(ένα ακόμα) Φ ι ν ά λ ε

«Φεύγω –είπες

Γιατί έτσι πρέπει να γίνει,έτσι είναι γραμμένο. Γιατί ό,τι έχει αρχή, έχει και τέλος

Δεν θα μπορούσα να μείνω.Ακόμα κι αν το ήθελα.Βλέπεις τα θέλω μου τελειώνουν με τον χρόνο μου.Τελειώνω κι εγώ μαζί του.Με τελειώνω ακόμα κι αν δε το επιθυμώ.Μα ξέρω..πως είμαι πεπερασμένος.Θνητός και με προδιαγεγραμμένη ημερομηνία λήξης..»

Είπες κι άλλα.Πολλά.Σημαντικά και ασήμαντα.Κι εγώ έστεκα εκεί.Απλά να σε ακούω

Το ήξερα.Το ΄νιωθα πως ετοιμαζόσουν να βάλεις την τελευταία τελεία σε όσα ζήσαμε.Σε όσα μου έδωσες.Σε όσα μου πήρες.Σε όσα μου έταξες και ξέχασες να φέρεις.Σε όσα σου υποσχέθηκα και λησμόνησα να πραγματοποιήσω

Απο-χαιρετισμός λοιπόν.Ακόμα ένας.Άλλη μια φορά..

Απο-χωρισμός.Ξανά.Όπως κάθε φορά.Μέχρι την επόμενη φορά..

Φύγε,λοιπόν.Έτσι όπως ήρθες.Απλά και ήρεμα.Όπως πρέπει σε όσους χωρίζουν

Όπως θα πρέπει να..Χωρίς εκατέρωθεν παράπονα και πικρόχολες σκέψεις.φτηνές σκηνές και λόγια εντυπωσιασμού

Μου ΄δωσες πολλά. Και μου πήρες.Μα κακία δεν σου κρατάω

Γιατί σε έζησα.Μαζί σου- μα και χώρια σου- έζησα τις στιγμές μας

[στιγμές που μέθυσα.μοίρασα και μοιράστηκα.ταξίδεψα και ταξιδεύτηκα.πόνεσα.έκλαψα.αγάπησα κι αγαπήθηκα.ξόρκισα και μετάνιωσα μετά.παραμέρισα.θυμού στιγμές και συγχώρησης.κατανόησης μα και αδυναμίας να..πρόκλησης και απόρριψης.πόθου και πάθους.αρχής και τέλους.στιγμές που στιγμές κρατήθηκαν για πάντα…]

Κι ας ξέρω πως θα τις πάρεις κοντά σου.Πως δεν θα μπορώ να τις ξαναζήσω.Όχι με τον ίδιο τρόπο.Ούτε με την ίδια ένταση.Μα πάντα μέσα μου θα παραμένουν.Χαραγμένες ανεξίτηλα.Με,και σε, χρώμα κόκκινο .Κείνο που ξέρεις πόσο πολύ αγαπάω.Ακόμα κι όταν πονάει η ενστάλαξή του μέσα μου…

Φύγε.Κι ας μου χρωστάς.Ίσως κι εγώ να σου χρωστάω. Και το ξέρεις πως έτσι είναι.Μα δεν θα το παραδεχτείς ποτέ.Ίσως ούτε κι εγώ. Και μην το πεις αδυναμία.Ξέρεις καλά πως δεν είναι.Ναι,εσύ το ξέρεις καλά.Καλύτερα απ΄τον καθένα..

Το φινάλε ολοκληρώνεται

Τέσσερις μέρες απέμειναν

Μένει ο επίλογος

Ή, αν θες, το υστερόγραφο

Γράψτο όπως εσύ νομίζεις

Σα γιορτή θα το ζήσω κι αυτό

Έστω και παράξενη

Όπως κάθε φορά

Τόσες φορές….

-"-

υ.γ : (για τον χρόνο που φεύγει..)

-...-

..σε πρώιμες ανατολές,ο ήλιος ξαποσταίνει.Στο μούχρωμα του δειλινού, της Ίριδας ενεδρευτής ο πόθος μνημονεύει.Και σε καλεί να τον γευτείς,να μην τον λησμονήσεις

..ψάχνεις Αγάπης χρώματα.Κάθε λογής απόχρωση.Μα στην αιμάτινη παλέτα Της, τα όνειρά σου βάφεις.Τόσο,που κόκκινος να γίνεσαι.Και αίμα να στάζεις και πληγές.Και όνειρα ατελεύτητα.Σαν τα τρυγάει το πάθος

