παραξενη γιορτη αποψε...
σε προσκαλω...σε ενα ταξιδι μεταξυ ουρανου και γης...στο απεραντο των ματιων σου...μηπως και ανταμωσω την ψυχη σου...για να την ταξιδεψω...
Επειδή πρέπει να φύγεις.Επειδή δεν έχεις άλλη επιλογή Φύγε ήσυχα.Ήρεμα.Όπως πρέπει σε όσους αποχωρίζονται Όπως θα πρέπει να...Χωρίς παράπονα.Δάκρυα.Κατήφεια
Με χαμόγελο.Έτσι θέλω να σε αποχαιρετίσω.Σιωπηλά Και να σου ψιθυρίσω ξανά και ξανά.Ευχαριστώ.Για όσα μου έδωσες Όσα έφερες.Όσα για πάντα θα πάρεις μαζί σου.Για τις στιγμές που έζησα Μαζί σου.Με κείνην.Με τον άλλον.Με μένα
Γιατί δεν μου πήρες μόνο.Δεν έγραψες μόνο τέλος.Έγραψες και αρχές.Καινούργιες.Που όσο περνάει ο καιρός τόσο τις γουστάρω Τόσο τις νιώθω να έρχονται πιό κοντά μου.Κι εγώ να τους αφήνομαι και αντίσταση να μη θέλω να προβάλλω.Αδύναμη να στέκω απέναντί τους Και το μόνο που μπορώ να θέλω είναι να τις αγκαλιάζω.Και να μην τις αφήνω Μέσα μου να τις κρατώ και πάντα για αρχές να τις λογαριάζω,όσος χρόνος κι αν περάσει.Κάτι μου λέει πως θα αγαπήσω τις νέες μου αρχές.Καθόλου πρωτότυπο για μένα θα μου πεις...
Κι εσύ που έρχεσαι...
«Να μ' αγαπάς να 'σαι παιδί να μ' αγαπάς σαν τη ζωή σου Να 'σαι φωτιά να 'σαι βροχή όσο κορμί τόσο ψυχή»
Μμμμ...σε φαντάζομαι όμορφο.Γοητευτικό.Γεμάτο εκπλήξεις Ευχάριστες.Όμορφες Αισθησιακό.Ερωτικό.Να σκορπάς στο πέρασμα σου μόνο Έρωτα.Και τις στιγμές του Μόνο Αγάπη.Κι ό,τι αυτή συνεπάγεται Κι εγώ...να θέλω να σε ζήσω με όλες μου τις αισθήσεις.Και καμία να μη μείνει παραπονεμένη.Να σε ζήσω.Αυτό θέλω.Μέχρι το τέλος
Σε φαντάζομαι να μου δίνεις χρόνο.Απλόχερα Για να μάθω.Να με μάθω πάλι απ΄την αρχή.Εμένα.Και τους άλλους Να αγαπήσω.Ξανά και ξανά.Μέχρι θανάτου Να επανορθώσω ό,τι κακό μπορεί να έχω κάνει Να διορθώσω τα λάθη μου.Κι είναι πολλά Να προχωρήσω εκεί που από δειλία δεν έφθασα με τον άλλον.Χθες Να είμαι πιό συνεπής στις υποσχέσεις που θα δώσω Να σταθώ πιό γενναία απέναντι στις αποφάσεις που θα πάρω.Κι ας ξέρω πως μπορεί να είναι και λάθος Να πολεμήσω το θυμό που μπορεί να μου γεννηθεί Να μπορώ να κρατάω πάντα ανοιχτό το παράθυρό μου στην ελπίδα Να αλλάξω χωρίς ποτέ να αλλάξω Να μπορώ να μετουσιώνω τις λέξεις σε αισθήματα και τα όνειρα σε σκιρτήματα της ψυχής Να ξαναγεννιέμαι κάθε που πεθαίνω Να ζω το σήμερα λες και δεν πρόκειται να υπάρξει αύριο Να γίνομαι δώρο σε όσους μπορούν και ξέρουν να δέχονται.Δώρο απρόσμενο Να μπορώ να λέω καλημέρα στο τώρα.Στο χθες.Μα και στο αύριο Να μεγαλώσω δίχως να με χάσω Να υποδέχομαι τη Ζωή σαν μια ακριβή αγαπημένη.Να την γητεύω.Και κείνη να μου φανερώνεται Να ονειρεύομαι.Μα να μην είμαι η μόνη που το κάνει Να ιχνηλατώ τα όρια της απαντοχής μου και όλο να την επιμηκύνω Να συνεχίσω να παθιάζομαι.Μέχρι τα άκρα Να μου φέρνεις πίσω ό,τι πολύ λαχτάρησα.Πόθησα.Λάτρεψα Όσους...
