Δευτέρα 17 Νοεμβρίου 2008

Φθινόπωρο.Θυμάσαι;





«Επιτέλους.Ένα φθινόπωρο όπως ακριβώς του πρέπει.Που φέρνει βροχές και θύμησες.Και μια δόση μελαγχολίας»,μου είπες πριν από λίγο. «Άραγε θυμάσαι κάτι τέτοια βράδυα ή επιλέγεις να ξεχνάς;Εγώ να ξεχάσω θέλω.Και να διαγράψω.Τα πάντα.Κι όλους.Γίνεται;Μπορώ;Το ξέρω ρε γαμώτο πως δεν...αλλά αυτό θέλω..»Κι εγώ σου είπα πως είναι λύτρωση να ξεχνάς.Μα κάποιες φορές πιότερο λυτρωτικό είναι να θυμάσαι.Γιατί μόνο τότε μπορείς να πας μπροστά.Αρκεί του χθες να μην είσαι δέσμιος.Σου υποσχέθηκα πως τούτη η ανάρτηση θα είναι για σένα.Κάτι από μένα.Για σένα.Και από τις δικές μου θύμησες.Που τρυφερά μερικές φορές επιλέγω να θυμάμαι.Ακόμη κι αν κάποτε με πόνεσαν.Κι όχι.Δεν είναι πισωγύρισμα μάτια μου.Συμφιλιωμένη πια με αυτές,με άλλο μάτι βλέπω τη Ζωή.Την καταδική μου Ζωή...

«Τελευταίες νύχτες τούτου του φθινόπωρου.Ζήστε τες όσο πιο έντονα μπορείς.Και θυμήσου.Νοστάλγησε.Ξέχασε για να θυμηθείς.Και θυμήσου να ξεχάσεις.Πάλι και πάλι
Μην πεις πως είναι αδυναμία στο χθες,κάποιες στιγμές, να γυρνάς.Και να θυμάσαι.Δύναμη θέλει.Για να αναμετρηθείς.Με ό,τι αγάπησες.Ό,τι πόνεσες και σε πόνεσε.Με ό,τι άφησες να σε αφήσει.Κι ό,τι εσύ άφησες.Με ό,τι σταύρωσες
Θυμήσου απόψε.Σώματα που αγάπησες.Βλέμματα που λαχτάρησες στο βλέμμα τους και στην ψυχή τους να σε κλείσουν.Σύμφωνα και φωνήεντα που ταίριαξες.Για να σχηματίσεις λέξεις.Λέξεις ανείπωτες που όλου του κόσμου τις λέξεις θα φανέρωναν.Και λέξεις χιλιοειπωμένες.Νύχτες που πονούσαν ηδονικά.Σαν τελευταίες νύχτες.Μα κι άλλες.Που τη ζωή σου άλλαξαν μέσα σε μιά νύχτα.Για να στην αλλάξουν ξανά.Μια νύχτα επόμενη
Ονόματα και πρόσωπα που ταύτισες με αυτά.Ερήμους και ωκεανούς που για χάρη τους ταξίδεψες.Κι ας ζητιάνεψες για μια γουλιά νερό.Κι ας ναυάγησες σε ξέρες με τσακισμένο το σκαρί σου.Χίμαιρες που κυνήγησες στο όνομα μιας στιγμής καθαγιασμένης.Όσο και ανόσιας συνάμα.Λαβύρινθους που περπάτησες και χάθηκες.Ως άλλος Θησέας.Για να ξανάβγεις στο φως.Χωρίς καμιά Αριάδνη και κανένα μίτο.Πρίν οι Μινώταυροι προλάβουν να σε αφανίσουν.Γιατί πρώτος εσύ τους ξέκαμες
Φωνές και ανάσες.Ήχους.Αντιληπτούς και μη.Ψίθυρους και κραυγές.Σαν προσευχές και ανίερες επικλήσεις.Ανέμους που τα όνειρα σου έφεραν κοντά.Κι άλλους που στα έκαναν κουβάρι και τα σκόρπισαν σε άλλους ανέμους.Ενοχές και συνενοχές.Θύματα και θύτες.Αυτόχειρες και πλανεμένους οδηγούς.Αναστεναγμούς.Απο βαρύ σεβντά ή απο πυρετό.Που ο έρωτας γεννάει.Λυγμούς που γίνηκαν ψαλμοί χερουβικοί στο πέρασμα του χρόνου.Θυμούς κι οργή που γέννησαν οι αρνητές του πόθου σου
Μυρωδιές.Που μύρισες.Και σε μύρισαν.Κορμιά που τις φορούσαν.Που κλεισμένες μέσα σου τις έχεις χωρίς να έχεις τα κορμιά.Που πότε κυνηγός και πότε θήραμα τους λογιζόσουν.Σελήνες που σε γήτεψαν και που στα χάδια τους αφέθηκες.Για να σε βάψουν με χρώμα κόκκινο.Κείνο το χρώμα που ΄χει η φωτιά.Μα και το αίμα

Νύχτες αμέρωτες και άμοιαστες μέρες.Απόσταγμα δύναμης,συνάμα και αδυναμίας.Προσκυνητής του χθες.Και μαζί του φιλιωμένος.Για να μπορείς το αύριο να ορίζεις.Το τώρα να αισθάνεσαι χωρίς το χθες να σε κατέχει δέσμιο του δικού του χθες.Σ΄αυτό να μαθητεύεις σαν θες τη Ζωή λεύτερα να ονοματίζεις κι αλήτικα μαζί Της να βαδίζεις
Για να την προχωράς στον χρόνο
Για όπου
Για όσο
Για πάντα
Μέχρι το τέλος
Και δεν ξέρω κι αν υπάρχει και τέλος...»

Καληνύχτα...