Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

Έρωτα και φίλε...






Κοίτα που σε θυμήθηκα
Εσένα.Έρωτα μου απ΄τα παλιά.Πόσο παλιά;Τί σημασία έχει;
Και
το χθές παλιό δε λογαριάζεται;
Κι Εσένα.Φίλε.Που κάποτε φίλοι λογιζόμασταν

Σε θυμάμαι λοιπόν απόψε Έρωτα μου
Εσένα.Την επανάσταση της νιότης μου.Μόνο που έπαψες επανάσταση να θυμίζεις.Που να πήγαν τα όνειρα σου;Που παράπεσαν ή που τα ξόδεψες;
Μπορείς να οραματίζεσαι ακόμη;Αντέχεις;Μπορείς να ζείς;Να ελπίζεις;
Εσένα.Που πάντα διχασμένος ήσουν.Στο εδώ και στο αλλού.Γιατί δεν ήξερες που να πας.Και τι ν΄αφήσεις.Ποιόν ν΄αφήσεις.Ερχόσουν κι έφευγες.Εδώ κι ύστερα παραπέρα.Και ξέσπαγες.Γιατί δεν μπορούσες να καταλάβεις που ανήκεις.Μέχρι που κατάλαβες.Μ΄ένα ξέσπασμα που όμοιο του δεν είχα συναντήσει.Βίαιο.Στο αλλού.Εκεί ανήκες
Εσένα.Που ήθελες μα δε μπορούσα.Το πάλευα.Το ήξερες.Στο έλεγα.Μα μου ΄λεγες να προσπαθήσω.Θα τα κατάφερνα.Μα δεν...Κι έφυγα.Όχι χωρίς δυσκολία.Όχι χωρίς πόνο.Γιατί ήξερα ότι πονούσες.Εγώ σε πονούσα.Μα έτσι ήταν καλύτερα.Για Σένα.Γιατί έπρεπε να είναι για Σένα.Αυτό σου άξιζε.Το καλύτερο.Κι εγώ δεν ήμουν.Γιατί δε μπορούσα να ήμουν.Τη στιγμή που έπρεπε
Εσένα.Που σε γνώρισα σε μια περίεργη στιγμή.Και για τους δυό μας.Που όταν ήθελα,δεν ήθελες.Κι όταν θέλησα,θέλησες.Και ξαφνικά,σταματούσες να θέλεις.Και ξαναήθελες.Πόσα χρόνια στο ίδιο έργο θεατές.Ώσπου η παράσταση κατέβηκε.Γιατί οι πρωταγωνιστές κουράστηκαν.Να υποδύονται ρόλους γνωστούς
Εσένα.Που χρόνια μετά οι δρόμοι μας ξανάσμιξαν.Τυχαία.Απρόσμενα.Μα ήταν όμορφα.Που θυμηθήκαμε ξανά.Το τότε.Και το ζήσαμε.Όπως δεν το κάναμε τότε.Μα το τώρα δεν είναι τότε.Και το μέλλον δεν θα ήταν τότε.Και φύγαμε.Τυχαία δήθεν.Σαν να πηγαίναμε ένα ταξίδι.Μόνο που ο ένας έμεινε πίσω
Εσένα.Που ήθελες να θέλεις.Που ήθελες να με θέλεις.Μα τα αρχέγονα θέλω σου υπερίσχυσαν των κατοπινών.Μα σε έζησα.Σε γνώρισα.Με ανακάλυψα.Πτυχές μου.Μέρες και νύχτες της ζωής μου.Της ζωής σου.Δικές μου και δικές σου.Και έφυγες να ανταμώσεις τα θέλω σου ξανά.Γιατί σ΄αυτά ανήκες.Πάντα.Μακάρι να ΄ναι όλα όπως τα ονειρεύτηκες.Όπως ενδόμυχα λαχταρούσες.Κι ας μην το παραδεχόσουν.Είναι;Μακάρι.Ξέρεις πως το θέλω.Κι ας με πόνεσε