Να...και να...και να.... Και τέλος να μην έχει για
Τα όμορφα που είναι μπροστά μας.Τα ουσιώδη.Τα αυθεντικά Τα όσα ευχάριστα μας εκπλήσσουν.Και μας κρατάνε ζωντανούς
Για όσα δεν είπα.Δεν έκανα.Δεν θέλησα.Δεν πρόλαβα.Δεν μπόρεσα Για τα λάθη.Τις αστοχίες.Τις παραλείψεις.Τις αναβολές Τις ανατροπές.Τις υπερβολές.Τις αδυναμίες.Τα διλήμματα Για τις λεπτομέρειες που μου ξέφυγαν.Το χάδι που δεν έδωσα Που δεν ήμουν εκεί.Όταν θα έπρεπε να.Που ξέχασα.Που θυμήθηκα Που αμφισβήτησα.Που απέρριψα.Που παραιτήθηκα Που οργίστηκα.Που θύμωσα.Που σώπασα.Που δεν σώπασα Που φαντάστηκα.Που διέγραψα.Που λιποτάκτησα.Που διαιρέθηκα.Που εξιδανίκευσα
Συγγνώμη...
Που δεν έφυγα όταν έπρεπε.Που δεν πάλεψα όσο θα μπορούσα.Που επέστρεψα Που δεν άλλαξα.Που δεν χώρεσα στο λίγο.Ούτε στο πολύ Που αναίτια γιόρτασα.Που ξοδεύτηκα.Που έλειψα απ΄τις στιγμές.Απ΄τη Ζωή Που δεν εκτίμησα.Που δεν μοιράστηκα,ίσως.Που δεν υποψιάστηκα Που δέχτηκα χωρίς αντίρρηση.Που δεν αγκάλιασα πάντα όσα αγάπησα Όσους αγάπησα.Που αρνήθηκα να δω την αλήθεια κατάματα Που απελπίστηκα.Που σταύρωσα.Και σταυρώθηκα
Συγγνώμη...
Που απογοήτευσα.Που δεν ήμουν ό,τι οι άλλοι θα περίμεναν να είμαι Που παραπλάνησα.Που στάθηκα αναποφάσιστη.Που πλήγωσα Που πίκρανα.Που δεν αφιερώθηκα σε όσους θα ήθελα.Που έστρεψα αλλού το βλέμμα.Που ορκίστηκα και έσπασα τους όρκους.Που επιθύμησα τα όχι Και αναδιπλώθηκα στα ναι.Που παραστράτησα σε λάθος παραγγέλματα Που στάθηκα ανήμπορη να λύσω τα αινίγματα.Που δεν άκουσα τα όσα μου ψιθύρισαν.Που φοβήθηκα τα θέλω μου.Που απαρνήθηκα τα όνειρά μου Που σκόρπισα τις προσδοκίες μου.Που δεν φώναξα πως είμαι εδώ Που δεν σεβάστηκα τις επιθυμίες όσων αγάπησα.Που δεν αφουγκράστηκα τις ανάγκες τους.Που δεν στάθηκα στο πλάι τους.Που λάθος τούς ερμήνευσα Που δεν κατάλαβα.Που δεν κράτησα τις υποσχέσεις που έδωσα Που συνέχισα να κάνω όλα όσα είπα πως ποτέ ξανά δεν... Που δεν τους είπα πως τους αγαπάω.Που δεν το έδειξα.Που δεν τους προειδοποίησα για μένα.Που δεν τους προφύλαξα από μένα Που τους φόβισα .Τους κούρασα.Τους μάτωσα.Τους έχασα
Φεύγεις.Σε λίγες μέρες.Είτε το θέλεις είτε όχι.Νομοτέλεια,σου λέει.Φτιάχτηκες για να κρατάς μόνο έναν χρόνο.Και μετά να δίνεις τη θέση σου.Σε έναν άλλον.Που θα είναι άλλος.Ή μήπως θα είναι ο ίδιος;Δεν μπορεί να είναι ο ίδιος.Δεν του πρέπει.Αλλιώς τί νόημα θα είχε η διαδοχή σου;Πως να αισθάνεσαι άραγε;Να χαίρεσαι;Να λυπάσαι;Έκανες όλα αυτά που θα ΄θελες;Ή κάποια έμειναν στη μέση;Ή μήπως δεν έγιναν καθόλου;Έχεις στ΄αλήθεια απαντήσεις;Ή μόνο ερωτήσεις;Έδωσες;Πήρες;Έφερες;Καινούργιες αρχές;Έγραψες το τέλος;Αρχίζοντας απ΄την αρχή;Στέρησες;Ή μήπως στερήθηκες;Έταξες.Υποσχέθηκες.Τα τήρησες όλα;Ή μήπως τα αφήνεις στον επόμενο;Για να έχει κάτι από σένα.Για να σε συνεχίσει.Με καινούργιες αρχές.Με ένα νέο τέλος...
Μου ΄ταξες.Μου υποσχέθηκες.Τα τήρησες.Και τα αναίρεσες.Σήμερα θα σου μιλήσω για το τέλος.Ή μάλλον για τις αρχές που έκανες τέλος.Που τις τελείωσες.Οριστικά.Οριστικά;Χμ..το τέλος είναι πάντα τέλος,μου ΄χες ψιθυρίσει πρίν λίγο καιρό.Πόσο θα ΄θελα να μη σε πιστέψω.Και ψεύτη να σε βγάλω.Μα έλα που επιβεβαιώνεσαι.Διαψεύδοντάς με.Όμως...
