Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Του Παντός Ιχνηλάτης

[αφιερωμένο Σου...]






Δε θέλησα ρωτώντας να μάθω
Ιχνηλατώντας τη Ζωή έμαθα
ψαύοντας κάθε μόριό της
Καλό –κακό,όμορφο - άσχημο
Διακόρευση παρθενικού υμένα
άγονων γραμμών των στιγμών μου
Ενδοφλέβια ένεση οι παραπόταμοι της προσμονής
Αλύχτισμα γέλιου παρέα με ένα βουβό παράπονο

Αλεξιπτωστής με μετέωρο βήμα τα χνάρια του Έρωτα
Πιθάρι αγέμιστο η προσμονή της Ελευθερίας
Τα χρώματα της Ίριδας αντανακλούν στο μέσο της νυχτιάς
ακατανόητες γραφές που μαστιγώνουν τη μελωδία του μυαλού
Κι η φωνή,αυτή η τόσο τρικυμισμένη,λυγμός
να γίνεται και αναστεναγμός
Αιμομίκτης καιρός φωλιάζει στα σύνορα του Ουρανού
Ερπυστριοφόρα οχήματα καταπατούν κάθε δικαίωμα,
κάθε υποψία διαφορετικότητας

Κι εσύ…


ΕΣΥ
-με ένα σκοπό βυζαντινό-σε ήχο πλάγιο πάντα
ποτέ,ποτέ,στον ίσο τόνο-
Αίνιγμα που αλυσόδεσε τη ζήση
Μνήμη πόρνη ανάγλυφου οίστρου
Περγαμηνή φοινικικού αλφαβήτου
σε παλίμψηστο του πόθου
Διαιρείσαι και σημαδεύεις την άβυσσο
Αγγίζεις το Τίποτα και το κατακτάς
γευόμενος την αρχέγονη ορμή του-
σαγηνευμένος από τις στάχτες που ξερνάει στο πέρασμά του


Ενώ δίπλα σου περνάει απαρατήρητο το Όλον
Η πυρίτιδα της Ζωής και το ανεμολόγιο του βλέμματος
Το θέλημα κι η προσταγή ενός επινίκιου άσματος
Κουρσάρος κι αρχιερέας ενός ανήκουστου Ευαγγελίου
που η μοίρα του το ΄ταξε
απόκρυφο και ψευδεπίγραφο να λογίζεται ανά τους αιώνες

Ίσως γιατί

Πολλές φορές διαβάστηκε και δεδομένο θεωρήθηκε
Προχρονολογημένο και ήδη λήξαν
Κάτι σα μύθευμα και κεφαλίδα
Απαξιωτικής ανάγνωσης
και
συμβιωτικής ένωσης
Παρεκτροπή της καθεστηκυίας τάξεως
Καθώς
παραδιδόμενο στις ανύπαρκτες καλένδες
καταδικασμένο ορίστηκε στον αιώνιο λειμώνα του...