Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009

Οι σχέσεις είναι...





Είπες πως έτσι είναι οι σχέσεις.Θέσεις.Συνθέσεις.Αντιθέσεις
Ένα παλούκι που άπαξ και σου μπει ριζώνει μέσα σου.Κι άντε μετά να το βγάλεις.Γιατί γίνεται κομμάτι της καθημερινότητάς σου.Και σου είπα πως μου κάνεις πάσα.Την επόμενη ανάρτηση

Θα σου πω πως οι σχέσεις είναι σαν τη θάλασσα.Που θες να την ταξιδέψεις.Μόνο που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις στο ταξίδι αυτό.Γιατί έτσι είναι οι θάλασσες.Ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.Κει που γαλήνιες τις βλέπεις,κει ανταριάζουν.Και σηκώνουν κύματα.Τεράστια και αδηφάγα.Που ζητάνε να σε καταπιούν.Να σε τραβήξουν στο βυθό τους.Να σε αφανίσουν.Και ή να σε κρατήσουν για πάντα εκεί ή να σε ξεράσουν ναυαγό

Δύσκολες είναι.Κρύβουν πόνο.Πόθο.Αφιέρωση.Οργή.Μίσος.Έρωτα.Ηδονή.Αγάπη
Μα κρύβουν και φόβο.Για να μην απογοητεύσεις.Και να μην απογοητευτείς.Να μην πληγώσεις.Και να μην πληγωθείς.Και απαιτούν.Αλήθειες.Ειλικρίνεια.Δοτικότητα
Σώμα και ψυχή.Ρίσκο

Σχέσεις που μαγνητίζουν.Και μαγνητίζονται.Που πότε σε πόλεμο σε οδηγούν και πότε σε ειρήνη.Με τον εαυτό σου.Με τον άλλον.Έτσι που να μην ξέρεις ποιός είναι ο νικητής και ποιός ο ηττημένος.Ποιός το θήραμα και ποιός ο θηρευτής.Εναλλαγή ρόλων.Πότε διάολος.Και πότε Θεός.Και συ ανήμπορος να είσαι να διαλέξεις.Με ποιανού το μέρος θα πας

Συνένοχος να αισθάνεσαι όταν κάτι δεν πάει καλά.Αυτόχειρας του παραδείσου ή της κόλασης.Τέρψη και παίδεμα ταυτόχρονα.Και ερωτηματικά.Που τις περισσότερες φορές τέτοια παραμένουν.Και κάθε φορά να απαιτούν σε αυτές να μαθητεύεις.Λες κι όσα έμαθες δεν είναι αρκετά.Πάντα αμάθητος θα είσαι.Και πάντα ο κίνδυνος θα παραμονεύει.Για κείνο το λάθος που μοιραίο θα αποβεί.Για να τινάξει τα θεμέλια στον αέρα.Αν υπάρχουν

Έτσι είναι οι σχέσεις.Δύσκολες.Επίπονες.Εκρηκτικές

Σαγηνευτικές.Ηδονικές .Ενοχικές.Αφόρητες
Πολεμικές.Κατακτητικές.Ανερμήνευτες


Μα ποτέ στάσιμες


Όπως κι οι θάλασσες...

υ.γ. Ονειράκι,το είπα.Και το έκανα...














Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009

Σε θέλω εδώ





Κυριακή απόγευμα.Τέταρτος καφές.Τσιγάρα,δεύτερο πακέτο.Τώρα που γράφω,μούχρωμα έξω.Που λένε οι ποιητάδες.Το δικό μου χρώμα.Λέω εγώ.Σκέψεις ανάκατες

Άργησα.Συγγνώμη.Δεν το συνηθίζω. Θα το σκεφτώ.Άντε πάμε.Θα αργήσουμε
[θα σε περίμενα.Όσο κι αν αργούσες...]

Να κάτσουμε εδώ;Καλά είναι.Μέσα βρε.Όχι έξω.Δεν έχει περάσει και το κρύωμα
[δικαιολογία.Εν μέρει.Για να είμαστε οι δυό μας...]

Κρασί κόκκινο;Πάντα.Η αλήθεια είναι πως έχω πιεί και καλύτερο.Καλά,δε μας χαλάει κιόλας.Στην υγειά μας
[και σε όσα θα έρθουν.Δεν το είπα...]

Διψάς.Κι άλλο νερό.Πόσο θα πιείς πια;Θα τρέχουμε και έχουμε και συνέχεια.Δεν πίνω ούτε μια γουλιά
[λες και θα σβήσει τη μέσα μου φωτιά...]

Αμηχανία.Κοιτάς έξω.Αλλού.Ντρέπεσαι.Νιώθεις άβολα.Κομπλάρεις.Κι εγώ.Κάποιες στιγμές
[δεν το δείχνω.Μ΄αρέσει να σε κοιτάω όμως.Και να χαμογελάω...]