Το τέλος δεν γράφεται πάντα.Ούτε λέγεται.Μια καληνύχτα,ένα «θα τα πούμε...»μπορεί να σημάνει το τέλος.Κι ας μην υπάρξει αντίο.Ούτε αποχαιρετισμός.Το νιώθεις όταν έρχεται.Όταν σε πλησιάζει.Όταν σου φωνάζει: «δες με,είμαι κοντά σου.Σε λίγο σε φτάνω.Για να σε ανταμώσω...».Κι ας μην το πιστεύεις.Κι ας μη θέλεις να το δεις.Ίσως και να εθελοτυφλείς.Ίσως και να κρατάς ελπίδες.Πως μπορείς να το ανατρέψεις.Να το ακυρώσεις.Να μην το αφήσεις να γραφτεί.Ως τέλος.Και να το κάνεις αρχή.Μια αρχή καινούργια...
Για όσα «τέλος» μου έφερες αυτόν τον χρόνο,χρόνε μου.Σε ευχαριστώ.Ξέρω πως σε αιφνιδιάζω.Πως δεν περιμένεις ευχαριστίες.Μα σιχτίρια.Όχι δεν θα το κάμω.Αρκετά γαμοσταυρίδια άκουσες φέτος.Τώρα μόνο ευχαριστώ σού πρέπουν.Κι ας βάλθηκες να με ξεκάνεις.Κι ας με απογοήτευσες.Κι ας με αρρώστησες.Κι ας με σταύρωσες...
«Τέλος» μου,δεν σου κρατάω κακία.Ούτε θυμό.Ούτε οργή.Γιατί με έμαθες.Με έκανες να ονειρεύομαι.Να ελπίζω.Να χαμογελάω.Να ζω.Να σε ερωτευτώ.Να σε αγαπήσω.Να σε ζήσω Για τόσο μόνο.Για όσο.Για λίγο.Για πολύ.Για καθόλου.Για μια στιγμή.Για μια ζωή Βαδίσαμε μαζί.Στα ίδια μονοπάτια.Στις ίδιες λέξεις.Στα ίδια όνειρα.Με άλλες ζωές.Που ήταν ίδιες.Όμοιες.Διαφορετικές.Με νίκησες.Σε νίκησα.Χάσαμε.Κερδίσαμε.Αρνηθήκαμε.Ξεχαστήκαμε.Ταξιδέψαμε στο μαύρο.Και στο κόκκινο.Σε όλα τα χρώματα της ίριδας.Στα σύννεφα.Κατεβήκαμε στα τάρταρα.Και ανεβήκαμε ξανά στο φως...
Μοιραστήκαμε.Σκέψεις.Λέξεις.Σιωπές.Πληγές.Μέρες και νύχτες.Ψυχές.Και σώματα.Ανταμώσαμε στις πιό κρυφές μας σκέψεις.Στους πιό ανομολόγητους φόβους μας.Στα όσα δεν μπορέσαμε.Και στα όσα τολμήσαμε.Στις αλήθειες μας.Που μοιάζαν ψέματα.Και στα ψέματα που μοιάζαν για αλήθειες.Στα ναι.Στα όχι.Στα ίσως.Στο ίσως ναι ή ίσως όχι.Στο καθόλου πια.Στο πάντα.Που είπαμε.Ή δεν προλάβαμε.Ή αφήσαμε να εννοηθεί.Που πάντα δεν κράτησε αλλά πάντα θα μένει...
Για όλα αυτά και παρόλα αυτά...Για όσα «τέλος» γράφτηκαν αυτόν τον χρόνο.Για όσα αντίο ή μη αντίο.Για όσες φωτιές δεν έσβησαν.Για όσες αγκαλιές νικήθηκαν.Για όσα βλέμματα δεν θα ανταμωθούν ξανά.Για όσες σιωπές ακολουθήσουν.Για όσα ίχνη θα παραμείνουν άσβηστα.Για όσα ποτέ δε θα μάθουμε...
Ευχαριστώ σε Ευχαριστώ σας Για όσο από.. Για τόσο που...
Γιατί κάποια συναισθήματα δεν έχουν ΠΟΤΕ τέλος Κι ας το γράψαμε...
Για όλα όσα δεν προλάβαμε Να πούμε Να δώσουμε Να χαρίσουμε Να ζήσουμε Να χαρούμε Να δούμε Να νιώσουμε Να συγχωρήσουμε Να αποδεχτούμε...
Υπάρχει ακόμη χρόνος.Για να το κάνουμε.Αρκεί να μην το αφήσουμε στο αύριο... Σήμερα... Τώρα... Κι ίσως και απο χθες... Αν θέλουμε να κερδίσουμε ό,τι χαμένο μοιάζει...
