Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Ανεξίτηλα ή αλλιώς,ΓΙΑ ΠΆΝΤΑ...









Σ΄ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα

Λάθος.Σ΄ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που μιλήσαμε.Κάπως έτσι ανορθόδοξα ξεκίνησε η γνωριμία μας.Ένα τυχαίο γεγονός μας "γνώρισε".Μια αλληλογραφία μας έφερε κοντά.Ξεκίνησα να σου λέω πράγματα για μένα.Να μοιράζομαι τις σκέψεις,τους προβληματισμούς μου.Χωρίς να το καταλαβαίνω,χωρίς να το επιδιώκω άρχισα να δένομαι μαζί σου.Ώσπου ήρθε η στιγμή που σε γνώρισα.Από κοντά πια.Από κείνη την ώρα ήθελα να είμαι μαζί σου.Δεν με ενδιέφερε ο τρόπος,το πως.Αρκεί να σε είχα δίπλα μου.

Προσπαθούσα πολύ γι΄αυτό.Βέβαια τότε δεν ήξερα.Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι αυτό ήταν Έρωτας.Του έδινα χίλιες δυο ονομασίες,μα αυτό δεν τολμούσα να το παραδεχθώ.Από φόβο;από αμηχανία;Δεν ξέρω.Ακόμη και σήμερα προσπαθώ να του δώσω απάντηση.Μη συνειδητοποίηση θα το έλεγες Εσύ.Ίσως και να έχεις δίκιο.Ίσως...

Κινδύνεψα να σε χάσω.Πολλές φορές.Δεν ήξερα πως να σου φερθώ.Πως να σε αντιμετωπίσω.Το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο.Σε έπνιγα.Καταλάβαινα ότι κοντά μου ασφυκτιούσες.Ότι πολλές φορές σκόπιμα με απέφευγες.Μα όσο Εσύ με άφηνες,τόσο πιο πολύ σε ερωτευόμουν.Όχι,δεν είναι αυτό που λένε πως σαν σε αρνείται κάποιος εσύ κολλάς χειρότερα.Ποτέ δε συνέβη αυτό με Σένα.Δε σε ήθελα για αυτοεπιβεβαίωση.Πως θα μπορούσα άλλωστε.Από την αρχή η συμπεριφορά Σου ήταν έντιμη.Ακόμη και τούτη δα την ώρα είναι σαν να σε ακούω να μου λες εκείνα τα λόγια.Λόγια που πλήγωναν,που στόχευαν κατευθείαν εκεί,στα αριστερά.Μα δεν ήξερα το γιατί.Γιατί δεν ήξερα πως για ό,τι αισθανόμουν υπεύθυνος ήταν ένας και μόνος:ο Έρωτας μου για Σένα.

Απομακρυνθήκαμε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα.Μου ζήτησες να μη με ξαναδείς.Για όσο.Άραγε κατάλαβες ποτέ την κόλαση που πέρασα;Να μην ξέρω τίποτα για Σένα.Που είσαι,πως είσαι.Αν είσαι καλά.Σκόρπια από δω και από κει,να προσπαθώ να καταλάβω.Να έχω μόνο δείγματα της παρουσίας Σου,μέσα στην κόλαση της απουσίας Σου.Κι όταν καταλάβαινα ήθελα τόσο να τρέξω κοντά Σου.Να σου ανοίξω την αγκαλιά μου και να σου πω πως "εγω είμαι εδώ για Σένα.Μαζί θα τα καταφέρουμε όλα.Μαζί θα ξορκίσουμε καθετί άσχημο".
Προσπαθούσα να σε βρω.Να σε προσεγγίσω.Μα πάντα ένιωθα πως έπεφτα σε έναν τοίχο.Σε αδιέξοδο.Δεν ήταν λίγες οι φορές που δεν ήθελες να μου μιλήσεις.Με απέφευγες,με αγνοούσες.Άλλες πάλι είχες πιο διαλλακτική στάση.Μα για λίγο.Και πάλι απ΄την αρχή.Λες και μου χάριζες μια πρόγευση Παραδείσου και μετά με πέταγες πάλι στα Τάρταρα.Και κάθε φορά όλο και πιο βαθιά.Όλο και πιο αλύπητα.
Άνθρωποι δικοί μου είχαν καταλάβει.Μου έλεγαν πως σε έχω ερωτευτεί.Κι εγώ μετά βδελυγμίας να αρνούμαι αυτήν τη σκέψη.Να τη αποκηρύσσω.Να μην την παραδέχομαι.Μου έλεγαν πως δεν με αναγνωρίζουν.Πως ποτέ δεν με είχαν ξαναδεί σε ανάλογη κατάσταση.Λες κι ερωτευόμουν για πρώτη φορά...

