Δευτέρα 5 Μαΐου 2008

Καλός άνθρωπος,λέει...





Σήμερα σε είδα.Μετά απο ένα Σαββατοκύριακο σιωπής και αναβολών,μέσα σε μια μέρα γεμάτη υποχρεώσεις(ανούσιες είναι η αλήθεια) καταφέραμε να βρεθούμε.Για λίγο.Για τόσο, όσο κρατάει ένας espresso.Είπες ότι και χθές με "διάβασες".Ότι πήρες κουράγιο,δύναμη.Ότι ακόμη κι αν σε σένα δεν απευθυνόμουν,και το ήξερες,εντούτοις η γραφή μου σε έκανε να νιώσεις λίγο καλύτερα.Ακόμη κι αν "κλεμμένη" ήταν.Ότι το πρόσωπο που την αφιέρωσα θα πρέπει να αισθάνεται τυχερό που έχει κάποιον που το σκέφτεται.Που στη ζωή του μ΄έχει...Είπες πολλά.Μα λίγο πριν τον αποχωρισμό μας,μου είπες πως αισθάνεσαι ευλογημένη που με έχεις κι ότι είμαι ο καλύτερος άνθρωπος που έχεις γνωρίσει.Γέλασα.Μα και τώρα που στη θύμηση μου φέρνω τα λόγια σου,ξαναγελάω."Καλός άνθρωπος".Την εβδομάδα που πέρασε τοχω ακούσει,με παραλλαγές,τουλάχιστον πέντε φορές.
"Καλός άνθρωπος".Τί να σημαίνει άραγε;Τί να σου απαντήσω;"Δεν ξέρω αν είμαι καλός άνθρωπος",είπα και σε σένα.Το μόνο που ξέρω είναι πως θέλω να ζω την κάθε μου στιγμή έντονα,με πάθος,στο κόκκινο.Δεν μου αρέσουν τα ημίμετρα,οι χλιαροί άνθρωποι,οι λίγοι,οι μέτριοι.Δεν γνωρίζω άλλον τρόπο ύπαρξης παρά μόνον αυτόν της Αγάπης.Στη δική της χώρα περπατάω,στα δικά της μονοπάτια κάθε μέρα σεργιανάω τις σκέψεις μου και τα λόγια μου.Κάτω απ΄τον δικό της ήλιο βγάζω κάθε μέρα την ψυχή μου βόλτα και κάτω απ΄τον έναστρο ουρανό της ονειρεύομαι και ελπίζω.
Κι ας το πληρώνω.Κι ας φοβίζω τους ανθρώπους.Κι ας τους διώχνω.Το τίμημα του να αγαπάω εξοφλείται πολλές φορές με καχυποψία,άρνηση,υπεκφυγές και ερωτηματικά."Πώς μπορείς και δέχεσαι,ανέχεσαι,υπομένεις και επιμένεις;"
Μικρή μου αγαπημένη,φίλη που και συ σημαντική στη ζωή μου λογίζεσαι,τα πάντα στη ζωή είναι ένα ρίσκο.Και πιότερο όλων η Αγάπη.Πλέον δεν φοβάμαι να ρισκάρω.Δεν φοβάμαι να εκτεθώ.Να γίνω διάφανη για τον Άλλον.Δεν με ενδιαφέρει πια αν θα παρεξηγηθώ,τί θα νομίσει ο άλλος για μένα.Εγώ μάτια μου όταν αγαπάω θέλω να μπορώ να είμαι ο εαυτός μου,να λέω τα πάντα χωρίς να ντρέπομαι.Με τους ανθρώπους που έχω και με έχουν διαλέξει θέλω να βαδίζουμε μαζί,πλάι-πλάι στα σοκάκια της Ζωής.Να αφήνομαι στις αγκαλιές τους,στις λέξεις τους,στις σιωπές τους χωρίς να δικαιολογώ την συμπεριφορά μου.Να αγκαλιάζω τις λύπες τους και τις χαρές τους και δικές μου να τις κάνω.Να μπορώ να αγαπάω πάντα τις αστοχίες τους,τις αδυναμίες τους,τα λάθη τους.Όχι δεν έχω μαγικές συνταγές γι΄ αυτό.Απλώς αφιερώνομαι σε αυτούς και το δικό τους, δικό μου το ονομάζω...