Ας γίνουν τα φετεινά Χριστούγεννα η αφορμή μα κι η αιτία για
Οι λέξεις.Όσα ειπώθηκαν.Άραγε έπρεπε;Κι όσα ποτέ δεν πρόκειται.Γιατί δεν πρόλαβαν.Δεν θέλησαν.Γιατί φοβήθηκαν.Γιατί δεν είχαν λέξεις
Οι σιωπές.Που σωπαίνουν.Και οι άλλες.Οι εκκωφαντικές.Αυτές που με τον κρότο τους σου λένε όσα τα λόγια αποφεύγουν
Οι νύχτες.Σαν τη σημερινή.Που δεν κοιμούνται.Που σε κάνουν να αναρωτιέσαι.Αν είσαι.Τί είσαι.Κι αν πρέπει να αλλάξεις
Οι αμφιβολίες.Γιατί όχι.Γιατί ναι.Κι αν ναι ή όχι,τί;.Και στη μέση ένα ίσως.Που καταλήγει σε ένα μεγάλο τίποτα
Τα θέλω που δεν θέλω.Τα όνειρα που αποφεύγω.Οι στιγμές που χάθηκαν.Και κείνες που θα προσπεράσουν.Οι απουσίες.Μα κι οι παρουσίες.Τα πρέπει.Και τα μη.Το κόκκινο και το μαύρο
Τα λάθη.Και οι αδυναμίες.Κι όσα συνεπάγονται.Οι αμφιβολίες.Τα όσα θες να δώσεις.Και να πάρεις.Όσα δεν τολμάς.Όσα δεν πιστεύεις.Και που τα πιστεύεις τί ωφελεί;Πάλι γραφικός θα χαρακτηριστείς
Οι λεπτομέρειες που σου ξεφεύγουν.Οι αρχές που πρίν προλάβουν να γίνουν αρχή,βαφτίζονται στο τέλος.Η φαντασία που τσακίζεται.Η σκέψη που ξορκίζει.Και ξορκίζεται
Οι αντοχές.Που δοκιμάζονται.Σε συμπληγάδες νύχτες.Να αντέχουν.Να λυγίζουν.Να σπάνε.Και να θρυμματίζονται.Γιατί όλα θες να τα προλάβεις.Να τ΄αντέξεις.Να τα φορτωθείς.Γιατί φαντάζεσαι πως το μπορείς
Οι μάχες.Που κέρδισες.Και έχασες.Κι όσες πρόκειται να ακολουθήσουν.Το αίμα που κύλησε απ΄τις πληγές που σ΄άφησαν
Τα ναι που δεν είπες.Και τα όχι που δεν έπρεπε.Τα αντίο.Και οι εκρήξεις τους.Οι μέρες που φύγαν.Κι οι νύχτες που θα ΄ρθουν.Χωρίς φέγγος.Χωρίς χρόνο.Χωρίς προσμονή.Χωρίς κυματοθραύστες
Σκέφτομαι ότι θέλω να γράψω για Εκείνον.Προσπαθώ να βρω έναν ικανό πρόλογο μα δεν τα καταφέρνω.Κολλημένη στο πληκτρολόγιο εδώ και ώρα.Να σβήνω και να γράφω.Και πάλι απ΄ την αρχή.Στασιμότητα.Δεν ωφελεί να σκέφτομαι.Αβίαστα και αυτοματικά θα μιλήσω.Και θα γράψω.Κι ό,τι βγει...
Τον συνάντησα χθες.Μετά από χρόνια.Πρέπει να είναι τουλάχιστον πέντε απ΄την τελευταία μας συνάντηση.Μια συνάντηση που σημαδεύτηκε από άρνηση.Δική μου και δική του.Κανείς μας δεν έκανε πίσω.Με σθένος υποστηρίζαμε κι οι δυό την άποψή μας.Αδιέξοδο. «Χωρίσαμε» φιλικά.Μα ήξερα πως δεν ήθελα να τον ξαναδώ.Όχι σύντομα τουλάχιστον.Δεν το άντεχα.Γιατί με είχε απογοητεύσει.Ίσως με τη σειρά μου το ίδιο να είχα κάνει κι εγώ.Δεν ξέρω.Το μόνο που ξέρω είναι πως τον είχα πιστέψει.Και Εκείνος το ίδιο.Ήξερα πως με αγαπούσε.Κι εγώ το ίδιο.Και το ΄ξερε και Εκείνος.Το δείχναμε ο ένας στον άλλον με κάθε ευκαιρία.Μα οι μεγάλες οι αγάπες κρύβουν πόνο.Και πονέσαμε και οι δύο.Με παρακάλεσε να μείνω κοντά του με τους δικούς του όρους.Για να μη με χάσει.Είπα πως θα μείνω με τους δικούς μου.Για να μη τον χάσω.Τσακωθήκαμε.Στην επόμενη συνάντηση μας προσπάθησε να με μεταπείσει.Μάταια.Ξέραμε κι οι δυό πως οι δρόμοι μας είχαν χωρίσει.Μου ευχήθηκε καλή τύχη.Ανταπάντησα με ένα ξερό «ευχαριστώ» και έκλεισα την πόρτα πίσω μου.Έφυγα.Όχι εύκολα.Μα έφυγα...
Παρόλα αυτά δεν πάψαμε να έχουμε επικοινωνία.Μιλούσαμε δυό φορές τον χρόνο στο τηλέφωνο.Μάθαινε τα νέα μου.Κι εγώ τα δικά του.Ζητούσε να με δει.Απαντούσα αόριστα, «θα το κανονίσουμε». Και έμενα εκεί.Χωρίς να κάνω την παραμικρή κίνηση που μου ζητούσε.Μέχρι χθες...
