Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Δεν θέλω να παίξω





Μια τυχαία συνάντηση.Ένα βράδυ περίεργο.Ήρθε φορώντας το πιο όμορφο χαμόγελο.Το είχα ξαναδεί είναι η αλήθεια.Και τώρα πάλι.Γι΄αλλη μια φορά.Μόνο που δεν το παρατήρησα.Όχι όσο θα έπρεπε.Γιατί νόμιζα πως γι΄αλλού το είχε χαρισμένο.Έπιανα τον εαυτό μου να το σκέφτεται ξανά και ξανά...Γιατί άραγε;Τί να ήταν αυτό που με έκανε να το αποζητώ;Και να θέλω ξανά να το αντικρύσω;Δεν το ήξερα.Μέχρι που το γύρεψα.Να το συναντήσω.Και από κείνη τη στιγμή ήξερα πως το είχα δικό μου.Νόμιζα πως...


Με περίμενε πάντα στο ίδιο μέρος.Ποτέ δεν αλλάξαμε σημείο συνάντησης.Εκεί ανταμωθήκαμε για πρώτη φορά.Εκεί και για τελευταία...


Λάτρευε,έλεγε,τις λέξεις μου.Μα και τις σιωπές μου.Που φανέρωναν όσα δεν τολμούσα να αρθρώσω.Και τις αποζητούσε συχνά.Κάποιες φορές τις προκαλούσε κιόλας.Γιατί μέσα απ΄αυτές με μάθαινε.Όπως κι εγώ...Απέστρεφε το βλέμμα συχνά.Γιατί φοβόταν.Μήπως και διαβάσω τα κρυμμένα μυστικά.Μήπως και αποκρυπτογραφήσω κάθε σκέψη.Κι άλλοτε το μόνο που έκανε ήταν να με κοιτάζει με τις ώρες.Όπως κι εγώ.Δεν το ήθελε,έλεγε.Γιατί αισθανόταν αμήχανα.Γιατί ντρεπόταν.Μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.Ήθελα να κλείσω μέσα μου εκείνο το βλέμμα.Το υπέροχα μελαγχολικό που ξυπνούσε όλες μου τις αισθήσεις...


Κι είπε πως ήθελε να προχωρήσει.Να αφήσει πίσω το παρελθόν.Μα φοβόταν.Γιατί κείνο το γαμημένο παρελθόν στοίχειωνε το παρόν.Το τώρα μας.Τις στιγμές μας.Τις ζωές μας τις ίδιες...


Μου φανέρωσε τα πάντα.Τα μυστικά και τα όσα λαχταρούσε.Κι εγώ το ίδιο.Πως θα μπορούσα αλλιώς να κάνω αφού είχα μια παράξενη διαίσθηση πως τούτη τη φορά όλα διαφορετικά θα ήταν;Πίστεψα στα λόγια.Και σε όσα είδα πίσω από αυτά.Πώς αλλιώς θα μπορούσα να κάνω αφού είμασταν ίδιοι;Σκεφτόμασταν και αντιδρούσαμε κατά τον ίδιο τρόπο;...


Με πλησίασε.Κι ήρθαμε πολύ κοντά.Ανοίξαμε τις ψυχές μας και μοιραστήκαμε τα όνειρά μας.Κι όταν πλησίασαν και τα κορμιά μας, κι έγιναν ένα...τότε δίστασε.Έκανε πίσω.Και απομακρύνθηκε...


Μέσα στη βροχή χάθηκε και ακόμα ψάχνω τα ίχνη που δεν σβήστηκαν...Στο μέρος που περίμενε πάντα...εκεί στέκω και περιμένω.Κι ας ξέρω πως δεν θα φανεί ποτέ ξανά...


Και κολλάς στις λέξεις.Κολλάει το μυαλό.Και θυμάται.Και φαντάζεται.Και πλέκει σενάρια.Αμφισβητεί πολλές φορές.Την ορθότητα των επιλογών του.Και δυσανασχετεί.Γιατί να ελπίζει το ανέφικτο;Γιατί να περιμένει;Τί στ΄αλήθεια μπορεί να περιμένει όταν ξέρει;Παιχνίδια στήνει.Αρνούμενο να κάνει διαγραφές.Στα όσα ειπώθηκαν.Στα ανείπωτα.Στα όσα περίμενες και ποτέ δεν ήρθαν.Στα όσα ήρθαν και προσπέρασαν.Στα ίσως και τα μήπως.Σε ερωτήματα που μόνο εσένα βασανίζουν.Στο γεγονός πως πάλι αφέθηκες να πιστέψεις.Πως εμπιστεύθηκες ξανά.Στις στιγμές.Στα όσα προηγήθηκαν...


Πως οι άνθρωποι λησμονούν τόσο γρήγορα όσα πιστεύουν;Και τα αναιρούν;Μέσα σε μια νύχτα;Γιατί παρουσιάζονται τόσο διαφορετικοί απ΄αυτό που στ΄αλήθεια είναι;Γιατί αυτή η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων;Και μετά;Άραγε πως αισθάνονται μετά;Όταν αυτοαναιρούνται;...


Θαρρώ πως τούτα τα ερωτήματα δύσκολο πολύ να απαντηθούν
Κι αν γίνει αυτό...πάντα κάποια άλλα θα εγείρονται στη θέση τους
Σαν αντίλογος.Γιατί τα παιχνίδια του μυαλού δεν ελέγχονται.Δεν ορίζονται.Δεν υπακούουν σε κανόνες και προστάγματα.Δεν υπόκεινται σε ελέγχους.Ούτε σε διαταγές.Τον χρόνο κάνουν σύμμαχό τους.Για να τον ορίζουν.Οριζόμενα απ΄αυτόν

Το δικό τους κάνουν πάντα.Χωρίς να σε ρωτάνε αν θέλεις να παίξεις...


Καληνύχτα...

υ.γ. Αφιερωμένο.Σε σένα, που σε παρόμοια παιχνίδια μπλέκεις...