Τσιγάρο.Ξανά και ξανά.Μ΄αρέσει που με προσέχεις.Ξενέρωτα τσιγάρα,σου λέω.Ψάχνεις για αναπτήρα.Μα που πήγαν,τόσους είχες
[σ΄αγγίζω.Τυχαία.Δήθεν.Αμηχανία ξανά.Μα συνεχίζω...]

Να φύγουμε.Θα τους στήσουμε και θα περιμένουν.Πάμε για ταξί.Θα βρούμε;Θα βρούμε.Λίγο πιο κάτω
[σταματάμε.Μια αγκαλιά.Κι ένα φιλί.Στη μέση του δρόμου.Ε,και;Αυτό θέλαμε...]

Στο αυτοκίνητο.Δίπλα δίπλα.Το χέρι σου στο χέρι μου.Καπνίζεις.Κάνω τζούρες απ΄τα ξενέρωτά σου.Άντε πια φτάσαμε.Καιρός ήταν
[σαν να αρχίζουν να μ΄αρέσουν.Ίσως επειδή έχουν τη γεύση σου...]

Η ώρα περνάει.Γρήγορα.Πρέπει να φύγεις.Το ξέρω πως.Καταλαβαίνω.Μα πειράζει που δεν θέλω;Γιατί σε θέλω εδώ;
[στο δείχνω.Εκεί.Κι αλλού.Αισθάνεσαι το ίδιο;Μάλλον...]

Επιστροφή στο σπίτι.Πρέπει να κοιμηθώ.Είμαι κουρασμένη.Αδύνατον.Ανάβω τσιγάρο.Υπερένταση.Σκέφτομαι.Όσα είπαμε.Κι όσα δεν είπα.Ακόμα μυρίζω το άρωμά σου.Να μην τ΄αλλάξεις.Μ΄αρέσει.Απ΄την πρώτη στιγμή μου άρεσε
[σαν να είσαι εδώ.Σαν να έχω κάτι από σένα.Κρατάω αυτό που μου έδωσες.Χαμογελάω...]

Σε σκέφτομαι.Όλη μέρα.Πως να είσαι;Να κοιμήθηκες;Μιλάμε.Σ΄ακούω κάπως.Κάτι με φοβίζει.Δεν ξέρω τι ακριβώς.Με καθησυχάζεις.Μα φοβάμαι
[σαν να αισθάνομαι πως κάτι έχω κάνει.Να μου το πεις θέλω αν.Περίεργο συναίσθημα...]

Ατέλειωτη μοιάζει η μέρα σήμερα.Κι εγώ να σε θέλω εδώ.Κοντά μου.Όχι μόνο σήμερα.Κι αύριο.Και κάθε αύριο.Για να μάθουμε μαζί.Να μοιραστούμε.Σκέψεις.Λέξεις.Σιωπές.Στιγμές


Κι όπου μας βγάλει...

Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009

Κι ας άργησα





Ζήσε όπως επέλεξες να.Μέσα στις αλήθειες και τα ψέματά σου.Εγκλωβίσου κι άλλο.Αυτό ήθελες πάντα.Να μη μπορείς να ξεφύγεις.Κι ας έλεγες πως...Και ας πίστεψα.Πως αλήθειες μίλαγες

Κι ας μου έλεγαν.Δεν έβλεπα.Πως μπορείς να δεις όταν είσαι γοητευμένος;Ερωτευμένος;Όταν νομίζεις πως όλα τα μπορείς;Όταν όλα τα δίνεις;
Όταν πιστεύεις πως όλα μπορούν να αλλάξουν;Επειδή ήθελες να αλλάξεις

Τίποτα απ΄όλα αυτά δεν έγινε.Κι ας διατηρούσα ελπίδες πως.Μέχρι πρίν λίγες μέρες.Που αποφάσισα να σε ψάξω.Όχι για να μάθω.Ήξερα.Μα για να συνειδητοποιήσω.Πως τίποτα δικό μου δεν θέλεις πια να ξέρεις.Ούτε που ρώτησες.Αν είμαι καλά

Δεν σου κρατάω κακία.Έτσι ήθελες.Έτσι έκανες.Επιλογή σου ήταν.Ελεύθεροι άνθρωποι που αποφασίζουν πως θα βαδίσουν στη ζωή.Με ή χωρίς.Χωρίς είπες.Ή μάλλον έδειξες.Δεν έχει σημασία.Η ζωή συνεχίζεται.Μόνο που δεν θα την περπατήσουμε μαζί.Κι ίσως ποτέ να μην ξανασυναντηθούμε.Δεν θα το επιδιώξω.Όχι πια

Γιατί τώρα...

