Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Κι όμως,άντεξα...






"Έσβησες πίσω απ'την πόρτα
απ'τον πέμπτο στο ισόγειο κατεβαίνω και μετρώ
κάθε όροφο κάθε τοίχο λευκό
κάθε σημάδι της καινούριας σου ζωής
πόσο μου φτάνει που είσαι εκεί.

Δεν μπορώ δεν αντέχω να σ'αφήσω
η ψυχή μου επιστρέφει και τα μάτια σου φιλά
και μαζί σου ξενυχτά καθώς κοιμάσαι
καθώς βαθαίνει το σκοτάδι που αγαπήσαμε κι οι δυό.

Έσβησες πίσω απ'τους ήχους
απ' τον πέμπτο στο ισόγειο είναι χρόνος αρκετός
για να υπάρξω άνθρωπος για να διασχίσω την καρδιά μου
έχοντας εσένα για θεό.

Δεν μπορώ δεν αντέχω να σ' αφήσω
απ' τον πέμπτο στο ισόγειο στ' ασανσέρ με τον καθρέφτη
απ'τα μάτια σου κερδίζω
κι ανοίγω σ'ένα κόσμο μαγικό
απ'αυτήν την ευτυχία σου χαρίζω..."

(Τάνια Τσανακλίδου:Πέμπτος όροφος)

Αποχωρίστηκαν λίγο πρίν το ξημέρωμα,με αυτό το τραγούδι της Τάνιας να παίζει στο cd player του αυτοκινήτου.Χωρίς λέξεις,χωρίς αντίο.Τί να τα κάνεις τα λόγια τούτη δω την ώρα;Τί να΄χουν,τάχα, να σου προσφέρουν;Τις ώρες που προηγήθηκαν τα είχαν πει όλα.Είχαν μιλήσει οι αισθήσεις τους,τα κορμιά τους,οι σιωπές τους.Τί παραπάνω να πουν λοιπόν τώρα;Τούτη την πιο δύσκολη ώρα;Δύσκολη και για τους δυό τους.Σαν να επρόκειτο να ανταμώσουν πάλι αύριο...

Μοναχά μια αγκαλιά και ένα φιλί.Το τελευταίο τους.Άνοιξε την πόρτα και βγήκε.Με βήμα που έπρεπε να φαίνεται σταθερό,αποφασιστικό.Δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω.Δεν το άντεχε.Φοβόταν.Και έπρεπε να το κρύψει.Πάση θυσία.Φοβόταν μήπως και δεν μπορέσει μετά να κάνει το βήματα εκείνα που θα την έπαιρναν μακριά του,για πάντα.
Έκλεισε την πόρτα της εισόδου πίσω της.Και γύρισε.Τον είδε.Να είναι ακόμη εκεί,έξω απ΄το αυτοκίνητο και να κοιτά προς το μέρος της.Όπως έκανε πάντα...

Ξύπνησε αργά,πολύ αργά,το μεσημέρι.Με διάθεση παράξενη και με μια στυφή γεύση στο στόμα."Θα φταίει το ποτό και τα πολλά τσιγάρα" σκέφτηκε.Δεν τον έφερε καθόλου στη σκέψη της.Ή τουλάχιστον,όταν αυτό συνέβαινε,προσπαθούσε να διώξει την εικόνα του απ΄το μυαλό της."Καλά πάμε" συλλογίστηκε.Σηκώθηκε,έφτιαξε καφέ και πήγε στο μεταξύ να κάνει ένα μπάνιο.Και το είδε.Αυτό το σημάδι,απ΄το προηγούμενο βράδι,ήταν εκεί.Να τον θυμίζει.Να της υπενθυμίζει τις δυό μέρες,τις τελευταίες,που πέρασαν μαζί...

Μετά ήρθε και κείνο το μήνυμα:"Εκείνο το ταξίδι που έλεγες.Αύγουστος στη Σαλονίκη.Μην το ξεχάσεις.Σαν έρθεις...".Δεν συνέχισε την ανάγνωση.Πάτησε αυτόματα "διαγραφή",ευχόμενη ταυτόχρονα να μπορούσε το ίδιο να κάνει και στις σκέψεις της,στα συναισθήματα της.Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο...
"Η ζωή μου σε τάξη κι η καρδιά σ΄αταξία" ψιθύρισε.Άναψε τσιγάρο,κάθησε στο γραφείο της,έβαλε ξανά το τραγούδι της Τάνιας:"Έσβησες πίσω απ΄την πόρτα...", και ξεκίνησε να διαβάζει το βιβλίο που της χάρισε το βράδυ,λίγο πρίν χωρίσουν."Ραγδαία Επιδείνωση".
Τί ειρωνικός τίτλος.Και πόσο θα της ταίριαζε τις επόμενες ώρες....

Δευτέρα 19 Μαΐου 2008

Πανσέληνος(ή αλλιώς,μια παρένθεση...)






