Πέμπτη 30 Ιουλίου 2009

...και ταξίδεψέ με




Στους πλανήτες της ματιάς σου
Στο μετάξι της φωνής σου
Στης ανάσας σου τη γη
Στον παλμό των λέξεων σου


Στις θάλασσες των επιθυμιών σου
Στο ξελόγιασμα των αισθήσεών σου
Στης υποψίας την ανάγκη σου
Στου αναστεναγμού σου το πιο κρυφό τραγούδι


Στης αφιέρωσής σου τα γλυκά δεσμά
Στη μυρωδιά του πόθου σου
Στις ολονύκτιες προσευχές σου
-όταν τον Έρωτα θα προσκυνάς-
Στην πανσέληνο των φεγγαριών σου
-κάθε που μαζί θα αποκοιμιόμαστε-


Στα πιο καλά κρυμμένα μυστικά σου
Στη μέθη και τον οίστρο σου
Στην ανορθόγραφη-μέχρι τα τώρα-ζήση σου
Στο λίκνο του κορμιού σου
Και στα άδυτα της ψυχής σου

Σαν έτοιμη από καιρό
Για το ταξίδι τούτο
Προσκυνητής λογίζομαι
Μύστης μα και αποκρυπτογράφος
Της έμπνευσης που μου γεννά
Η παρουσία σου-
σα σταλάζει η ομορφιά σου
στο νου και τις αισθήσεις μου



Κυριακή 26 Ιουλίου 2009

Ένα καυτό απομεσήμερο











Είμαι εδώ


Και αφουγκράζομαι τις προσταγές του θέρους
κι όλα όσα αγνόησα
σε προηγούμενους καιρούς


Ένα καυτό απομεσήμερο κάποιου Ιούλη
θυμήθηκα πως όλα αρχίζουν ξανά
και άπλωσα τα χέρια
για να τα αγκαλιάσω



Έπρεπε,βλέπεις,να σπάσουν τα δεσμά
κείνα που όμηρο με κράταγαν στη γη
και μου στερούσαν τις αφές
που μου ΄ταζαν οι ουρανοί

[απόσπασμα από σχόλιό μου στην ευ Α γγελία]


Ακολούθησα την ανάσα σου
Στη φλόγα της αφέθηκα
Ένιωσα το κορμί μου να συσπάται
Μέσα στο βλέμμα σου
Τόσο, που άγγιξα την ψυχή σου
Και τα ονείρατα των ονείρων σου

Να αγαπηθείς παράφορα
Ικέτευσες μια νύχτα
Και γω,σου τραγούδησα τις λέξεις
Που για Σένα ανακάλυψα

Τρύγησα τους καρπούς του πόθου σου
Και έμεινα εγκαταλειμμένη
Στη γιορτή της ηδονής σου
Στην άκρατη ελπίδα
Που μου γέννησε η παρουσία Σου



-Μείνε, γιατί είμαι το άλλο σου μισό
Αγάπησέ με.Όσο κανείς
Να σ΄αγαπήσω.Όσο κανέναν-




«Να ξυπνάω και να 'μαι μαζί σου

να 'μαι εγώ το φιλί της ζωής σου

να 'μαι η μόνη αγάπη σου αν μπορείς

εδώ να ζεις»



Και πήρα να κεντώ στ΄αστέρια
Τη μορφή Σου κάθε νύχτα
Καθώς τα ίχνη του ανείπωτου
Και του απ΄αλλού φερμένου
Καταβρόχθιζαν με λαιμαργία
Κάθε ρανίδα αντίστασής μου…






Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Θέλω να μάθω




Για το το χτές σου
Το τώρα
Μα και το αύριο
Για ό,τι αγαπάς
Κι ό,τι μισείς
Ό,τι μισείς να αγαπάς

Κι ό,τι αγαπάς να μισείς


Για ό,τι σε πλήγωσε

Κι ό,τι πλήγωσες
Πόσο αγάπησες
Και πόσο ακόμη μπορείς
Πόσο αντέχεις
Κι ως που μπορείς να φτάσεις