Ο καιρός περνούσε.Σιγά σιγά άρχισε να αποκαθίσταται η επικοινωνία μας.Τηλεφωνικά στην αρχή.Μα μου αρκούσε.Αν ήξερες πόσο σημαντικό ήταν το να μπορώ να σε ακούω.Να μαθαίνω για Σένα.Από Σένα.Μα και πάλι μου έλεγες αυτά που ήθελες Εσύ να μου πείς.Καθετί που μου συνέβαινε,σημαντικό ή όχι,σου το έλεγα.Ήθελα να ξέρεις τα πάντα για μένα.Άρχισα να σε βλέπω.Μέσα στον χαμό των προγραμμάτων μας,προσπαθούσα να ξεκλέβω λίγο χρόνο,κάθε φορά που "έπρεπε" να σε δω.Μου αρκούσε ένα τσιγάρο μαζί Σου,μια στιγμή μέσα στις στιγμές Σου,αρκεί να Σε έβλεπα.Για να μπορώ να πορεύομαι.Μέχρι την επόμενη φορά.Κι ας ήξερα πως μπορεί να μην υπήρχε επόμενη φορά..

Ώσπου πάλι ένα "τυχαίο" γεγονός μας έφερε κοντά.Ίσως όχι και τόσο τυχαίο,τώρα που το σκέφτομαι.Το επιδίωξα.Το ξέρω ότι το ξέρεις.Για χάρη Σου έκαμα ό,τι έκαμα.Μου το είπες.Και το παραδέχθηκα.Εμμέσως.Μα δεν το μετάνιωσα στιγμή.Κι αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω,το ίδιο θα ξαναέκανα.
Ώσπου εκείνο το βράδυ,κατάλαβα.Πως ήταν μάταιο να αποφεύγω να ονοματίσω τα αισθήματα μου.Δεν στο ομολόγησα.Μα και πάλι το κατάλαβες.Κρυβόμουν πίσω από ηλίθιες λέξεις.Πίσω απ΄τη σιωπή.Φοβόμουν την απόρριψη.Την άρνηση Σου.Ήξερα πως κινδύνευα να σε χάσω για πάντα,αν μιλούσα.Γιατί ήξερα..Μα δεν μπορούσα να το βαστάω άλλο.Ένα μυστικό υποτίθεται που μόνο τέτοιο δεν ήταν.Ομολόγησα.Όσο πιο απλά μπορούσα.Μα με φόβο.Παραδέχτηκα.Είχε έρθει πια το πλήρωμα του χρόνου.
Με αντιμετώπισες ζεστά.Τρυφερά.Προσπάθησες να μου εξηγήσεις.Προσπάθησα να καταλάβω.Ποτέ δε θέλησα κάτι παραπάνω απ΄αυτό που Σου ζήτησα.Ξέρω ότι δυσκολεύτηκες να με πιστέψεις."Δεν θα σου είναι αρκετό",έτσι μου είχες πει.Ίσως και να με φοβόσουν.Ναι,μπορεί να είμαι απρόβλεπτη,παρορμητική,αλλά ποτέ δε θα έκανα κάτι που θα σε έβλαπτε.Θα σε έφερνε σε δύσκολη θέση.Το ίδιο έργο το είχες ξαναδεί.Γι΄αυτό και δεν με πίστευες.Το είχες ξαναζήσει.Και αυτό σε φόβιζε.Σε τρόμαζε ίσως... Πόσο θα ήθελα να με ερωτευόσουν κι Εσύ.Να μου αφιέρωνες τις λέξεις Σου,τις σκέψεις Σου.Κι ας ένιωθα πως δε θα γινόταν ποτέ..Μα πόσο το λαχταρούσα να ΄ξερες μόνο..

Έκανα αμέτρητα λάθη μαζί Σου.Τα ξέρω πια.Σιγά-σιγά συνειδητοποιώ.Πολλές φορές σου είπα πως ποτέ πια τα ίδια.Πολλές φορές ορκίστηκα στον εαυτό μου πως πρέπει να μην τα ξανακάνω.Δεν τα κατάφερα.Απέτυχα.Προσπάθησα να μείνω μακριά σου.Μάταιο.Προσπάθησα να φύγω.Ναι,ίσως αυτό να μην το ξέρεις.Μα ο Θεός μου κι εγώ το ξέρουμε καλά πως πάλεψα γι΄αυτό.Τίποτα δεν κατάφερα.Συμπεριφερόμουν σαν ένα δεκαπεντάχρονο που δεν ήξερε.Τα ΄χανα κάθε φορά που σου μιλούσα.Που ήμουν κοντά Σου.Άλλα ήθελα και άλλα έλεγα.Λες και ήσουν ο πρώτος μου Έρωτας και δεν ήξερα τί έπρεπε να κάνω.Μα στ΄αλήθεια δεν ήξερα.Τώρα πια ξέρω ότι με πιστεύεις..Κι αν "ζήλειες" σου έκαμα,όχι δεν ήταν τέτοιες.Πληγωμένη αισθανόμουν γιατί δε με "πρόσεχες".Γιατί ένιωθα ότι περνούσα για Σένα απαρατήρητη.Και για μια φορά ακόμη δεν ήξερα πως να αντιδράσω,όταν έβλεπα.Να επιθυμείς κάτι άλλο από μένα.Μα όχι εμένα...