"Σε λίγες ώρες θα έχει πανσέληνο και γω μακριά θα είμαι.Άραγε απόψε το βράδυ θα με θυμηθείς;Θα μας θυμηθείς ή θα μας λησμονήσεις;".Το μήνυμα σου ήρθε πριν λίγο.Έχεις ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής.Αυτόν που πάντα έπαιρνες κάθε τέτοια μέρα και που την επόμενη φορά θα είναι οριστικός,χωρίς επιστροφή.Ξέρεις,μου άρεσε ο πληθυντικός.Γιατί εσυ ξέρεις.Ότι τούτο το βράδυ,μέσα στα πολλά που θα περάσουν απ΄το μυαλό μου,εσείς οι δυο θα έχετε δεσπόζουσα θέση...
"Θα μας θυμηθείς ή θα μας λησμονήσεις;".Σα να ακούω τη φωνή σου ή μήπως η φαντασία μού παίζει πάλι παράξενα παιχνίδια;Δεν ξέρω.Νιώθω ανήμπορη να ξεχωρίσω την παραίσθηση απο την πραγματικότητα,την πλάνη απ΄την αλήθεια...Όμως δεν με νοιάζει.Στ΄αλήθεια.Να σου μιλήσω θέλω,να σου ψιθυρίσω θέλω και η νύχτα να πάρει τη φωνή μου και να σε ανταμώσει.Όπου και νάσαι.Για να σου πω τα ανομολόγητα μου απόψε κι οι αγαθές δυνάμεις του ουρανού να σου φέρουν την απάντηση που ζητάς,σαν φωνή αύρας λεπτής και να σε τυλίξουν...
Με τη φωνή του φεγγαριού θα σου αποκριθώ...Εσένα θα θυμηθώ και θα νοσταλγήσω.Εσένα...Τη φωνή σου,τη ματιά σου,την αγκαλιά σου,το χαμόγελο σου.Τη μυρωδιά σου,το άγγιγμα σου.Τις αισθήσεις σου όλες,τις σκέψεις σου όλες.Τις στιγμές σου.Στιγμές σιωπής που μιλούσαν τις γλώσσες όλου του κόσμου...Όλα όσα μου έδωσες θα νοσταλγήσω.Τον χαμένο παράδεισο,που γλυστρά μέσα απ΄τα χέρια μου και που με καταδικάζει να ζω σε μια εξορία.Σε έναν κόσμο ανοίκειο και ανέστιο.Το μαζί σου θα νοσταλγήσω,το παρελθόν,που ακόμα σαν παρόν λογίζεται και οραματίζεται αλλά ταυτόχρονα υποθηκεύει το μέλλον...Που σε λίγες μέρες δεν θα υπάρχει πια...
Τί στ΄αλήθεια θυμάμαι;Θέλω να σε αποξεχάσω μα λες και ένας αόρατος δεσμώτης φυλακισμένη με κρατά και ώρα την ώρα ολοένα και περισσότερο σφίγγει τα δεσμά μου-έτσι που τρόπο δεν λογίζω να βρω να του αντισταθώ και να ξεφύγω.Και υπομένω καρτερικά,βασανιστικά,σχεδόν ηδονικά το μαρτύριο της ενθύμησης σου.
Μέσα στο παραλήρημα και τη φαντασίωση,ένας ψίθυρος πάλι ακούγεται και με προκαλεί απόκριση πάλι να λάβει:"Τώρα;Ποιόν θα λησμονήσεις τώρα;Θα μας λησμονήσεις;"
Εσένα.Πάλι θα προσπαθήσω να μην αφεθώ στα παιχνίδια του νου και να σε αποξεχάσω-να σε εξαϋλώσω και να πω πως ποτέ δεν υπήρξες.Μόνο στη σκέψη,στη φαντασία.Στα όνειρα. Μια εν δυνάμει απουσία-παρουσία και τίποτε άλλο.Ένα αερικό που πέρασε και χάθηκε,όπως ακριβώς ήρθε:απο το πουθενά.Σαν ένα αστραπιαίο αντιφέγγισμα αλήθειας,πριν στη λήθη πάλι μισέψεις.Μια στιγμή στις στιγμές μου,μια ζωή στη Ζωή μου...
Όμως αλλοίμονο.Εσύ.Πάντα εδω,μέρες τώρα να με στοιχειώνεις και πάντα εγώ να προσπαθώ να σε ξορκίσω.Ειδικά τώρα που ξέρω...Να σε διώχνω και να σε αποζητώ με μεγαλύτερη λαχτάρα,με περισσότερη ορμή και επιθυμία,ώσπου να γίνουμε ένα.Να μπαίνω μέσα σου και ολοκληρωτικά να σε κατακτώ.Να σε κουρσεύω και να σε λεηλατώ.Να σε ονομάζω "Πόλη μου και Γη μου".Ώσπου να σε καταστρέψω και να σε αφανίσω.Έτσι που οι μελλούμενοι χνάρια σου να μην γυρέψουν.Να σε αφανίσω για πάντα και στη λήθη να σε παραδώσω και να σε καταδικάσω.Το θέλω,μα ξέρω πως δεν θα μπορέσω να το κάνω...
Και εσένα..Από σένα θα θυμηθώ εκείνη την πρώτη σου ματιά.Αυτή που μίλησε στην καρδιά μου και με έκανε να πω "θέλω να μείνω εδώ.Σε θέλω στη ζωή μου".Όσο κι αν οι δρόμοι και οι επιλογές μας φάνταζαν διαφορετικές.Πίστεψα πως μπορεί και να καταφέρναμε να συναντηθούμε.Νόμιζα πως είμασταν σε καλό δρόμο.Δε βαριέσαι,μάλλον λάθος έκανα.Θυμάσαι αλήθεια τί σου έγραψα κάποτε;"Ξέρεις τί υπέροχο είναι να ξέρεις ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου,έτοιμοι να λειτουργήσουν ως κυματοθραύστες;Να ξέρεις ότι πάντα πρόθυμοι θα είναι να ακούν τα όσα έχεις να τους πείς;Να σε αγκαλιάζουν και να σε κανακεύουν;Να ανέχονται τις σιωπές και τις όποιες διαθέσεις σου;Να σε "προσέχουν" και να σε αγαπάνε;"Αυτά θα θυμηθώ από σένα.Μα και άλλα,που για μένα τα κρατάω...
Ταυτόχρονα και τη λησμονιά τους θα προσπαθήσω.Γιατί πονάνε...Πονάει η απουσία,η αδιαφορία...Ίσως λάθος λέξεις να χρησιμοποιώ,μα άλλες πιο αρμόζουσες δεν μπορώ να βρω.Πάλι λάθος θα μου πείς ότι κάνω.Σαν να σε ακούω τώρα...Μα όσο περνάει ο καιρός,τόσο αυτή η σκέψη ρίχνει ρίζες όλο και βαθύτερα μέσα μου.Σου φυλάω και άλλες λέξεις να σου δώσω.Θα τις κρατήσω και αυτές..Όταν και αν ποτέ σε ξαναδώ...
Η νύχτα ηδη έχει πέσει.Το φεγγάρι,ναι το βλέπω έξω απ΄το παράθυρο μου.Σε λίγο,σε πολύ λίγο θα σας θυμηθώ-και θα σας λησμονήσω ταυτόχρονα.Με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα πακέτο τσιγάρα...
Ποιός ξέρει;Ίσως και να δούμε το ίδιο φεγγάρι.Και να ανταμωθούμε.Άραγε να είναι το ίδιο μ΄αυτό της Σαλονίκης και με τούτο που είναι λίγα χιλιόμετρα μακρυά μου;...Σας ευχαριστώ.Που υπάρχετε και θα υπάρχετε.Έστω κι αν μαζί δε θα είμαστε...

