Τετάρτη 30 Απριλίου 2008

Γράμμα...






" Όποιος με πλήγωσε,όποιος για να γεμίσει το κενό της ανούσιας ζωής του έπεσε πάνω μου και μου έστριψε το λαρύγγι,θα φάει πόρτα στην κηδεία μου.(Εάν και εφόσον ζει,έπειτα από τριάντα,τριάντα πέντε χρόνια.) Όποιος με αγάπησε ακαλαίσθητα.Πόρτα.Όποιος με έβαλε να συμμαχήσω με ό,τι χειρότερο είχα,όποιος πήγε να με φοβίσει.Πόρτα.Κάτι κακομοίρες που πήγαν να παίξουν πάνω στο τομάρι μου το Όλα για την Εύα.Πόρτα.Όποιος συκοφαντεί,όποιος μιλάει άσχημα γι΄αυτόν που περισσότερο από όλη την ανθρωπότητα αγαπώ.Εδώ όχι πόρτα.Καραπόρτα και βαριά αντίποινα...
Πού να πάω να τα πω όλα αυτά,και να τα πω ξεκάθαρα γαμώ το...
Μόνο εσύ μένεις,εσένα σε έπρηξα,μωρό μου,η τρελλή,τόσα και άντεξες,πού να πάω να τα πω και αλλού,να σου κάνω σκάντζα,πές μου.(Για την ακρίβεια και παρεμπιπτόντως μόνο σ΄εσένα έχω ανάγκη να τα λέώ.Είσαι άνθρωπος υπεράνω προσδοκιών.Σ΄το λέω τώρα που δεν φοβάμαι πια.)Φίλοι-φίλες,παιδιά οι περισσότεροι.Οι μεγαλύτεροι,εξασθενημένοι και ευμετάβλητοι,τη μια σε ανέχονται,την άλλη όχι-πώς να τους φορτώσεις κι άλλο τις εμμονές σου;(Κι εσύ,μικρή μου,μια φίλτατη νεότης που "όλο εξαντλείται κι όλο αγαπάει και λιώνει και λιγοθυμά εις τους ορίζοντας τους άσπρους" Η αγάπη που σου΄χω και μου΄χεις-αγάπη αληθινή.Αλλά κατά βάθος φοβούμαι πως ένα κομμάτι σου,της άσπρης νύχτας,με όλες τις σαλιάρικες γειτνιάσεις που ανέχεται,το περιφρονώ.Μετά το αγκαλιάζω.)Αλλά αφού σου αρέσουν,μια άλλη ματιά και φοβάμαι πως θα μου αρέσουν και μένα.
Ποιά ήμουν δεν ήξερα,τι ήθελα εγώ τόσο μακριά από την καταπακτή μου δεν ήξερα,ένα μόνο ήξερα.Πως όλα τα ταξίδευα,γιατί όλα ήσουν.Πίστεψε με.Όλα.Τοπία,σπίτια,όλα.Και κανένα ταξίδι δεν θα ταξίδευα αν δεν μου έδινες το ΄χει να βγω από την καταπακτή..."

Μαλβίνα Κάραλη

Τρίτη 29 Απριλίου 2008

Κάποτε λυγίζεις...







"Αυτό που θα θελα απόψε,είναι τη ζωή μου πίσω.
Αλλά δεν ξέρω από ποιόν να τη ζητήσω.
Τόσο τη σκόρπισα, τόσο τη χαράμισα, τόσο τη δάνεισα, τόσο την ξερίζωσα.
Από ποιόν να τη ζητήσω τώρα...... Και τι ωφελεί.....
Αυτό που θα θελα απόψε, τελικά, είναι ένας ώμος, να γείρω πάνω του να κλάψω.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Να κλάψω για όλα.
Για όσα αγάπησα. Για όσα ονειρεύτηκα. Για όσα ένιωσα.
Για όσα περίμενα και δεν ήρθαν. Για όσα ήρθαν. Για όσα με πρόδωσαν.
Για όσα με χαράκωσαν. Για όσα με θανάτωσαν. Για όσα μ΄ ανάστησαν.
Να κλάψω πολύ. Με λυγμούς. Με κραυγές. Για όλα....
Να γείρω στον ώμο κάποιου και ν΄ ακούσω τη φωνή του, να μου πει ψιθυριστά "μην κλαις". Μόνο αυτο. Τίποτα άλλο.
Μην κλαις....Μόνο αυτό..."

(Αλκυόνη Παπαδάκη:"Στο ακρογιάλι της ουτοπίας)

Δύσκολη μέρα.Πολύ δύσκολη.Φορτισμένη συναισθηματικά.Να πρέπει να στηρίξεις ανθρώπους που σε έχουν περισσότερο από ποτέ ανάγκη..Προσπαθείς.Τα καταφέρνεις.Δεν έχει το πώς σημασία.Μετράει ότι τα κατάφερες.Αισθάνεσαι ανακουφισμένος.Τέτοιες ώρες συλλογιέσαι πως όρθιος πρέπει να μείνεις και κουράγιο πρέπει να βρείς, για να δώσεις...Σε χρειάζεται.Φίλη που πονάει για χαμό αγαπημένου προσώπου.Μια αγκαλιά και δυο κουβέντες από ψυχής βγαλμένες:"κοντά σου εγώ.Για τώρα και για πάντα."
Επιστροφή στο σπίτι.Ψάχνεις να βρείς καταφύγιο εσύ τώρα.Τώρα η σειρά σου να ψάξεις για στήριγμα.Πού όμως;Στα βιβλία σου;Στις μουσικές σου;Σε ανθρώπους αγαπημένους;Στις ίδιες σου τις σκέψεις;Σειρά σου να λυγίσεις.Για άλλους λόγους.Προσωπικούς,καταδικούς σου λόγους...Και να αφεθείς θες.Όπως αφέθηκε εκείνη σε σένα.
Ούτε μουσικές,ούτε βιβλία.Μόνο άνθρωποι.Αγαπημένοι.Καταδικά σου πρόσωπα που ίσως και απο μακρυά μπορούν να σε νιώσουν.Ελπίζεις πως θα τα βρείς.Ψάχνεις στις λέξεις τους,στη σιωπή τους,στην αγκαλιά τους να αφεθείς και να ημερέψεις.
Πουθενά.Χάθηκαν όλοι.Ψυχή στο δρόμο.Στο δρόμο σου...
Και το κλάμα είναι ο μόνος κοντινός σου φίλος.Να ξεσπάσεις.Μια αφορμή γύρευες και σου δώθηκε.Σε συντροφεύει.
Μα γιατί κλαίς;Για το τώρα,το χθες,για ό,τι έζησες σήμερα ή για το παρελθόν;
Απάντηση σίγουρη δεν έχω.Όχι σήμερα.Όχι τώρα.
Αύριο,αύριο ίσως...
Αν και νομίζω...Τέλος πάντων...

Καληνύχτα...

Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Σε έχασα.Δεν τόλμησα...

