Τί σημασία έχει όμως να ξέρεις;

Αφού ποτέ δεν νοιάστηκες αληθινά

Το απέδειξες

Πόσο άλλο πια να παραμυθιαστώ;

Τέλος


Κυριακή 18 Ιανουαρίου 2009

Παιδί.Ακόμα





Και πως μετράς τον χρόνο;Ποτέ μου δεν κατάλαβα.Συμβατικά;Με τους δείκτες του ρολογιού;Σκίζοντας φύλλα απ΄το ημερολόγιο;Και λες,πάει μια μέρα ακόμη;Ένας ακόμη χρόνος;Κι όταν αγαπάς;Όταν ερωτεύεσαι;Όταν νοιάζεσαι;Πάλι τον χρόνο βάζεις μπροστά;Πως πρέπει να περάσει για να πεις πως τούτα τα μπορείς;Πως τώρα σου επιτρέπεται να;

Ένα παιδί έχει ξεμείνει μέσα μου.Ατίθασο.Ξεροκέφαλο.Που τον χρόνο δεν τον λογαριάζει.Πότε είναι λίγο ή πολύ,ποτέ μου δεν κατάλαβα.Το λίγο για πολύ ονομάτιζα.Και το πολύ για λίγο.Γιατί τα παιδιά δεν ξέρουν χρόνος τι θα πει.Κι ούτε τα ενδιαφέρει.Πότε είναι αργά ή γρήγορα.Για να αγαπήσουν.Να ερωτευτούν.Να νοιαστούν.Να αφιερωθούν.Όπου.Σε όποιον.Για πάντα

Πάντα χρόνο μου ζητούσαν.Για να σκεφτούν.Να αποφασίσουν.Να δουν τι θέλουν.Αν θέλουν.Τον έδινα.Απλόχερα.Χωρίς ποτέ να το σκεφτώ.Κι ας ήξερα.Ας καταλάβαινα.Πως να αποφύγουν προσπαθούσαν.Να φύγουν.Και τώρα.Ξαφνικά βρέθηκα εγώ χρόνο να ζητάω.Είδες πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή;Και τι ανατροπές επιφυλάσσει;Και τον ζήτησα.Για να σκεφτώ.Κι όχι να αποφύγω.Να δω στ΄αλήθεια τις αλήθειες μου.Να τις αντιμετωπίσω.Και στο τέλος,μαζί μ΄αυτές,εμένα

Δεν τα μπορώ τα παιχνίδια.Όχι αυτά που έχουν να κάνουν με της καρδιάς τις υποθέσεις.Που παίζεις για όσο.Και μετά,άντε γειά.Έκανα λάθος.Βιάστηκα.Μετάνιωσα.Δεν το μπορώ.Δεν το αντέχω.Να κάνω και να γίνομαι κομμάτια.Ελπίδες να πουλάω και μαζί τους να ξεπουλιέμαι.Βήματα μικρά.Μα σταθερά.Σίγουρα.Όσο σίγουρα μπορεί να είναι.Κι ούτε ο άλλος παιχνίδι στα χέρια τα δικά μου.Για να πάω παραπέρα.Για να ξεπεράσω.Χρησιμοποιώντας.Τί είναι οι καρδιές για να παίζεις μαζί τους;Και πόσα μπορούν να αντέξουν;

Παιδί κι εγώ.Παιδί κι ο χρόνος μου.Και το πάντα θέλω να είναι ο χρόνος ο δικός μου.Ξέρω θα μου πεις,πως πάντα δεν υπάρχει.Πάντα μπορεί να είναι οι στιγμές.Που τώρα ζούμε.Ζήσε τις και πάψε χίμαιρες να κυνηγάς.Μα σου ΄πα.Παιδί είμαι ακόμα.Που τολμάει να ονειρεύεται.Και να ελπίζει.Για πάντα να αγαπάει.Και όταν το πάντα θα σου πω,να ξέρεις πως για πάντα θα ΄ναι.Έτσι έμαθα.Έτσι είμαι.Κακό του κεφαλιού μου

Μα όλα τα παιδιά έτσι δεν κάνουν;Γι΄αυτό σου λέω.Παιδί είμαι.Κι έτσι θα παραμείνω.Και δεν σκοπεύω να μ΄αλλάξω

Καληνύχτα...

Τρίτη 13 Ιανουαρίου 2009

Κι ο Έρωτας.Παιχνίδι είναι





Λένε πως κάθε παιχνίδι έχει τους δικούς του κανόνες.Για να μπορείς να παίζεις.Τίμια.Για να μην κλέβεις.Για να ξέρεις αν είσαι κερδισμένος ή χαμένος.Κι οφείλεις να τους υπακούς.Να τους σέβεσαι.Και με αυτούς να βαδίζεις.Να δίνεις τις μάχες σου.Να μην ξεγελάς.Και να μην ξεγελιέσαι.Με ανοιχτά χαρτιά να παίζεις και να σέβεσαι το συμπαίκτη.Τον αντίπαλο.Λένε πως είσαι ελεύθερος να τους απορρίψεις.Ή να τους αποδεχτείς.Κανόνες κι όρους ξεκάθαρους.Που οφείλεις από τα πρίν να γνωρίζεις.Για να μην πέσεις στην ενέδρα.Στην παγίδα που σου στήνουν τα παιχνίδια.Κι ενίοτε στη συνωμοσία τους.Όταν θέλουν να σε κερδίσουν.Και χαμένο να σε λογαριάσουν.Για να σου πουν πως κέρδισαν