...που αποφάσισα πως ήθελα να τον δω.Σκεφτόμουν πως θα ήταν αυτή μας η συνάντηση.Δεν το κρύβω πως είχα αγωνία.Τί θα του έλεγα;Πως θα τον αντιμετώπιζα;Και Εκείνος;Άραγε πως θα αισθανόταν που θα με έβλεπε μετά από τόσα χρόνια;Τον είδα από μακριά,στην αρχή.Με αναγνώρισε.Ξαφνιάστηκε.Είμαι σίγουρη πως δεν με περίμενε.Το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο πάνω μου για μερικά δευτερόλεπτα.Μου χαμογέλασε.Κι εγώ το ίδιο.Ήταν ο ίδιος.Πάντα ήρεμος.Πάντα μειλίχιος.Μα πιο γερασμένος.Άραγε μεγάλωσε ή εμένα μου φάνηκε έτσι; Ήρθαμε πιό κοντά. «Τί κάνεις;» με ρώτησε μουδιασμένα. «Καλά είμαι,έτσι νομίζω» του απάντησα χαμογελαστά.Μας διέκοψαν.Έκανα να φύγω.Και τότε με φώναξε. «Μαρία μου,πόσα χρόνια έχω να σε δω;Πόσος καιρός πέρασε;». Με αγκάλιασε και με φίλησε.Και με κράτησε στην αγκαλιά του.Μου΄χε λείψει.Μπορούσα να το νιώσω.Προσπάθησα να απαντήσω στα ερωτήματά του.Μα ο χρόνος πίεζε.Έπρεπε να φύγουμε κι οι δυό.Μου ζήτησε να μην χαθούμε.Να συναντηθούμε.Θέλει να με ξαναδεί.Να τα πούμε όπως τότε.Του το υποσχέθηκα...
Σήμερα τον σκέφτομαι όλη μέρα.Τούτη η Συνάντηση με φόρτισε.Και το περίεργο είναι πως αυτό συνέβη ώρες μετά.Θυμήθηκα όλες μας τις στιγμές.Τις ατελείωτες κουβέντες μας.Τις ζωηρές διαφωνίες μας.Βρήκα γράμματα του. «Θα χαρώ να μάθω νέα σου.Το τηλέφωνό μου είναι πάντα το ίδιο...».«Με συγκινεί η πιστότητα της αγάπης σου,μου κάνεις πολύτιμο δώρο...να μείνεις πάντα τόσο διαυγής στη δοτικότητά σου...». «σου εύχομαι όση γίνεται χαρά και αλήθεια στη ζωή σου,με αμείωτη πάντα την τεταμένη ευαισθησία σου,όσο κι αν κοστίζει...»...
Τώρα πια ξέρω πως Τον αγαπάω.Πάντα Τον αγαπούσα.Ποτέ δε σταμάτησα.Του χρωστάω πολλά.Γιατί με έμαθε να σκέφτομαι.Μου άνοιξε δρόμους.Με βοήθησε να δω τις καταστάσεις με άλλο μάτι.Γιατί οι λέξεις του είχαν και έχουν πάντα μια καταλυτική επίδραση πάνω μου.Γιατί ό,τι είμαι σήμερα,το οφείλω και σε Εκείνον.Έβαλε και Αυτός το λιθαράκι του με τον τρόπο του.Και ας μην το ξέρει.Ή μάλλον το ξέρει.Του το είχα πει σε ανύποπτο χρόνο.Πάντα θα τον ευχαριστώ που βρέθηκε στο δρόμο μου.Και που με τον τρόπο του είναι ακόμη.Ακόμη κι αν ξέρω πως ίσως δεν τον ξαναδώ ποτέ.Πάντα κοντά μου θα «στέκει» κι ας είναι μακριά μου.Κι ούτε κακία του κρατάω.Για τότε.Κι ας με πλήγωσε.Κι ας μ΄ έκανε να τον αμφισβητήσω.Και για κάποιο διάστημα,φαινομενικά,να τον απορρίψω.Γιατί η αλήθεια είναι πως ποτέ δεν το μπόρεσα.Ποτέ στ΄αλήθεια δεν το θέλησα.Ακόμη κι όταν έβλεπα την αναντιστοιχία των όσων υποστήριζε.Και όσων έπραττε...
Θα είναι πάντα «σχέση Ζωής» για μένα.Απ΄τους πιο ακριβούς και πολύτιμους ανθρώπους που έχουν περάσει απ΄τη ζωή μου.Από κείνους που ξέρεις πως και μόνο ένα βλέμμα τους μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.Μια λέξη τους να σε μεταμορφώσει.Να σου φέρει τούμπα όλα όσα πιστεύεις.Ακόμη κι αν διαφωνείς μαζί τους.Και το΄χω κάμει αμέτρητες φορές.Όχι χωρίς κόστος.Και το έχω πληρώσει.Και ακριβά θα έλεγα...
Μα τώρα πια ξέρω.Πάντα θα βαδίζουμε στους ίδιους δρόμους.Με τις ίδιες λέξεις.Που ακόμη κι αν άλλες είναι,πάντα ίδιες θα είναι.Γιατί οι μεγάλες οι αγάπες δεν πεθαίνουν ποτέ.Πάντα ζωντανές θα μένουν μέσα μας.Κι ας νομίζουμε πως τις έχουμε ξεχάσει.Κι ας τις απαξιώνουμε μερικές φορές.Κι ας τις σιχτιρίζουμε.Κι ας τις μεμφόμαστε...