..τα χέρια ανταμώνουν.Και πλέκονται με άλλα.Σμίγουν με βλέμματα.Και με κορμιά.Κι η τέχνη της ανάσας, τέχνη Ζωής γεννιέται.Και αποκαλύπτεται.Αφού της αποκαλυφτείς εσύ

..οι λέξεις σιωπούν.Και σε λαβύρινθους του νου σε μπλέκουν.Και ανήμπορος θα γίνεσαι- να εκφράσεις- μα και να εκφραστείς. Μόνο να αφήνεσαι θα θες.Σε ό,τι λατρεύεις.Λαχταράς

.. οι έρωτες να σε μεθούν.Με χρώματα κι αρώματα,φερμένα από τις μακρινές Ανατολές.Με μείγματα μεθυστικά.Που σε εθίζουν σε χαρμάνια αλλόκοτα .Ανήμπορος να τους αντισταθείς. -Ποιός είπε ότι θέλεις;

..φεύγεις.Γυρνάς.Και τ΄ όπλα καταθέτεις.Όχι-δεν είσαι ρίψασπις.Ούτε και λιποτάκτης.Μονάχα άνθρωπος κι εσύ.Που πάει να πει-φοβάμαι.Μα στον γκρεμό μπρος θα σταθώ.Δίχως να λογαριάσω.Το φόβο και το αβέβαιο.Που σου γεννά το τώρα

..το όσο -για τόσο όσο θα κρατά.Και πάντα θα σε ορίζει.Μην του ξεφύγεις λαχταράς.Και στις στιγμές του άπειρου-όσο διαρκεί ένα φιλί –τη ζήση σου βυθίζεις. Αιχμάλωτος της ηδονής που συλλαβίζει στα άστρα.Στις χαραυγές της ηδονής χαράζεις τις στιγμές σου.Στην χαραμάδα του αύριο που σου ορίζει το Τώρα

Αγαπάς

Νυχτώνει

Μα πάντα ξημερώνει

Μια καινούρια Μέρα

Μέσα στο φως της Νύχτας

Είμαι εδώ

Πότε σαν άγγελος

Κι άλλοτε σα μάγισσα

-αίνιγμα απλής πολυπλοκότητας-

'Oπως ορίζεις κι αγαπάς

Μπορείς να το λύσεις;

Φωτιά να με λες

Παράξενη νύχτα.Μιας παράξενης γιορτής.Την υποδέχτηκε δίπλα στη θάλασσα.Καθισμένη στην καυτή άμμο.Ξεβαμμένο τζιν κι άσπρο πουκάμισο.Τσιγάρο και μπύρα.Τίποτα δεν άλλαξε κι αυτό το καλοκαίρι.Κι όμως τόσα άλλαξαν.Και κυρίως η ίδια..

Πόσο κρατάει μια στιγμή αλλαγής;Μια στιγμή;μια ζωή;Το ΄μαθε το πόσο.Και το κρατούσε.Για κείνην μόνο..Αυτό θα ήταν το μυστικό της από δω και πέρα..

«Θέλω να σε δω να γράφεις πάλι»,της μήνυσαν το απόγευμα.Όταν θα.. Χαμογέλασε..μα δεν θα..όχι τώρα..όχι σύντομα..γιατί ίσως και να μην έπαψε ποτέ να..Πάλι μια σκέψη που ήθελε να κρατήσει για κείνην..

Χάθηκε..η δροσερή αύρα χάιδευε το πρόσωπό της..μα το κορμί της έκαιγε..Έπιασε με τη χούφτα της την άμμο και την έκλεισε μέσα της.Κι ύστερα,αργά και ηδονικά θαρρείς,την άφησε να κυλήσει.Αλήθεια,κάπως έτσι δε συμβαίνει και με τον χρόνο;τη ζωή;τα όνειρα;τους έρωτες; Κάπως έτσι δεν κυλάνε κι αυτά;Μόνο που κάποιες στιγμές δεν κυλούν ηδονικά αλλα με πόνο..δεν έχει σημασία όμως..όλα μέσα στο παιχνίδι είναι..κι ο πόνος,κι η λύπη κι η χαρά..Γιατί έτσι είναι η Ζωή.Ένα ψηφιδωτό αντίθετων στιγμών και ανόμοιων ομοιοτήτων..

Πες μου..

Πόσα μπορεί να αντέξει μια ψυχή;

Ψυχή μου..

Αντέχεις Ψυχή μου ακόμα;

Αντέχω..Κι είμαι εδώ..πάντα είμαι εδώ..κι ας φεύγω..πάντα επιστρέφω..

Στους τόπους που αγάπησα..στα χώματα που περπάτησα..κι ανάσανα τις μυρωδιές τους..

Ορίζω τον καιρό φτιάχνοντας καινούργιο..χωρίς να απαξιώνω..