""Σε ρωτάω λοιπόν:τί θα έκανες για μένα,τί θα μπορούσες να κάνεις;"
"Για χάρη σου θα έφτανα μέχρι τον Θεό,το άπειρο να ανταμώσω,στα κύματα να περπατήσω,να τα βάλω με όλες τις δυνάμεις του σύμπαντος,για χάρη σου θα έφτανα...θα έκανα.."
Απλά χαμογέλασες,μ΄ευχαρίστησες μα το δάκρυ σου που κύλισε άλλην απόκριση περίμενε.Δεν τόλμησα -κι εσυ προσπέρασες...
Όμως δεν σου είπα το πιο σημαντικό:οτι για χάρη σου θα έφτανα στη χώρα της Αγάπης.Στον Παράδεισο που λαχταρούσες να γευθείς,ήθελα να ήμουν οδηγός και έναστρο σημάδι.Συνοδοιπόρος σε μονοπάτια που ο νους δεν μπορεί να φανταστεί,να συλλάβει-να χωρέσει.Τοχα ξανακάνει αυτό το ταξίδι,μα τώρα περισσότερο απο κάθε άλλη φορά,ήθελα μόνο εσένα για συνταξιδιώτη.
Οχι,τίποτα δεν είπα τελικά.Οχυρώθηκα πίσω απο ρίμες και ευφυολογήματα,κομπασμούς και λόγια,λόγια...Δεν σου είπα ποτέ οτι να σε μεθύσω ήθελα,να σε ταξιδέψω ήθελα...Να σε εχω με έναν τρόπο που όμοιό του δεν είχες ανταμώσει ποτέ...Στη Γη της Αγάπης με απόλυτη ελευθερία...
"Και έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη..."Αλλη ιστορία και αυτή.Δύσκολη εποχή-αμφίσημη και δισυπόστατη.Πολέμια και ειρηνική.Ερωτική και ανέραστη-άγγελος και δαίμονας μαζί...Εποχή που πονάει΄γιατί σου ανακαλεί στη μνήμη στιγμές,ελπίδες,όνειρα-χαμένα.Σαν αδέκαστος Κριτής σε αναγορεύει ένοχο και σε καταδικάζει.Σε ποινή ενθύμησης και νοσταλγίας.Υπάρχει άραγε πιο ισόβια ποινή απ΄αυτή;Και το χειρότερο;δεν μπορείς να εφεσιβάλλεις.Κανείς δεν αναλαμβάνει την υπεράσπιση σου,να βρει ενα τόσο δα ελαφρυντικό-να σε αθωώσει εντέλει.Μόνο οι όμοιοι σου,που και αυτοί στο τέλος δεν ξέρουν ποιόν να υποστηρίξουν-εσένα ή τον χαμένο εαυτό τους;Και καταλήγουν και αυτοί απολογητές.
Φυλακισμένος στα "δεσμά" που εσυ ο ίδιος "άθελα "σου επέλεξες,βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στη μνήμη του μυαλού και της ψυχής και ανακαλείς όλα όσα προσπέρασες και άφησες να σου ξεφύγουν.Και συνειδητοποιείς:οτι αγαπάς και ταυτόχρονα μισείς.Ή μήπως αυτά τα δυο εναλλάσονται σε μια αέναη μάχη-έρωτα και αφανισμού,ειρήνης και καταστροφής.Σε ποιόν αναφέρεσαι;σε σένα που δεν τόλμησες ή στον άλλον που δεν "απαίτησε";
Άγνοια δηλώνω και...σιωπή.Το μόνο που ξέρω είναι ότι μια ακόμη άνοιξη αποζητά να με λεηλατήσει για να με παραδώσει μετά πιο εξευγενισμένη,πιο διάφανη,πιο ιδιαίτατη...
Σαν τις ωρες που στα χέρια σου αφηνόμουνα...σαν τις νύχτες που στα μύχια της ψυχής μου μπορούσες να καταδυθείς..σαν τα ταξίδια που ο λογισμός μας έβανε...σαν τις μουσικές που αλήθειες μας γύρευαν...
Σαράκι η άνοιξη,μαχαιριά τα λόγια σου που ακόμη αντηχούν στους λαβύρινθους του μυαλού μου.Και απέναντι μου ο Χρόνος.Ερεθιστικός,οιηματίας,σε διλήμματα με βάνει και μου υπόσχεται...επιστροφή.Ποιά άραγε,Το μόρσιμον ή το νόστιμον ήμαρ;Παίζει παιχνίδια,σαν θεός και δυνάστης που είναι.Μα το πιο ευτελές απ΄ολα είναι σαν με προκαλεί κομπάζοντας:"Είμαι παντοδύναμος.Μπορώ με τον εαυτό μου να τα βάλω και να με γυρίσω πίσω,και να σε πάρω μαζί μου.Στο τότε.Για να σε δω λοιπόν.Τί θα αποκριθείς τώρα-μπορείς ή πάλι θα ξεφύγεις;Ελα.Η ευκαιρία σου,ίσως η τελευταία.Σου βαστάει ή τσάμπα μάγκας;"
"Τι θα έκανες για μένα;" "Τίποτα άλλο δεν θα μπορούσα να κάνω παρά μόνο να σ΄αγαπάω.Να ζω για να σ΄αγαπάω και να σ΄αγαπάω για να ζω...Να..."
Cut. Τέλος χρόνου.
Και πάλι εδω,παρέα με τη νύχτα και τον κόσμο της.Μέσα απ΄αυτήν να προσπαθώ να σου μιλήσω,να σε ακούσω,να σε γευτώ,να σε νιώσω πάλι.Με τη φωνή του φεγγαριού να σου μιλώ ολο και πιο συχνά και να ανάβω ολα τα αστέρια για να σου στείλουν τα σημάδια μου.Σημάδια που στο κορμί σου θα έγραφαν και την ψυχή σου θα σφράγιζαν...
"Τί θα έκανες για μένα;Τί θα μπορούσες να κάνεις για μένα;"
"Να σ΄αγαπάω.Μόνο αυτό.Τίποτα άλλο,γιατί μόνο αυτό ξέρω...Όλα τ΄άλλα μαζί θα τα μάθουμε.Άραγε σου φτάνει αυτό;Θα μπορούσες να το αντέξεις;Να με αντέξεις;..."


Καλησπέρα...

Σάββατο 26 Απριλίου 2008

Προσευχή...







Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη,
όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση,
χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια,
χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω,
να μην τον εκβιάζω, να μην προσπαθώ να με θαυμάσει,
να μην προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό,
και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου,
να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι,
να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.
Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.
Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.
Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου,
από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.
Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.
Απλά και αληθινά.
Απλά και ήσυχα.
Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία»

(Μάρω Βαμβουνάκη)

Ας προσευχηθούμε για όλους όσους αγαπάμε.Σήμερα κιόλας,απόψε.Απλά και αληθινά.Απλά και ήσυχα.Ας ψιθυρίσουμε την προσευχή μας,και που ξέρεις...μπορεί να την ακούσουν και να μας "απαντήσουν".Με μια δική τους...

Καλή Ανάσταση

Πέμπτη 24 Απριλίου 2008

Άνθρωποι πολύτιμοι...











Μια ασήμαντη αφορμή,μια μεγάλη "παρέα",ένα σύνθημα,πολλές φορές φέρνει στο δρόμο μας ανθρώπους που, κάτω από άλλες συνθήκες,ίσως ποτέ να μη συναντούσες.Η ίδια αφορμή,ίσως πιο σημαντική αυτή τη φορά,είναι δυνατόν να τους απομακρύνει.

Ακόμη όμως κι αν έτσι γίνει ξέρεις πως κάποια συναισθήματα δεν μπορούν να αλλάξουν ό,τι κι αν έχει μεσολαβήσει...

Κάπως έτσι έγινε και με εμάς.Τυχαία γνωριστήκαμε και μετά "χαθήκαμε".Όμως ήξερες οτι θα ήμουν εδω για ό,τι συνέβαινε.Όπως κι εγω,εν μέρει,για σένα.Όπως χθες...

Για τούτο το λόγο χίλια ευχαριστώ σού κρατώ που δεν με "άφησες" χτες.Που "στάθηκες" κοντά μου την ώρα που χανόμουνα. Δεν έχει σημασία το τί είπες.Αυτό που μετράει είναι το ότι δέχτηκες να με ακούσεις.Ότι με άφησες να "ακουμπήσω" πάνω σου και να ξαποστάσω.Έστω και απο μακρυά αισθάνθηκα καθησυχαστική την παρουσία σου.Και ξέρω ότι αν γινόταν πολλά περισσότερα θα έκανες...

Ας είναι. Για άλλη μια φορά θα σου πω ευχαριστώ.Ευχαριστώ που ήσουνα εδώ.Που με "πρόσεξες".Που νοιάστηκες για μένα.Όπως εκείνο το άλλο πρόσωπο που αποτελεί σταθερή αξία στη ζωή μου εδώ και πολλά χρόνια,μα που ολοένα και περισσότερο τον τελευταίο καιρό δένομαι μαζί του.Που με "προσέχει" και αυτό...

Δεν χρειάζεται να πω περισσότερα.Εσύ ξέρεις,καταλαβαίνεις.Κάποιες φορές τα λόγια είναι τόσο φτωχά για να εκφράσουν τα όσα αισθάνεται κανείς...
Και να ξέρεις.Όποτε κι αν σε ξαναδώ θα σου γυρέψω αυτό που σου ζήτησα χθες βράδυ.Από το άλλο πρόσωπο το πήρα σήμερα.Και θα το ξαναπάρω σε λίγο.Ελπίζω να μη μου το αρνηθείς κι ας έχει περάσει η μπόρα,θέλω να πιστεύω,μέχρι τότε. Τί λες,πάει;...
Νασαι πάντα καλά. Μόνο αυτό...

Καλησπέρα...
(ΥΓ:Η επιλογή του τραγουδιού δεν είναι τυχαία.Λογικά κάτι πρέπει να σου θυμίζει.Κι αν πάλι όχι,δεν πειράζει.Ειλικρινά στο λέω.Να το ξέρεις)

Τετάρτη 23 Απριλίου 2008

Ακατάλληλο για παιδιά...






Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά
έλα πάρε και μένα

βέβαια παιδί δεν είμαι

άλλο ζήτημα τώρα
αν όλο ζητώ
όλο θέλω
όλο ρωτώ το ακατανόητο
γιατί

γιατί δεν είναι θάλασσα η ξηρά
γιατί δεν είναι τρυφερή η ξηρασία
γιατί όταν προσθέτω
λίγο πιο έντονο κόκκινο στο κόκκινο
το κέρδος μου ξεβάφει

σαν παιδί τσιρίζω
το θέλω το θέλω
είναι δικό μου

αλλά παιδί δεν είμαι

άλλο ζήτημα τώρα

αν τη νύχτα κλαίω
και σα να είμαι παιδί που
ακόμη δε μιλά
δεν ξέρω να αρθρώσω αν πονάω
ή αν απορώ

ναι παιδί δεν είμαι

άλλο θέμα αν
όταν μου φωνάζουν
μη εκεί,μη,κάνει τζιζ

εγώ όλο εκεί βάζω το χεράκι μου
είμαι περίεργη να καεί το χεράκι μου

κι επειδή αυτό το αναφαίρετα
δικό μου λάθος

ποτέ του δε θα μεγαλώσει

γι΄αυτό λέω χεράκι μου αντί χέρι...