Καληνύχτα...
Υ.Γ: Και ναι,ακόμα φοβάμαι...Ο Θεός μου κι εγώ ξέρουμε πόσο...

Κυριακή 11 Μαΐου 2008

Τίτλοι τέλους.Προσωρινά...






Κάπου εδω θα πρέπει να σας αποχωριστώ.Για λίγο,για πολύ.Ποιός ξέρει άραγε...
Μα θαμαι εδω γύρω.Θα σας "βλέπω",θα σας διαβάζω,θα σας καμαρώνω.Θα σας συντροφεύω με τη σκέψη μου.Όπως και σεις εμένα.Και αυτό κουράγιο θα μου δίνει...
Μα πρέπει ενα "ταξίδι" να κάνω.Και υπόσχεση αφήνω πως θα ξαναγυρίσω.Θα σας ξαναβρώ.Καλύτερα απ΄ό,τι σας αφήνω...
Θα μου λείψετε.Να το ξέρετε.Μα έτσι πρέπει να γίνει...
Να με θυμάστε που και που...Και θα τα ξαναπούμε...
Σύντομα...
Μέχρι τότε...

Νύχτα πάλι ξημέρωσε...






Νύχτα διαδέχεται την νύχτα.Ενδιάμεσο δεν υπάρχει.Μα κι αν υφίσταται αδιάφορο πες πως είναι.Σαν θες το σκοτάδι και τους δαίμονες του να ξορκίσεις, πρέπει ίδιος με αυτούς να γίνεις.Για να τους αντιμετωπίσεις.Να κυλιστείς μαζί τους,να παλέψεις.Μέχρι θανάτου.Για να βγείς νικητής.Αν δηλαδή τα καταφέρεις.
Θα΄ρθουν κι άλλες άγριες νύχτες.Αδηφάγες,σαν μερικούς απο τους ανθρώπους της.Που διψούν για να πάρουν.Να σου πάρουν.Επιθυμία τους μόνο η ηδονή.Η ηδονή του να σε κατασπαράξουν,να σε λεηλατήσουν.Και μετά να αφήσουν το κουφάρι σου βορά στους γύπες και σε κάθε λογής αρπακτικό.Για να γυρέψουν το επόμενο θήραμα...
Τους έχω μάθει καλά.Είναι τόσο προβλέψιμοι πια.Δεν θα τους φοβηθώ.Θα κυλιστώ μαζί τους στη λάσπη,μα θα τους αντιμετωπίσω.Δεν θα τους αφήσω να με εκμηδενίσουν,να με κάνουν λεία τους.Θα τους νικήσω.Το υπόσχομαι.Στον εαυτό μου.Και σε όσους πιστεύουν σε μένα...

Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Νύχτα.Σαν νύχτα...






Νύχτα άγρια η αποψινή.Αλλόκοτη.Πέλαγος χωρίς πυξίδα.Σημαδούρα πουθενά.Την έπνιξε το κύμα.Νύχτα χωρίς χρώματα,αρώματα,ήχους.Σαν να έπεσε ένα πέπλο κι έσβησε τις εικόνες της.Πουθενά χέρι να πιαστείς,κάπου να ακουμπήσεις.Να ξαποστάσεις.Ακόμη κι ο φύλακας άγγελος μου, έκλεισε τις φτερούγες του και μου αρνείται την αγκαλιά του,την προστασία του.
Περιπλάνηση στο κενό.Σκόρπιες σκέψεις κρυμμένες στο μυαλό.Πλήρης αταξία.Φαντάσματα και δαίμονες πολεμούν μαζί μου-και πώς να τους ξορκίσω;Με ποιόν τρόπο να τους πολεμήσω;Ίσως με τρόπους που δεν αποτελούν μέρος της πραγματικότητας,διαβάζω κάπου.
Με το φεγγάρι,ίσως.Μα και αυτό κουβαλάει όρκους,θύμησες,υποσχέσεις και όνειρα.Απατηλές σκιές με κυκλώνουν.Με πλακώνουν.Παράξενη ησυχία.Επίπλαστη και απατηλή.Σαν αυτή, λίγο πρίν ξεσπάσει η μεγάλη μπόρα.Πρίν τις αστραπές και τους κεραυνούς που στάχτη θα κάνουν την καρδιά μου.
Απόψε φοβάμαι τη σιωπή.Την δική μου,των άλλων.Νιώθω να με καταπλακώνει.Φοβάμαι και απεγνωσμένα προσπαθώ να ξορκίσω το νόημα της.Δεν το αντέχω.Θεέ μου,βοήθησε με,προστάτεψε με.Από μένα.Απ΄την έρημο και τον πόνο μου.Απ΄τον καιρό μου...
Έρημος απόψε η νύχτα μου.Και θάλασσα.Με ανεμοθύελλες και φουρτούνες.Δεν μπορώ να την ταξιδέψω.Δεν μπορώ να γευτώ τα δώρα της και τις εκπλήξεις της.
Μόνο να κλάψω θέλω.Μόνο αυτό.Για όλα όσα έχασα,για όλα όσα πρέπει κάποτε να φτάσω,να κατακτήσω.Να αφεθώ σε αυτόν τον μυστήριο τόπο.Στη χώρα των δακρύων,που λέει και ο μικρός μου πρίγκηπας.Για να εξαγνιστώ και να εξιλεωθώ.Αν τα καταφέρω...
Μέχρι τότε,νύχτα.Σαν νύχτα.Σκοτάδι πυκνό.
Και αργεί να ξημερώσει...

Παρασκευή 9 Μαΐου 2008

Να με θυμάσαι...






"Την ώρα που τα ζείς τα πράγματα μοιάζουν ανυπολόγιστα.Ακόμα κι οι μεγάλες συμφορές δεν είναι της στιγμής.Δεν ανήκουν στο χρόνο τον παρόντα που συμβαίνουν παρά στο χρόνο το μελλοντικό που θα πάρουν την αληθινή τους μορφή.Έτσι είναι φαίνεται και με τις ευτυχίες.Την ώρα που περνάς γαλαζοπράσινες στιγμές και βλέπεις όνειρα κι όνειρα να γίνονται δικά σου,κάνεις σαν να μη σε νοιάζει,σαν να γυρίζεις το κεφάλι αλλού και δεν κοιτάς.Ίσως γιατί ο χρόνος σταματάει μόνο για να μας γυρίσει πίσω.Ούτε την ώρα που είμαστε έτοιμοι να κάνουμε το μεγάλο βήμα τον μετράμε,ούτε την ώρα που περπατάμε βιαστικοί.Μόνο σαν στρέφουμε το κεφάλι ν΄ατενίσουμε τα καμωμένα βήματα,στέκεται κι εκείνος και μας αφήνει..."

(Ευα Ομηρόλη:Οι παραχαράκτες της ευτυχίας)

Μα εσύ να με θυμάσαι.
Στις ώρες του χαμού και της ατέλειωτης αγρύπνιας
Όταν πονάς,όταν κρυώνεις,όταν φοβάσαι
Όταν δακρύζεις,όταν λυπάσαι
Όταν στιγμές λυγίζεις και η μοναξιά σε ακουμπά
Όταν σε σένανε μιλάς και δεν σ΄ακούς
Όταν σε τίποτα δεν ελπίζεις και απορείς
Όταν οι δρόμοι σε αδιέξοδο οδηγούν
Όταν οι σκέψεις ψάχνουν τόπους να κρυφτούν
Όταν τα όνειρα θα βγούν απατηλά
Κι οι άνθρωποι που πίστεψες "ληστές" αποδειχτούν
Όταν το τέλος νιώθεις πιο κοντά
Όταν στο τίποτα θα θες να βρείς παρηγοριά...
Τότε
Να με θυμάσαι.
Που και που, να με θυμάσαι...