Λένε πως κι ο Έρωτας ένα παιχνίδι είναι.Και σαν κάθε παιχνίδι που σέβεται τον εαυτό του,οφείλει κι αυτός κανόνες να τηρεί.Για να ξεχωρίζουν στο τέλος οι νικητές απ΄τους χαμένους.Λέω...Πως ναι παιχνίδι είναι.Μα κάθε φορά παίζει κατά πως θέλει αυτός.Κείνος δημιουργεί κανόνες κι ο ίδιος τους αρνιέται.Αρένα είναι και θέλγητρο της ηδονής.Και σύ μονάχος στα δίχτυα του να πιάνεσαι.Δεν σε αναγκάζει στο άρμα του να ανέβεις.Μονάχος ρίχνεσαι βορά στις άγριες διαθέσεις του.Εθελοντής στον πόλεμο κινάς κι ούτε που ξέρεις αν θα γυρίσεις.Και πως.Νεκρός ή ζωντανός.Θύτης ή θύμα.Θήραμα ή θηρευτής.Κατακτητής ή λεηλατημένος.Ανάλογα την έκβασή του

Λένε πως είναι δύσκολο να γιατρευτείς.Απ΄την αρρώστια του Έρωτα.Σαν στο παιχνίδι του αφεθείς,την πείνα και τη δίψα του θα αποζητάς πάντα για μεταλαβιά.Ως ίαμα.Κι ας ξέρεις πως ίαση δε θα ΄χεις.Της κατακόμβης του αιχμάλωτος θα στέφεσαι κι ας σε βαραίνουν τα δεσμά του.Δραπέτης θα λαχταράς να γίνεις,μα την ελευθερία σου δεν θα ξέρεις τι να την κάμεις.Και νικημένος θα επιστρέψεις πάλι.Ελπίζοντας τούτη τη φορά για ισοβίτη του να σε λογαριάσει

Έμαθα πια πως πολλές φορές ενάντια στους κανόνες του πήγα.Κείνους που σε προειδοποιούν πως μια λανθασμένη κίνηση θα σου στοιχίσει την παρτίδα.Ίσως και να σημάνει το τέλος του παιγνίου.Και έπαιξα με ανοιχτά χαρτιά.Χωρίς όρους και κανόνες.Κι ας έβλεπα τα σημάδια.Πως το παιχνίδι ήταν εξαρχής χαμένο.Ή μήπως στημένο;Αγνόησα τις προσταγές της λογικής και αφέθηκα στα παραγγέλματα της καρδιάς.Στους κτύπους της.Κι ας ήταν στο φινάλε λάθος.Στο μετά.Τι σημασία έχει το μετά,αν το τώρα δεν μπορείς να ζήσεις.Και δικό σου να το κάνεις.Για όσο κρατάει.Για στιγμές.Κι ας έχασα.Κι ας κέρδισες.Λένε πως κείνος που κερδίζει τα παίρνει όλα.Γιατί είναι ο νικητής.Και κείνος που χάνει,τα πάντα χάνει.Και απομένει μόνο με αναμνήσεις.Με θύμησες.Με πληγές.Που αργούν να επουλωθούν.Κι ίσως και να μην

Λες πως με κέρδισες


Λένε πως έχασα

Λέω πως

Έχασα.Κερδίζοντας

Ή

Κέρδισα.Χάνοντας

Ανάλογα πως το βλέπεις



Έπαιξα όμως...








Κυριακή 11 Ιανουαρίου 2009

Θα ΄πρεπε.Να ΄σαι









Χρησμός (ο) ουσ. [αρχ.χρησμός,χρήζω] μαντεία,προφητεία


Που να ΄σαι;Ερώτηση που παραπέμπει σε χρησμό.Με σίγουρη όμως την απάντηση.Όχι διφορούμενη.Οριστική τούτη τη φορά.Γιατί ξέρω.Τότε γιατί ρωτάω;

Έτσι.Για την ερώτηση.Για την απάντηση.Για το θα ΄πρεπε.Που θα ΄θελα.Που ξέρω πως δεν πρέπει να θέλω.Χαμογελάω.Γιατί αναρωτιέμαι;Τι να φταίει;Μερικά ποτηράκια παραπάνω,ίσως.Και πολλά γειά μας.Σε αντιγράφω τώρα.Το ξέρω.
Μα δεν με πειράζει.Φαντάζομαι ούτε εσένα

Κερασμένα από τον Τάσο.Κερασμένα στον Τάσο.Που μεγαλύτερος φαίνεται.Κι όχι για είκοσι εφτά.Κρίμα.Όχι,βρε γι΄αυτό.Για το άλλο.Γιατί θα ΄πρεπε.Να το ξέρει.Να το πει.Να θυμηθώ να του το πω.Να το μάθει.Αν ξαναπάμε.Να μας το πει.Για να αναρωτηθώ πάλι.Θα ΄πρεπε,ναι.Μα που να ΄σαι;

