Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2008

Μετά από χρόνια


Σκέφτομαι ότι θέλω να γράψω για Εκείνον.Προσπαθώ να βρω έναν ικανό πρόλογο μα δεν τα καταφέρνω.Κολλημένη στο πληκτρολόγιο εδώ και ώρα.Να σβήνω και να γράφω.Και πάλι απ΄ την αρχή.Στασιμότητα.Δεν ωφελεί να σκέφτομαι.Αβίαστα και αυτοματικά θα μιλήσω.Και θα γράψω.Κι ό,τι βγει...

Τον συνάντησα χθες.Μετά από χρόνια.Πρέπει να είναι τουλάχιστον πέντε απ΄την τελευταία μας συνάντηση.Μια συνάντηση που σημαδεύτηκε από άρνηση.Δική μου και δική του.Κανείς μας δεν έκανε πίσω.Με σθένος υποστηρίζαμε κι οι δυό την άποψή μας.Αδιέξοδο. «Χωρίσαμε» φιλικά.Μα ήξερα πως δεν ήθελα να τον ξαναδώ.Όχι σύντομα τουλάχιστον.Δεν το άντεχα.Γιατί με είχε απογοητεύσει.Ίσως με τη σειρά μου το ίδιο να είχα κάνει κι εγώ.Δεν ξέρω.Το μόνο που ξέρω είναι πως τον είχα πιστέψει.Και Εκείνος το ίδιο.Ήξερα πως με αγαπούσε.Κι εγώ το ίδιο.Και το ΄ξερε και Εκείνος.Το δείχναμε ο ένας στον άλλον με κάθε ευκαιρία.Μα οι μεγάλες οι αγάπες κρύβουν πόνο.Και πονέσαμε και οι δύο.Με παρακάλεσε να μείνω κοντά του με τους δικούς του όρους.Για να μη με χάσει.Είπα πως θα μείνω με τους δικούς μου.Για να μη τον χάσω.Τσακωθήκαμε.Στην επόμενη συνάντηση μας προσπάθησε να με μεταπείσει.Μάταια.Ξέραμε κι οι δυό πως οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει.Μου ευχήθηκε καλή τύχη.Ανταπάντησα με ένα ξερό «ευχαριστώ» και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.Έφυγα.Όχι εύκολα.Μα έφυγα...

Παρόλα αυτά δεν πάψαμε να έχουμε επικοινωνία.Μιλούσαμε δυό φορές τον χρόνο στο τηλέφωνο.Μάθαινε τα νέα μου.Κι εγώ τα δικά του.Ζητούσε να με δει.Απαντούσα αόριστα, «θα το κανονίσουμε». Και έμενα εκεί.Χωρίς να κάνω την παραμικρή κίνηση που μου ζητούσε.Μέχρι χθες...

...που αποφάσισα πως ήθελα να τον δω.Σκεφτόμουν πως θα ήταν αυτή μας η συνάντηση.Δεν το κρύβω πως είχα αγωνία.Τί θα του έλεγα;Πως θα τον αντιμετώπιζα;Και Εκείνος;Άραγε πως θα αισθανόταν που θα με έβλεπε μετά από τόσα χρόνια;Τον είδα από μακριά,στην αρχή.Με αναγνώρισε.Ξαφνιάστηκε.Είμαι σίγουρη πως δεν με περίμενε.Το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο πάνω μου για μερικά δευτερόλεπτα.Μου χαμογέλασε.Κι εγώ το ίδιο.Ήταν ο ίδιος.Πάντα ήρεμος.Πάντα μειλίχιος.Μα πιο γερασμένος.Άραγε μεγάλωσε ή εμένα μου φάνηκε έτσι; Ήρθαμε πιό κοντά. «Τί κάνεις;» με ρώτησε μουδιασμένα. «Καλά είμαι,έτσι νομίζω» του απάντησα χαμογελαστά.Μας διέκοψαν.Έκανα να φύγω.Και τότε με φώναξε. «Μαρία μου,πόσα χρόνια έχω να σε δω;Πόσος καιρός πέρασε;». Με αγκάλιασε και με φίλησε.Και με κράτησε στην αγκαλιά του.Μου΄χε λείψει.Μπορούσα να το νιώσω.Προσπάθησα να απαντήσω στα ερωτήματά του.Μα ο χρόνος πίεζε.Έπρεπε να φύγουμε κι οι δυό.Μου ζήτησε να μην χαθούμε.Να συναντηθούμε.Θέλει να με ξαναδεί.Να τα πούμε όπως τότε.Του το υποσχέθηκα...