Καλημέρα


Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

Απόψε...






Ο καπνός απ΄τα τσιγάρα με έχει κυκλώσει απο παντού
Στο δωμάτιο η μυρωδιά του αλκοόλ και μερικά ποτήρια αφημένα
Εκεί,όπως τα άφησες
Κάπου ανάμεσα σε θολές εικόνες ξεπροβάλλει η δική σου
Η φωνή και η ανάσα σου με κυριεύουν
Και αυτή σου η μυρωδιά...αγριεύει όλες μου τις αισθήσεις...

Τί να ΄μαι εγώ για σένα;
Ερώτημα που βασανίζει
Μα πάντα τέτοιο απομένει
Καμιά απόκριση-απόλυτη σιωπή

Τώρα σε θέλω-εδώ,αυτή τη νύχτα
Έτσι σε θέλω-με ένα τρόπο άγριο και πρωτόγνωρο
Έτσι που ποτέ δεν έχεις δοκιμάσει
Σώμα και ψυχή-όλα να στα παραδώσω...

Η λαχτάρα μου για σένα-πώς θα τιθασευτεί απόψε
Πώς θα πειστώ να μην σ΄αναζητήσω
Να μην σε ψάξω

Άλλο ένα τσιγάρο,άλλο ένα διπλό
Για μένα,μόνο για μένα
Γιατί εσύ πάλι αλλού ξεχάστηκες
Πάλι στα παλιά σου ξαναγύρισες
Και αυτό το τραγούδι που ακούγεται...
Δικό σου είναι,θυμάσαι;
Μέσα σ΄αυτό σε ψάχνω...

Μα σαν να ακούω κάτι...

Έλα πιό κοντά,πές μου
Επιτέλους μίλα
Διώξε τη σκιά αυτή που με τυλίγει
Πες μου
Λύτρωσε με αυτή τη νύχτα...

Καλημέρα...

Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Καλός άνθρωπος,λέει...





