Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Αν




Αν μπορείς ακόμη

Αν αντέχεις



Να ελπίζεις

Να ονειρεύεσαι

Να ερωτεύεσαι

Να μιλάς με αλήθειες

Να πέφτεις και πάλι να σηκώνεσαι

Να βλέπεις τον ήλιο να ανατέλλει

Να χαμογελάς

Να σκέφτεσαι

Να καίγεσαι

Να δίνεσαι

Να νοιάζεσαι

Να ρισκάρεις

Να ζεις

Να αγαπάς


Τότε...

Τίποτα δεν έχει χαθεί

Τίποτα δεν έχει κριθεί

Τίποτα δεν μπορεί να σε σταματήσει

Τίποτα δεν μπορεί να σε ακυρώσει


Να το θυμάσαι...



Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2009

Μια αφορμή





Ήταν μια από κείνες τις δύσκολες νύχτες.Απ΄αυτές που ευχόταν να ξημερώσει γρήγορα.Πόσο θα ΄θελε να μη σκεφτόταν.Τίποτα.Και κανέναν.Μα ήξερε πως κάτι τέτοιο ήταν αδύνατον. «Δεν γίνεται να μη σκέφτεσαι.Δε μπορείς να το κάνεις.Γιατί τότε θα πάψεις να ζεις». Τούτες οι λέξεις αντηχούσαν στο μυαλό της.Ξανά και ξανά.Προσπάθησε να τις διώξει.Λες και μ΄αυτό τον τρόπο θα έδιωχνε και τις σκέψεις.Μάταιος κόπος.Γιατί όσο πιο πολύ κάτι τέτοιο επιθυμούσε,τόσο περισσότερο αυτές θέριευαν. «Σκέφτομαι,άρα υπάρχω» δεν είχε πει και ο Ντεκάρτ; «Και ποιός σου είπε ρε πως εγώ θέλω να υπάρχω;».Μαλακίες φιλοσοφίες.Για να περνάει η ώρα

Ένιωσε να πνίγεται.Σηκώθηκε απ΄το κρεββάτι της και άναψε τσιγάρο.Πάλι είχε καπνίσει τα κέρατά της. «Ε και;» αναρωτήθηκε.Πάντα κάπνιζε πολύ.Μα τον τελευταίο καιρό το είχε παρακάνει.Το ήξερε.Έλεγε πως θα το κόψει.Πως ήθελε τουλάχιστον.Ποτέ όμως δεν το θέλησε πραγματικά.Αν το ήθελε,θα το είχε κάνει

Έπρεπε να σκεφτεί ψύχραιμα.Ώριμα και λογικά.Χαμογέλασε.Η λογική δεν ήταν πάντα το καλύτερό της.Περισσότερο το συναίσθημα την καθοδηγούσε.Το ήξερε. «Γι΄αυτό μαλάκα μου και μια ζωή την πατάς» έπιασε τον εαυτό της να μονολογεί.
Μα τώρα ήταν αποφασισμένη πως δεν είχε άλλη λύση.Πως μονόδρομος μπροστά της ήταν μόνο αυτός.Και το ήξερε

Έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες της.Να οριοθετήσει τα θέλω της.Να φρενάρει τις επιθυμίες της.Να παρακούσει την καρδιά της.Και τις προσταγές της.Κι ας ήθελε.Κι ας λαχταρούσε.Κι ας ονειρευόταν.Το είχε υποσχεθεί εξάλλου.Πως λογικά θα σκεφτόταν.Και θα αποφάσιζε.Ό,τι κι αν ήταν αυτό

Κάθισε στο γραφείο της.Κρύωνε.Άναψε τσιγάρο.Κι άλλο.Κι άλλο...Λες και στον καπνό θα έβρισκε τις απαντήσεις.Άνοιξε το ράδιο.Δε μπορούσε χωρίς μουσική.Άκουσε αυτό το τραγούδι. «Μη κλείσεις τα μάτια.Μη γίνεις κομμάτια.Απλά χαμογέλασε...» Χαμογέλασε.Αυτή η φωτιά την έκαιγε.Κι όλα μπερδεμένα ήταν μέσα της