(Κική Δημουλά:Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως)

(Παιδί δεν είμαι πια,μα σαν παιδί όλο του κεφαλιού μου κάνω.Κι ας "φωνάζουν" οι άλλοι.Να καεί το "χεράκι" μου θέλω,κι ας το πληρώσω ακριβά...)

Καλησπέρα...

Δευτέρα 21 Απριλίου 2008






Μου ΄ταξες, μου υποσχέθηκες
όταν με ρήμαζε το κρύο.
Πρώιμη Ανάσταση σε είπα
και σπιθοβολούσε το χαμόγελο σου.
Κι άξαφνα
ύψωσες τέμπλο ανάμεσα μας.
Όψιμο χιόνι,
όταν είχα φορέσει τα καλοκαιρινά...

Όταν σε σκέφτομαι
πάντα μετά το πρώτο τσιγάρο
ανάβω δεύτερο
κι ύστερα τρίτο,τέταρτο...
φτάνω στο εκατοστό
κι ανάβω
το εκατοστό πρώτο.
Τόση νικοτίνη
κι ακόμα
δεν πίκρανες τη σκέψη μου...

(Γιάννης Καλπούζος:Έρωτας νυν και αεί)

Καληνύχτα...

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Χωρίς λόγια...






Όχι λέξεις απόψε.

Μόνο το τραγούδι.

Μόνο αυτό...

Αφιερωμένο...

Καληνύχτα...

Σάββατο 19 Απριλίου 2008

Δυό σελίδες...









Δυό σελίδες σήμερα στο τετραδιάκι μου. Μια που γράφεται απ΄την αρχή,και μια που όλο διορθώσεις και μουντζούρες έχει. Έτοιμη να σκιστεί και να χαθεί...

Σελίδα πρώτη

Είναι μέρες τώρα που θέλω να μιλήσω για σένα.Μα όλο το αναβάλλω.Αμέλεια,δεν ξέρω τί να γράψω ή ακόμη προσπαθώ να συνειδητοποιήσω; Δεν έχω απάντηση να σου δώσω. Μέχρι τώρα. Γιατί "σιμώνει" ο καιρός.
Πάνε περίπου οκτώ χρόνια που χαθήκαμε.Ναι,τόσο έχω να σε δω και να σου μιλήσω. Όχι πως δεν σε σκεφτόμουν όλο αυτό το διάστημα.Ίσα-ίσα.Μα δεν έκανα και τίποτα. Ρωτούσα για σένα,μάθαινα τα της ζωής σου και χαιρόμουνα.Αλήθεια σου λέω,χαιρόμουνα που όλα σου πήγαιναν όπως τα είχες φανταστεί. Την περασμένη εβδομάδα,όλο και πιό συχνά σε σκεφτόμουν. Μάλιστα είχα πάρει την απόφαση να σε ψάξω.Ναι,αυτό δεν στο είπα.Το μαθαίνεις τώρα.Από εδώ. Δε χρειάστηκε ή μάλλον δεν πρόλαβα.Γιατί με αναζήτησες εσύ.Όταν μου είπαν ότι με ζήτησες,ναι!δεν το πίστευα. Την ίδια κιόλας μέρα τηλεφωνηθήκαμε.Αμήχανα στην αρχή μα όσο πέρναγε η ώρα κάτι άρχισε να μας θυμίζει τα παλιά...Σου είπα για τη ζωή μου,είπες για τη δική σου.Θυμάσαι πόση ώρα μιλούσαμε εκείνο το βράδυ;Εγώ ναι,το θυμάμαι. Και θα μας έπαιρναν σχεδόν μεσάνυχτα αν δεν έχυνες το ποτό σου και έπρεπε να καθαρίσεις.
Μου είπες πως βρήκες όλα τα πράγματα που σου είχα χαρίσει:τα βιβλία,τα τραγούδια.Γράμματα και αφιερώσεις...Δεν τα είχες πετάξει όλα αυτά τα χρόνια. Μα να ξέρεις,ούτε κι εγώ. Καθετί δικό σου είναι ακόμη εδώ.Δε σου κρύβω ότι κάποιες στιγμές στα κρυφά τα αναζητούσα.Και έτσι σε "έβρισκα" πάλι.
Είπαμε για το τί έφταιξε.Σου είπα για μένα και τα λάθη μου.Σου είπα πως τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά...Είμαι σίγουρη ότι κατάλαβες.Το έδειξες εξάλλου,με εύστοχες παρατηρήσεις.
Αύριο φεύγεις για το αγαπημένο σου νησί.Εκεί που τόσες φορές αρνήθηκα να έρθω να σε βρώ και να σε συντροφεύσω.Δεν τόλμησα-το ξέρεις. Όταν γυρίσεις με το καλό, μετά το Πάσχα,θα σε γυρέψω.Στο είπα.Θέλω τόσο να σε δω.Συμφώνησες.Το θές κι εσύ εξάλλου. Και έχω να σου πω πολλά... Όχι να δικαιολογηθώ-ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τις δικαιολογίες. Μα να σου εξηγήσω.Τί ήταν αυτό που με έκανε να φύγω μακριά σου.Να σου ζητήσω συγγνώμη για τα λάθη μου και τις ανεπάρκειες μου. Να σου πω πως σε θέλω πίσω στη ζωή μου.Να σε γνωρίσω απ΄την αρχή και να σε αγαπήσω ξανά.Αν και νομίζω οτι ποτέ δεν έπαψα... Δεν φάνηκε;
Είμαι έτοιμη.Για να αναμετρηθώ με το παρελθόν μου και να σε κερδίσω ξανά. Για να σε προσκαλέσω και πάλι στη ζωή μου.Για να μείνεις.Αυτή τη φορά οριστικά...
Τί λες,πάει; Σε άκουσα.Ναι,είπες θαρρώ. Τότε ετοιμάσου. Ο καιρός γαρ εγγύς.
(Σήμερα τυχαία άκουσα αυτό το τραγούδι,μετά από καιρό.Και θυμήθηκα.Τα όσα είχαμε πεί. Γι΄αυτό και στο χαρίζω...)
(Μα χωρίς να το θέλω,ήρθες στο μυαλό μου κι εσύ.Όταν σε πρωτογνώρισα και καθήσαμε σε αυτό το άθλιο καφενεδάκι,που εσύ παραδόξως το βρήκες συμπαθητικό-απορώ ακόμη πως ήπιες αυτόν τον καφέ,αλήθεια σου λέω- και αρχίσαμε μέσα σε άλλα να μιλάμε και για μουσικές,μου είχες πεί ότι αυτό ήταν το μοναδικό που σου άρεσε.Μάλιστα δεν θυμόσουν καλά τον τίτλο. Αφιερωμένο λοιπόν και σε σένα...)
(Τώρα που συμπληρώνω για σένα είναι δέκα και μισή το βράδυ. Πριν λίγο που μιλήσαμε,μου είπες:"Ξεχνιέσαι εσύ;" Αχ μωρό μου,ξεχνιέμαι,ξεχνιέμαι...Ακου που σου λέω.Κάτι ξέρω...)

Σελίδα δεύτερη












Το πρωί σηκώθηκα απο το κρεβάτι μου με άσχημη διάθεση.Μάλλον σαν να προαισθανόμουν τα όσα θα επακολουθούσαν.Δε σου λέω ξύπνησα,γιατί δεν κοιμήθηκα όλο το βράδυ.Είναι καιρός τώρα που ο Μορφέας αρνείται να μου χαρισθεί,να με πάρει στην αγκαλιά του και τα χάδια του να με κεράσει.Ή μήπως πάλι τον αρνούμαι εγώ; Ερώτημα ρητορικό...(Κοίτα που πάλι θυμήθηκα εσένα.Δεν το κάνω επίτηδες.Μα μου ήρθε στο μυαλό εκείνο το μεσημέρι,που τρώγαμε οι δυο μας και κάποια στιγμή μου είπες: Ανησυχώ για σένα.Κοιμάσαι ελάχιστα.Πού θα πάει αυτό;Κάτι πρέπει να κάνεις..)



Κάποτε είχα δώσει το "ελεύθερο" σε κάποιους ανθρώπους να "παίξουν" μαζί μου. Τους είχα αφιερώσει χρόνο,χρήμα,ώρες ατελείωτες. Μα πάνω απ΄όλα αυτά,τους είχα αφιερώσει τις σκέψεις μου.Τη ζωή μου την ίδια. Τους είχα προ(σ)καλέσει να με "εκμεταλλευθούν". Να με αφήσουν να τους μάθω.Όχι ότι κατείχα και σπουδαία πράγματα,μα αυτά που εκείνοι αποζητούσαν,έλεγαν,δε θα μπορούσαν να τα βρούν αλλού...Μόνο σε μένα. Λόγια...

Το ίδιο έγινε και με σένα.Έδειξες να κατάλαβες τα όσα σου εξομολογήθηκα,κι ήρθες κοντά μου.Ήθελα να σου δώσω,να σε μάθω...Μα και να πάρω από σένα...

Τα κατάφερα.Μόνο εγώ.Γιατί εγω δε δίστασα,δε δείλιασα.Αφέθηκα σε μια χώρα άγνωστη για μένα,που όσο τη γνώριζα τόσο με έδενε με τα χώματα της και τους ανθρώπους της.