Σήμερα σε είδα.Μετά απο ένα Σαββατοκύριακο σιωπής και αναβολών,μέσα σε μια μέρα γεμάτη υποχρεώσεις(ανούσιες είναι η αλήθεια) καταφέραμε να βρεθούμε.Για λίγο.Για τόσο, όσο κρατάει ένας espresso.Είπες ότι και χθές με "διάβασες".Ότι πήρες κουράγιο,δύναμη.Ότι ακόμη κι αν σε σένα δεν απευθυνόμουν,και το ήξερες,εντούτοις η γραφή μου σε έκανε να νιώσεις λίγο καλύτερα.Ακόμη κι αν "κλεμμένη" ήταν.Ότι το πρόσωπο που την αφιέρωσα θα πρέπει να αισθάνεται τυχερό που έχει κάποιον που το σκέφτεται.Που στη ζωή του μ΄έχει...Είπες πολλά.Μα λίγο πριν τον αποχωρισμό μας,μου είπες πως αισθάνεσαι ευλογημένη που με έχεις κι ότι είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχεις γνωρίσει.Γέλασα.Μα και τώρα που στη θύμηση μου φέρνω τα λόγια σου,ξαναγελάω."Καλός άνθρωπος".Την εβδομάδα που πέρασε τοχω ακούσει,με παραλλαγές,τουλάχιστον πέντε φορές.
"Καλός άνθρωπος".Τί να σημαίνει άραγε;Τί να σου απαντήσω;"Δεν ξέρω αν είμαι καλός άνθρωπος",είπα και σε σένα.Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να ζω την κάθε μου στιγμή έντονα,με πάθος,στο κόκκινο.Δεν μου αρέσουν τα ημίμετρα,οι χλιαροί άνθρωποι,οι λίγοι,οι μέτριοι.Δεν γνωρίζω άλλον τρόπο ύπαρξης παρά μόνον αυτόν της Αγάπης.Στη δική της χώρα περπατάω,στα δικά της μονοπάτια κάθε μέρα σεργιανάω τις σκέψεις μου και τα λόγια μου.Κάτω απ΄τον δικό της ήλιο βγάζω κάθε μέρα την ψυχή μου βόλτα και κάτω απ΄τον έναστρο ουρανό της ονειρεύομαι και ελπίζω.
Κι ας το πληρώνω.Κι ας φοβίζω τους ανθρώπους.Κι ας τους διώχνω.Το τίμημα του να αγαπάω εξοφλείται πολλές φορές με καχυποψία,άρνηση,υπεκφυγές και ερωτηματικά."Πώς μπορείς και δέχεσαι,ανέχεσαι,υπομένεις και επιμένεις;"
Μικρή μου αγαπημένη,φίλη που και συ σημαντική στη ζωή μου λογίζεσαι,τα πάντα στη ζωή είναι ένα ρίσκο.Και πιότερο όλων η Αγάπη.Πλέον δεν φοβάμαι να ρισκάρω.Δεν φοβάμαι να εκτεθώ.Να γίνω διάφανη για τον Άλλον.Δεν με ενδιαφέρει πια αν θα παρεξηγηθώ,τί θα νομίσει ο άλλος για μένα.Εγώ μάτια μου όταν αγαπάω θέλω να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου,να λέω τα πάντα χωρίς να ντρέπομαι.Με τους ανθρώπους που έχω και με έχουν διαλέξει θέλω να βαδίζουμε μαζί,πλάι-πλάι στα σοκάκια της Ζωής.Να αφήνομαι στις αγκαλιές τους,στις λέξεις τους,στις σιωπές τους χωρίς να δικαιολογώ την συμπεριφορά μου.Να αγκαλιάζω τις λύπες τους και τις χαρές τους και δικές μου να τις κάνω.Να μπορώ να αγαπάω πάντα τις αστοχίες τους,τις αδυναμίες τους,τα λάθη τους.Όχι δεν έχω μαγικές συνταγές γι΄ αυτό.Απλώς αφιερώνομαι σε αυτούς και το δικό τους, δικό μου το ονομάζω...
Το ταξίδι μαζί τους έχει σημασία.Κι αν ναυαγήσω,αν σε ξέρα πέσω και τσακιστώ,να ξέρεις ότι δεν απογοητεύομαι.Προσωρινά,ίσως.Μα πάλι απ΄την αρχή.Νέα ταξίδια,νέες θάλασσες,νέοι επιβάτες μα ίδιος προορισμός.Κι όσοι μπορούν να με αντέξουν πάντα καλοδεχούμενοι στο "καράβι" μου.Με παντιέρα τα όνειρα και τις ελπίδες μας σαλπάρουμε.Κι όσοι πάλι δεν μπορούν,όσοι φοβούνται να αγαπήσουν και να αγαπηθούν,τί να κάνω με αυτούς;Ας αποφασίσουν μόνοι τους αν θα μείνουν ή θα "κατέβουν".Με το ζόρι πώς να τους κρατήσεις;Αν και στη ζωή μου θα τους ήθελα.Κανείς όμως δεν μένει για πολύ όπου δεν αντέχει.Κι αν σε κάποιους πρόωρο φαίνεται το σ΄αγαπώ,ας μη βιαστούν να με κρίνουν ως παρορμητική.Όχι ότι δεν είμαι,μα το σ΄αγαπώ για να πω πρέπει σίγουρη πολύ να είμαι.Αλλιώς ας μην ειπωθεί.Ο χρόνος για μένα δεν μετράται πάντα όπως τον έχουμε συνηθίσει.Υπάρχουν χιλιάδες στιγμές που μπορείς να αγαπήσεις στον Άλλον.Αρκεί να θελήσεις να τον μάθεις.Απ΄την πρώτη στιγμή που θα τον συναντήσεις.Απ΄την πρώτη στιγμή που τα μάτια σου τα δικά του θα ανταμώσουν.Που κάτι δικό του θα σ΄αγγίξει.Που θα μιλήσει στη ψυχή σου.Ακόμη κι αν κοινή πορεία δεν μπορείς μαζί του ναχεις,ακόμη κι αν οι κόσμοι μας δεν είναι οι ίδιοι,τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει τα αισθήματα που γεννήθηκαν τη στιγμή της Συνάντησης.Και πάντα θα προσεύχεσαι γι΄αυτόν.Θα τον προσέχεις,έστω και από μακριά. Θα μπορείς να αφουγκράζεσαι τις χαρές και τις λύπες του.Θα νιώθεις τις δυσκολίες του και θα του "στέκεσαι".Με τη σκέψη σου...
Κι αν λάθος είναι όλα αυτά,τότε ναι...μένω μες σε αυτό το λάθος μου να ζω.Γιατί μόνο έτσι μπορώ να ζω και να αναπνέω.Γιατί μόνο έτσι έχω λόγο ύπαρξης...
"Καλός άνθρωπος" είπες και συ πως είμαι;Μωρέ λες να είμαι και να μην το ξέρω;Ας το κρίνουν οι άλλοι.Εγώ για μένα,τί να πω; Άγνοια δηλώνω.Και σιωπώ...

Καληνύχτα...
Υ.Γ.(Βάλε το χεράκι σου στο πληκτρολόγιο και γράψε δυό λογάκια.Τί διστάζεις και ντρέπεσαι;Αφού οι παρατηρήσεις σου πάντα εύστοχες είναι.Αφού ξέρεις... Α!και πού είσαι;Ξέχασα να σου πω.Το πιο γλυκό μου φιλί και μια πελώρια αγκαλιά στη μικρή σου.Μου ΄λειψε.Και πες της πως σύντομα θα ρθω να την δω.Μην μου παραπονιέται και μου κρατάει μούτρα...Αφού ξέρει πόσο την αγαπάω και πόση αδυναμία της έχω.Σύντομα πες της.Ίσως και αύριο.Κι αν δεν μπορέσω,δικαιολόγησε με.Όπως κάνεις συχνά.Όπως έκανα εγώ για σένα σήμερα...)