«Είσαι καλά;Άσπρισες;». Καλά είμαι.Έτσι λέω.Αλήθεια ή ψέμματα;Θα ΄πρεπε.Να ξέρω.Να ξέρεις.Που να ΄σαι.Που να ΄ναι.Ξέρω.Εσύ ξέρεις;Άντε γειά μας.Και στη δική τους.Κι ας μην ήταν εκεί.Ή μήπως ήταν;Φτάνει η φυσική παρουσία και μόνο για να νιώσουμε κάποιον κοντά μας;Ή μήπως φτάνει που είναι ενώ δεν είναι;Γιατί είναι στη σκέψη μας;

«Ξεκόλλα». «Μα τι της λες της κοπέλλας;». «Αφού σου είπα.Πως είμαι σε φάση αποθεραπείας». Σιγά μην είσαι.Που να ΄σαι;Γιατί είσαι αλλού,ενώ εδώ θα ΄πρεπε να ΄σουν;Σιγά ρε.Εσύ νομίζεις πως θα ΄πρεπε.Εκείνος όμως;Εκείνη;Δεν ήταν.Γιατί δεν ήθελε.Αν το ήθελε,θα ήταν.Χωρίς πρέπει.Χωρίς ερωτήσεις.Χωρίς χρησμούς.Έστω και με σίγουρες απαντήσεις

Έλα,να πιούμε.Έναν ακόμη χρησμό.Κόκκινο.Για αυτούς που ήταν.Που ήρθαν.Για όσους δεν ήταν.Δεν ήρθαν.Γιατί δεν τους καλέσαμε.Χμμ...και να...σιγά που θα...
Τί κοστίζει ρε,μια απάντηση;Ένα, είμαι καλά;Ένα, επίσης;Ένα, ευχαριστώ;Έστω,ένα άι σιχτίρ;Πολλά.Ίσως και τίποτα.Κοίτα τώρα που θα αναγκαστώ να καταφύγω πάλι στους χρησμούς.Αλλά και πάλι ξέρω πως απάντηση δε θα πάρω.Γιατί τώρα έχουν πεισμώσει.Και δεν γουστάρουν απαντήσεις.Κι ούτε πρόκειται.Κι ας θέλουν να είμαστε φίλοι.Σιγά μη θέλουν.Αν ήθελαν,θα είμαστε

«Μη γράφεις τόσα βρε κορίτσι μου.Κουράζομαι.Άσε που δεν τα καταλαβαίνω κι όλα». Νομίζεις πως δεν.Αφού τα καταλαβαίνεις.Κι ας λες πως χάνεις τη μπάλα.Τώρα θα τη βρείς.Και θα την αποδεχτείς.Θα την κρατήσεις.Θα την αγαπήσεις.Γιατί μόνο έτσι θα προχωρήσεις

Άντε να φεύγουμε.Θα κλείσει το μαγαζί.Τελευταίοι μείναμε.Εμείς.Κι ο Τάσος.Κι η...πως τη λένε;Να θυμηθώ να ρωτήσω.Τη Σοφία.Του Τάσου,βρε.Μη μπερδεύεσαι.
Που να ΄σαι;Κι εσύ...Κι εσύ...Κι εσύ...Κι εσύ...Κι εσύ...Κι εσύ...Για σένα δε ρωτάω.Ξέρω.Μα και που ...πάλι θα πέσω στην παγίδα.Που να ΄σαι;Θα ΄πρεπε;
Μπα.Γιατί όπως είπες κι εσύ,δεν πρέπει.Δεν θα...Γιατί είναι σκληρό το πρέπει.Είσαι ή δεν είσαι.Επειδή το θέλεις.Ή δεν το θέλεις

Πίνω μια γουλιά καφέ.Τρίτος απ΄την ώρα που ξύπνησα.Ανάβω τσιγάρο.Εδώ έχω χάσει το μέτρημα.Πληκτρολογώ λέξεις.Χωρίς συνοχή.Χωρίς νόημα ίσως.Ε,και;Όλα θα ΄πρεπε να έχουν μια φυσιολογική ροή;Αν ναι,σήμερα δεν το ΄χω.Είναι και το κεφάλι βαρύ.Να φταίει που δεν κοιμήθηκα πολύ,ενώ θα ΄πρεπε;Που δεν ήπια πολύ νερό;Κι ας το έλεγες εσύ.Που ενώ δεν κάνει κρύο εδώ που είμαι,εγώ κρυώνω;Ή να φταίει άραγε ο χρησμός;Που και απόψε την ίδια ερώτηση θα του κάνω
«Που να ΄σαι;»

Και ξέρεις ποιά θα είναι η απάντηση;Η δικιά μου;Όπου και να ΄σαι,να ΄σαι καλά.Γιατί αυτό θέλω.Γιατί έτσι
θα ΄πρεπε...

Πάμε για άλλα


Χρησμούς

Θα ΄πρεπε

Που να ΄σαι...

Καλησπέρα...


υ.γ.Αφιερωμένο.Στην χθεσινή παρέα.Του Χρησμού.Μαζί με ένα Ευχαριστώ....

Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 2009

Δεν θέλω να παίξω





Μια τυχαία συνάντηση.Ένα βράδυ περίεργο.Ήρθε φορώντας το πιο όμορφο χαμόγελο.Το είχα ξαναδεί είναι η αλήθεια.Και τώρα πάλι.Γι΄αλλη μια φορά.Μόνο που δεν το παρατήρησα.Όχι όσο θα έπρεπε.Γιατί νόμιζα πως γι΄αλλού το είχε χαρισμένο.Έπιανα τον εαυτό μου να το σκέφτεται ξανά και ξανά...Γιατί άραγε;Τί να ήταν αυτό που με έκανε να το αποζητώ;Και να θέλω ξανά να το αντικρύσω;Δεν το ήξερα.Μέχρι που το γύρεψα.Να το συναντήσω.Και από κείνη τη στιγμή ήξερα πως το είχα δικό μου.Νόμιζα πως...


Με περίμενε πάντα στο ίδιο μέρος.Ποτέ δεν αλλάξαμε σημείο συνάντησης.Εκεί ανταμωθήκαμε για πρώτη φορά.Εκεί και για τελευταία...


Λάτρευε,έλεγε,τις λέξεις μου.Μα και τις σιωπές μου.Που φανέρωναν όσα δεν τολμούσα να αρθρώσω.Και τις αποζητούσε συχνά.Κάποιες φορές τις προκαλούσε κιόλας.Γιατί μέσα απ΄αυτές με μάθαινε.Όπως κι εγώ...Απέστρεφε το βλέμμα συχνά.Γιατί φοβόταν.Μήπως και διαβάσω τα κρυμμένα μυστικά.Μήπως και αποκρυπτογραφήσω κάθε σκέψη.Κι άλλοτε το μόνο που έκανε ήταν να με κοιτάζει με τις ώρες.Όπως κι εγώ.Δεν το ήθελε,έλεγε.Γιατί αισθανόταν αμήχανα.Γιατί ντρεπόταν.Μα δεν μπορούσα να κάνω κάτι άλλο.Ήθελα να κλείσω μέσα μου εκείνο το βλέμμα.Το υπέροχα μελαγχολικό που ξυπνούσε όλες μου τις αισθήσεις...


Κι είπε πως ήθελε να προχωρήσει.Να αφήσει πίσω το παρελθόν.Μα φοβόταν.Γιατί κείνο το γαμημένο παρελθόν στοίχειωνε το παρόν.Το τώρα μας.Τις στιγμές μας.Τις ζωές μας τις ίδιες...


Μου φανέρωσε τα πάντα.Τα μυστικά και τα όσα λαχταρούσε.Κι εγώ το ίδιο.Πως θα μπορούσα αλλιώς να κάνω αφού είχα μια παράξενη διαίσθηση πως τούτη τη φορά όλα διαφορετικά θα ήταν;Πίστεψα στα λόγια.Και σε όσα είδα πίσω από αυτά.Πώς αλλιώς θα μπορούσα να κάνω αφού είμασταν ίδιοι;Σκεφτόμασταν και αντιδρούσαμε κατά τον ίδιο τρόπο;...


Με πλησίασε.Κι ήρθαμε πολύ κοντά.Ανοίξαμε τις ψυχές μας και μοιραστήκαμε τα όνειρά μας.Κι όταν πλησίασαν και τα κορμιά μας, κι έγιναν ένα...τότε δίστασε.Έκανε πίσω.Και απομακρύνθηκε...


Μέσα στη βροχή χάθηκε και ακόμα ψάχνω τα ίχνη που δεν σβήστηκαν...Στο μέρος που περίμενε πάντα...εκεί στέκω και περιμένω.Κι ας ξέρω πως δεν θα φανεί ποτέ ξανά...


Και κολλάς στις λέξεις.Κολλάει το μυαλό.Και θυμάται.Και φαντάζεται.Και πλέκει σενάρια.Αμφισβητεί πολλές φορές.Την ορθότητα των επιλογών του.Και δυσανασχετεί.Γιατί να ελπίζει το ανέφικτο;Γιατί να περιμένει;Τί στ΄αλήθεια μπορεί να περιμένει όταν ξέρει;Παιχνίδια στήνει.Αρνούμενο να κάνει διαγραφές.Στα όσα ειπώθηκαν.Στα ανείπωτα.Στα όσα περίμενες και ποτέ δεν ήρθαν.Στα όσα ήρθαν και προσπέρασαν.Στα ίσως και τα μήπως.Σε ερωτήματα που μόνο εσένα βασανίζουν.Στο γεγονός πως πάλι αφέθηκες να πιστέψεις.Πως εμπιστεύθηκες ξανά.Στις στιγμές.Στα όσα προηγήθηκαν...


Πως οι άνθρωποι λησμονούν τόσο γρήγορα όσα πιστεύουν;Και τα αναιρούν;Μέσα σε μια νύχτα;Γιατί παρουσιάζονται τόσο διαφορετικοί απ΄αυτό που στ΄αλήθεια είναι;Γιατί αυτή η αναντιστοιχία λόγων και πράξεων;Και μετά;Άραγε πως αισθάνονται μετά;Όταν αυτοαναιρούνται;...


