Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Εξομολόγηση...









«Δεν είδες ποτέ τα δάκρυα μου
ίσως φταίω εγώ που τα 'κρυψα
δεν άκουσες,δεν άκουσες τα λόγια μου
ίσως φταίω εγώ που τα ψιθύρισα...
δεν έκλαψες που έφυγα
ίσως φταίω εγώ που ξαναγύρισα...

στα μάτια μου όμως
δε διάβασες τίποτα;»
(Χάρις Αλεξίου:Δεν είδες)




Ποτέ δεν μου άρεσε η μακιαβελική ηθική.Αυτό το δόγμα τού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».Μα να που την ασπάστηκα.Και την έκανα πράξη.Ψάχνω για άλλοθι,νομίζω.Μα όχι,όχι.Αλήθεια σου λέω.Αφού ήταν ο μόνος τρόπος να βρεθώ εκει που αγαπάω πιο πολύ,την ώρα που αγαπάω περισσότερο να είμαι κοντά Της.Νύχτα πάντα...Εκεί που γίνομαι θαρρείς κάποια άλλη.Κοντά σ΄αυτήν την Γυναίκα που μπορεί και με ηρεμεί,με παρηγορεί.Με ταξιδεύει.Θάλασσα το όνομα Της και τί δε θα δινα να βρεθώ κοντά Της.Το τηλεφώνημα ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή,αν και το πρόσωπο που σ΄Αυτήν θα με πήγαινε...Άστο καλύτερα.Ξέρεις εξάλλου..

Μια νύχτα μετά το φεγγάρι του Αυγούστου.Σου΄χω πει ποτέ πως αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου;Όχι,δεν πρόλαβα.Ούτε καν αυτό...Εφοδιασμένη με μπύρες,τσιγάρα και το τετράδιο μου.Σε περίπτωση που κάτι ήθελα να σημειώσω.Τον τελευταίο καιρό δεν το αποχωρίζομαι.Ολο και κάτι θα βρω να του καταθέσω.Κι όλο πιο συχνά μου συμβαίνει.Και αυτό...

Με δέχτηκε όπως πάντα.Ήρεμη,ζεστή,τρυφερή.Ναι,αυτη τη φορά Την άγγιξα.Για λίγο περπάτησα στις άκρες του κορμιού Της.Σου κάνει εντύπωση;Ήθελα να μπορώ να δω την έκφραση σου,όταν θα το διαβάσεις αυτό.Μπορεί και να χαμογελάς.Ίσως.Μα ταυτόχρονα ένιωθα ότι μου έθετε και μια πρόκληση.Με παρότρυνε να Της πω,ό,τι Αυτή εδω και καιρό είχε καταλάβει.Προσπαθούσα λυσσαλέα να Της αντισταθώ.Να μην Την αφήσω να με παρασύρει στο παιχνίδι Της.Ήθελε να παίξει μαζί μου ή να με λυτρώσει;Δεν ήξερα.Όχι,μέχρι εκείνη τη στιγμή..

Η σελήνη καθρεφτιζόταν μέσα Της.Σχεδόν Την ακουμπούσε.Λες και έκαναν έρωτα.Όμορφη εικόνα.Να την έβλεπες..Αν και θα την είδες.Δεν μπορεί να μην,ένα τέτοιο βράδυ.Σήκωσα το κεφάλι ψηλά,στον ουρανό.Κοίταξα τα αστέρια.Προσπάθησα να μαντέψω πού είναι η Αφροδίτη,η Μικρή Άρκτος,ο Σείριος.Έτσι όπως εσύ μου τα είχες δείξει εκείνο το βράδυ,αν θυμάσαι.Δεν τα κατάφερα.

Περίεργοι συνειρμοί άρχισαν να στήνουν χορό μες το μυαλό μου.Εκείνη η νύχτα ,ήρθε ξαφνικά στη θύμηση μου.Οχι πως ήταν δύσκολο μάτια μου.Καθόλου.Πίστεψε με. Γιατί ήταν ένα απ΄τα βράδυα που πάντα θα κουβαλάω μέσα μου,μέχρι τελευταίας μου ανάσας.Γιατί ήταν το πρώτο μου κι ίσως το τελευταίο βράδυ μαζί σου,κοντά Της.Το πρώτο και το τελευταίο που για λίγες στιγμές αφέθηκα στην αγκαλιά σου..

Μέχρι που Αυτή γύρεψε απάντηση να πάρει.Και δεν μπορούσα πια να Της την αρνηθώ.Ναι,σε είχα ερωτευθεί.Με έναν τρόπο που όμοιο του ποτέ δεν είχα νιώσει.Λες κι ήταν πρώτη φορά.Ήταν πρώτη φορά..Ποτέ δεν είχα νιώσει κάτι ανάλογο.Ποτέ.Και έτυχε με σένα.Μη με ρωτήσεις πώς και γιατί.Δεν έχω απάντηση να σου δώσω.Ούτε τώρα,ίσως ούτε ποτέ.Ίσως να σε γνώρισα σε λάθος χρόνο.Ίσως αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά για μένα,ίσως να μην το άφηνα να συμβεί.Μα δεν το επιδίωξα.Δεν το θέλησα.Μόνο του ήρθε και με βρήκε.Αντιστάθηκα όσο μπορούσα.Δεν το παραδεχόμουν.Κι ας μου το έλεγαν.Ότι μου συμβαίνει,ότι φαίνεται.Απ΄τον τρόπο που για σένα μιλούσα.Και γω,ξόρκιζα αυτή τη σκέψη.Όχι,δεν είναι αλήθεια.Φίλοι,μόνο φίλοι είμαστε.Τίποτα παραπέρα.Ναι,μπορεί να σ΄ αγαπάω αλλά μέχρις εκεί.Τίποτε άλλο.Και ήρθε η στιγμή που μου τα ανέτρεψε όλα.Γιατί αλλιώς ήξερα,είχα μάθει...