Και Αυτός θα είναι μέχρι το τέλος του βίου μου Μια από τις μεγαλύτερες Αγάπες μου Και αλήθειες μου Γιατί με έμαθε πως συνώνυμο της Ζωής είναι η Αλήθεια Ή αλλιώς Η μη λήθη...
Πάλι βρέχει... Ξέρω,σου είπα πριν μέρες πως μ΄αρέσει η βροχή.Να περπατάω και να βρέχομαι.Όταν μπορώ να την απολαμβάνω.Όχι όταν πρέπει ταυτόχρονα να διεκπεραιώσω και χίλια δυό πράγματα.Τότε μου τη σπάει.Μα σήμερα που είμαι χαλαρή,θα έπρεπε να την αποζητήσω περισσότερο.Βρέχει ασταμάτητα εδώ και ώρες
Μα δε θέλω άλλη βροχή σήμερα,μ΄ακούς;Όχι άλλη.Δεν την αντέχω
Δε θέλω απόψε- Να λιώνουν για άλλη μια φορά οι αντιστάσεις.Και σαν τις στάλες να κυλούν [μέχρι σταγόνας να εξατμιστούν] Τα νερά της να πλημμυρίσουν την ψυχή και ανυπόδητη στα ρέματά της να παρασυρθώ [υπάρχει τότε λυτρωμός ή ο πνιγμός καραδοκεί;] Σε ταξίδια του μυαλού να με παρασύρει μέχρι να με ξεβράσει το κύμα των ονείρων μου [ίσως σε μια Ιθάκη πλανεμένη] Σκιές να αποζητούν οι θύμησες για να αγκαλιάσουν τον καιρό [Ή μήπως το κενό;] Να ψάχνω βλέμματα να σκεπαστώ και ο καημός παλίρροια να σηκώνει [και τη φωτιά να μη μπορεί να σβήσει] Πληγές να ανοίγει ο ουρανός που τ΄άστρα τις λογχίζουν [σταυρωμένος προσκυνητής του άνυδρου εγώ σου] Αντίλαλοι να γίνονται οι σιωπές.Τα θέλω κι οι αρνήσεις [κραυγές στην νύχτα και ποιός θα τις ακούσει] Προσάναμμα τους αναστεναγμούς που ψάχνουν για απαντήσεις [χαρισμένες στους ανέμους και σε ψευδεπίγραφες αλήθειες]
Γι΄αυτό σου λέω μάτια μου...
Δε θέλω απόψε να την αφήσω στους ήχους της να με τυλίξει Και να μου σαγηνέψει τις αισθήσεις Αναμοχλευτής να γίνει όσων τη λησμονιά επιζητώ Κι όσων θαρρώ πως ξέχασα Διλήμματα να σκάψει στα λαγούμια του μυαλού Για όσους ανορθόγραφα έγραψαν σε κορμιά και σε ψυχές
Να πορευτώ ήρεμα θέλω απόψε Και τούτη η πλανεύτρα κάνει ό,τι μπορεί για το αντίθετο...
Βλέπω πως οι φίλοι μου ξεκίνησαν να σου γράφουν γραμματάκια.Και να σου ζητούν.Ή να μην...Να στα χώνουν.Να σε αμφισβητούν.Ή να σε επιβεβαιώνουν Η αλήθεια είναι πως ζήλεψα διαβάζοντάς τους.Κι είπα να σου γράψω.Γιατί ποτέ δεν είναι αργά.Έστω και στην ηλικία μου.Γιατί υπάρχουν και μεγάλοι που μένουν παιδιά.Όσο κι αν κάποιοι δεν χάνουν ευκαιρία να τους υπενθυμίζουν το αντίθετο.Αυτοί εκεί.Λες και ξέμειναν σε άλλες εποχές.Και αρνούνται να μεγαλώσουν Σου γράφω λοιπόν.Για να σου πω.Ή μάλλον για να σου ζητήσω
Τώρα που το ξανασκέφτομαι,χμ...για να απαιτήσω να μας και να μου φέρεις...
Δε με νοιάζει αν απαιτώ πολλά.Κι αν είσαι σε θέση να τα πραγματοποιήσεις.Που είσαι,φιλάρα.Γιατί τι σόι άγιος θα ήσουν διαφορετικά;Αυτό που ξέρω είναι πως τα θέλω όλα και τα θέλω τώρα.
Γιατί θέλω να ονειρεύομαι πως ο κόσμος μπορεί να υπάρξει κι αλλιώς.Κι όχι όπως θέλουν να μας τον παρουσιάσουν.Κι ως δεδομένο να τον δεχτούμε.Σκύβοντας το κεφάλι
Περιμένω,έτσι;...»
υ.γ. Το νου σου.Μπορεί κι άλλοι σαν κι εμένα,τρελλοί,ρομαντικοί κι ονειροπόλοι να απαιτήσουν από σένα τα ίδια.Για να μην πεις πως δεν σε προειδοποίησα.Υπάρχουμε.Να το θυμάσαι...
Κάποιοι μεγάλοι που παιδιά ξεμείναμε.Και δε θα μεγαλώσουμε ποτέ Για να μπορούμε να ονειρευόμαστε.Και να ελπίζουμε...
«Εγώ μια μέρα θα γίνω διάσημος.Θα μάθουν όλοι το όνομά μου.Θα το δεις...»