Εδώ είμαι Ψυχή μου..

Θυμάμαι..νοσταλγώ..ονειρεύομαι..

Συνεχίζω να ελπίζω..

Σαν να μην πέρασε ο χρόνος..κι ας πέρασαν χρόνοι πολλοί και μήνες..

Το εδώ μου είναι πάντα ζωντανό

Ανέγγιχτο απ΄τη λήθης το κρύο χάδι

Φλεγόμενο και άσβεστο

Χωρίς ημίμετρα και μέτρα

Κι ας λησμονήθηκαν οι λέξεις..το βλέμμα δεν μπορεί να ξεχαστεί

Μήτε η καρδιά.μήτε το κορμί..

Όλα ξεχάστηκαν.Μα παραμένουν ζωντανά..

Πώς να ξεχάσεις τις νυχτιές που σε ημέρωσαν ;

Πώς να μοιράσεις και να μοιραστείς το παρόν μέσα στο πάντα;

Θυμάσαι Ψυχή μου;

Θυμάμαι μάτια μου.Θυμάμαι και κρατώ..

Το βλέμμα.την ανάσα.τον άγριο πυρετό..

Το μαζί στο χώρια.Και το χώρια στο μαζί..

Ψάξε με…

Σαν άνυδρη όαση.Σαν τοπίο μυστικό.Σαν πέρασμα κρυφό

Στο πιο γλυκό φιλί σου.Στην εγγραφή του σημαδιού μου πάνω σου

Στο αχ του στεναγμού σου.Στην εικόνα που χάραξα εντός σου

Στον χρόνο που κατοίκησα τον χρόνο σου.Σα σπονδή –αφιερωμένη σου

Στο γέλιο και στη λύπη σου.Στην μυρωδιά που άφησα πάνω στο κορμί σου..

Φωτιά να με λες από δω και πέρα

Γιατί τίποτα λιγότερο δεν μου αξίζει πια

Γιατί μόνο έτσι αλλάζω

Γιατί μόνο έτσι θα ζω παραπέρα

Κι όσοι πιστοί κι άπιστοι

Καλοδεχούμενοι..

Μετά από καιρό..και πάλι εδώ..με σκόρπιες λέξεις.σκόρπιες σκέψεις

Με όλα τα ίδια.Κι όλα τόσο διαφορετικά..

Ίσως γιατί εμείς αλλάζουμε στο πέρασμα του χρόνου..

για καλό;για κακό;

Στην επόμενη στροφή θα ξέρουμε.Θα μάθουμε το αποτέλεσμα

Μα ένα είναι το σίγουρο τώρα πια..πως μάθαμε μέσα απ΄το χαμό

Μέσα απ΄τα λάθη του Έρωτα.Και από τις νυχτιές του πάθους

Κι αυτό είναι οριστικό

._

Καλοκαίρι [ Μου..]

Είναι κάποια καλοκαίρια που χαράσσονται εντός σου.Ηθελημένα κι άθελά σου.Σε αιχμαλώτισαν και ναυάγησες στους ήλιους τους.Προσκέφαλο στη λύπη και τη χαρά σου.Θύρα αθανασίας στο πρόσκαιρο και μάταιο.Ευαγγελισμός και προμήνυμα λύτρωσης.Ακόμα κι αν σε κόλαση καταλήξει..

Αντίλαλος μιας φωνής λατρεμένης.Αντανάκλαση παραδείσου οι μυρωδιές του και η ανάσα,η φωνή,ήχος και κραυγή.Που μαγνητίζει και σαϊτεύει σα μελτέμι και αύρα…

Δονούν και τέρπουν,παιδεύουν και παραπονιούνται.Έρχονται στην πόρτα σου απρόσκλητα.Και σου βαπτίζονται Έρωτας.Όταν δεν τα περιμένεις.Παραμονεύουν τη στιγμή κι αλώνουν δίχως δισταγμό τους δισταγμούς σου...

Κι όλα εντός σου παρθένα πάλι αναγεννώνται.Εγκαινιάζονται ξανά οι αισθήσεις.Γλυκαίνει ο λογισμός.Αφιερώνονται οι στιγμές σε κορμί που δάρθηκε απ΄τους ανέμους.Στο άβατο και ιερό θυσιαστήριο της ηδονής να γεύεσαι τον άχρονο χρόνο…