Θαρρώ πως τούτα τα ερωτήματα δύσκολο πολύ να απαντηθούν
Κι αν γίνει αυτό...πάντα κάποια άλλα θα εγείρονται στη θέση τους
Σαν αντίλογος.Γιατί τα παιχνίδια του μυαλού δεν ελέγχονται.Δεν ορίζονται.Δεν υπακούουν σε κανόνες και προστάγματα.Δεν υπόκεινται σε ελέγχους.Ούτε σε διαταγές.Τον χρόνο κάνουν σύμμαχό τους.Για να τον ορίζουν.Οριζόμενα απ΄αυτόν

Το δικό τους κάνουν πάντα.Χωρίς να σε ρωτάνε αν θέλεις να παίξεις...


Καληνύχτα...

υ.γ. Αφιερωμένο.Σε σένα, που σε παρόμοια παιχνίδια μπλέκεις...


Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Όλα για Σένα





Για Σένα που

...στις ώρες του «χαμού» μου,αρκεί ένας σου ψίθυρος για να μου υπενθυμίσει ποιά είμαι.Όταν λυγίζω.Όταν με ξεχνάω.Όταν τα πάντα θέλω να παρατήσω και μακριά από τον κόσμο να κρυφτώ.Και γίνεσαι το καταφύγιό μου

...τις χαρές μου τις ονομάζεις χαρές σου και τον πόνο μου πόνο σου.Που μοιραζόμαστε όλες τις δύσκολες και εύκολες στιγμές μου

...όταν ψάχνω απαντήσεις σε αναπάντητα γιατί και χάνομαι στους λαβύρινθους ερωτήσεων που πάντα τέτοιες παραμένουν,δίπλα μου σε βρίσκω

Χρόνια τώρα στέκεις πάντα στο πλευρό μου.Συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης.Φωτεινό αστέρι τις νύχτες που αργεί να ξημερώσει.Ή που δεν ξημερώνει και καθόλου

Σημάδι και πυξίδα είσαι, που οδηγεί τα βήματά μου σε δρόμους επιστροφής που την ύπαρξή τους έχω λησμονήσει.Γιατί χάνομαι σε μαύρα σκοτάδια και το γαλάζιο του ουρανού φαντάζει τόσο μακρινό.Και απρόσιτο

Κυματοθραύστης είσαι όταν σηκώνω παλίρροιες θυμού και απογοήτευσης.Λιμάνι που αράζω το καράβι της ψυχής μου όταν κλυδωνίζεται από ανέμους που αποζητούν να το βουλιάξουν.Και κύματα αδηφάγα που να το καταπιούν γυρεύουν και να το αφανίσουν σε απύθμενους ωκεανούς

Για Σένα που όσο και να θέλω να μιλήσω, λέξεις κατάλληλες αδυνατώ να βρω.Γιατί είναι τόσο φτωχές για να σε περιγράψουν.Και το μεγαλείο της υπεροχής σου να φανερώσουν

Είσαι εδώ.Δίπλα μου.Κοντά μου.Από πάντα.Το ήξερα.Το ένιωθα.Μα χρειάστηκε να φτάσω στο τέρμα.Γιατί δεν γινόταν αλλιώς.Να καταδυθώ στις εσχατιές της ύπαρξής μου.Να δοκιμάσω τα όρια.Και τις απαντοχές μου.Να μη μπορώ να με καταλάβω.Ακατανόητη και τόσο περίπλοκη μέσα στην απλότητά μου να αισθανθώ,τόσο που να μη μπορώ να με πλησιάσω.Και τα βήματά μου να οδηγώ σε μονοπάτια κυκλωμένα από γκρεμούς

Έπρεπε να δοκιμαστώ.Και να με δοκιμάσω.Να πάρω αποφάσεις που θα καθόριζαν τη μετέπειτα πορεία μου.Χαμένη σε σκέψεις που δεν οδηγούσαν πουθενά.Και πάντα με ένα γιατί να ψάχνει το γιατί ,έτοιμο να με κατασπαράξει.Να με αφανίσει.Βεβαιότητες που έγιναν ερωτηματικά και αμφιβολίες.Σιγουριές που κατέρρευσαν μέσα σε μια νυχτιά.Ανατροπές που δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω.Που μάλλον ανίδεη στάθηκα μπροστά τους και απορημένη.Μη θέλοντας να τις ονοματίσω.Να τις παραδεχτώ.Να τις αποδεχτώ.Και μπροστά να βαδίσω.Φιλιωμένη μαζί τους

Όλες τούτες τις ώρες είχα Εσένα.Που με ήξερες καλύτερα κι από μένα.Που μπορούσες να διαβάζεις τις πιο μύχιες σκέψεις μου.Που δεν μπορούσα να σου κρυφτώ γιατί πάντα από τα πρίν γνώριζες τί είχε συμβεί.Και τί θα ακολουθούσε.Που έφτανε μόνο μια ματιά σου για να καταλάβεις.Τί ένιωθα.Πόσο αδύναμη αισθανόμουν.Πόσο χαμένη.Πόσο ευτυχισμένη