Το πάθος μαζί σου
Το λάθος
Πως είναι όταν πλάι μου ανασαίνεις
Καθώς στο κορμί μου ταξιδεύεις
Πως είναι όταν σου λείπω
Κι όταν απελπισμένα με γυρεύεις


Τι σκέφτεσαι
Όταν παράφορα ερωτεύεσαι
Και πρωτόγνωρα αγαπάς
Να ντύνομαι τα χρώματά σου

Την τέχνη της ανάσας σου
Τις άγριες ώρες που θα σμίγουμε
Τον κόσμο σου και μέσα του

μέσα σου να κατοικήσω
Τις στιγμές της ηδονής σου

-Να ψάξω -
Κάθε κρυφό σου πέρασμα
Που στον παράδεισο θα με οδηγήσει
-ή μήπως στην κόλασή σου-
Πως είναι να ζω
Και να πεθαίνω για Σένα



Μέσα από Σένα
Δίπλα σε Σένα
Για Σένα…






Σάββατο 18 Ιουλίου 2009

Τέλος.Και μια νέα αρχή




<<Πάλι με βρήκε χάραμα.Πάλι τα ήπιαμε.Πάλι χαθήκαμε
Σε βλέμματα.Αγκαλιές.Ανάσες.Αναστεναγμούς
Αποχαιρετισμούς.Αποχωρισμούς
Δε θέλω να φύγω.Δε θέλεις να σε αφήσω.Τώρα που βρεθήκαμε
Φεύγω.Και αφήνω πίσω μου ένα κομμάτι μου.Κάτι από μένα


Δεν ξέρω γιατί η Σαλονίκη λειτουργεί έτσι μέσα μου.Με επηρρεάζει.Με μελαγχολεί.Κάθε που πίσω μου την αφήνω.Κάθε που υπόσχεση της δίνω πως θα ανταμωθούμε ξανά.Σύντομα
Δε θέλω να σου πω απόψε πολλά.Δε μπορώ να σου πω
Αδύναμη αισθάνομαι.Και χαμένη.Ανάμεσα σε δυό κόσμους.Τον εδώ.Και τον εκεί
Και δεν ξέρω τι περισσότερο θα μου λείψει.Τι ήδη μου λείπει.Το εδώ ή το αλλού;


Σήμερα το βράδυ.Πριν το τέλος.Πέρασες εσύ απ΄το μυαλό μου.Μα κι εσύ.Ναι εσείς.Που ζήσαμε τόσα πολλά μαζί.Ήθελα να σου τηλεφωνήσω.Να σου στείλω ένα μήνυμα.Να σας.Ίσως και να σου κάνει εντύπωση το γιατί.Μα ήθελα απλά τούτο να σου πω.Πως είχες δίκιο.Πως συγγνώμη σου ζητάω που,ίσως,δε κατάλαβα.Δε σε κατάλαβα.Που δε σε πίστεψα. Μα δεν το έκανα.Όχι τη στιγμή που έπρεπε.Αδυναμία;Φόβος;Ονόμασέ το όπως θες.Τι σημασία έχει;Κατάφερα να με συγκρατήσω.Κι όταν πάλι το ήθελα,τούτη τη φορά με συγκράτησαν.Κι ίσως καλά να έκαναν.Μα θα το κάνω.Όταν επιστρέψω.Θα σε ψάξω.Εσένα.Κι εσένα.Για να σου πω.Να σου εξηγήσω.Να σου ζητήσω συγγνώμη αν χρειαστεί.Κι ας ξέρω πως μπορεί και να μην τη δεχτείς.Μα θα το κάνω.Κι ό,τι γίνει.Θα το ρισκάρω

<<Μη φύγεις.Όχι τώρα.Που σε βρήκα.Μείνε κι άλλο>>. Ποιος σου είπε πως θέλω να φύγω;Ποιος σου είπε πως θέλω να σ΄αφήσω;
Κι αν φύγω,πάντα εδώ θα μείνω.Πάντα εδώ θα είμαι.Κι ας μην είμαι με φυσική παρουσία.Θα είμαι με τη σκέψη μου.Με ό,τι σου άφησα.Με ό,τι σε άφησα να δεις από μένα


