Δευτέρα 28 Απριλίου 2008

Σε έχασα.Δεν τόλμησα...

















""Σε ρωτάω λοιπόν:τί θα έκανες για μένα,τί θα μπορούσες να κάνεις;"
"Για χάρη σου θα έφτανα μέχρι τον Θεό,το άπειρο να ανταμώσω,στα κύματα να περπατήσω,να τα βάλω με όλες τις δυνάμεις του σύμπαντος,για χάρη σου θα έφτανα...θα έκανα.."
Απλά χαμογέλασες,μ΄ευχαρίστησες μα το δάκρυ σου που κύλισε άλλην απόκριση περίμενε.Δεν τόλμησα -κι εσυ προσπέρασες...
Όμως δεν σου είπα το πιο σημαντικό:οτι για χάρη σου θα έφτανα στη χώρα της Αγάπης.Στον Παράδεισο που λαχταρούσες να γευθείς,ήθελα να ήμουν οδηγός και έναστρο σημάδι.Συνοδοιπόρος σε μονοπάτια που ο νους δεν μπορεί να φανταστεί,να συλλάβει-να χωρέσει.Τοχα ξανακάνει αυτό το ταξίδι,μα τώρα περισσότερο απο κάθε άλλη φορά,ήθελα μόνο εσένα για συνταξιδιώτη.
Οχι,τίποτα δεν είπα τελικά.Οχυρώθηκα πίσω απο ρίμες και ευφυολογήματα,κομπασμούς και λόγια,λόγια...Δεν σου είπα ποτέ οτι να σε μεθύσω ήθελα,να σε ταξιδέψω ήθελα...Να σε εχω με έναν τρόπο που όμοιό του δεν είχες ανταμώσει ποτέ...Στη Γη της Αγάπης με απόλυτη ελευθερία...
"Και έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη..."Αλλη ιστορία και αυτή.Δύσκολη εποχή-αμφίσημη και δισυπόστατη.Πολέμια και ειρηνική.Ερωτική και ανέραστη-άγγελος και δαίμονας μαζί...Εποχή που πονάει΄γιατί σου ανακαλεί στη μνήμη στιγμές,ελπίδες,όνειρα-χαμένα.Σαν αδέκαστος Κριτής σε αναγορεύει ένοχο και σε καταδικάζει.Σε ποινή ενθύμησης και νοσταλγίας.Υπάρχει άραγε πιο ισόβια ποινή απ΄αυτή;Και το χειρότερο;δεν μπορείς να εφεσιβάλλεις.Κανείς δεν αναλαμβάνει την υπεράσπιση σου,να βρει ενα τόσο δα ελαφρυντικό-να σε αθωώσει εντέλει.Μόνο οι όμοιοι σου,που και αυτοί στο τέλος δεν ξέρουν ποιόν να υποστηρίξουν-εσένα ή τον χαμένο εαυτό τους;Και καταλήγουν και αυτοί απολογητές.
Φυλακισμένος στα "δεσμά" που εσυ ο ίδιος "άθελα "σου επέλεξες,βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στη μνήμη του μυαλού και της ψυχής και ανακαλείς όλα όσα προσπέρασες και άφησες να σου ξεφύγουν.Και συνειδητοποιείς:οτι αγαπάς και ταυτόχρονα μισείς.Ή μήπως αυτά τα δυο εναλλάσονται σε μια αέναη μάχη-έρωτα και αφανισμού,ειρήνης και καταστροφής.Σε ποιόν αναφέρεσαι;σε σένα που δεν τόλμησες ή στον άλλον που δεν "απαίτησε";
Άγνοια δηλώνω και...σιωπή.Το μόνο που ξέρω είναι ότι μια ακόμη άνοιξη αποζητά να με λεηλατήσει για να με παραδώσει μετά πιο εξευγενισμένη,πιο διάφανη,πιο ιδιαίτατη...
Σαν τις ωρες που στα χέρια σου αφηνόμουνα...σαν τις νύχτες που στα μύχια της ψυχής μου μπορούσες να καταδυθείς..σαν τα ταξίδια που ο λογισμός μας έβανε...σαν τις μουσικές που αλήθειες μας γύρευαν...
Σαράκι η άνοιξη,μαχαιριά τα λόγια σου που ακόμη αντηχούν στους λαβύρινθους του μυαλού μου.Και απέναντι μου ο Χρόνος.Ερεθιστικός,οιηματίας,σε διλήμματα με βάνει και μου υπόσχεται...επιστροφή.Ποιά άραγε,Το μόρσιμον ή το νόστιμον ήμαρ;Παίζει παιχνίδια,σαν θεός και δυνάστης που είναι.Μα το πιο ευτελές απ΄ολα είναι σαν με προκαλεί κομπάζοντας:"Είμαι παντοδύναμος.Μπορώ με τον εαυτό μου να τα βάλω και να με γυρίσω πίσω,και να σε πάρω μαζί μου.Στο τότε.Για να σε δω λοιπόν.Τί θα αποκριθείς τώρα-μπορείς ή πάλι θα ξεφύγεις;Ελα.Η ευκαιρία σου,ίσως η τελευταία.Σου βαστάει ή τσάμπα μάγκας;"
"Τι θα έκανες για μένα;" "Τίποτα άλλο δεν θα μπορούσα να κάνω παρά μόνο να σ΄αγαπάω.Να ζω για να σ΄αγαπάω και να σ΄αγαπάω για να ζω...Να..."
Cut. Τέλος χρόνου.
Και πάλι εδω,παρέα με τη νύχτα και τον κόσμο της.Μέσα απ΄αυτήν να προσπαθώ να σου μιλήσω,να σε ακούσω,να σε γευτώ,να σε νιώσω πάλι.Με τη φωνή του φεγγαριού να σου μιλώ ολο και πιο συχνά και να ανάβω ολα τα αστέρια για να σου στείλουν τα σημάδια μου.Σημάδια που στο κορμί σου θα έγραφαν και την ψυχή σου θα σφράγιζαν...
"Τί θα έκανες για μένα;Τί θα μπορούσες να κάνεις για μένα;"
"Να σ΄αγαπάω.Μόνο αυτό.Τίποτα άλλο,γιατί μόνο αυτό ξέρω...Όλα τ΄άλλα μαζί θα τα μάθουμε.Άραγε σου φτάνει αυτό;Θα μπορούσες να το αντέξεις;Να με αντέξεις;..."


Καλησπέρα...