Κι έγινες.Όχι ίσως με τον τρόπο που ονειρευόσουν.Με εκείνον που εσύ θα επέλεγες
Λάτρευες τον Παναθηναϊκό.Έπαιζες ποδόσφαιρο σε γήπεδα 5Χ5 στον ελεύθερο χρόνο σου.Σου άρεσε να κάνεις σκι.Και σκέιμπορντ.Έπαιζες κιθάρα στο μουσικό συγκρότημα που είχες φτιάξει με τους φίλους σου.Άκουγες Αλκίνοο και Sex Pistols. Μα ήξερες να ακούς και τους φίλους σου.Να είσαι κοντά τους όποτε σε είχαν ανάγκη.Και να τους φτιάχνεις τη διάθεση,να τους κάνεις να γελούν Έκανες όνειρα.Για τους φίλους σου.Για σένα.Για τη Ζωή και τη Ζωή σου
Μέχρι πριν από δυό μέρες...
Όταν ένας γαμημένος τύπος,ξέρεις απ΄αυτούς που κατ΄ευφημισμόν ονομάζουμε «ανθρώπους», αποφάσισε πως δεν έχεις τέτοιο δικαίωμα.Πως μέχρις εδώ ήταν και τελείωσε.Γιατί τα όνειρα δεν κάνει να ονειρεύονται για πολύ.Να τα σκοτώνεις πρέπει πριν γίνουν πραγματικότητα.Γιατί απειλούν τη γαμημένη «πραγματικότητα» που τέτοιοι τύποι έχουν στο μυαλό τους.Στο ανύπαρκτο.Άσε που δεν περνούσε κι η ώρα.Όσο κι αν τη "σκότωνε" εκεί αυτή.Και τότε του μπήκε η ιδέα
«Έλα ρε τσόγλανε,να σου δείξουμε.Πως τίποτα δεν μπορεί να μας αντισταθεί.Γιατί εμείς είμαστε οι δυνατοί και τίποτα δεν είναι ικανό να μας σταματήσει»
Αλήθεια,ρε είναι.Τίποτα δεν μπορεί να σας σταματήσει όταν θέλετε να κάνετε τους νταήδες.Γιατί έτσι σας έμαθαν.Να είστε υπεράνω όλων.Να μη διστάζετε μπροστά σε τίποτα.Να κάνετε το παιχνίδι σας.Να αισθάνεστε πως είστε κάποιοι ενώ το τίποτα θα σας ταίριαζε για όνομα.Γιατί μόνο έτσι αποκτάτε ταυτότητα.Μια ταυτότητα από καιρό απωλεσθείσα που μόνο στη φαντασία σας υφίσταται.Διψάτε για δύναμη.Και επιβολή.Και κυριαρχία.Μα το χειρότερο είναι πως κάποιες στιγμές η δίψα σας αυτή είναι τόσο ασίγαστη που τίποτα δεν μπορεί να τη σβήσει.Και τότε,μην έχοντας άλλο τρόπο, ξεδιψάτε πίνοντας αίμα.Αφαιρώντας μια ανθρώπινη ζωή.Τί είναι άλλωστε μια ζωή για σας;Τίποτα μάγκες μου.Ένας ακόμη αριθμός ανάμεσα σε τόσους.Και στην τελική,ένας πάνω-ένας κάτω,δε γαμιέται;Τί σημασία έχει;Αυτό που μετράει είναι να αποδείξετε πως τίποτα και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σας πάει κόντρα.Κι όλοι πρέπει να υποτασσόμαστε στη γαμημένη σας εξουσία.Αυτή με τα δυό πρόσωπα.Του άγγελου και του διάβολου.Που στην ουσία ένα πρόσωπο έχει
«Εγώ δεν είμαι σίγουρος τι θα γίνω.Ξέρω μόνο ότι θα γίνω διάσημος...»
Κι έγινες.Γιατί εκείνη τη στιγμή το ίδιο όνειρο με σένα είχε κι ένας άλλος τύπος Μόνο που αυτός θα ζήσει να δει το «όνειρο» του να γίνεται πραγματικότητα
Ενώ εσύ έφυγες.Τόσο άδικα.Τόσο ξαφνικά.Τόσο αναίτια.Ίσως να βρέθηκες σε λάθος τόπο.Σε λάθος χρόνο.Ίσως και να πουν πως πήγαινες γυρεύοντας.Πως προκάλεσες τη μοίρα σου
Άστους να λένε.Εσύ έμαθες πια πως το όνειρο δε φυλακίζεται.Πως η ελπίδα για να φέρει ελπίδα θέλει αγώνα.Και δεν υπολογίζει τα τιμήματα που θα πληρώσει Ακόμη κι αν μερικές φορές τα βάφει με χρώμα κόκκινο
«Είναι κάτι βράδυα αξημέρωτα.Που δεν περνούν.Που οι ώρες φαντάζουν ατελείωτες.Που αναλύεις.Λόγια που είπες.Που σου είπαν.Και δεν πρόλαβες να πεις.Και δεν πρόλαβαν να σου πουν.Δεν το θέλησαν.Πράξεις και σκέψεις που έμειναν μισές.Και άλλες που σαν τις θυμάσαι αναρωτιέσαι ποιό το νόημα να θυμάσαι.Αναλύεσαι και συ μαζί τους.Γιατί έτσι κι όχι αλλιώς...Αν το έκανα...Και τώρα τί...Άραγε θα ...Λες να...