Κυριακή 4 Μαΐου 2008

Αλήθειες.Για σένα...










"Τί χρώμα έχει η λύπη; Ρώτησε το αστέρι την κερασιά και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου που περνούσε βιαστικά.Δεν άκουσες;Σε ρώτησα, τί χρώμα έχει η λύπη;
– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγκαλιά της. Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

Τί χρώμα έχουν τα όνειρα;

– Τα όνειρα; Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

Τί χρώμα έχει η χαρά;

Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;

– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα! Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο, να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη. Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη; Ξέχασα να σε ρωτήσω, τί χρώμα έχει η αγάπη;

– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

Τί χρώμα έχει ο έρωτας;

Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …



– Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;

– Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μην αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!



Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Άντε στην υγειά σου!



– Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πίστεψέ με. Αξίζει να τη ζει κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλα αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τώρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;..

– Aύριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα. Δεν ξέρω τίποτα άλλο να σου πω. Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη. Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου. Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι. Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς; Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα. Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές: Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα. Όχι κακομοιριές και κλαψούρες. Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς. Όταν κυλιέσαι μαζί της. Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα. Κράτα της αναμνήσεις σου και προχώρα… Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο. Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής...


– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.
– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του. Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι. Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους. Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους. Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες. Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό. Και μια στιγμή,μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του, κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός...

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε. Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα. Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές. Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!«Πρόσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου μ' ένα λουλούδι στο χέρι. Μπορεί να γονατίζεις, να σέρνεσαι, να ματώνεις. Ωραία! Δε χάλασε ο κόσμος. Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους. Έχεις πάντα το καιρό να σηκωθείς. Τ' αγάλματα μόνο δε λυγάνε».



– Πες μου ένα χαρούμενο τραγούδι για την ζωή, είπε το δέντρο στ' αστέρι του.

– Το τραγούδι που λέει η καγκελόπορτα, όταν ανοίγει και μπαίνει κάποιος που αγαπάς.

– Δείξε μου ένα ακριβό στολίδι.

– Τα καράβια και τους Ινδιάνους με τα βέλη και τα πολύχρωμα φτερά, που είναι ζωγραφισμένα στους άσπρους τοίχους μιας καμαρούλας.

– Όμορφη βραδιά απόψε. Άκου, πως τραγουδάει το τριζόνι!

Σε λίγο θα βγεί ο Αυγερινός. Σε λίγο θα ξημερώσει. Κοίτα που ξεχάστηκε μια ξελογιασμένη καρδερίνα. Και ξαγρυπνά. Κοιτάζει το φεγγάρι. Και ονειρεύεται…

Σε λίγο θα ξημερώσει… Κοίτα που ξεχάστηκαν κάποιοι ξελογιασμένοι άνθρωποι. Και ξαγρυπνούν. Κοιτάζουν το φεγγάρι. Κι ονειρεύονται… Ονειρεύονται και ελπίζουν…
(Αλκυόνη Παπαδάκη:Το χρώμα του φεγγαριού )


Υ.Γ:Για σένα μάτια μου.Ένα ουράνιο τόξο θα σου χαρίσω,να το ρίχνεις πάνω σου όταν "κρυώνεις".Γιατί κανείς δεν έχει υπολογίσει,ούτε οι ποιητές,πόσο μπορεί να αντέξει η καρδιά.Όσο κι αν τσαλακώνεται.Όσο κι αν την "πουλάνε" αυτόκλητοι σωτήρες της...

Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Όμορφη μέρα σου λέω...