Παίρνω τις αναμνήσεις μαζί μου.Τις στιγμές.Κείνες που σε χαράζουν.Σε σημαδεύουν.Σε ορίζουν.Και μαζί τους, κομμάτια αναπόσπαστα, τα πρόσωπα που τις νοηματοδότησαν.Τα γέλια τους.Τις ανάσες τους.Τα χρώματά τους.Τις αγκαλιές τους.Πόσο όμορφα μύριζαν.Και πόσο θα μου λείψει το άρωμά τους.Μου λείπει ήδη.Κι ας είμαι ακόμη εδώ.Κι ας μην έφυγα ακόμη.Πόσο θα μου λείψετε,γαμώτο σας.Μου λείπετε

Μια τελευταία αγκαλιά.Πριν το αντίο.Πριν το τέλος.Μια τελευταία φωτογραφία.Όλοι μαζί.Ξανά.Και ξανά.Με χαμόγελο.Με αγάπη.Με συναίσθημα
Μην κλάψεις.Μη δακρύσεις.Δε θα το κάνω ούτε εγώ.Γιατί το τέλος τούτο.Θα είναι η αρχή μας.Για ό,τι έρθει.Για ό,τι ζήσουμε.Μαζί από δω και πέρα.Χέρι με χέρι.Ψυχή με ψυχή.Γιατί δε μοιραστήκαμε μόνο στιγμές.Μα και ψυχές.Και τις ανοίξαμε.Και τις σεργιανίσαμε στους δικούς μας δρόμους,Στα δικά μας μονοπάτια.Κι ας μην το κατάλαβες.Κι ας μην το κατάλαβα.Μα το κάναμε.Το νιώθεις;Μέσα από τις λέξεις μας.Τις σιωπές μας.Απ΄το αντάμωμα των βλεμμάτων μας.Που είπαν όσα εμείς δεν προλάβαμε.Να πούμε με τα χείλη


Φεύγω σε λίγο.Επιστρέφω.Δεν το θέλω.Κι ας το θέλω.Κι ας μη θέλω
Κι εσύ;Που να είσαι;Περίμενα κι απόψε.Πάλι τίποτα.Μα τούτη τη φορά δεν ήπιαμε για όσους λείπουν.Δεν ήπια για σένα.Στην απουσία σου.Ήπια για τους φίλους μου.Και την παρουσία τους
Ξέρω πως όλα τελείωσαν.Πως εδώ γράφτηκε το τέλος.Ένα τέλος που εγώ το προκάλεσα.Κι εσύ απλά υπέγραψες το υστερόγραφο.Χωρίς υπογραφή.Χωρίς καμία κίνηση.Μόνο με σιωπή.Κι ούτε καν με αυτή

Τέλος λοιπόν
Δίχως τέλος


Μα πάντα με αρχή
Και τούτη τη φορά
Δίχως τέλος


Μια νέα αρχή με περιμένει
Μας περιμένει
Και ξέρω πως τούτη τη φορά
Δε θα κάμω λάθος
Ένστικτο;
Διαίσθηση;
Πες το όπως θες


Αντίο λοιπόν
Για λίγο
Ή
Για πολύ


Ξημέρωσε.Μια νέα μέρα χάραξε
Την αφήνω να με ντύσει στα πρωινά της χρώματα
Και σε όλα όσα μου υπόσχεται
Που είναι μπροστά μου


Τα καλύτερα έρχονται
Στο είπα;
Καλημέρα
[για τελευταία φορά…] >>

Ιούλιος,12,2009 -6:10 ξημερώματα Θεσσαλονίκης

υ.γ.Το τραγούδι νοηματοδοτεί τη νέα αρχή.Δικό σου...




Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Ίδιες παρουσίες.Ίδια η απουσία




«Χάθηκα ξανά στα ίδια μέρη.Στα ίδια βλέμματα.Στις ίδιες αγκαλιές.Μα και σε καινούργιες
Απίστευτες που είναι κάποιες φορές οι συναντήσεις των ανθρώπων.Κρύβουν τόσο μεγάλη αγάπη.Τόση τρυφερότητα.Τόση οικειότητα.Δεν είναι παράξενο;


Κόκκινο ημίγλυκο τούτη τη φορά.Το αγαπημένο μου.Αυτό που συνήθιζα να πίνω με φίλους όταν πηγαίναμε στο ίδιο μαγαζί,στα μέρη μας.Αυτό που έπινα και μαζί σου.Και επίτηδες με πήγαινες εκεί.Μόνο και μόνο για το κρασί.Επειδή μου άρεσε…

Τα ποτήρια αδειάζουν στο λεπτό.Όχι πολύ σήμερα.Δε θα πιείς πολύ.Μαλακίες.Οι κανάτες αδειάζουν χωρίς να το καταλάβουμε.Ξανά και ξανά.Γλυκιά μέθη.Γλυκιά ζαλάδα
Άπονος πόνος.Μια κίνησή σου περίμενα.Σιωπή.Τίποτα. «Στα μηνύματα αδειανό τ΄άσπρο φακελάκι». Όχι άδειο,ρε.Γεμάτο.Μα όχι από κάτι δικό σου.Πουθενά.Μια λέξη σου.Μια σιωπή έστω…


«Σ΄αυτούς που λείπουν».Χτυπάμε τα ποτήρια στο τραπέζι και πίνουμε στην υγειά τους.Πόσες φορές κι απόψε.Στα φανερά κι άλλες τόσες στα κρύφια
Από μέσα μου.Για μένα.Για σένα.Σ΄εσένα που λείπεις
Αφήνομαι από αγκαλιά σε αγκαλιά.Μιλάνε οι ματιές.Τα βλέμματα.Οι αισθήσεις.Οι αφές.Τα χαμόγελα.Οι σιωπές


Κάθε μέρα και πιο χαλαροί.Πιο χαλαρή.Φίλους καινούργιους έκαμα και πολύ γουστάρω γι΄αυτό
«Μου λείπεις γαμώτο.Θα ΄πρεπε να ΄σουν εδώ.Που σε χρειάζομαι».Κοίτα που πάλι που θυμήθηκα εκείνο το «γαμωθάπρεπε». Το τραγούδι εκείνο που τότε για κάποιο άλλο πρόσωπο θα αφιερωνόταν.Με πιάνω να το σιγοτραγουδάω.Άραγε το άκουσε κανείς;


Όμορφα περνάμε.Γελάμε.Με αστεία. «Πάλι μαλακίες λες». «Δε γαμιέται.Και που έλεγα σοβαρά,δε με πήρες στα σοβαρά». Πειραζόμαστε.Τώρα ξέρω πως δεν υπάρχει κίνδυνος να παρεξηγηθούμε.Γιατί είμαστε αυτό που δείχνουμε.Εμείς.Αληθινοί.Κι όχι δήθεν
«Τα πάντα όλα». Σήμα κατατεθέν η έκφραση. Τη λέμε συχνά. «Πάντα». «Όλα». Αυτό το όλα και τα πάντα που ήθελα -τώρα δε μπορώ να τα έχω.Και ξέρω πως εγώ φταίω


Κι άλλο ημίγλυκο.Κι άλλη χαρά.Κι άλλος πόνος
«Άνιμα,μαζέψου.Πάλι ληγμένα παίρνεις;Τι έχεις πάθει απόψε;»
Τίποτα ρε.Όμορφα αισθάνομαι.Κι ας πονάω λίγο.Κι ας μην το δείχνω.Κι ας μου λείπεις.Μα εσύ που καλά με ξέρεις πια,το καταλαβαίνεις.Με αγκαλιάζεις τρυφερά. «Σώπα μωρό μου» λες. Κι εσύ δεν πας όμως πίσω
«Δε θα με κερδίσεις απόψε.Δε θα σ΄αφήσω.Όχι απόψε,τ΄ακούς;Μ΄ακούς;Όχι τώρα.Αργότερα κάνε ό,τι θες.Μα φύγε τώρα.Εξαφανίσου από τη σκέψη μου»


