Πέμπτη 4 Δεκεμβρίου 2008

Τραγούδια η αφορμή






«Είναι κάτι βράδυα αξημέρωτα.Που δεν περνούν.Που οι ώρες φαντάζουν ατελείωτες.Που αναλύεις.Λόγια που είπες.Που σου είπαν.Και δεν πρόλαβες να πεις.Και δεν πρόλαβαν να σου πουν.Δεν το θέλησαν.Πράξεις και σκέψεις που έμειναν μισές.Και άλλες που σαν τις θυμάσαι αναρωτιέσαι ποιό το νόημα να θυμάσαι.Αναλύεσαι και συ μαζί τους.Γιατί έτσι κι όχι αλλιώς...Αν το έκανα...Και τώρα τί...Άραγε θα ...Λες να...

Δεν ξέρω αν έχει νόημα.Αν αξίζει τον κόπο.Όλη τούτη η ανάλυση.Για να σε βγάλει που;Σε αδιέξοδα ή σε λύσεις;Και επιτέλους,γιατί να θυμάσαι όσους από καιρό σε έχουν διαγράψει;Απ΄το κορμί.Το μυαλό.Τη ζωή τους.Που άλλα σου έταξαν και άλλα στην πορεία σου φανέρωσαν.Που είπαν λόγια που δεν είχες ξανακούσει.Για να τα αναιρέσουν την ίδια νύχτα που τα είπαν.Που φοβήθηκαν να μη σε χάσουν.Και κατηγόρησαν άλλους που σε άφησαν να φύγεις απ΄τη ζωή τους.Για να σε αφήσουν και οι ίδιοι.Ειρωνικό,δε βρίσκεις;

Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοια βράδυα θυμάμαι.Όχι πως ξέχασα ποτέ.Κάποια τέτοια γαμημένα βράδυα που η ανάγκη μεγαλώνει.Η επιθυμία φουντώνει.Οι σκέψεις στήνουν τρελό χορό και συ...Ανήμπορος να αντιδράσεις.Να τις αποδιώξεις.Το παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις.Μα βλέπεις πως δεν το μπορείς.Όχι πως δεν το θες.Αφού ξέρεις.Πάλι θα λυγίσεις.Εκατό φορές κομμάτια θα γίνεις.Θα σπάσεις.Και θα σκορπίσεις.Και ποιός θα σε μαζέψει μετά;

Δεν υπάρχει μετά.Γιατί κείνη την ώρα δεν το σκέφτεσαι.Γιατί σαν αποφάσισες στη φωτιά να πέσεις και να καείς,δεν έχει πισωγύρισμα.Γιατί δειλός θα ονομαστείς.Και μόνο δειλό δε θέλεις να σε πούνε.Μα και δυνατός δεν είσαι.Γιατί αν ήσουν θα μπορούσες ίσως να αντισταθείς.Να το παλέψεις.Και να νικήσεις

Εντάξει,εντάξει.Το παραδέχομαι.Προσωπικά,ούτε το ένα είμαι μα ούτε και το άλλο.Τότε τί είμαι;Δεν ξέρω.Το μόνο που ξέρω είναι πως κάθε φορά που σε θυμάμαι προσπαθώ να ξεχνάω.Ότι πονάει.Ότι θυμάμαι.Ό,τι θυμάμαι.Ό,τι πονάει.Ό,τι δικό σου σε θυμίζει.Και τότε φοβάμαι.Γιατί θυμάμαι.Γιατί δεν θέλω να..Γιατί είμαι ακόμα εδώ.Σε περιμένω.Γιατί ακόμα δεν έφυγα.Κι ας έφυγα.Κι ας ξέρω πως ποτέ ξανά δεν θα έχω εσένα.Και τίποτα δικό σου.Μόνο και μόνο για τα δυό ψέματα που κείνο το βράδυ είπες:πως φοβόσουν μήπως...και πως θα έπρεπε να...θα έπρεπε να σε είχα διαγράψει.Να σε είχα σβήσει από τον χάρτη.Μα τα έλεγες χαμογελώντας.Κι εγώ τα πήρα για αλήθειες.Τότε

Κι όμως.Δεν το έκανα.Όχι ακόμα.Τί νόμιζες;Πως τόσο εύκολα ξεχνιούνται οι στιγμές;Τα όσο και τα όσα;Οι ψίθυροι και οι ανάσες;Το λίγο και το πολύ σου;Γελιέσαι μάτια μου αν πιστεύεις κάτι τέτοιο.Γιατί και συ τα ίδια έκανες.Τα ίδια και χειρότερα.Γιατί μέχρι το τέλος του κόσμου είχες αποφασίσει πως εκεί θα έμενες.Εκεί που ήταν η ζωή σου.Ή αυτό που ονομάτιζες για τέτοια.Και τσαντιζόσουν...και μελαγχολούσες όταν για άλλα προσπαθούσαν να σε πείσουν.Και τότε διέγραφες εσύ

Είναι κάτι τέτοια βράδυα που θα ΄θελα να ξέρω.Πόσες αλήθειες και ψέματα είπαμε μεταξύ μας;Και ζήσαμε;Και θυμόμαστε;Και νοσταλγούμε;

Άραγε,είπαμε;Ζήσαμε;Θυμόμαστε;Νοσταλγούμε;

Μπορεί ναι.Μπορεί και όχι.Μπορεί και να νομίζουμε πως...
Έχει νόημα να αναρωτιέμαι;
Μπα...Άστο καλύτερα...»



Καληνύχτα....

υ.γ. αφορμή το καινούργιο cd του Αντώνη Ρέμου «Αλήθειες και ψέματα».Έχω φάει κόλλημα,σου λέω.Και να η απόδειξη.Τούτο το κείμενο.Που μπορεί να έχει αλήθειες και ψέματα...