Γιατί εσύ μάτια μου;Γιατί εσύ,γαμώτο, που να με πάρει;Εκεί που νόμιζα πως όλα είχαν μπεί σε έναν καλό δρόμο,ξαφνικά πάλι απ΄την αρχή.Εκεί που πίστευα πως ίσως και να μπορούσα να σε κερδίσω ξανά,εκεί έντρομη βλέπω πως μπορεί και πάλι να σε χάσω.Και δικαιολογημένα αυτή τη φορά.Φοβάμαι.Ο Θεός μου και γω ξέρουμε πόσο πολύ φοβάμαι.Γιατί ό,τι και να κάνω πια,ό,τι και να πω,δεν θα είναι το ίδιο.Ακόμη κι αν σου λέω αλήθεια,πάντα θα υπάρχει η αμφιβολία.Πώς να σου πω πια ότι θέλω να σε δω;Πώς να τολμήσω να σου πω ότι μου λείπεις;Πώς να τολμήσω να σου ζητήσω μια αγκαλιά;Αφού κάθε φορά,το ξέρω,θα νομίζεις πως θα θέλω κάτι παραπάνω από σένα.Κι ας μην είναι έτσι.Κι ας λένε οι λέξεις μου αυτό που λεν και τίποτε άλλο...

Σ΄ερωτεύτηκα.Ναι.Τα πάντα,κάθε τι δικό σου.Τα μάτια σου,το χαμόγελο σου,τον τρόπο που σκεφτόσουν,που μιλούσες.Λάθος,το ξέρω.Μα έγινε.Δεν σου ρίχνω το παραμικρό φταίξιμο.Εγώ,εγώ φταίω για όλα.Γιατί εγώ σου αφέθηκα.Κι ας μη με έψαχνες εσύ ποτέ.Κι ας μη με ζητούσες.Κι ας μη μου έδειξες ποτέ πως,ίσως και να μπορούσα να σημαίνω κάτι για σένα.Όχι,όχι ερωτικά.Ανθρώπινα,φιλικά και μόνο.Ή μάλλον για να μην σε αδικώ,το έκανες κάποια στιγμή.Όταν με αγωνία περίμενα να περάσουν οι μέρες που θα καθόριζαν τη ζωή μου..Μέχρις εκεί.Κι ας μου έλεγες διαρκώς ότι γκρίνιαζα και παραπονιόμουνα.Κι ας ήξερα.Με τα χίλια πάνω σου κατευθυνόμουν.Λες και πατούσα συνεχώς το γκάζι.Λες και οι θεοί μού είχαν εξαφανίσει το φρένο,έτσι για να παίξουν και να γελάσουν μαζί μου.Για να με δουν αν θα μπορούσα να σταματήσω λίγο πρίν τον γκρεμό...

Σε θέλω μάτια μου.Σε θέλω στη ζωή μου.Θέλω τα σημαντικά του βίου μου,να τα μοιράζομαι μαζί σου.Και μαζί σου.Θέλω ό,τι μου συμβαίνει να μπορώ να στο κοινωνώ.Δεν θέλω να σε φοβάμαι.Δεν το αντέχω πια.Τί πάει να πει φόβος μαζί σου,το έμαθα καλά.Φτάνει.Ελεύθερη θέλω να αισθάνομαι μαζί σου.Μπορώ άραγε;Έχω τέτοιο δικαίωμα;Μπορώ να ελπίζω πως τίποτα δεν χάθηκε;Έστω και μετά απ΄όλα αυτά;

Δεν θέλω τίποτα παραπάνω από σένα.Μόνο κάποιες φορές να μπορώ να σου μιλάω.Να μαθαίνω νέα σου.Που και που να σε βλέπω.Αυτό μου αρκεί.Πάντα μου αρκούσε.Πόσο μάλλον τώρα.Αμήχανα αισθάνομαι και άβολα.Γιατί ξέρω ότι ξέρεις και αυτό με φέρνει σε δύσκολη θέση.Θα μπορούσα να προσποιηθώ ότι όλα καλά.Ότι δεν τρέχει τίποτα.Μα θα σου έλεγα ψέματα.Και κάτι τέτοιο δεν θα το ήθελα.Ποτέ δεν το έκανα.Πάντα με αλήθειες σου μιλούσα.Έτσι έμαθα να πορεύομαι.Έτσι θα συνεχίσω.Κι ας πληρώσω το τίμημα.Που αισθάνομαι ήδη ότι έχει ξεκινήσει.
Όποιο κι αν είναι αυτό. Ακόμη και να σε χάσω για πάντα απ΄τη ζωή μου.Μα πάντα θα σε κουβαλάω μέσα μου.Πάντα θα είσαι ένα κομμάτι μου.Fuck,πρόλαβες και έγινες βλέπεις...
Μα κι αν γίνει,αν χρειαστεί να πληρώσω,τούτο μόνο θα ζητούσα για τελευταία χάρη...






Καλημέρα...