Το ταξίδι μαζί τους έχει σημασία.Κι αν ναυαγήσω,αν σε ξέρα πέσω και τσακιστώ,να ξέρεις ότι δεν απογοητεύομαι.Προσωρινά,ίσως.Μα πάλι απ΄την αρχή.Νέα ταξίδια,νέες θάλασσες,νέοι επιβάτες μα ίδιος προορισμός.Κι όσοι μπορούν να με αντέξουν πάντα καλοδεχούμενοι στο "καράβι" μου.Με παντιέρα τα όνειρα και τις ελπίδες μας σαλπάρουμε.Κι όσοι πάλι δεν μπορούν,όσοι φοβούνται να αγαπήσουν και να αγαπηθούν,τί να κάνω με αυτούς;Ας αποφασίσουν μόνοι τους αν θα μείνουν ή θα "κατέβουν".Με το ζόρι πώς να τους κρατήσεις;Αν και στη ζωή μου θα τους ήθελα.Κανείς όμως δεν μένει για πολύ όπου δεν αντέχει.Κι αν σε κάποιους πρόωρο φαίνεται το σ΄αγαπώ,ας μη βιαστούν να με κρίνουν ως παρορμητική.Όχι ότι δεν είμαι,μα το σ΄αγαπώ για να πω πρέπει σίγουρη πολύ να είμαι.Αλλιώς ας μην ειπωθεί.Ο χρόνος για μένα δεν μετράται πάντα όπως τον έχουμε συνηθίσει.Υπάρχουν χιλιάδες στιγμές που μπορείς να αγαπήσεις στον Άλλον.Αρκεί να θελήσεις να τον μάθεις.Απ΄την πρώτη στιγμή που θα τον συναντήσεις.Απ΄την πρώτη στιγμή που τα μάτια σου τα δικά του θα ανταμώσουν.Που κάτι δικό του θα σ΄αγγίξει.Που θα μιλήσει στη ψυχή σου.Ακόμη κι αν κοινή πορεία δεν μπορείς μαζί του ναχεις,ακόμη κι αν οι κόσμοι μας δεν είναι οι ίδιοι,τίποτα δεν μπορεί να αναιρέσει τα αισθήματα που γεννήθηκαν τη στιγμή της Συνάντησης.Και πάντα θα προσεύχεσαι γι΄αυτόν.Θα τον προσέχεις,έστω και από μακριά. Θα μπορείς να αφουγκράζεσαι τις χαρές και τις λύπες του.Θα νιώθεις τις δυσκολίες του και θα του "στέκεσαι".Με τη σκέψη σου...
Κι αν λάθος είναι όλα αυτά,τότε ναι...μένω μες σε αυτό το λάθος μου να ζω.Γιατί μόνο έτσι μπορώ να ζω και να αναπνέω.Γιατί μόνο έτσι έχω λόγο ύπαρξης...
"Καλός άνθρωπος" είπες και συ πως είμαι;Μωρέ λες να είμαι και να μην το ξέρω;Ας το κρίνουν οι άλλοι.Εγώ για μένα,τί να πω; Άγνοια δηλώνω.Και σιωπώ...

Καληνύχτα...
Υ.Γ.(Βάλε το χεράκι σου στο πληκτρολόγιο και γράψε δυό λογάκια.Τί διστάζεις και ντρέπεσαι;Αφού οι παρατηρήσεις σου πάντα εύστοχες είναι.Αφού ξέρεις... Α!και πού είσαι;Ξέχασα να σου πω.Το πιο γλυκό μου φιλί και μια πελώρια αγκαλιά στη μικρή σου.Μου ΄λειψε.Και πες της πως σύντομα θα ρθω να την δω.Μην μου παραπονιέται και μου κρατάει μούτρα...Αφού ξέρει πόσο την αγαπάω και πόση αδυναμία της έχω.Σύντομα πες της.Ίσως και αύριο.Κι αν δεν μπορέσω,δικαιολόγησε με.Όπως κάνεις συχνά.Όπως έκανα εγώ για σένα σήμερα...)