Εσύ,εσύ έκανες πίσω.Φοβήθηκες;Κουράστηκες; Ακόμη και τώρα,μια πειστική απάντηση δεν έχεις να μου δώσεις.Έρχεσαι και φεύγεις όποτε ΕΣΥ θες,χωρίς να λογαριάζεις. Ξέρω θα μου πείς,ότι το σφάλμα είναι αποκλειστικά και μόνο δικό μου.Ίσως και να χεις δίκιο.Εγώ δεν σε προ(σ)κάλεσα; Άρα πάρε να χεις. Αυτό θέλησες,αυτό "απολαμβάνεις".Τοχες πει εξαρχής:Άνεμος είμαι και φυσάω κατά που θέλω.Έρχομαι, κλέβω στιγμές και μετά αλλού".

Άκου με λοιπόν.Η πρό(σ)κληση είναι πάντα ανοιχτή.Αλλά με τίμιους κανόνες.Με ανοιχτά χαρτιά.Όλα στο φως.Όχι λίγα,μα ΟΛΑ.

Κάτσε σκέψου,κρίνε,αποφάσισε.Και σαν δείς ότι μπορείς το "παιχνίδι "μου να παίξεις,τότε έλα πάλι να με βρείς. Όχι για να το συνεχίσουμε,μα για να ξεκινήσουμε απ΄την αρχή. Θα ξεχάσω ό,τι ξέρω για σένα και σιγά-σιγά πάλι θα έρθω κοντά σου.Το ίδιο να κάνεις και σύ.

Μέχρι τότε,μέχρι να αποφασίσεις αν θα φύγεις ή θα μείνεις,εμένα να με ξεχάσεις.

Δεν έχει σημασία η απάντηση σου-θετική ή αρνητική.Όποια κι αν είναι θα τη δεχτώ. Στο έχω δείξει άπειρες φορές και το ξέρεις.Πάντα σεβάστηκα τα θέλω σου ακόμη κι αν ήταν αντίθετα με τα δικά μου.Ακόμη κι αν πλήγωναν.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή που θα λάβω τις αποκρίσεις που αναζητώ,

Αντίο...

Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Ας μιλήσουν τα τραγούδια...










Σήμερα,που με πνίγει τούτη η σιωπή,σε ψάχνω στη μεγάλη πόλη.Ρωτώ για σένα,μα εσυ δεν είσαι πουθενά. Ήθελα κάτι να σου πω,αδυναμία μου μεγάλη. Πως σε θέλω εδω.Πως θέλω να σε δω.Μα δε μπορούσα να σε βρω. Έτσι ξαφνικά χάθηκες. Η πίκρα σήμερα τελειωμό δεν έχει,και συνεχίζω να σε ψάχνω μέσα στα κίτρινα φώτα.Μάταιος κόπος.Εσυ πουθενά.Και αυτά τα ρούχα σου στο πάτωμα αφημένα,που ΄χουν τη μυρωδιά σου και το σχήμα του κορμιού σου, κάνουν την έλλειψη σου πιο οδυνηρή.
Είπα στους φίλους μου για σένα,τους ρώτησα αν σε έχουν δει κι αν σε έχουν συναντήσει.Άρνηση.Απόλυτο κενό.Απελπίστηκα. Ούτε ένα σημάδι δεν είχε αφήσει η φυγή σου.Κεραυνός κι αστραπή κύκλωσαν τη σκέψη μου.Κι αποφάσισα αλλού να σε γυρέψω.Έξω απ΄των ανθρώπων τα έργα.Εξω απ΄αυτούς....Ίσως εκεί να σ΄έβρισκα. Εκει που πάντα ήταν το καταφύγιο σου...
Κίνησα να συναντήσω Εκείνην.Μόνο αυτή θα μπορούσε να ξέρει.
Πές μου θάλασσα,που ΄ναι η αγάπη μου; Για ποιό ταξίδι κίνησε χωρίς εμένα;Πες μου τα αληθινά σου και το τίμημα μου θα το πληρώσω.Χαμογέλασε,μα λυπημένα. Κατάλαβα...
"Είδα την ηλιαχτίδα σου.Σε μαγεμένη αγκαλιά,με ένα ιπτάμενο χαλί,να λαχταρά όσα η αγάπη ονειρεύεται.Να λέει,Άγιος ο Έρωτας κι οι στιγμές του να την κάνουν δική του.Αγάπη να φωνάζει και να πετά με τα φτερά του Έρωτα.Τί όμορφη που ήταν...Σαν τις ώρες μου τις χρωματιστές που τον ήλιο στην αγκαλιά μου δέχομαι.Φόραγε ένα κόκκινο φουστάνι,θυμάσαι;Αυτό που κάποτε μόνο για σένα είχε φυλαγμένο.Κόκκινο κρασί μέθαγε τη σκέψη της και γυμνή στα σύννεφα στροβιλιζόταν,καθώς του πόθου τ΄αγρίμι της καληνύχτας τα φιλιά της προσπαθούσε να κλέψει..."
Τα λόγια της για κείνη σταματημό δεν είχαν.Μόνο για κείνην μη μου λές,της είπα. Για μένα είπε κάτι;Με ανέφερε ποτέ;
"Σαν ανταμωθείτε,μου είπε να σου μεταφέρω,μόνο αυτά να πείς, δυό λέξεις μόνο.
Σε θυμάμαι.Πάντα σε θυμάμαι.Το ίδιο και συ.Μέσα από χίλιες σιωπές να με θυμάσαι.Και σαν μπορούσα πάλι εσένα θ΄αγαπούσα.Έστω και για δυό μέρες μόνο..."
Κι ύστερα σταμάτησε κι Εκείνη να μιλάει. Μάταια προσπαθούσα να της κλέψω δυο ακόμη λέξεις. Τίποτα. Τελευταία φορά την ικέτεψα..
Δεν έχει επιστροφή,μου είπε. Δεν το συζητώ.Τελειώσαμε κι εμείς.
Να ξέρεις,είπα εγώ λές και μπορούσες να με ακούσεις.Χωρίς εσένα το ποτηράκι της καρδιάς μου είναι άδειο.Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Όμως εσύ να με θυμηθείς.Εγώ σ΄αγάπησα εδώ και σ΄αγαπώ.Εξάλλου σε ποιόν να πω αυτά που θα λεγα σε σένα; Η απουσία σου μαχαίρι κοφτερό και γω μαζί σου ξημερώνομαι...
Τα ήσυχα βράδυα που σε αναζητώ,πάντα ένα ερώτημα μου βασανίζει το μυαλό. Γιατί;γιατί;γιατί; Λές από φόβο να χάσαμε;Μακάρι να ξερα. Αν είναι έτσι,τότε δε μας συγχωρώ...
Να με προσέχεις.Έστω κι από μακρυά να νοιάζεσαι για μένα. Γιατί αν στα αλήθεια μ΄αγάπησες,τότε ξέρεις πως σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει. Και γω είμαι εδώ,ακόμα εδώ...Φωτιά κι αλμύρα...

Ασε με να λεω...



Καληνύχτα...

Ανασαιμιά μου,η συνέχεια δική σου...

Τετάρτη 16 Απριλίου 2008

Υπάρχουν Μέρες(και Νύχτες)...







Υπάρχουν πρωινά
που ο ουρανός είναι άδειος
τόσο μεγάλη είναι η προσμονή μου για σένα...

Υπάρχουν βράδυα
που οι σκιές είναι ολόφωτες
τόσο ξεκάθαρη είναι η ανάγκη μου για σένα...

Υπάρχουν ώρες
που οι αποστάσεις μάταιες είναι
τόσο απέραντη είναι η παρουσία σου...

Υπάρχουν μέρες
που οι νύχτες καλύπτουν τα πάντα
τόσο που τα όνειρα μου σε καθρεφτίζουν...

Όταν η επιθυμία σου για μένα
είναι προσφορά
αποδέχομαι επιτέλους
τους πόθους μου...

(Jacques Salome')

Να μείνεις εδώ..
Για απόψε.
Για όσο αντέξεις.
Για πάντα...

Καληνύχτα...

Τρίτη 15 Απριλίου 2008

Πανικός...