Κι άλλο κόκκινο.Κι άλλες αγκαλιές.Που δεν τις χορταίνουμε.Φωτογραφίες. «Απειλές».
«Θα σου διαγράψω τα σχόλια διαπαντός.Για να μάθεις». <Δε γαμιέται.Κάνε ό,τι θες!>. Σιγά μην το κάνω,ρε


Κοντεύω να κλείσω 24 ώρες ξύπνια.Δε με νοιάζει.Γουστάρω.Ζέστη αφόρητη.Και το γαμημένο το κόκκινο να ανεβάζει τη θερμοκρασία.Μέσα-έξω.Ουφ.Και φου.Και φίου-φίου.Κολλήσαμε οι περισσότεροι.Ταιριάξαμε
Αν ήσουν εδώ θα το διαπίστωνες.Θα τους αγαπούσες με την πρώτη ματιά.Κι αυτοί εσένα.Είμαι σίγουρη


Αγκαλιές συνέχεια.Ατελείωτες
Μόνο η δικιά σου λείπει
Όπως κι εσύ
Που να είσαι;


Σιωπή
Τίποτα
Κενό


Θέλω να σε δω

Στο είπα;

Δε γαμιέται
...


Καλημέρα…>>

Ιούλιος,11,2009 5:15 ξημερώματα


[συνεχίζεται...]

Δευτέρα 13 Ιουλίου 2009

Μαζί με φίλους.Χωρίς εσένα




«Σε λίγο χαράζει.Πέντε η ώρα ξημερώματα
Όμορφη βραδιά.Ανάμεσα σε «άγνωστους» φίλους.Που σε βλέπουν για πρώτη φορά.Παράξενα στην αρχή.Μα μόνο στην αρχή.Μετά λύνεσαι.Τσίπουρο με γλυκάνισο και κόκκινο μπρούσκο.Πειραζόμαστε.Χύμα οι περισσότεροι


Γελάμε.Βγάζουμε φωτογραφίες.Τρώμε και πίνουμε.Περισσότερο πίνουμε.Για μας που είμαστε εδώ.Και γι΄αυτούς που λείπουν.Μια,δυό,τρείς φορές.Φωναχτά και από μέσα μας. «Δεν γαμιούνται» λέμε. «Ναι,αλλά χωρίς εμάς..». Γελάμε.Και πάλι στην υγειά τους.Χωρίς «αφιερώσεις» τούτη τη φορά

«Μαζέψτε με,ρε»,φωνάζω. «Από αύριο δεν με ξέρετε.Ξεχάστε όσα ακούσατε κι είδατε για μένα σήμερα.Από αύριο σοβαρή.Τύπος κι υπογραμμός…» Μέχρι το επόμενο αντάμωμα.Το επόμενο βράδυ.Που θα ξανασυναντηθούμε.Για να τα ξαναπιούμε.Και πάλι χύμα να γεννούμε
Αγκαλιές.Πειράγματα.Αστεία και σοβαρά ταυτόχρονα.Αγγίγματα κι αφές γνώριμες.Από που ρε γνώριμες; Ποια είμαι ρε;Η πριν ή μετά τα τσίπουρα;


«Σοβαρέεεεψου»,ακούω μια φωνή να μου λέει. «Βρε,δε με παρατάς»,ακούγεται μια άλλη δυνατότερη. «Αφέσου ρε.» Ακολουθώ τη δεύτερη.Δε γαμιέται.Το πολύ πολύ να χάσουν την ιδέα που έχουν για μένα. «Σιγά ρε.Τώρα το σκέφτηκες;Αργά κυρά μου». «Βρε δε γαμιέται.Γι΄αυτό ρε είναι οι φίλοι.Για να είσαι ο εαυτός σου.Κάθε στιγμή.Όπως κι αν αισθάνεσαι.Πέρνα καλά,μ΄ακούς;». «Μα τι θαρρείς πως κάνω τόση ώρα; Χα!.»