«Κάποτε.Όταν πια ξεχάσουμε.Και το όνειρο θα σβήσει.Σκιές στο κενό.Μοναξιά.Παραμύθι». Χαμογέλασε ξανά.Μόνο που αυτή τη φορά διαφορετικά ήταν.Γιατί δεν έκλεισε τα μάτια.Γιατί μάζεψε τα κομμάτια της.Και σκέφτηκε.Λογικά.Ψύχραιμα.Ώριμα.Όπως θα ταίριαζε στην ηλικία της.Κι ας ήταν ακόμη ένα μεγάλο παιδί

Έξω ήδη ξημέρωνε.Πόσο γρήγορα είχε περάσει η ώρα.Μα δεν την ένοιαζε.Δεν νύσταζε καθόλου.Ίσα ίσα που μια ανακούφιση αισθάνθηκε να την πλημμυρίζει.Γιατί η μέρα που γεννιόταν διαφορετική θα ήταν.Και το ήξερε

Γιατί τώρα πια κατάλαβε.Γιατί είχε μάθει.Γιατί είχε τραβήξει τη σκανδάλη

Και είχε καταφέρει να βγει ζωντανή

Όχι όμως και αλώβητη

Χαμογέλασε ξανά.Κι άναψε κι άλλο τσιγάρο. «Αυτό το άτιμο θα με ξεκάνει» σκέφτηκε. «Αυτό και η αγάπη». Μα έλα που της άρεσαν και τα δύο.Και βέβαια ούτε λόγος να ξεκόψει μαζί τους

«Αν είναι να πεθάνω,ας πεθάνω απ΄αυτά» ψιθύρισε.Και έβαλε ξανά να ακούσει το ίδιο τραγούδι.Αυτό ήταν η αφορμή...

Τρίτη 17 Φεβρουαρίου 2009

Ξανά και ξανά










Νύχτα σε έζησα.Σου φανερώθηκα.Σου μίλησα για τα θέλω μου.Για το πόσο σε θέλω

Νύχτα σου αφέθηκα.Χαρίστηκα.Μίλησα και σιώπησα.Ένιωσα.Σε ένιωσα

Νύχτα σε κούρσεψα.Με τις ώρες να σε κοιτάζω.Να σε αποκρυπτογραφώ.Να βλέπω πίσω από τις λέξεις σου.Και τις σιωπές σου.Να βλέπω μέσα στα μάτια σου.Ό,τι βλέπεις.Ό,τι ονειρεύεσαι.Ό,τι φοβάσαι

Νύχτα ξαναγεννήθηκα δίπλα σου.Και ντύθηκα τα χρώματά σου.Ένιωσα την ανάσα σου καυτή.Τη φλέβα σου που χτύπαγε.Τις στιγμές που σμίγαμε.Που πεθαίναμε.Για να ζήσουμε.Ξανά.Και ξανά

Νύχτα αφέθηκα στο καθάριο βλέμμα σου.Στον ήχο της φωνής σου.Στις μυρωδιές σου.Στο ξέσπασμα της ηδονής σου.Στο ξελόγιασμά σου.Στον αναστεναγμό σου.Στον πυρετό που το κορμί σου έκαιγε.Στον ιδρώτα που κυλούσε.Στη γιορτή της αγκαλιάς σου

Νύχτα σε δέχτηκα ως δώρο.Πολύτιμο.Και μου φανέρωσες τα ξεχασμένα που έκρυβα μέσα μου.Γεννήθηκα στα χέρια σου.Γνώρισα τη χώρα του κορμιού σου.Και πατρίδα αγαπημένη την ονόμασα.Άκουσα τους χτύπους της καρδιάς σου.Και το σκίρτημα της ψυχής σου.Την ώρα του πάθους.Και μετά απ΄αυτό

Νύχτα να αφήνεις τα σημάδια σου.Και να γράφεις.Στο κορμί.Και την ψυχή

Που ηλεκτρίζεται.Δονείται.Προσεύχεται.Αμαρτάνει.Και αγιάζεται

Κατακτητής και κατακτημένος.Λεηλατητής και λεηλατημένος.Πολιορκητής και πολιορκημένος.Θύμα και θύτης.Πλάνητας και πλανεμένος.Αντάρα και νηνεμία.Αθώος κι ένοχος.Κραυγή και ψίθυρος