Δεν ξέρω αν έχει νόημα.Αν αξίζει τον κόπο.Όλη τούτη η ανάλυση.Για να σε βγάλει που;Σε αδιέξοδα ή σε λύσεις;Και επιτέλους,γιατί να θυμάσαι όσους από καιρό σε έχουν διαγράψει;Απ΄το κορμί.Το μυαλό.Τη ζωή τους.Που άλλα σου έταξαν και άλλα στην πορεία σου φανέρωσαν.Που είπαν λόγια που δεν είχες ξανακούσει.Για να τα αναιρέσουν την ίδια νύχτα που τα είπαν.Που φοβήθηκαν να μη σε χάσουν.Και κατηγόρησαν άλλους που σε άφησαν να φύγεις απ΄τη ζωή τους.Για να σε αφήσουν και οι ίδιοι.Ειρωνικό,δε βρίσκεις;
Η αλήθεια είναι πως κάτι τέτοια βράδυα θυμάμαι.Όχι πως ξέχασα ποτέ.Κάποια τέτοια γαμημένα βράδυα που η ανάγκη μεγαλώνει.Η επιθυμία φουντώνει.Οι σκέψεις στήνουν τρελό χορό και συ...Ανήμπορος να αντιδράσεις.Να τις αποδιώξεις.Το παλεύεις με όλες σου τις δυνάμεις.Μα βλέπεις πως δεν το μπορείς.Όχι πως δεν το θες.Αφού ξέρεις.Πάλι θα λυγίσεις.Εκατό φορές κομμάτια θα γίνεις.Θα σπάσεις.Και θα σκορπίσεις.Και ποιός θα σε μαζέψει μετά;
Δεν υπάρχει μετά.Γιατί κείνη την ώρα δεν το σκέφτεσαι.Γιατί σαν αποφάσισες στηφωτιά να πέσεις και να καείς,δεν έχει πισωγύρισμα.Γιατί δειλός θα ονομαστείς.Και μόνο δειλό δε θέλεις να σε πούνε.Μα και δυνατός δεν είσαι.Γιατί αν ήσουν θα μπορούσες ίσως να αντισταθείς.Να το παλέψεις.Και να νικήσεις
Εντάξει,εντάξει.Το παραδέχομαι.Προσωπικά,ούτε το ένα είμαι μα ούτε και το άλλο.Τότε τί είμαι;Δεν ξέρω.Το μόνο που ξέρω είναι πως κάθε φορά που σε θυμάμαι προσπαθώ να ξεχνάω.Ότι πονάει.Ότι θυμάμαι.Ό,τι θυμάμαι.Ό,τι πονάει.Ό,τι δικό σου σε θυμίζει.Και τότε φοβάμαι.Γιατί θυμάμαι.Γιατί δεν θέλω να..Γιατί είμαι ακόμαεδώ.Σε περιμένω.Γιατί ακόμα δεν έφυγα.Κι ας έφυγα.Κι ας ξέρω πως ποτέ ξανά δεν θα έχω εσένα.Και τίποτα δικό σου.Μόνο και μόνο για τα δυό ψέματα που κείνο το βράδυ είπες:πως φοβόσουν μήπως...και πως θα έπρεπε να...θα έπρεπε να σε είχα διαγράψει.Να σε είχα σβήσει από τον χάρτη.Μα τα έλεγες χαμογελώντας.Κι εγώ τα πήρα για αλήθειες.Τότε
Κι όμως.Δεν το έκανα.Όχι ακόμα.Τί νόμιζες;Πως τόσο εύκολα ξεχνιούνται οι στιγμές;Τα όσο και τα όσα;Οι ψίθυροι και οι ανάσες;Το λίγο και το πολύ σου;Γελιέσαι μάτια μου αν πιστεύεις κάτι τέτοιο.Γιατί και συ τα ίδια έκανες.Τα ίδια και χειρότερα.Γιατί μέχρι το τέλος του κόσμου είχες αποφασίσει πως εκεί θα έμενες.Εκεί που ήταν η ζωή σου.Ή αυτό που ονομάτιζες για τέτοια.Και τσαντιζόσουν...και μελαγχολούσες όταν για άλλα προσπαθούσαν να σε πείσουν.Και τότε διέγραφες εσύ
Είναι κάτι τέτοια βράδυα που θα ΄θελα να ξέρω.Πόσες αλήθειες και ψέματα είπαμε μεταξύ μας;Και ζήσαμε;Και θυμόμαστε;Και νοσταλγούμε;
Άραγε,είπαμε;Ζήσαμε;Θυμόμαστε;Νοσταλγούμε;
Μπορεί ναι.Μπορεί και όχι.Μπορεί και να νομίζουμε πως... Έχει νόημα να αναρωτιέμαι; Μπα...Άστο καλύτερα...»
Καληνύχτα....
υ.γ. αφορμή το καινούργιο cd του Αντώνη Ρέμου «Αλήθειες και ψέματα».Έχω φάει κόλλημα,σου λέω.Και να η απόδειξη.Τούτο το κείμενο.Που μπορεί να έχει αλήθειες και ψέματα...