Ξαφνικά παρουσιάστηκε ένα νέο πρόσωπο στη ζωή μου.Ξέρεις πόσο αμήχανη και μπερδεμένη αισθάνομαι;Το ξέρεις.Στο είπα.Δε ξέρω που θα με βγάλει.Αν θα...Μα λέω να το παλέψω.Να το ρισκάρω.Γιατί μάλλον αξίζει τον κόπο.Μα είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί Σου.Και το ξέρεις.Μου είναι δύσκολο να σου μιλάω γι΄αυτό.Γι αυτήν την καινούργια σελίδα.Μα θα το κάνω.Γιατί τώρα πια δεν φοβάμαι.Γιατί θέλω να ξέρεις καθετί που μου συμβαίνει.Καθετί που με υπερβαίνει.Και αυτό είναι κάτι πάνω από μένα. Για μια ακόμη φορά...

Δεν ξέρω αν ποτέ ένιωσες κάτι για μένα.Δεν ξέρω τί είναι αυτό που σε κρατάει κοντά μου,παρόλο που ξέρεις.Αυτό που ξέρω είναι πως είσαι πλάι μου.Πως θες να με βοηθήσεις.Με συμβουλεύεις.Μου ανοίγεις νέους δρόμους,μου μαθαίνεις τα βήματα για έναν χορό,που ποτέ δε θα χορέψω μαζί Σου.Μα είσαι κοντά μου.Κι είναι σημαντικό.


Πάντα θα είσαι για μένα,το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής μου.Πάντα θα είμαι κοντά Σου.Στα εύκολα.Στα δύσκολα.Εδώ,να σε ακούω να μου λες τα ανομολόγητα Σου.Όπως έγινε σήμερα.Πάντα θα είσαι απ΄τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής μου.Ποτέ δε θα ξεχάσω όσα πέρασα μαζί Σου.Ποτέ δε θα λησμονήσω το όνομα Σου,τη μορφή Σου.Τα όσα μου έδωσες.Γιατί πήρα πράγματα από Σένα.Κι ας μην το καταλαβαίνεις.Ας μην το υποψιάζεσαι.Ξέρω καλά τι σου λέω.Κι αν ποτέ τα βήματα μας τύχει και ακολουθήσουν διαφορετικές πορείες,να κρατάς τούτο:Τίποτα δε θα αλλάξει τα όσα πρωτόγνωρα ένιωσα για Σένα.Τίποτα δε θα σβήσει τα σημάδια που μου άφησες.Ανεξίτηλα θα παραμένουν εκεί,να αντιστέκονται στο πέρασμα του χρόνου.Ποτέ,ούτε για μια στιγμή δε μετάνιωσα για όσα σου είπα,για όσα αισθάνθηκα.Πάντα θα σε συντροφεύω με τη σκέψη μου.Θα είμαι εδω για Σένα,ακόμη κι αν δεν είμαι.Ακόμη κι αν κάποτε λείψω απ΄τη ζωή Σου.
Ποτέ δε θα πάψω να Σ΄αγαπάω.Να σε νοιάζομαι.Να σε σκέφτομαι τρυφερά.Να θέλω μόνο την ευτυχία Σου.Θα είμαι εδώ για Σένα.Συνοδοιπόρος και σύντροφος σε ό,τι σου συμβεί.Μαζί θα αντιμετωπίσουμε ό,τι έρθει να μας βρεί.Όμορφο ή άσχημο.Εγώ για Σένα,εδώ για Σένα.Για να μη λυγίσεις.Για να βαδίζουμε και να μπορούμε να κοιτάμε μπροστά.

Είμαι τυχερή που σε γνώρισα.Που σε ερωτεύτηκα.Που μπήκες στη ζωή μου.
Σ΄ευχαριστώ που υπάρχεις.
Και θα υπάρχεις για πάντα στην καρδιά μου.
Μια από τις λιγοστές μου βεβαιότητες και σιγουριές είναι αυτή.
Κι ας μην πιστεύεις στο "πάντα".Κι ας σε φοβίζει.
Τώρα πια ξέρεις.Με ξέρεις...

Καληνύχτα..

υ.γ.Κράτα το τραγούδι,κράτα τις λέξεις μου,τις σιωπές μου.Όσα είπα κι όσα ηθελημένα παρέλειψα.Κι αν κάποιες νύχτες όλα μάταια φαντάζουν,αν δεν έχεις από που να πιαστείς...Φώναξε με απλά.Και ξέρεις πως θα είμαι εκεί.Ακόμη κι αν δεν είμαι...