Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Βροχή Μου




Φθινοπωρινό κυριακάτικο βράδυ.Πήρε να βρέχει..
Όνειρα..ελπίδες..ερωτηματικά..θέλω και μπορώ..
Νοσταλγείς;αμφιβάλλεις; αισθάνεσαι;..


Χαμένη αθωότητα που προβάλλει ξανά και ξανά..κρεμασμένα σε ουράνιου τόξου συναισθήματα ξεπηδούν στο άκουσμα του καλέσματός σου..
Σημαδεύω ένα νησί μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού..ορμητήριο και λιμάνι..ναυαγός και ταξιδευτής..θύμα και θύτης..


Αποκρυπτογραφώ χαμένα και λησμονημένα σύμβολα..πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι..να θέλεις και ταυτόχρονα να μπορείς..να φοβάσαι αλλά ο φόβος να μη σε αγγίζει..να ονειρεύεσαι με μάτια ορθάνοιχτα..

Μεθυσμένος δρόμος δείχνει την πορεία..χωρίς φανάρια και καθυστερήσεις..τρέχει ο χρόνος κι εσύ μαζί του..δεν τον κυνηγάς τούτη τη φορά..μαζί του πορεύεσαι ειρηνικά..τον εμπιστεύεσαι..τον κάνεις φίλο και σύμμαχο..και νιώθεις πως για μια φορά δεν σε προδίδει..δε θα το κάνει..γιατί δε θέλει..

Βροχή μου..με εξαγνίζεις και με ξαναγεννάς..με εμπιστεύεσαι όταν πάνω μου κυλάς τις στάλες σου..όταν σαλπίζεις το «σ΄αγαπάω» κι εγώ σου παραδίνομαι..λυτρωτικά..με θέρμη αφιερωμένου εραστή..που αποζητάει την υγρασία σου..

Γράφεις μικρές ιστορίες..για ταξίδια που ονειρεύεσαι..για το γύρο του κόσμου πάνω σε μια σχεδία..χωρίς να νοιάζεσαι για πυξίδες..για αχαρτογράφητα νησιά που κρύβουν ανέλπιστους θησαυρούς..ένα ζεστό βλέμμα..μια αγκαλιά που δονείται από αγάπη..ένα χαμόγελο βγαλμένο από της ψυχής τα βάθη..και αλήθειες που συνεχίζεις να πιστεύεις..παρόλο που αναρωτιέσαι αν στ΄αλήθεια αλήθειες θα αποδειχτούν..

Βροχή μου..σε κοιτάω να πέφτεις αργά..σχεδόν τραγουδιστά..ψιθυρίζεις φωνήεντα και σύμφωνα σε μια σειρά που μόνο εσύ κι εγώ μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε..σε ένα ρυθμό allegro ma non troppo..που σε κάνει να ανακτάς τη χαμένη σου ισορροπία..

Οι στάλες σου..όλβος και δίοδος..δυναμική αθανασίας μέσα στη θνητότητα της ζήσης μας..γενέτειρα αυτοσυνειδησίας..φιλιώνουν το χτες στο σήμερα που επιθυμεί το αύριο..χωρίς όρια..χωρίς ψέματα και ολέθριες χειραγωγήσεις..

Επιθυμώ Σε βροχή μου..και σε θέλω..να με ξυπνάς και να με νανουρίζεις..με την αλήθεια που κρύβει το βλέμμα της ψυχής σου..το αδιόρατο στα μάτια των πολλών..να με εξαγνίζεις κάθε που μέσα μου θα κυλάς σα βροχή..

Κάθε που θα πίνω από τις λέξεις σου που με μεθούν..που θα βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου..σαν νύχτιο τραγούδι των αναστεναγμών σου..

Και θα ανακαλύπτω ξανά τη χαμένη μου αθωότητα..