Κι οι ψυχές να ανταμώνουν.Να ταξιδεύουν μαζί.Για πρώτη φορά.Μα όχι και για τελευταία.Το φωνάζουν τα βλέμματα.Οι λέξεις.Οι σιωπές.Τα αγγίγματα.Η οικειότητα που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας.Στο πριν και στο «αλλού». Και τώρα «στο τώρα και το εδώ»

Όμορφα είναι.Από κείνα τα βράδυα που δε θες να τελειώσουν.Μα θα έχουμε κι άλλα μπροστά μας.Τουλάχιστον δυό.Μα δε σου φτάνουν.Χάνομαι κάποιες στιγμές.Κι εσύ,κι εσύ…σε βλέπω.Κι ας μη μου το λες.Κι ας μη σου το λέω..Μα καταλαβαινόμαστε.Δεν είναι παράξενο;Ξέρεις γιατί πονάω.Ξέρω γιατί μελαγχολείς.Και πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις το δάκρυ που θέλει να κυλήσει. «Άντε ένα γύρο ακόμα τσίπουρο.Κι ένα κόκκινο μπρούσκο»

Μου λείπεις.Γιατί να μην είσαι εδώ;Να μην είμαστε μαζί;Να τα πίνουμε παρέα με τα φιλαράκια μου.Ναι,ρε,φιλαράκια μου. Τι κι αν βρεθήκαμε για πρώτη φορά απόψε;Αυτό που μας έχει δέσει θέλω να σου περιγράψω.Να το δεις και να το ζήσεις
Να είμαστε αγκαλιά.Μαζί.Να μου κρατάς το χέρι.Να με αγκαλιάζεις.Κι εγώ το ίδιο.Μου λείπεις,γαμώτο,τ΄ακούς;Σιγά μη μ΄ακούς


Μου λείπεις.Γιατί;Δεν ξέρω.Ή μάλλον ξέρω.Ξέρω πως μου λείπεις.Που είσαι;Τι να κάνεις;Πως περνάς;Γελάς κι εσύ όπως εμείς;Είσαι μαζί με πρόσωπα αγαπημένα όπως εγώ;Θα΄πρεπε να είσαι εδώ.Όλοι μαζί.Να αγκαλιαζόμαστε.Να σοβαρεύουμε.Μέχρι τον επόμενο γύρο του τσίπουρου.Και του κόκκινου.Για να ξαναγινόμαστε χύμα μετά.Μέχρι τελικής πτώσης

Καμιά κίνηση.Σήμερα.Ίσως αργότερα.Ίσως αύριο.Ίσως ποτέ
Σ΄αυτούς που λείπουν. «Δε γαμιούνται».Ξανά και ξανά.Κι άλλο τσίπουρο.Κι άλλο κόκκινο
Σ΄αυτούς που είναι εδώ.Σ΄αυτούς που μοιάζουμε.Σ΄αυτούς που μας καταλαβαίνουν.Σ΄αυτούς που πιστεύουμε.Σ΄αυτούς που κάνουμε τα ίδια όνειρα κάθε βράδυ.Σ΄αυτούς που κοιτάμε μαζί τον ίδιο ουρανό.Σ΄αυτούς που μας νιώθουν.Και το δείχνουν.Μ΄ένα βλέμμα.Ένα χαμόγελο.Με πολλές αγκαλιές


Μου λείπεις.Θες την επόμενη φορά να σου γνωρίσω τα φιλαράκια μου;Θες να έρθουμε μαζί;Σιγά μην έρθουμε μαζί.Σιγά μην…

Σ΄αυτούς που λείπουν,το λοιπόν

Σ΄αυτούς που είμαι μαζί τους.Και που γεμίζω με τα χρώματά τους.Με τις ανάσες τους.Με τις μυρωδιές τους

Μου λείπεις

Στο είπα;

Καλημέρα.Τώρα πια...»