Η καλή μέρα απ΄το πρωί φαίνεται,έτσι δε λέει; Τότε η κακή και δύσκολη φαίνεται πρίν σηκωθείς απ΄το κρεββάτι σου; Κάπως έτσι. Άκου να φρίξεις...
Σηκώνεσαι.Σου πέφτει το κινητό. Οκ,τη γλύτωσε λες. Πας να κάνεις ένα ντουζάκι.Ζεστό νερό ανύπαρκτο.Το προσπερνάς. Σε λίγο θα έρθει ο υδραυλικός να τσεκάρει γιατί ο θερμοσίφωνας δε ζεσταίνει το νερό.Μα μαζί του θα έρθει και ο ηλεκτρολόγος για να σου αλλάξει το φωτιστικό που τά ΄παιξε. Και έρχονται. Αλλά και οι δυο μαζί. Σε ποιόν να πρωτοαφιερωθείς; Αφού κι οι δύο δική τους σε θέλουν!! Αρα μια στον ένα,μια στον άλλον. ΟΚ,τους βόλεψες. Πάμε παρακάτω.
Φεύγουν και αφού συμμαζέψεις τα ασυμμάζευτα, βγαίνεις για τα καθημερινά. Επιστροφή στο σπίτι-ναι αλλά έχεις ξεχάσει να πάρεις τα μισά απ΄αυτά που ήθελες.Γιατί ξέχασες το μαγικό χαρτάκι. Πάλι άχρηστα φορτώθηκα...
Κάνεις το ντουζάκι που δεν έκανε ςτο πρωί,τρως κάτι στο πόδι και παίρνεις τη μεγάλη απόφαση.Να κατεβείς κέντρο. Για ψώνια κι όχι μόνο. Τί θα πάρω στη μικρή μου για το Πάσχα;(Μικρή είκοσι ετών;) Ερώτημα βασανιστικό. Αρα,λες,παίρνεις τηλέφωνο για να μάθεις. Ναι,αλλά παίρνεις λάθος τηλέφωνο. Να ανοίξει η γη να σε καταπιεί. Και το λες τόσο φυσικά:" Χριστίνα μου;" Και ακούς άλλη φωνή...Τί και πώς να εξηγήσεις; Ευτυχώς η φωνή ήταν ευγενική...
Παίρνεις το λεωφορείο για κέντρο.Τί καλά δεν άργησε να περάσει.Ναι αλλά στα μισά της διαδρομής χαλάει. Ψάχνεις για ταξί.Βρίσκεις,με τα χίλια ζόρια. Και ο ταρίφας τύπος αθλητικός.Ακούς όλο το Super Sport FM.Το αλλάζει. Ωραία,λες,απο μέσα σου.Βαρέθηκε και θα το κλείσει.Αμ δε! Το γυρνάει στο Dirty.Ολη η καψούρα εκείνη την ωρα.Τί Άντζελες ακούσαμε,τί Τερλέγκες. Γιατί ο τύπος ήταν καψούρης με τη γκόμενα που τον παράτησε. Και να θέλει εκείνη τη στιγμή να την πάρει τηλέφωνο.Σε ρωτά τί να κάνει.Καλά,τώρα μίλησε στην ειδικό!! Εδώ δε ξέρω για πάρτη μου τί να κάνω,γνώμες θα δίνω;
Βρίσκεις με τα χίλια ζόρια αυτά που θές να αγοράσεις. Δηλαδή όχι ακριβώς αυτά αλλά τέλοςπάντων. Η μικρή έμεινε χωρίς δώρο,για την ώρα. Esprit και Marks δεν έχουν αυτά που θέλει. Υπομονή λές. Ξεχνάς στο μεταξύ να "χτυπήσεις" ενα Πλαίσιο-και μένεις χωρίς μελάνια..Χαλάει το ασανσέρ σε γνωστό πολυκατάστημα-περιμένεις να σε βγάλουν. Ελα,δεν έγινε και τίποτα. Πλάκα έχει λες.Μα κάπου αρχίζεις να τα παίρνεις.
Σύνταγμα. Παίρνεις ταξί να σε πάει στη φιλενάδα για καφέ. Τόχεις υποσχεθεί απο χθες,ότι σήμερα θα ξαναπάς. Και αφού σου εξιστορεί τη σεξουαλική του ζωη,σου πετάει και στο τέλος: "Εγώ τις γυναίκες όταν βγαίνουν τις κυττάω στον κ..." Δηλαδή μεγάλε,του λες,θα κοιτάξεις τώρα που θα βγω; Εσένα μωρό μου,λέει,σε κοιτάω στο πρόσωπο,αλλά σαν θα βγείς,ναι."
Τοδαμε κι αυτό. Παίρνεις καφέ και πας. Τον χύνεις πάνω στα cd. Ήρεμη η φιλενάδα δεν αντιδρά.Περίεργο. Ίσως επειδή με βλέπει κουρασμένη. Και κει που κοιτάς την τελευταία επιλογή,σου πέφτει από τα χέρια. Κι ακούς όσα δεν έχεις ακούσει όλη τη μέρα.Στο μεταξύ την έχεις γκαζώσει,αρα; Δικαιολογημένα σου τα χώνει.Και τί έγινε μωρό μου;ρωτάς. Μια σπασμένη θηκούλα. Καλά,δεύτερος γύρος που τα περιλαμβάνει ολα. Πας καλά,τελείως μαλάκας είσαι;Σε λίγο πάλι αγαπημένες...
Ε! αφού το ξέρεις μωρό μου.Λές,λές και στο τέλος πετάς κι ένα παράτα με .Κάνε ό,τι θές...Και τελειώνει εκεί.
Ξαφνικά μπαίνει και μια ιστορία σου.Σε είδα,λέει,και μπήκα για ένα γειά. Κόκκαλο-κι εσύ και η φιλενάδα. Πάμε για μπύρες; Άντε,να το κάνω κι αυτό. Σε αυτή την αγγλική pub. Και επιμένει να παίξουμε Darts. Μετά απο τρείς Mc Farland; Σημαδεύεις αλλά τον απέναντι. Ευτυχώς δεν τον πετυχαίνεις. Για το καλό σου-και το δικό του.
Τέρμα.Θέλω να γυρίσω σπίτι. Κουράστηκα. Να χαλαρώσω βρε παιδί. Τόσο νωρίς σου λέει; Ε, άντε βρε,να ψάξουμε να βρούμε μια εκκλησία να κάνουμε και καμιά αγρυπνία. Για να μη γυρίσουμε νωρίς...
Και σύ μωρό μου μου λές στις δώδεκα παρά να πάμε βόλτα στο Κολωνάκι για να τσεκάρουμε;
Είπαμε έχουμε αντοχές, αλλά έλεος.

Καληνύχτα

ΥΓ: Αργείς μωρό μου. Ακόμη;

Δευτέρα 14 Απριλίου 2008

Ζωντανά Παιχνίδια...







Ναι,κάπως έτσι ξεκίνησε. Σαν ένα παιχνίδι που η μια κουβέντα έφερνε την άλλη. Μα το "παιχνίδι" ξάφνου σοβάρεψε και ξέρεις δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Τα παιχνίδια υπάρχουν μονάχα για να διασκεδάζουν,να προσφέρουν ανάπαυλα και ψυχαγωγία στο χαμό της μέρας.
"Παιχνίδι" κι εγώ. Ή κάπως έτσι...
Όμως ποτέ ξανά και για κανέναν. Ποτέ το σίγουρο,το άθραυστο,το δεδομένο. Άκουσες; Για κανέναν. Γιατί να ξέρεις ότι και τα "παιχνίδια" έχουν ψυχή. Χαίρονται,πονάνε ,αγαπάνε,δένονται με τον "παίκτη" τους. Και λυπούνται,ιδιαίτερα όταν,αφού τα "χαρείς", τα αφήνεις παραπεταμένα σε μια γωνιά.Γιατί τα έμαθες πια.Γιατί είναι προβλέψιμα. Γιατί καμιά ευχαρίστηση δεν έχουν άλλη να σου δώσουν.
Πες πως "έσπασα".Πες πως ήμουν ένα φτηνό παιχνιδάκι σαν αυτά που πουλάνε στα πανηγύρια. Που κρατάνε για λίγο. Αρα δε θα λυπάσαι τα "χρήματα" που έδωσες για να τα αποκτήσεις. Παρηγορήσου μ΄αυτό. Ή μάλλον δικαιολογήσου κάπως έτσι.

Καληνύχτα λοιπόν.Κοιμήσου ήσυχα.Τί έχεις να χάσεις άλλωστε;...

Θυμάμαι κι ονειρεύομαι...







Σε είδα χθές βράδυ στον αφρό
του πιο γαλάζιου μου όνειρου,
και είχες στα χέρια μιαν αυγή
κόκκινη σαν το αίμα.

Σε φίλησα και λειώσανε
χιλιάδες κρύσταλλα χιονιού,
στα χείλη της αγάπης μας.

Μπλέχτηκαν άρπες της νυχτιάς
μες τα χρυσά μαλλιά σου,
κι ένα τραγούδι χωρισμού
αρχίσαν τα τριζόνια.

Έτσι καθώς προσπάθησα
τα μάγια να σου λύσω,
πονέσαν τ΄ακροδάχτυλα
των πιο κρυφών λυγμών μου.

Κι έξαφνα καθώς έπλεκα
κοχύλια στα μαλλιά σου,
ένας αέρας φύσηξε,
και χάθηκες στα σύννεφα,
του αρχιπελάγου εσύ Κυρά,
που κράτησες στα μάτια σου
το χρώμα όλης της θάλασσας.

(Απο τη συλλογή,Ποιήματα 67-77)

Καλησπέρα...

Κυριακή 13 Απριλίου 2008

Μείζων τούτων η Αγάπη...