Εσένα.Φίλε απ΄τα παλιά.Που μοιραστήκαμε μαζί πόσα και πόσα.Ζωές και θανάτους.Ξενύχτια κι αγωνίες.Λύπες και χαρές.Αλητεύαμε μαζί,θυμάσαι άραγε;Θυμάσαι τα μεθύσια μας;Τότε που ΄λεγα, κόκκινο,σταμάτα.Κι εσύ πέρναγες.Και το ΄βλεπες για πράσινο.Μέχρι που άρχισα ανάποδα να στα λέω.Και καταφέραμε να επιζήσουμε.Τότε που με χαρά φώναζες στο δρόμο και κόρναρες συνέχεια γιατί είχα περάσει στο πανεπιστήμιο.Τότε που ένας θάνατος μας έφερε ακόμα πιο κοντά.Τότε που κάναμε κρυφά τα πρώτα μας τσιγάρα.Τότε που δεν χρειαζόταν να μιλήσουμε.Γιατί ήξερες και ήξερα τι μας συνέβαινε.Τότε που βλέπαμε μαζί τ΄αστέρια λίγο πριν ξενιτευτείς.Και μου ΄λεγες πως εμείς θα είμαστε για πάντα μαζί.Μέχρι το τέλος της ζωής μας.Η ζωή μας δεν τελείωσε ακόμα,φίλε.Αλλά δεν είμαστε μαζί.Και το πάντα που ονειρευόμασταν,δεν κράτησε.Μα ξέρω πως πάντα θα κουβαλάμε ο ένας τον άλλον.Ό,τι κι αν έγινε.Ό,τι κι αν γίνει
Εσένα.Που τα ΄φερε έτσι η Ζωή και ανταμωθήκαμε.Τυχαία.Περάσαμε δυσκολίες μεγάλες.Θυμάσαι φίλε;Τότε που όλα είχαν γκρεμιστεί για Σένα.Όλα κι όλοι.Τότε που ζούσα τις μεγαλύτερες απογοητεύσεις μου.Είχαμε ο ένας τον άλλον.Να στηριζόμαστε.Να ξεσπάμε.Να αντέχουμε.Να ελπίζουμε.Κάναμε όνειρα.Μα έμειναν όνειρα.Και απομακρυνθήκαμε.Σε δύσκολη φάση της Ζωής μου φίλε,έμεινες μακριά.Θεατής.Παρατηρητής.Ούτε μια κουβέντα δεν είπες.Και τώρα,τώρα που έγινες και «δικός μου άνθρωπος»,έγινες πιο ξένος και απ΄τους ξένους.Πόσα χρόνια πέρασαν,θυμάσαι;Θυμάμαι εγώ.Πάντα θα θυμάμαι
Εσένα.Που προτίμησα να φύγω.Γιατί δε γινόταν να μείνω.Να σε εξαπατώ.Γιατί κάποια πράγματα δεν τα ξεπέρασα ποτέ.Κι έφυγα.Όσο πιο τίμια μπορούσα.Νύχτα σου είπα φεύγω.Ίσως για λίγο.Ίσως για πάντα
Εσένα.Που βρεθήκαμε.Κι ύστερα χαθήκαμε.Όλα τα θυμάμαι,φίλε.Τίποτα δεν έχω ξεχάσει.Και τώρα που με βρήκες,έχουμε πολλά να πούμε.Για το τότε και το τώρα
Εσένα.Που πέρασα μαζί σου από σαράντα κύματα.Θυμάσαι;Τίποτα δικό σου δεν έχω ξεχάσει,φίλε.Ακόμα και τώρα,που οι δρόμοι μας χωρίσανε για πάντα.Που δεν πρόκειται να ανταμωθούν ξανά.Που οι λέξεις σου ακόμη αντηχούνε στο μυαλό μου.Να με δικάζουν.Και να με καταδικάζουν.Ακόμα και τώρα,φίλε,ένα μόνο θέλω.Να είσαι καλά.Είσαι καλά;

Έρωτα μου παλιέ
Φίλε από τα περασμένα

Όπου και να ΄σαι,να ΄σαι καλά
Θα σε θυμάμαι
Θα σε νοσταλγώ.Θα σε σκέφτομαι
Γιατί κάποτε περπατήσαμε στους ίδιους δρόμους
Κάναμε τα ίδια όνειρα
Ζήσαμε μαζί
Συναντηθήκαμε

Για λίγο ή πολύ, δεν έχει σημασία
Μα μπήκες στη Ζωή μου.Κι εγώ στη δική Σου

Κι ας έφυγα.Κι ας έφυγες
Μα υπήρξαμε μαζί
Κι αυτό δε μπορεί να ακυρωθεί

Ούτε να ακυρώσει...



Καληνύχτα...