Έτσι σε έζησα

Σαν φωνή μες στη φωνή σου

Φωτιά μες στη φωτιά σου

Καταιγίδα και ουράνιο τόξο

Κατανυκτικά και απέριττα

Έτσι θέλω να σε ζω

Ξανά και ξανά

Δίχως τέλος

Σαν ζωή

Τη Ζωή μου

Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009

Βρεθήκαμε







Βρεθήκαμε
Σε βρήκα ή με βρήκες;Δεν έχει σημασία, είπες

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία.Όλα έχουν το δικό τους λόγο.Λες να συνωμότησε το σύμπαν;Δεν την ασπάζομαι αυτήν την άποψη.Μα μήπως πρέπει να αρχίσω να;

Καινούργια σελίδα.Να γράφεται ξανά.Την γράφουμε μαζί.Με ψυχές και σώματα
Σε μέρες και νύχτες.Στο παρόν.Και στο μέλλον

Το παρελθόν μας;Άστο να μένει τέτοιο.Το αφήσαμε πίσω.Το προσπαθούμε
Κι αν κάποιες φορές μας πικραίνει.Μαζί θα το γλυκάνουμε.Και εμπόδιο δε θα τα αφήσουμε να σταθεί

Σε ό,τι λαχταράμε.Σε ό,τι ονειρευόμαστε.Στο τώρα.Και στο μετά

Κάθε μέρα και πιο πολύ.Κάθε ώρα και περισσότερο.Κάθε στιγμή και
πιο κοντά

Καλώς βρεθήκαμε

Θα μείνω

Θα μείνεις

Να μείνεις

Για να σου δείξω.Να μου δείξεις.Πως τίποτα δεν χάθηκε

Πως τώρα αρχίζουν όλα

Και θα είναι τα πιο όμορφα

Γιατί η Ζωή είναι όμορφη

Όταν την μοιράζεσαι

Όταν την μοιραζόμαστε

Εσύ.Κι εγώ

Εμείς.Μαζί...














Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2009

Όπως.Το ίδιο





Έκανες ανάρτηση; Όχι ακόμα.Πότε θα γράψεις; Σύντομα.Τί σκοπεύεις; Δεν ξέρω.Θέλω τόσα πολλά.Μα κολλάω.Απ΄τις λιγοστές φορές. Κάτι θα βρεις. Μα δεν είναι πως δεν ξέρω τί.Το πως είναι το θέμα.Συγκεντρώσου.Μα νομίζεις πως είναι εύκολο;Αφού το ξέρεις πως είμαι αλλλού ντ΄αλλού
Και να ΄μαι.Να γράφω.Για Σένα

...που ονειρεύεσαι.Όπως κι εγώ

...που φοβάσαι.Όπως κι εγώ

...που με θέλεις.Όπως κι εγώ

...που με νοιάζεσαι.Όπως κι εγώ

...που με ψάχνεις.Όπως κι εγώ

...που με μαθαίνεις.Όπως κι εγώ

...που μου δίνεσαι.Όπως κι εγώ

...που δεν αντέχεις.Χωρίς.Όπως κι εγώ

...που με ιχνηλατείς.Όπως κι εγώ

...που μου φανερώνεσαι.Όπως κι εγώ

...που γράφεις στο σώμα.Και στην ψυχή μου.Όπως κι εγώ

...που με ξέρεις.Πρίν να με μάθεις.Όπως κι εγώ

...που κλαις.Όπως κι εγώ

Που μαζί ταξιδεύουμε.Σε κόλαση και σε παράδεισο.Σε μέρες και νύχτες

Σε σκέψεις.Λέξεις.Σιωπές.Μοιράσματα.Αγγίγματα

Στο χθες.Στο σήμερα.Στο αύριο

Σε ενοχές.Σε αγάπες παλιές.Και στις πληγές τους



Όταν χάνεσαι.Θα σε βρίσκω

Όταν χάνομαι.Θα κάνεις το ίδιο

Σου απλώνω το χέρι.Το κλείνεις στο δικό σου

Ξεκινάμε.Μαζί να βαδίσουμε

Για να συλήσουμε


Το όνειρο

Και το πάντα...






Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Όταν δεν περιμένεις





Έτσι ξαφνικά.Απρόσμενα.Όταν τίποτα δεν περιμένεις.Όταν το κενό αντικρύζεις.Και στο παρελθόν παραμένεις.Όταν το παρόν φαντάζει χωρίς ουσία.Χωρίς προοπτική.Για παρόν.Και μέλλον

Ένα βλέμμα.Ζεστό.Βαθύ.Τρυφερό.Μια χειραψία.Ένα χαίρω πολύ.Που δεν είναι τυπικό.Και οι κουβέντες λιγοστές.Μουσική δυνατά.Παρέα όμορφη.Και να θες με όλους να μιλήσεις.Μα τα βλέμματα να συναντιούνται.Στα κρυφά.Όταν ο ένας δεν κοιτάει τον άλλον.Διερευνητικά.Λες και προσπαθείς να μαντέψεις.Τι;Ώρα να φύγεις.Από τώρα;Πρέπει.Μείνε να θες να πεις.Μα δεν...Θα τα ξαναπούμε.Μόνο αυτό καταφέρνεις

Κι ύστερα οι λέξεις.Το μέσον για να έρθεις πιο κοντά.Για να ανταμωθούν οι σκέψεις.Οι αφορμές.Οι αιτίες.Οι ζωές.Δυό ξεχωριστές.Ανόμοιες.Διαφορετικές.Μα και τόσο όμοιες.Στα ουσιώδη.Στα ζωτικά.Στα αληθινά

Στο πρίν.Στο τώρα.Στο μετά.Και πιο μετά απ΄το μετά.Να αισθάνεσαι την παρουσία.Και την απουσία.Να σου λείπει.Και να λείπεις.Να θέλεις.Να σε θέλει.Κι ας φοβάσαι.Κι ας φοβάται.Το πρίν.Το τώρα.Το αύριο.Τις πληγές που άνοιξαν.Και που ίσως ανοίξουν

Όχι ψέματα.Όχι ενοχές.Όχι πληγές.Μόνο αλήθειες.Κι όνειρα.Που γυρεύουν πραγματικότητα να γίνουν.Δύσκολο.Μα όχι ακατόρθωτο.Κι ας μην ξέρω.Κι ας μην ξέρει.Το πως.Μα ξέρουμε το γιατί.Γιατί σαν το γιατί κατέχεις τίποτα ίσως να μην είναι δύσκολο

Δυό χέρια μαζί.Ενωμένα.Για να προχωρήσουν.Στα ανηφόρια.Στα δύσκολα.Τα εύκολα.Στο μαζί και το χώρια.Που μαζί θα είναι.Που είναι όπου είσαι.Κι είσαι όπου είναι.Που θέλει.Και που θέλεις.Επιθυμείς.Λαχταράς.Να νιώσεις.Να δείξεις.Να γευτείς.Να δώσεις.Και να πάρεις.Ζωή

Κι η μέρα να γίνεται νύχτα.Κι αντίστροφα.Και τίποτα άλλο να μη θέλεις.Παρά να τις ζεις.Να ακούς.Να λες.Να φανερώνεσαι.Να αποκαλύπτεσαι.Με σοβαρότητα.Και με πλάκα.Να μαθαίνεις.Κάθε μέρα και πιό πολύ.Και το κενό,καινό να γίνεται

Σε μια άγνωστη γη να ταξιδεύεις.Προσκυνητής της να λογάσαι.Και μύστης.Και ιεροφάντης.Του ναού της.Του αβάτου της.Των χωμάτων.Και των καρπών της.Τόσο που να θες να ναυαγήσεις.Εκεί.Για πάντα κάτοικός της.Κι όχι παρεπίδημος.Ίσως γιατί κουράστηκες ανέστιος να τριγυρνάς.Και τώρα βρήκες την αληθινή πατρίδα.Επίγεια και ουράνια

Για να μπορέσεις

Αγάπη


να την ονομάσεις...