Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Η Εκδίκηση μας...






"Κάθε μικρό σου θάνατο και κάθε ηλιοβασίλεμα πικρό
μπορώ να νικήσω..."
(Δήμητρα Γαλάνη-Μανώλης Φάμελλος: Στη μεγάλη πόλη)

"Ένα πρωινό,καθώς οδηγούσα στην Κηφισίας,κάτω απ΄τη γέφυρα της Κατεχάκη,μαγνητίστηκα από ένα γκράφιτι στην ανισόπεδη διάβαση.Με μεγάλα μαύρα γράμματα από σπρέι έγραφε σαν να φώναζε:Η ευτυχία θα είναι η εκδίκηση μας.
Τί ωραίο!Με αναστάτωνε χαρούμενα,μου έκλεινε το μάτι προς μια παλιά μου,ζωηρή αμαρτία:όλους να τους συμπονώ,εκτός απ΄τους φθονερούς.Να θέλω πάντα μου τους φθονερούς,τους ζηλιάρηδες,εκείνους που κιτρινίζουν στη χαρά του άλλου να τους προκαλέσω,να τους γαργαλήσω.Να θέλω να τους χαλάσω με την ίδια την κακομοιριά τους,ανάβοντάς τη,λες και εφαρμόζω ομοιοπαθητική θεραπεία.Άλλωστε,με το καλό,τη σύνεση και με την αγάπη τίποτα μ΄αυτούς δε γίνεται.Αντιθέτως,όσο καλύτερα τους φέρεσαι τόσο αγριεύουν.Είναι μάλλον η μοναδική περίπτωση που νικιέται η αγάπη.Γιατί,για εκείνον που δεν μπορεί ν΄αγαπήσει,η αγάπη του άλλου είναι κόλαση.Δεν αποκλείεται μάλιστα κι αυτός να είναι τελικά ο ορισμός της κόλασης:να σ΄αγαπούν,ενώ εσύ δεν μπορείς ν΄αγαπήσεις.Αυτό θα σημαίνει απόσταση απ΄τον Θεό.
Ο φθόνος για μένα είναι από τα ανθρώπινα πάθη το πιο αντιπαθητικό και φοβάμαι το πιο δύσκολο να θεραπευτεί.Με ερεθίζει δαιμονικά να παίξω μαζί του κι ας γνωρίζω πόσο επικίνδυνο δηλητήριο κουβαλάει όπως ένας σκορπιός.
Η ευτυχία θα είναι η εκδίκησή μας.
Ναι,η ευτυχία είναι η μόνη εκδίκηση που παραδέχομαι.Όσους πιάνει μια τέτοιου είδους εκδίκηση,καλά κάνουν και υποφέρουν.Όσους φαρμακώνει η θέα της ευτυχίας μας,ας προβληματιστούν και ας ψάξουν πώς να γιατρευτούν ώστε να μην υποφέρουν.Γιατρειά είναι μόνο μια απόφαση.Εκείνη η σταθερή θέληση που λέει:"Ναι,θέλω να είμαι καλός και να αγαπάω".Όταν πάρεις μια τέτοια απόφαση,η ύπαρξη σου πια ξανοίγεται στο θαύμα.Τούτο το καλό,αληθινό "ναι" είναι η πύλη προς την αφθαρσία.Για το ναι σου όμως δε θα βοηθήσει κανείς,είναι ολάκερο δικό σου,ένα μαρτύριο ολόδικό σου.Μετά το ναι όμως οι ουρανοί θα στέλνουν σαν βροχή τη βοήθεια.Ακούγονται εύκολα,ίσως απλοϊκά όλα αυτά,αλλά η διάβαση της ελεύθερης βούλησης,της ελεύθερης απόφασης απο το όχι στο ναί,είναι πιο δύσβατη κι απο πορεία σε πύρινη έρημο.Εκεί χάνονται ζωές και ζωές,εκεί άνθρωποι πέφτουν και νεκρώνονται,και απομένουν μόνο τα οστά και τα κρανία από την πρώτη ομορφιά τους..."
(Μάρω Βαμβουνάκη: Ο παλιάτσος και η Άνιμα)

Αφιερωμένο...
(κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα...)