Μέσα στη μέρα,περνάνε χιλιάδες στιγμές μας που είτε τις προσπερνάμε σφυρίζοντας αδιάφορα,είτε τις αγνοούμε είτε τις αγκαλιάζουμε.Και χθές μα και σήμερα,πέρασαν "στιγμές" μέσα στη μέρα μου και την νύχτα μου,που μόνο την αγκαλιά μου τους χαρίζω:
-στιγμή μου πρωινή και του απομεσήμερου:δεν ξέρεις πόσο χάρηκα που σ΄άκουσα και που τα είπαμε ξανά μετά από μέρες.Να προσέχεις και νασαι καλά.Μόνο αυτό...
-στιγμή μου απογευματινή:το ξέρεις,το νιώθεις πως πάντα κοντά σου θάμαι,ειδικά τώρα...στην πιο δύσκολη φάση της ζωή σου...
-στιγμή μου βραδυνή:υπέροχο το "ταξίδι" μας.Ελπίζω και σήμερα το ίδιο όμορφο να είναι...
-στιγμή μου μεταμεσονύκτια:δεν ξέρω τίποτα για σένα και σύ για μένα.Ίσως κάποια στιγμή να γνωριστούμε.Μα κι αν αυτό δεν γίνει εσύ να κρατάς πως σαν το θελήσουμε όλα καλά θα πάνε.Ο εαυτός μας,αυτός είναι το κλειδί...
-στιγμή μου λίγο πρίν ξημερώσει:το ξερα ότι κοιμάσαι.Τί άλλο να κάνει ένας φυσιολογικός άνθρωπος στις 4 τα ξημερώματα;Κι όμως "ήρθες εδώ" για να μ΄ακούσεις.Άλλη μια φορά.Τί να σου πώ;Τα ξέρεις έτσι κι αλλιώς...
Σήμερα το πρωί,βγαίνοντας απ΄το σπίτι,ξαφνικά αντίκρυσα τους έρωτες και τα φωτίνια μου στις γλάστρες να έχουν θεριέψει.Πολύ,μα πολύ σου λέω.Πότε έγινε αυτό;Μέσα σε μια μέρα;Σε ένα βράδυ;Μπα,δεν νομίζω.Αλλά πάλι,λες;
-"Εσύ,εσύ φταίς.Που δεν μας πρόσεχες τόσο καιρό.Εμείς για σένα λίγο-λίγο μεγαλώναμε.Και εσύ;Πού ήσουν εσύ;"
Ναί,δεν έχω δικαιολογία.Ναί,δεν σας πρόσεξα.Σας προσπέρασα.Όμως δεν θα το ξανακάνω.Υπόσχεση δίνω-και σε σας και σε όλες τις "στιγμές" μου.Γιατί ποτέ δεν είναι αργά.Να δείς ότι η μέρα και η νύχτα σου μπορεί στ΄αλήθεια να ομορφύνει.
Μέσα από,φαινομενικά," ασήμαντες λεπτομέρειες".Μέσα από στιγμές που κρατάνε όσο ένα φιλί,μια ανάσα.Μα που φτάνουν για να σε ταξιδέψουν.Και γω,εδώ θα είμαι.Για να τις αγκαλιάζω...

Καλησπέρα...

Παρασκευή 2 Μαΐου 2008

Κάπως έτσι...






Φαντάσου ότι ένα τέτοιο φεγγάρι θα αντικρύζουμε όλα τα βράδυα που εκεί θα είμαστε.
Κάτω απ΄τη σκιά του και τη σκιά τους...
Μαζί.Δηλαδή,όχι ακριβώς μαζί... Μαζί,χωριστά...
Αλλά κι έτσι να είναι,τί λες,δε θα περάσουμε καλά;...
Και που ξέρεις;Ίσως και να συναντηθούμε.
Ίσως και να βρεθούμε απέναντι...

Καλησπέρα...

Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

Θα μ΄αφήσεις να σ΄αφήσω;...






Κάποιο βράδυ σου είπα
Φεύγω από σένα

μακριά σου-κι ας πονάει
Δεν το πίστεψες
Δεν με πίστεψες
Σε φαντάστηκα να γελάς
"Για πόσο θα φύγεις;
Μια μέρα;Δυό;
Σε μένα πάλι θα γυρίσεις"
Έφυγα-όσο έφευγα τόσο γύρναγα

Ο δρόμος μου μόνο να επιστρέφει γνώριζε
Κι έμεινα εδώ
Μα τώρα στ΄αλήθεια

Φεύγω
Ξέρω,πάλι αστείο
θα φαντάζει
και πάλι θα γελάσεις
Όμως κουράστηκα
Αλήθεια σου λέω
Μόνη πόσο να παλέψω;
Να ελπίζω-για δυό
Να φοβάμαι-για δυό
Να χαίρομαι και να πονάω-για δυό
Όλα να τα προσπαθώ-μόνο εγώ
και τίποτα να μη σε φτάνει
τίποτα να μη σ΄αγγίζει

τίποτα τον ουρανό σου να φωτίζει
Να σε γυρεύω,να σε ψάχνω

να σ΄ονειρεύομαι
Μόνο εγώ
Πάντα εγώ
Κι εσύ...
Τίποτα εσύ
Γι΄αυτό σου λέω και να το πιστέψεις τώρα
Τώρα που ένα βήμα πρίν σ΄ αφήσω είμαι
Σε ρωτάω
Με θές ακόμα;Με πιστεύεις;
Με θυμάσαι;Μπορείς στο πλάι μου να μείνεις;

Να αντέξεις;Να μ΄αντέξεις;
Αν ναι,κάνε κάτι
Να με κρατήσεις

Απόδειξε μου το-με πράξεις
όχι,όχι λόγια πάλι
Και αν με πείσεις
αν απ΄την αρχή μπορείς να μ΄αγαπήσεις
Ίσως και να μείνω
Για να σε ξανακερδίσω
Απ΄την αρχή να σε γνωρίσω
Μα κάνε κάτι...
Μην μ΄αφήσεις να φύγω έτσι
Χωρίς μια λέξη,μια αγκαλιά
Μη μ΄αφήσεις να σ΄αφήσω
Ακύρωσε μου το εισιτήριο
που στη φυγή θα με ταξιδέψει
Σαν θές,όλα τα μπορείς
Μα κι αν σ΄αφήσω τελικά

εσύ ένα να κρατάς
Πόσο πολύ σ΄αγάπησα
Λοιπόν;Να μείνω ή να φύγω;