«Κάρβουνο να φυτεύεσαι,για να φυτρώσει η φλόγα»,που λέει και ο ποιητής.Συλλέκτης γεύσεων και αφών και των αισθήσεων όλων.Χαμένη Εδέμ που αναδύεται εντός σου.Θάλασσα που δε σε νοιάζει κι αν μέσα της πνιγείς.Γιατί ο πόθος και το πάθος δεν τον λογάει τον κίνδυνο.Και αμάθητος και άβγαλτος βγαίνει στο κατόπι.Να ανταμώσει τον Έρωτα.Σε εισπνοές κι εκπνοές που αλμύρα αναδύουν.Σε σώμα λατρεμένο και σμιλευμένο από το μπλέ του ωκεανού.Την αγριάδα των κυμάτων.Και το φόβο της προδοσίας…

Στο σίγμα της αγκαλιάς τους η νηνεμία και η ταραχή.Ο πυρετός και το λίκνισμα.Το σκίρτημα και η έλξη της αθανασίας.Η Συνάντηση στην πανσέληνο των βημάτων σου.Ιστιοφόρο προσμονής που ταξιδεύει σε άγριες θάλασσες.Κι ονοματίζει το κορμί και την ψυχή-πατρίδα μου και γη μου…

Είναι κάποια καλοκαίρια που θεριεύουν τη δίψα.Και άσβεστη τη διατηρούν.Όσος χρόνος κι αν περάσει.Σε χρωματίζουν και σε σημαδεύουν ανεξίτηλα.Σε μεταμορφώνουν και σε κατακτούν.Σε κλειδώνουν μέσα τους,σε μια ηθελημένη ομηρία.Ρίχνουν άγκυρες στο νου και σμίγουν στη θύμηση μιας ασίγαστης φωτιάς.Σε μεθούν και σε αναστατώνουν.Σε πάνε βόλτα στα ουράνια.Για να συναντήσεις το καταδικό σου αστέρι.Κείνο που θα φωτίζει τις νυχτιές σου.Κι ΑΣΤΕΡΙ μου θα το λες μέχρι το τέλος.Μα και μετά απ΄αυτό…

Είναι το δικό μου Καλοκαίρι

Καλοκαίρι Μου..

Και Θάλασσα Μου..

Νυν και αεί._

Παρά κάτι... 3

Θέσεις.Αντιθέσεις.Παραθέσεις.Καταθέσεις.Συνθέσεις.Διαθέσεις

Κίνδυνος.Ρίσκο.Ηρεμία.Αμφισημία.Πληγές.Αμφισβητήσεις.Παραδοχές

Δεσμεύσεις.Νίκες.Ήττες.Γέλιο.Δάκρυ.Πίκρα.Θυμός.Χαμόγελο

Χάρισμα.Χάραγμα.Παράδεισος.Κόλαση.Διχασμός.Αφιέρωση.Δισταγμός

Δίχως.Με.Αναπάντεχα.Αυθόρμητα.Ατόφια.Άτυπα.Ζόρικα.Μα πάντα υπαρκτά

Θύμησες.Αναπολήσεις.Δισταγμοί.Όνειρα.Χρώματα.Αρώματα.Απουσίες.Παρουσίες

Διαδοχή.Εποχών.Συναισθημάτων.Μαρτυριών.Διαμαρτυριών.Φωνών.Ήχων.Εικόνων

Νυχτιάτικες διαδρομές.Με παρέα.Χωρίς.Μουσικές λατρεμένες

Κύκλοι που άνοιξαν κι άλλοι που έκλεισαν.Τυχαία.Ίσως κι όχι.Αθώα μα κι ένοχα

Λέξεις που πόνεσαν.Άλλες που λύτρωσαν.Ταυτίστηκαν και διαιρέθηκαν

Ταξίδι.Σταθμός.Πατρίδα.Λιμάνι.Αγκαλιά.Ωκεανός.Τάρταρα

Έρωτας.Πόνος.Απογοήτευση.Γήτεμα.Αποκάλυψη.Ανακάλυψη.Απογύμνωση

Για όλα αυτά και παρ΄όλα αυτά..

Η Ζωή είναι εδώ.Όχι «εδώ» ακριβώς

Μα στο «αλλού».Στο έξω.Στο υπαρκτό

Εκεί που όλα αποκτούν τις πραγματικές τους διαστάσεις

-και κυρίως τα πρόσωπα…-

Μας καλεί.Μας προ(σ)καλεί.Μας κλείνει το μάτι πονηρά

Φωνάζει να την ακολουθήσουμε.Με τις δικές της αλήθειες.Μα και τις δικές μας.Όσες μας έχουν απομείνει πια...

Παρά κάτι… 3

Γιατί ακόμα μας αντέχει το σκοινί.Έστω και χωρίς χειροκρότημα

Ακόμα κι αν δεν τα ξαναπούμε

Θα κρατάμε τούτο

Πως πάντα έχει και θα έχει

Ζ Ω Η._