Σήμερα τον σκέφτομαι όλη μέρα.Τούτη η Συνάντηση με φόρτισε.Και το περίεργο είναι πως αυτό συνέβη ώρες μετά.Θυμήθηκα όλες μας τις στιγμές.Τις ατελείωτες κουβέντες μας.Τις ζωηρές διαφωνίες μας.Βρήκα γράμματα του. «Θα χαρώ να μάθω νέα σου.Το τηλέφωνό μου είναι πάντα το ίδιο...».«Με συγκινεί η πιστότητα της αγάπης σου,μου κάνεις πολύτιμο δώρο...να μείνεις πάντα τόσο διαυγής στη δοτικότητά σου...». «σου εύχομαι όση γίνεται χαρά και αλήθεια στη ζωή σου,με αμείωτη πάντα την τεταμένη ευαισθησία σου,όσο κι αν κοστίζει...»...

Τώρα πια ξέρω πως Τον αγαπάω.Πάντα Τον αγαπούσα.Ποτέ δε σταμάτησα.Του χρωστάω πολλά.Γιατί με έμαθε να σκέφτομαι.Μου άνοιξε δρόμους.Με βοήθησε να δω τις καταστάσεις με άλλο μάτι.Γιατί οι λέξεις του είχαν και έχουν πάντα μια καταλυτική επίδραση πάνω μου.Γιατί ό,τι είμαι σήμερα,το οφείλω και σε Εκείνον.Έβαλε και Αυτός το λιθαράκι του με τον τρόπο του.Και ας μην το ξέρει.Ή μάλλον το ξέρει.Του το είχα πει σε ανύποπτο χρόνο.Πάντα θα τον ευχαριστώ που βρέθηκε στο δρόμο μου.Και που με τον τρόπο του είναι ακόμη.Ακόμη κι αν ξέρω πως ίσως δεν τον ξαναδώ ποτέ.Πάντα κοντά μου θα «στέκει» κι ας είναι μακριά μου.Κι ούτε κακία του κρατάω.Για τότε.Κι ας με πλήγωσε.Κι ας μ΄ έκανε να τον αμφισβητήσω.Και για κάποιο διάστημα,φαινομενικά,να τον απορρίψω.Γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν το μπόρεσα.Ποτέ στ΄αλήθεια δεν το θέλησα.Ακόμη κι όταν έβλεπα την αναντιστοιχία των όσων υποστήριζε.Και όσων έπραττε...

Θα είναι πάντα «σχέση Ζωής» για μένα.Απ΄τους πιο ακριβούς και πολύτιμους ανθρώπους που έχουν περάσει απ΄τη ζωή μου.Από κείνους που ξέρεις πως και μόνο ένα βλέμμα τους μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.Μια λέξη τους να σε μεταμορφώσει.Να σου φέρει τούμπα όλα όσα πιστεύεις.Ακόμη κι αν διαφωνείς μαζί τους.Και το΄χω κάμει αμέτρητες φορές.Όχι χωρίς κόστος.Και το έχω πληρώσει.Και ακριβά θα έλεγα...

Μα τώρα πια ξέρω.Πάντα θα βαδίζουμε στους ίδιους δρόμους.Με τις ίδιες λέξεις.Που ακόμη κι αν άλλες είναι,πάντα ίδιες θα είναι.Γιατί οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ.Πάντα ζωντανές θα μένουν μέσα μας.Κι ας νομίζουμε πως τις έχουμε ξεχάσει.Κι ας τις απαξιώνουμε μερικές φορές.Κι ας τις σιχτιρίζουμε.Κι ας τις μεμφόμαστε...

Και Αυτός θα είναι μέχρι το τέλος του βίου μου
Μια από τις μεγαλύτερες Αγάπες μου
Και αλήθειες μου
Γιατί με έμαθε πως συνώνυμο της Ζωής είναι η Αλήθεια
Ή αλλιώς
Η μη λήθη...

Καληνύχτα...