Ιούλιος, 10,2009

(συνεχίζεται…)

Τετάρτη 8 Ιουλίου 2009

Να περιμένω;




Θα λείψω για λίγο…

Αν με το τραγούδι που ακούς

Σου γεννηθεί η επιθυμία
Να πεις όσα δεν μπορείς
Όσα δεν τολμάς
Όσα φοβάσαι
Όσα δεν παραδέχεσαι-ίσως-

Αν…


Με θυμάσαι
Με σκέφτεσαι
Σου λείπω
Με θες

Ψάξε με


Μπορεί να μην ξέρεις πού θα με βρεις
Μα ξέρεις το πώς
Κι αυτό αρκεί
Για να καταλάβω
Κι ας μην πεις τίποτα

Θα (σε) περιμένω

Να περιμένω;…

υ.γ.Θα μου λείψετε...Θα τα πούμε σε λίγες μέρες




Κυριακή 5 Ιουλίου 2009

Μια σου κίνηση




Σου τηλεφωνώ...

Για να ακούσω την χροιά της φωνής σου
Να ακούσω να ξεφυσάς τον καπνό απ΄το τσιγάρο σου
Να νιώσω την ανάσα σου να με κυκλώνει
Να με καίει και να με παραλύει


Για να σου πω πως θέλω…

Να σε δω
Για να σε αγγίξω ξανά
Να σε νιώσω πάλι δίπλα μου
Να ξενυχτύσω από Έρωτα στο προσκεφάλι σου
Να σε μεθύσω με κόκκινο κρασί
Και να σε αποπλανήσω χωρίς επιστροφή
Να ζωγραφίσω στο κορμί σου
Λόγια και σιωπές,αινίγματα και απαντήσεις
Για να τελειώσω όσα στη μέση άφησα
Όταν ο χρόνος γύρω μου αμείλικτα
Με κυνηγούσε

Σου τηλεφωνώ
Φοβάμαι την αντίδρασή σου
Μα δεν απαντάς

«Ο αριθμός που καλείτε δεν χρησιμοποείται»

Μια κίνησή σου περιμένω
Σε λίγο νυχτώνει,ξέρεις…




Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Πόρνη νύχτα




Δε θα σε ψάξω απόψε.Δε θα σ΄ονειρευτώ
Τίποτα δικό σου δε θα αναζητήσω
Θα βυθιστώ στη δίνη του αλκοόλ
Στον ψεύτικο παράδεισό του
Τη γιατρειά θα αναζητήσω
-Συνώνυμη της λήθης-
Στην κάφτρα του τσιγάρου θα ονειρευτώ
Πως καίγεσαι κι εσύ μαζί του
-ευχή και πεθυμιά συνάμα-


Θα διαγράψω ό,τι δικό σου σε θυμίζει.Θα δραπετεύσω απ΄του χρόνου τις ρωγμές
Και τις πληγές της έλλειψης απόψε δε θα αφήσω να με αγγίξουν.Να με καταδιώξουν

Με ένα χαμόγελο θα βγω στους δρόμους.Γκριμάτσα θα΄ναι
-μα ποιος το ξέρει;-
Ποιος νοιάζεται για ποιόν
Και ποιός πονάει πιο πολύ;

Σε σώματα άλλα θα αφεθώ.Με στόματα άλλα θα μεθύσω
Ξένα φιλιά θα ικετέψω.Και σε μια πόρνη νύχτα σαν και τούτη
Ιέρεια θα της αφιερωθώ.Και πόρνη της θα γίνω

Με την ορμή μαινάδας
Στα σκοτεινά της τούνελ θα μπλεχτώ
Και για μια νυχτιά,άλλη απ΄αυτή που είμαι
Θα με δεις
Άλλη
Απ΄αυτό που ήξερες
- είχες συνηθίσει-
-είχες αγαπήσει-

Για να βρει ανάπαυση η ψυχή
Να μη θυμάται
Να μη σε αναζητά
Για λίγο
Ή
Για πολύ…




Τετάρτη 1 Ιουλίου 2009

To "άλλο" μήνυμα




Είναι κάποιες νύχτες που αιμορραγούν.Φεγγάρια.Αστέρια.Έλλειψη
Μέρες μα και νύχτες. Αξημέρωτες μα και πεπερασμένες
Του τότε και του τώρα.Του εδώ,του αλλού.Του πουθενά

