουμε;».Πετάς ένα ξερό οχι,δεν γουστάρω.Σε σέβεται.Φεύγει και σου δίνει ένα φιλί.Πεταχτό.Είναι δυνατόν;Σ΄άρεσε,μπορεί και να το΄χες ανάγκη,έστω και απο έναν άγνωστο,μα πάλι φέρθηκες απότομα.Ε,και;δεν θες παρέα.Μονάχη θες να είσαι.Δηλαδή δεν θες αυτό ακριβώς,αλλά τί μ΄αυτό;
Ποιός νοιάζεται...;
Σηκώνεις το βλέμμα.Τον βλέπεις να στέκεται απο πάνω σου.Φωτισμένος,σου στέλνει ενα φιλί και τη λάμψη του.Σαν να σου μιλάει.Και να περιμένει να του απαντήσεις.Αρχίζεις διάλογο μαζί του.Του λες ό,τι σε πονάει.Σου απαντά τρυφερά,παρηγορητικά.Σου ανοίγει την αγκαλιά του να σε κλείσει μέσα του.Αφήνεσαι.Σαν σε ακριβό εραστή και αγαπημένο.Και ας ξέρεις πως θα ζήσεις την τελευταία νύχτα μαζί του.Παραίσθηση ή πραγματικότητα;
Ποιός νοιάζεται...;
Λέξεις παίζουν παιχνίδια στο μυαλό σου.Τις ακούς,τις διαβάζεις."Να προσέχεις κοριτσάκι μου"."Θα σε σκέφτομαι"."Ποτέ ξανά." "Αδιαφορείς για τα πάντα." "Σε θέλω στη ζωη μου,σε νοιάζομαι.Πάντα με αγάπη σε σκέφτομαι." "Σύνελθε όσο είναι καιρός,πριν να΄ναι αργά." "Τόσο γρήγορα με ξέχασες;" "Δεν περίμενα κάτι τέτοιο απο σένα.Μπράβο σου.","Είσαι ευαίσθητος άνθρωπος.","Τίποτα δεν έχει αλλάξει." Πόσο εύκολα αρθρώνονται και πόσο δύσκολα εννοούνται;Και το πιο σημαντικό;κάποιες που θες να τις φυλάξεις σα θησαυρό και να τις πιστέψεις,πόσο εύκολα στην πράξη διαψεύδονται;
Ποιός νοιάζεται...;
Αρχίζεις ένα μονόλογο.Βγάζεις ολο σου το είναι,του καταθέτεις τη ψυχή σου,τα όνειρα,τις επιθυμίες,τις σκέψεις σου.Τους φόβους σου.Μιλάς ασταμάτητα.Δάκρυα αυλακώνουν το ζεστό σου πρόσωπο.Έχεις πυρετό.Ή νομίζεις.Απο μέσα σου έρχεται αυτή η φλόγα που σε καίει ή είναι απόρροια της απογευματινής περιπλάνησης;Δεν έχεις απάντηση.Ούτε που σε ενδιαφέρει στο κάτω-κάτω.Κάποιοι σε κοιτούν περίεργα.Ποιός ξέρει τί να σκέφτονται.Και τί έγινε;
Ποιός νοιάζεται...;
Τον αποχαιρετάς.Περιπλανιέσαι λίγο ακόμη.Επιστροφή στο σπίτι.Κανείς.Καλύτερα,σκέφτεσαι.Κάνεις ενα μπάνιο,μια μπύρα στο χέρι,ένα τσιγάρο.Βγαίνεις στο μπαλκόνι.Και τον ξαναβλέπεις.Μακρινός σού στέκει τώρα.Ακριβοθώρητος.Μα πάντα δικός σου.Μπαίνεις μέσα.Όντως έχεις πυρετό.Δεν γελάστηκες.Ψήνεσαι..
Ανοίγεις το τηλέφωνο,με μια μικρή ελπίδα.Κάποιος θα σε έχει ψάξει,δεν μπορεί.Κανείς.Παρά μόνο ενα απ΄τα πιο σημαντικά στη ζωη σου πρόσωπα.Έχει ανησυχήσει.Σε ακούει και ηρεμεί.Μαζί του κι εσύ.Α! και ενα μήνυμα στο msn.Να΄σαι καλά που με σκέφτηκες,λες.Και στέλνεις ένα φιλί.Λες και θα το πάρει.
Ποιός νοιάζεται...;
Κανείς άλλος.Τίποτα.Ούτε μια τόσο δα μικρή λέξη για σένα.Ένα σημάδι.Ένα κάτι τέλος πάντων.Να σου δείξουν πως νοιάζονται.Δε βαριέσαι.Σιωπή.Έτσι κι αλλιώς το ξέρεις.Αδιάφορη είσαι.Ή τουλάχιστον δεν σημαίνεις και πολλά γι΄αυτούς.Οσο κι αν άλλα σου λένε.Πως βιάζεσαι να βγάζεις συμπεράσματα.Πως κάνεις λάθος.Πως ίσως έτσι τους αποξενώνεις.Πως τους δημιουργείς άγχος.Πως προτρέχεις και σαν σου εξηγήσουν θα καταλάβεις.
Δεν πειράζει.Εσύ θα κάνεις πάντα αυτό που ξέρεις καλά,τόσα χρόνια τώρα.Οχι,οχι απο εγωισμό ή ξεροκεφαλιά.Καμία σχέση.Απλώς δεν ξέρεις να υπάρχεις αλλιώς.Κι ας μη σε καταλαβαίνουν.Κι ας σε παρεξηγούν.Και ας τους χάνεις στο τέλος-τέλος.
Μέχρι το τέλος θα την πας τη ψυχή σου.Και πιο κει.Αλλά και τί μ΄αυτό;

Ποιός νοιάζεται...;

Καλημέρα...