Πάντα οι λέξεις σου βάλσαμο ήταν για μένα.Οι σιωπές σου, που αγκάλιαζαν τα ξεσπάσματά μου.Η αγκαλιά σου,που πάντα ανοιχτή ήταν για να κουρνιάσω όταν όλα ήθελα να τα παρατήσω.Όταν τίποτα δεν είχα να περιμένω.Και από πουθενά να πιαστώ.Πάντα μου έδινες το κουράγιο να ελπίζω πως τίποτα δεν είχε χαθεί.Τίποτα δεν είχε τελειώσει οριστικά.Ποτέ δεν μου αρνήθηκες τίποτα.Μου αφιέρωνες τον χρόνο σου για να με κάνεις να καταλάβω.Με συμβούλευες και μου ζητούσες να μην κάνω τα ίδια λάθη.Κι εγώ σου έλεγα πως δεν...Και τα ξαναέκανα.Συνέχεια.Ακόμη και τότε με δικαιολογούσες.Δε λέω,θύμωνες: «μα είσαι τόσο μαλάκας;τί λέγαμε χθες;πρίν μερικές ώρες;Συ δεν ήσουν που έλεγες πως έτσι πρέπει να αντιδράσεις;Και με το που χωρίσαμε,τα ακριβώς αντίθετα έκανες;ό,τι και να λέω χαμένο πάει...».Όχι πως δεν έβλεπα το λάθος.Το έβλεπα.Μα πήγαινα καταπάνω του.Με το πόδι συνεχώς στο γκάζι.Λες και το φρένο ήταν μια λέξη ανύπαρκτη για μένα.Λες κι ηδονή του με ξαναγεννούσε.Ακόμη και τότε εκεί.Δίπλα μου.Κοντά μου.Να με στηρίζεις.Σεβόμενη τις όποιες αποφάσεις μου.Τις επιλογές μου

Σου υποσχέθηκα πως η πρώτη μου ανάρτηση για τον καινούργιο χρόνο θα είναι αφιερωμένη σε Σένα.Και να ΄μαι τώρα εδώ.Για Σένα μόνο να γράφω.Και να μιλάω.Για Σένα που ξέρω.Που μέρα τη μέρα μαθαίνω όλο και περισσότερο.Που δεν γίνεται να μη σε δω.Να μη σου μιλήσω. Έχω κρατημένο το μήνυμα σου.Ένα απ΄τα πολλά: «με τα φαντάσματα βγαίνεις;».Λογική απορία όταν σε έψαξα προχωρημένη νύχτα.Για να σου πω...στην ουσία μια μαλακία.Χμμ...ξέρω πως έχεις ακούσει πολλές τέτοιες από μένα.Μα ξέρω πως και χωρίς αυτές δεν θα μπορούσες να κάνεις.(Ώρες ώρες με προκαλείς κιόλας να στις πω,μωρό μου.Δεν φταίω εγώ!!).Που σε τρέχω και σε γκαζώνω για να μου βρείς ό,τι χρειάζομαι.Και που ποτέ δεν με άφησες παραπονεμένη...Που δεν γίνεται να μη σε νοιάζομαι.Και να στο δείχνω.Όσο μπορώ.Όπως το μπορώ.Γιατί ξέρεις πως δεν μιλάω πολύ

ΕΣΥ.Πρόσωπο σημαντικό στη ζωή μου.Και αναντικατάστατο.Μια από τις βεβαιότητές μου.Τις έστω λιγοστές.Μα πάντα και για πάντα τέτοιες

Σ΄ευχαριστώ για το χθες.Το τώρα.Το αύριο.Για τις στιγμές μας.Για όλα.Και όσα θα έρθουν.Και που μαζί θα τα περάσουμε.Για τη στήριξη που απλόχερα μου προσφέρεις στις αδύνατες στιγμές μου.Που είναι πολλές.Που ποτέ και τίποτα δεν μου αρνήθηκες.Που μπορείς και βλέπεις πίσω από μένα.Πρίν από μένα.Γι΄αυτό το γαμημένο,αλάνθαστο ένστικτό σου που πάντα σωστό βγαίνει.Όσο κι αν κάποιες φορές παρακαλάω να διαψευστείς.Μάταια...

Μα πάνω απ΄όλα Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που υπάρχεις στη ζωή μου.Και με αφήνεις να υπάρχω στη δική σου

Κάποτε σου είχα ζητήσει μια χάρη.Την ίδια θα ζητήσω και τώρα.Και ξέρω πως δεν θα μου την αρνηθείς.Ούτε αυτήν τη φορά.Όπως ποτέ δεν έπαψες να κάνεις

Να με προσέχεις
Να με προσέχεις,μάτια μου

Καληνύχτα...

υ.γ. Και πως θα μπορούσα να σου αρνηθώ τα τραγούδια που τόσο αγαπάς;