Ένα μήνυμα η αφορμή
«Πως είσαι; πονάς; μου λείπεις…»

Σκέφτεται πολύ.Τι να απαντήσει;Δε θέλει πάλι να ανοίξει πληγές
Κάθε λέξη της θα φορτίζεται με διαφορετική σημασία. Η διάσταση, βλέπεις ,σημαίνοντος και σημαινόμενου.Η παρερμηνεία κάποιων λέξεων
Κοιτάζει έξω απ΄το παράθυρο.Όμορφη νυχτιά.Να μην ξημερώσει εύχεται
Το φεγγάρι προβάλλει μπρος της.Τόσο κοντά της.Ένα έτσι να κάνει,θα μπορέσει να το κλείσει μέσα σ τη χούφτα της
Παίρνει μια μπύρα.Ανάβει τσιγάρο.Ακούει μουσικές αγαπημένες
Ξαπλώνει στον καναπέ της,σβήνει τα φώτα
Μόνο η κάφτρα του τσιγάρου γυαλίζει μες στο σκοτάδι
Και το φως του φεγγαριού.Που νιώθει να τυλίγει το κορμί της
Κλείνει τα μάτια.Σκέφτεται


-Εσύ;
Τι κάνεις εσύ;Που να είσαι τώρα;
Πονάς;Χαίρεσαι;Λυπάσαι;
Θυμάσαι;Με θυμάσαι;Θα ερωτευτείς ξανά;
Αγαπάς;Ξεχνάς;Με ξέχασες;Σου λείπω;
Ζεις;Πεθαίνεις κάθε νυχτιά;Τι κρύβεις - που κρύβεσαι;
Παίζεις;Σε παίζουν;Κάνεις παρέα στη μοναξιά;
Κλαις;Ελπίζεις;Γοητεύεσαι;Απογοητεύεσαι;
Αφιερώνεις;Αφιερώνεσαι;Τι άλλαξε;Τι ίδιο μένει;
Ακούς;Ποιόν;Τι;Σ ΄ακούνε;
Έχεις;Είσαι;Αισθάνεσαι;Ταξιδεύεις;
Αφουγκράζεσαι;Σιωπάς;Κραυγάζεις;
Τι; Όνειρο;Απελπισία;Ικεσία; Έρωτα;
Μοιράζεις;Μοιράζεσαι;Χαρίζεσαι;Σου χαρίζονται;
Τι να σκέφτεσαι;Αντέχεις;Για πόσο ακόμα;
Μυρίζεις το καλοκαίρι;Ή ο χειμώνας μένει μέσα σου βαρύς;
Ακούς τα τραγούδια μας; Πας στα ίδια μέρη;
Μην πίνεις.Μην τρέχεις.Μην καπνίζεις πολύ
Δε θέλω να πονάς.Να σε δω να λάμπεις ξανά θέλω
Όπως τότε.Την πρώτη φορά που σε γνώρισα
Την πρώτη φορά που το κορμί σου ταίριαξε με το δικό μου
Μα και την τελευταία.Που σμίξαμε μ΄ένα πάθος άγριο
Μα συνάμα τόσο τρυφερό.Γιατί το ξέραμε
Πως ήταν η αρχή του τέλους.Ενός τέλους αμετάκλητου
Αδιαπραγμάτευτου-

«Καλά είμαι.Αλήθεια σου λέω
Πονάω λίγο,μα θα περάσει σύντομα
Να προσέχεις.Τα λέμε…»
Πληκτρολόγησε την απάντηση στο κινητό της
«Το μήνυμα εστάλη»
Χαμογέλασε.Κι άλλη μια μπύρα.Ένα ακόμη τσιγάρο

Κι όμως θα μπορούσε να γραφτεί και κάτι ακόμα
«Κι εμένα μου λείπεις γαμώτο.Και πονάω -γιατί σε πόνεσα»
Μα ήξερε πως δε θα έπρεπε

Κι έτσι απλά
το ψιθύρισε στο φως των αστεριών...