Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

Αποχωρισμός...








Νύχτα,πολύ αργά. Σε λίγο κοντεύει να ξημερώσει. Έχω "τακτοποιήσει" τα της μέρας μου,του "τετραδίου" μου, των φίλων μου. Ώρα να βάλω σε τάξη και το νου μου. Δύσκολο,πολύ μα πρέπει. Πρέπει αν μη τί άλλο,αυτό το βράδυ να καταφέρω να κοιμηθώ.
Και ξαφνικά λίγο πριν το χάραμα, εσύ. Να μου ανακοινώνεις ότι έρχεσαι. Αφήνεις για λίγες ώρες τη Μούσα σου,αυτή τη πλανεύτρα πόλη που σε έχει κάνει δικό της για τα καλά.Οριστικά, όπως λές.
Πάνω που λόγιζα ότι καλά τα είχα καταφέρει.Ότι είχα μπεί σε μια τάξη...Πλάνη,για μια φορά ακόμη. Ας είναι.Πρέπει να σε αντιμετωπίσω.Και μαζί με σένα,και μένα...

Σε λίγο θα ανταμωθούμε. Στο "καταφύγιο" μου. Εκεί που ξέρεις ότι ελεύθερη αισθάνομαι. Σ΄αυτήν τη μάισσα Αγάπη μου.Στην αιώνια Αγαπημένη μου.Στην Ακριβή μου ερωμένη. Που για πάντα κοντά της με έχει δέσει και δε μπορώ να της ξεφύγω.Που πάντα της αφήνομαι μα που η ίδια ποτέ της δεν με αγαπάει το ίδιο,κι όλο παιχνιδίσματα μαζί μου κάνει.Πότε τρυφερή και αγαπησιάρικη και άλλοτε σκληρή και απόμακρη...

Όταν θα διαβάζεις αυτές τις γραμμές θα είσαι μακρυά. Μακρυά μου.Μα πάντα δικό μου κομμάτι. Αυτά, αυτά να πιστέψεις που σου λέω τώρα.Και όχι αυτά που θα σου πω...
Έτσι "πρέπει" να γίνει-και έτσι θα γίνει.Και ας ξέρεις και εσύ ότι σιχαίνομαι τα πρέπει. Μα άλλη λύση δεν υπάρχει. Όσο ξαφνικά συναντηθήκαμε,το ίδιο πρέπει και να χωριστούμε.
Είχα πει κάποτε ότι η ευτυχία μου θα κρατήσει τρείς μέρες μόνο. Λάθος. Κρατάει παραπάνω.Ίσαμε τώρα. Μα πρέπει οι τίτλοι του τέλους να πέσουν. Οριστικά...

Και συ,εσύ αυτό μόνο να κρατήσεις. Το τέλος. Γιατί έτσι είναι γραφτό.
Και όλα τα άλλα, με το που θα σ΄αφήσω να τα ξεχάσεις. Κι αν άλλα σου δείξω,μη με πιστέψεις.
Κι αν δείς το δάκρυ να κυλάει,θαναι απ΄το τσιγάρο. Κι αν οι αισθήσεις μου όλες νιώσεις ότι σε γυρεύουν, θαναι που θα είμαι δίπλα Της. Εξαιτίας Της θα είμαι αναστατωμένη. Κι αν καταλάβεις ότι κάθε μου κύτταρο σε αναζητά, επιζητώντας μια τελευταία μυστική διαδρομή μαζί σου,συλλογίσου ότι το δειλινό θα φταίει. Κάτι τέτοιες ώρες είναι,που πάντα χάνομαι.Όπως και σαν πέφτει η νύχτα... Κι σαν η ανάσα μου θα σε καίει και ακούσεις ενα λυγμό απ΄τα στήθια μου να βγαίνει, όχι,όχι δε θαναι από μένα.Εκείνη θαναι που πάλι θα με καλεί τα ανομολόγητά μου να μάθει....Δεν θαμαι εγώ, να το ξέρεις...

Μια νύχτα δύσκολη θα είναι η σημερινή. Για σένα, μα και για μένα. Εύχομαι γρήγορα να περάσει και σαν το ξημέρωμα μας βρεί ευχή κάνω: τίποτα να μη θυμάμαι. Όλα να τα λησμονήσω και να πω ότι απλά ένα όνειρο ήσουν.Ένα ταξίδι που μου γνώρισε άλλα μονοπάτια, μια άλλη γη, εναν άλλο ουρανό... Τον κόσμο όλο.

Μια χάρη μόνο. Να με θυμάσαι-που και που να με θυμάσαι...Όπως θα κάνω κι εγώ.Μα σαν η θύμηση σου θα νιώθω να με κατακυριεύει,τότε θα λέω ότι εγώ με την Αγάπη μάλωσα. Ότι χώρισα μαζί Της.Την απαρνήθηκα για χάρη Της. Ότι απ΄τη Ζωή μου την εξόρισα...Ίσως έτσι να μπορέσω να παρηγορηθώ... Μέχρι την επόμενη φορά που πάλι θα τη γυρέψω...

Καλό ταξίδι ψυχή μου. Και να προσέχεις. Σε παρακαλώ και πάντα ευχαριστώ θα σου κρατώ για τις στιγμές που μου δωσες...

Αυλαία...