Πρίν από λίγο,με παρέα συζητούσαμε για Αγάπη. Καθείς είχε τη γνώμη του-συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε σε πολλά. Και σαν ήρθε κι η σειρά μου να αποκριθώ,μια φράση μου βγήκε αυθόρμητα: Amor Omnia. Τα πάντα η Αγάπη. Να αποδέχεσαι,να συγχωρείς,να υπομένεις,να ελπίζεις,να αγαπάς τον Άλλον γι΄αυτό που είναι. Να αγαπάς το πρόσωπο του-όχι το προσωπείο του...Να αγαπάς τα λάθη του,τις αστοχίες του,τις αδυναμίες του-και να τις αγκαλιάζεις. Να είσαι συνοδοιπόρος του.Μαζί να περπατάτε τους δρόμους της Ζωής,πλάι-πλάι κι όχι ο ένας να προηγείται κι ο άλλος να έπεται. Αγάπη είναι να σέβεσαι τη διαφορετικότητα του Άλλου-όποια μορφή κι αν έχει. Να μπορείς να ακούς,χωρίς απαραιτήτως να έχεις λύσεις να προτείνεις.Να αγαπάς και να ενδιαφέρεσαι για τον Άλλον ακόμη κι αν αυτός είναι απών από τη ζωή σου.Να αφήνεις λεύτερο τον Άλλον να αποφασίζει ακόμη και να χαθεί απ΄τη ζωή σου...

Αγάπη είναι...

Καληνύχτα...

Σάββατο 12 Απριλίου 2008

Αντέχω...







Σήμερα που,

δεν έχω λέξεις-φοβήθηκαν και χάθηκαν

δεν έχω εικόνες-σαν ένα πέπλο να πεσε και τις έσβησε

χρώμα η μέρα μου δεν έχει-στην παλέτα μου μόνο γκρίζο

οι θεοί μου ζηλόφθονοι ξαφνικά γινήκανε-ανταλλάγματα ζητούν για την ευτυχία μου

η ψυχή μου-ταξίδια δε συλλογιέται...


Εσύ ένα να κρατάς. Είμαι ακόμη εδω...


Καληνύχτα...





Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Αποχωρισμός...








Νύχτα,πολύ αργά. Σε λίγο κοντεύει να ξημερώσει. Έχω "τακτοποιήσει" τα της μέρας μου,του "τετραδίου" μου, των φίλων μου. Ώρα να βάλω σε τάξη και το νου μου. Δύσκολο,πολύ μα πρέπει. Πρέπει αν μη τί άλλο,αυτό το βράδυ να καταφέρω να κοιμηθώ.
Και ξαφνικά λίγο πριν το χάραμα, εσύ. Να μου ανακοινώνεις ότι έρχεσαι. Αφήνεις για λίγες ώρες τη Μούσα σου,αυτή τη πλανεύτρα πόλη που σε έχει κάνει δικό της για τα καλά.Οριστικά, όπως λές.
Πάνω που λόγιζα ότι καλά τα είχα καταφέρει.Ότι είχα μπεί σε μια τάξη...Πλάνη,για μια φορά ακόμη. Ας είναι.Πρέπει να σε αντιμετωπίσω.Και μαζί με σένα,και μένα...

Σε λίγο θα ανταμωθούμε. Στο "καταφύγιο" μου. Εκεί που ξέρεις ότι ελεύθερη αισθάνομαι. Σ΄αυτήν τη μάισσα Αγάπη μου.Στην αιώνια Αγαπημένη μου.Στην Ακριβή μου ερωμένη. Που για πάντα κοντά της με έχει δέσει και δε μπορώ να της ξεφύγω.Που πάντα της αφήνομαι μα που η ίδια ποτέ της δεν με αγαπάει το ίδιο,κι όλο παιχνιδίσματα μαζί μου κάνει.Πότε τρυφερή και αγαπησιάρικη και άλλοτε σκληρή και απόμακρη...

Όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές θα είσαι μακρυά. Μακρυά μου.Μα πάντα δικό μου κομμάτι. Αυτά, αυτά να πιστέψεις που σου λέω τώρα.Και όχι αυτά που θα σου πω...
Έτσι "πρέπει" να γίνει-και έτσι θα γίνει.Και ας ξέρεις και εσύ ότι σιχαίνομαι τα πρέπει. Μα άλλη λύση δεν υπάρχει. Όσο ξαφνικά συναντηθήκαμε,το ίδιο πρέπει και να χωριστούμε.
Είχα πει κάποτε ότι η ευτυχία μου θα κρατήσει τρείς μέρες μόνο. Λάθος. Κρατάει παραπάνω.Ίσαμε τώρα. Μα πρέπει οι τίτλοι του τέλους να πέσουν. Οριστικά...

Και συ,εσύ αυτό μόνο να κρατήσεις. Το τέλος. Γιατί έτσι είναι γραφτό.
Και όλα τα άλλα, με το που θα σ΄αφήσω να τα ξεχάσεις. Κι αν άλλα σου δείξω,μη με πιστέψεις.
Κι αν δείς το δάκρυ να κυλάει,θαναι απ΄το τσιγάρο. Κι αν οι αισθήσεις μου όλες νιώσεις ότι σε γυρεύουν, θαναι που θα είμαι δίπλα Της. Εξαιτίας Της θα είμαι αναστατωμένη. Κι αν καταλάβεις ότι κάθε μου κύτταρο σε αναζητά, επιζητώντας μια τελευταία μυστική διαδρομή μαζί σου,συλλογίσου ότι το δειλινό θα φταίει. Κάτι τέτοιες ώρες είναι,που πάντα χάνομαι.Όπως και σαν πέφτει η νύχτα... Κι σαν η ανάσα μου θα σε καίει και ακούσεις ενα λυγμό απ΄τα στήθια μου να βγαίνει, όχι,όχι δε θαναι από μένα.Εκείνη θαναι που πάλι θα με καλεί τα ανομολόγητά μου να μάθει....Δεν θαμαι εγώ, να το ξέρεις...

Μια νύχτα δύσκολη θα είναι η σημερινή. Για σένα, μα και για μένα. Εύχομαι γρήγορα να περάσει και σαν το ξημέρωμα μας βρεί ευχή κάνω: τίποτα να μη θυμάμαι. Όλα να τα λησμονήσω και να πω ότι απλά ένα όνειρο ήσουν.Ένα ταξίδι που μου γνώρισε άλλα μονοπάτια, μια άλλη γη, εναν άλλο ουρανό... Τον κόσμο όλο.

Μια χάρη μόνο. Να με θυμάσαι-που και που να με θυμάσαι...Όπως θα κάνω κι εγώ.Μα σαν η θύμηση σου θα νιώθω να με κατακυριεύει,τότε θα λέω ότι εγώ με την Αγάπη μάλωσα. Ότι χώρισα μαζί Της.Την απαρνήθηκα για χάρη Της. Ότι απ΄τη Ζωή μου την εξόρισα...Ίσως έτσι να μπορέσω να παρηγορηθώ... Μέχρι την επόμενη φορά που πάλι θα τη γυρέψω...

Καλό ταξίδι ψυχή μου. Και να προσέχεις. Σε παρακαλώ και πάντα ευχαριστώ θα σου κρατώ για τις στιγμές που μου δωσες...

Αυλαία...



Πέμπτη 10 Απριλίου 2008

Ως πότε άραγε;...





Πάλι απόλυτο κενό. Πάλι τίποτα δεν κατάλαβες. Πάλι αδιάφορα προσπέρασες. Προσωρινή εκτίμηση και τίποτε άλλο. Είπες, γιατί έπρεπε να πείς. Αντίδραση από ευγένεια. Τυπικότητες.


Το έμαθα πια το παιχνίδι. Αλλά κουράστηκα. Ναι,κουράστηκα για τα πάντα να σε δικαιολογώ. Αντέχω, αλλά όχι για πολύ ακόμη. Μπορεί δικό μου κομμάτι να λογίζεσαι αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και απ΄την πλευρά σου. Το απέδειξες πάλι σήμερα...


Πίστεψε με,σε λίγο παραιτούμαι. Και γιατί όχι τώρα θα μου πείς; Απλά θέλω να πιστεύω ότι έστω και την ύστατη ώρα κάτι μπορεί να αλλάξει. Δύσκολο...μα πολύ σου λέω.Δεν έχω κάτι να πιάνομαι,αλλά ελπίζω.Όλο και λιγότερο αλλά κάποια ψήγματα παραμένουν. Ως πότε,δε ξέρω.Προσπαθώ να κρατηθώ,αλλά οι αντοχές εγκαταλείπουν. Και σύ, απάθεια και σαρκαστικό χαμόγελο. Ηδονή γιατί κάποιος ασχολείται ακόμη μαζι σου.


Γι΄αυτό σου λέω. Όσο μας "θέλει" ο καιρός κάνε κάτι. Ό,τι κι αν είναι.Γιατί μετά...


Καληνύχτα...

(Υ.Γ πολύ αργότερα από το αρχικό κείμενο) Κατάλαβα πολύ καλά. Δε χρειάζεται κάτι να πείς. Ό,τι είχες να πείς-το είπες.Όχι σε μένα. Δεν πειράζει. Νασαι πάντα καλά,όπου και νασαι...

Πάντα εσύ...






Μέρα-εσύ
αίσθηση
διαίσθηση
παραίσθηση...

Νύχτα-εσύ
ανάσα
λυγμός
αφή
πάθος
έλλειψη
φόβος
θύμηση
απαντοχή μα και ελπίδα
τραγούδι
έκσταση
πληγή...

Όλα-εσύ
Παντού-εσύ
Οι άλλοι-εσύ

Και εγω,
ξένη μέσα σε ξένους
ξένη και για σένα
που πια
δεν αποζητάς
δε μιλάς
δε σκέφτεσαι
δε θες να ξέρεις...

Πόσο σε θέλω και πόσο μου λείπεις...
Να ξερες μόνο...


Καλημέρα...


Υ.Γ. Έλα-για τόσο μόνο,όσο μια βόλτα διαρκεί...

Τετάρτη 9 Απριλίου 2008

Playing Games:Part 2...






1. Όνομα:
...Αφού το ξέρεις,τί ρωτάς;...

2.Γενέθλια:
...Τον Αύγουστο που μου χρωστάς,ε λάθος, κάποιον Αύγουστο λίγο πρίν το 70...

3.Ζώδιο;
...Λιοντάρι,τί άλλο;...

4.Χρώμα μαλλιών:
...από χθές,καστανοκόκκινο...(καλλιτέχνιδα μου μήπως δε βλέπω καλά; για δώσε μου τα φώτα σου!!)

5.Χρώμα ματιών:
...Καστανό...

6.Έχεις ερωτευτεί ποτέ;
...Άντε καλέ...

7.Είδος μουσικής που ακούς:
...Δήμητρα,Ελευθερία,Χάρις,Ηρώ και λοιπές ποιοτικές δυνάμεις...Ξένη, την ξανάρχισα πάλι...

8.Χαρακτήρας Disney/Warner Bross:
...Σιλβέστρος και Τουίτι...

9.Ποιός φίλος/φίλη σου μένει πιό μακριά;
...Ο Σ. στη Λέσβο και η Στ. στο Ρέθυμνο...

10.Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις:
...Γαμώτο,πάλι με τρείς ώρες ύπνο,πώς θα αντέξω; Εσύ άραγε κοιμάσαι;(ναι,δυο σκέψεις σε μία)...

11.Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν αποχωρίζεσαι:
...Τσιγάρα και κινητό...

12.Τί έχεις στον τοίχο σου;
...Έχεις κάτι καλό να προτείνεις για να έχω;...

13.Τί έχεις κάτω απ΄το κρεβάτι σου;
...Δε βαριέσαι...

14.Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ενα βάζο να σπάει τί θα έκανες;
...Γαμώτο,τί μαλακία έκανες πάλι;Μάζεψε τα.Εγώ έχω δουλειά...

15.Αγαπημένος αριθμός: 9,13 Αγαπημένη μέρα: Τρίτη

16.Αγαπημένο όνομα:
...Αλέξανδρος,Τάνια και το δικό σου μωρό μου...

17.Τα χόμπι σου...
...Να "αλητεύω" σε μουσικές,βιβλία και στην Αγαπημένη μου...

18.Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα;
...Εκεί που είσαι και εσύ.Μαζί σου...

19.Μια ευχή για το μέλλον...
...Μέρες και νύχτες πολύχρωμες και ευωδιαστές...

20.Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω,σε ποιά εποχή θα πήγαινες;
...Στο Μεσαίωνα και στην Αναγέννηση...

21.Φωτιά!Πάρε κάτι μαζί σου.
...Νομίζεις ότι θα προλάβω;Αν προλάβαινα πάντως τη φωτογραφία σου...

22.Αγαπημένο λουλούδι:
...Λίλιουμ και ορχιδέα...

23.Αγαπημένη σειρά:
...Φέτος δεν έχω δεί τίποτα...

24.Αγαπημένη ταινία:
...Betty Blue,37,2 Le Matin και η Μπλέ του Κισλόφσκι...Ειδικά το τέλος της...

25.Αγαπημένο τραγούδι:
...Αυτή την περίοδο, Στερεότυπα,Μην Ορκίζεσαι,Απέραντο Κενό,The reason,Everything,Bleeding Love,Addicted,I miss you...

26.Aγαπημένο βιβλίο:
...Όλα της Μάρως μου και της Μαλβίνας "Σαββατογεννημένη"...

27.Αγαπημένο ζώο:
...Χάσκι...

28.Αγαπημένο ρούχο:
...Το τελευταίο μου ξεβαμμένο τζίν...

29.Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:
...Ποιούς να πρωτοπώ;...

30.Αγαπημένο χρώμα:
...Μαύρο,Κόκκινο,Μπλέ...

31.Αγαπημένο φαγητό:
...Μανιτάρια αλά κρέμ σβησμένα με ουίσκι...

32.Με ποιόν χαρακτήρα από cartoon(Disney,WB,Comics) ταυτίζεσαι;
...Με τον Λούκι Λούκ,ίσως...

33.Κακή συνήθεια:
...Κάπνισμα,ξενύχτι,αλλά γουστάρω...

34.Χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου που σου αρέσει:
...Παρορμητικότητα...

35.Χαρακτηριστικό της προσωπικότητας σου που δεν σου αρέσει:
...Παρορμητικότητα.Έχω φάει τα μούτρα μου εξαιτίας της...

36.Συνηθισμένη ατάκα:
...Όχι πάλι ρε πούστη μου...

37.Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
...Αρχαιολόγος και Θεολόγος.Για να τα χώνω στους τελευταίους...

38.Μεγαλύτερος φόβος:
...Απώλεια αγαπημένων προσώπων...

39.Η καλύτερη pizza:
...Κεράστε με να σας πω...

40.Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι;
...Τί μας φταίνε τα άμοιρα να τα ταλαιπωρούμε;...


Λοιπόν γιατρέ μου,θα γίνω επιτέλους καλά;;;;;;;;;

Καλησπέρα...

Εγώ παίζω.Εσύ με παίζεις;...


1.Γιατί κλαίς;
...γιατί μόλις με κοίταξες στα μάτια και μου είπες πόσο με θες...

2.Γιατί δεν κλαίς;
...Σιγά μη δεν κλαίω...

3.Πού είναι ο βάλτος;
...Εννοείς το σκύλο της Σοφίας;...

4.Ποιός και πού είναι ο δεσμοφύλακας;
...Το alter ego μου,μα αφού δραπέτευσα το φυλάκισα και πέταξα και τα κλειδιά...

5.Πού συναντάς μια εντελώς δική σου άβυσσο;
...Στις σκέψεις σου και στο κορμί σου,σαν αφήνεται...

6.Περιφρονείς κάτι;
...Τους καιροσκόπους,τους ηλίθιους και τους ψεύτες... Α! και τους μίζερους...

7.Θα ερωτευόσουν για πάντα;
...Μια ζωή τα ίδια.Τί νομίζεις ότι κάνω;...

8.Γιατί πουλιούνται τα "έργα τέχνης";
...Για να επιδεικνύονται οι νεόπλουτοι...

9.Μήπως να αφαιρεθούν τα εισαγωγικά στην παραπάνω ερώτηση;
...Μπα...

10.Do you remember revolution;
...Ιn greek,please...

11.Θα ανέβαινες σ΄ένα βουνό,αν το επέβαλε το ωροσκόπιο σου;
...Ποιό; Το ευρωπαϊκό ή το κινέζικο;...

12.Θα σκότωνες τον παππού σου,αν το τζάμι δεν έσπαγε από τον πάγο;
...Ποιός ήρθε;...

13.Θα μπορούσες να κλείσεις τα μάτια σου,αν η ζωή σου έστηνε καρτέρι;
...Και να χάσω το γλέντι; Δε λέει...

14.Θα κυλούσε η πέτρα του θανάτου το πρωί,εάν δεν κινδυνεύατε να τιμωρηθείτε από το νόμο;
...Και αν κυλούσε καταπάνω μου;Ασε καλύτερα...

15...
...Άι γειά σου,στο μυαλό μου είσαι;...

16.Θα εξετάζατε το ενδεχόμενο να διανύσετε μετά τα μεσάνυχτα απ΄την αρχή μέχρι το τέλος την οδό Αχαρνών,αν γνωρίζατε ότι ποτέ δεν θα σας συλλάβουν;
...Και γιατί να με συλλάβουν; Τί έκανα παρακαλώ;...Αλλά όχι και την Αχαρνών.Μια παραλιακή δε θα με χάλαγε...

17.Θα σκότωνες τον Μπούς,αν σου χάριζαν 10 λαχταριστά εκλέρ;
...Μωρέ και ένα να μου χάριζαν,ευχαρίστως.Αρκεί να μην είχε φροντίσει για τους κλώνους του.Οπότε τσάμπα η φυλακή...

18.Θα μου έδειχνες τα σαπισμένα σου δόντια,αν έβλεπες μέσα τους τα αστέρια;
...Σαπισμένα δόντια δεν έχω.Εσύ θα έρθεις να σου δείξω τα αστέρια;...

19.Θα έπεφτες στο πηγάδι αν ήσουν θλιμμένος;
...Κι αν μέχρι να πέσω άλλαζα διάθεση,πώς θα ανέβαινα μετά μου λές;


Σε λίγο θα έχει και συνέχεια!!!!!

Καλησπέρα...


Τρίτη 8 Απριλίου 2008

Ό,τι γυαλίζει δεν είναι πάντα χρυσός...







Αφιερωμένο σε όλους όσοι:

φοβούνται να πιστέψουν στο όνειρο και το θαύμα...

βαφτίζουν φως το σκοτάδι...

για αγάπη μιλούν μα στην ουσία,από φόβο, την ξορκίζουν...

υπόσχονται και λησμονούν...

τη γιορτή την κάνουν τσίρκο...

αλήθεια ονομάζουν το ψέμα...


σε όλους τους κλόουν που απέμειναν μονάχοι στη σκηνή
γιατί οι μορφονιοί ήταν πιό φανταχτεροί...
γιατί οι μπαλαρίνες πάντα ενθουσιάζονται με νέους χορούς
και νέα βήματα αναζητούν...
ακόμη και αν δεν έχουν μάθει καλά τα προηγούμενα...

Καλησπέρα...


Υ.Γ: "Καλλιτέχνιδά μου" (σου έμεινε τελικά από εκείνο το βράδυ,που αστειευόμενη έτσι σε αποκάλεσα...) πόσο δίκιο είχες,να ξερες...

Δευτέρα 7 Απριλίου 2008

Τράβα σκανδάλη.Τόλμησε...





Σαν έτοιμη απο καιρό,αισθανόμουν οτι περπατάω πάνω σε ενα τεντωμένο σκοινί. Με την παραμικρή αφορμή,θα μπορούσα τα πάντα να τινάξω στον αέρα,να εκραγώ. Μα προσπαθούσα τον έλεγχο να έχω΄και σχεδόν τα κατάφερνα.
Ίσαμε τώρα. Γιατί έγινε τελικά αυτό που φοβόμουν,αυτό που απέφευγα,αυτό που απευχόμουν...
Τα κατάφερες. ΜΠΡΑΒΟ σου.
Δε φταίς εσύ.Ίσως και ποτέ να μην έφταιξες.Δεν ξέρω στ΄αλήθεια.Μόνο νηφάλια δε μπορώ να κρίνω αυτή τη στιγμή.
Εγώ.Για όλα εγώ φταίω. Για ό,τι δικό σου πίστεψα,αγάπησα. Τα λόγια σου,τις υποσχέσεις σου,τις ανασφάλειες σου,τα απωθημένα σου. Γιατί δεν μπορούσα,δεν ήθελα,να πιστέψω ότι όσα έλεγες και έκανες, ψέματα ήταν.
Ναι, μη σου κακοφαίνεται. Παραδέξου το. Στα "ψεύτικα,τα λόγια,τα μεγάλα", μανούλα ήσουν. Ένας ενθουσιασμός που κράτησε όσο ένας καφές,ένα τσιγάρο. Και μετά...πάμε γι΄άλλα.
Στο ξαναλέω,αν αυτό σε παρηγορεί. Δε φταίς εσύ.Εγώ μόνο υπεύθυνη για όλα είμαι και νάμαι πάλι εδώ.Να πληρώνω το τίμημα σου.Για ακόμη μια φορά.
Έλα λοιπόν. Τράβα σκανδάλη, για τελευταία φορά. Σημάδεψε και ρίξε.
Όμως τόλμησε,γαμώτο, για μια φορά τόλμησε. Και μην κρυφτείς πάλι. Βρες το θάρρος.
Σε προκαλώ...

Υστερόγραφο: Οχυρώσου πάλι πίσω από αυτό που ξέρεις πολύ καλά να κάνεις.Να ζητάς άλλοθι,χρόνο και να επικαλείσαι χίλιες δυό προφάσεις. Μόνο και μόνο επειδή δεν έχεις το σθένος να με κοιτάξεις στα μάτια και δυό κουβέντες να πείς.Ξεκάθαρες,σταράτες. Και ξέρεις πόσο σιχαίνομαι τις υπεκφυγές...Αν θυμάσαι ακόμη.Παίζει και αυτό,μη ξεχνιόμαστε. Και σίγουρη είμαι οτι τίποτα δε θυμάσαι.
Δεύτερη πρόκληση λοιπόν: Απόδειξε μου το. Και αυτό. Αν το μπορείς...

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

Διαφορές που ενώνουν;





Αν η γοητεία είναι πάντα δικαιολογία ισχυρή, τότε σε μια βραδυά ένας άγνωστος ξένος γίνεται ό,τι πιο δικό σου έχεις. Παρόλες τις διαφορές που μας χωρίζουν...


Αρκεί να θέλουμε να τις παρακάμψουμε... Με ένα σ΄αγαπώ...



Καληνύχτα...

Πες κάτι...










Μίλα.




Πές κάτι, οτιδήποτε.




Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.




Διάλεξε έστω κάποια λέξη,




που να σε δένει πιο σφιχτά




με την αοριστία.




Πές:




"άδικα",




"δέντρο",




"γυμνό".




Πές:




"θα δούμε",




"αστάθμητο",




"βάρος".




Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται




μια σύντομη,άδετη,ζωη με τη φωνή σου.







Μίλα.




Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.




Εκεί που τελειώνουμε εμείς




αρχίζει η θάλασσα.



Πές κάτι.



Πές "κύμα", που δεν στέκεται.



Πές "βάρκα", που βουλιάζει



αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.





Πές "στιγμή"



που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,



μην τη σώσεις,



πές



"δεν άκουσα".





Μίλα.



Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,



έχουν τους ανταγωνισμούς:



αν κάποια απ΄αυτές σε αιχμαλωτίσει,



σ΄ελευθερώνει άλλη.



Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα



στην τύχη.



Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.



Μην λες "ολόκληρη",



πές "ελάχιστη",



που σ΄αφήνει να φύγεις.



Ελάχιστη



αίσθηση,



λύπη



ολόκληρη



δική μου.



Ολόκληρη νύχτα.





Μίλα.



Πές "αστέρι", που σβήνει.


Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.


Πές "πέτρα",


που είναι άσπαστη λέξη.


Έτσι,ίσα,ίσα,


να βάλω έναν τίτλο


σ΄αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια...

(Κική Δημουλά: "Η περιφραστική πέτρα")

Καλησπέρα...











Σάββατο 5 Απριλίου 2008

Σαν σήμερα...




Πάλι βροχή... Λες κι ο ουρανός συνομωτεί πάλι εσένα να μου φέρει στη θύμηση. Για να με "πειράξει" ακόμη μια φορά. Δυστυχώς εμβόλιο για τον πειρασμό και τη νοσταλγία δεν έχει ακόμη εφευρεθεί. Και έτσι πάλι θα πρέπει το ίδιο "μαρτύριο" να υποστώ..


Όχι πως τις άλλες μέρες λιγότερο σε σκέφτομαι. Μα να...είναι κάτι τέτοιες στιγμές που η λαχτάρα μου για σένα "θεριεύει" ολο και πιο πολύ. Και με γυρνά στο τότε...


Τότε που για πρώτη φορά σε αντίκρυσα. Να στέκεσαι μπροστά μου,με ένα χαμόγελο που ποτέ δεν ξέχασα. Η ομορφιά σου μου είχε κόψει την ανάσα. Κι εγω...εγω αμήχανα να σε κοιτώ και λέξη να μην μπορώ να ψελλίσω. Εγω,η συνήθως λαλίστατη, τα είχα χαμένα. Ανήμπορη και έκθαμβη στεκόμουν μπροστά σου.Σα στήλη άλατος,σαν εκείνη την κακόμοιρη γυναίκα του Λωτ που σα γύρισε πίσω να κοιτάξει "μαρμάρωσε".


Ενώ εγω...στο μέλλον "έβλεπα" και ονειρευόμουν όλα όσα μαζί σου θα ζούσα. Κ αι κάθε φορά που σε έβλεπα το ίδιο μοτίβο. Πόση εντύπωση σου έκανε,θυμάμαι, αυτό; Έτοιμη,σαν από καιρό ένιωσα για να κάνω ένα ταξίδι μαζί σου. Μια περιπλάνηση που τελικό προορισμό θα είχε τη "Γη της Επαγγελίας". "Έκοψα" το εισιτήριο και ξεκίνησα.


Τα ταξίδια όμως δεν έχουν πάντα αίσιο τέλος,ούτε πάντα καταλήγουν σε Ιθάκες...Δε λέω,μέρος του παιχνιδιού και αυτό. Και δε σου θυμώνω, όχι πια...


Μα κάθε φορά που κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία σου,ναι,αυτή που σου έκλεψα και πάντα αναρωτιόσουν που είχε χαθεί, ο χρόνος πίσω με γυρνά...Στο τότε. Και αυτά τα μάτια σου... να μου θυμίζουν εκείνη την πρώτη-πρώτη φορά,έτσι όπως με κοιτούν...

Πάλι νοστάλγησα το γέλιο σου,το πρόσωπο σου-εσένα.Είσαι μια πληγή μέσα μου και αυτό που σου γράφω την ξύνει ακόμη πιο βαθιά.Μικρόβιο που μολύνει χειρότερα τη χαίνουσα πληγή.

Πού να ΄σαι τώρα; Με τί χαίρεσαι και με τί παρηγοριέσαι;Τί να σκέφτεσαι; Ποτέ δε θα μάθω. Όμως αυτή η "κλεμμένη" φωτογραφία θαναι πάντα εδω για να θυμίζει΄το χαμόγελο,τα μάτια, το πρόσωπο σου-εσένα. Που όσο κι αν προσπάθησα ποτέ δε μπόρεσα να ξεχάσω ή να σβήσω.

Ίσως πάλι και να μην το θέλησα. Ποιός ξέρει;...

Αν μπορούσες να μ΄ακούσεις μόνο...