Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2009

Όλα για Σένα





Για Σένα που

...στις ώρες του «χαμού» μου,αρκεί ένας σου ψίθυρος για να μου υπενθυμίσει ποιά είμαι.Όταν λυγίζω.Όταν με ξεχνάω.Όταν τα πάντα θέλω να παρατήσω και μακριά από τον κόσμο να κρυφτώ.Και γίνεσαι το καταφύγιό μου

...τις χαρές μου τις ονομάζεις χαρές σου και τον πόνο μου πόνο σου.Που μοιραζόμαστε όλες τις δύσκολες και εύκολες στιγμές μου

...όταν ψάχνω απαντήσεις σε αναπάντητα γιατί και χάνομαι στους λαβύρινθους ερωτήσεων που πάντα τέτοιες παραμένουν,δίπλα μου σε βρίσκω

Χρόνια τώρα στέκεις πάντα στο πλευρό μου.Συνοδοιπόρος και συμπαραστάτης.Φωτεινό αστέρι τις νύχτες που αργεί να ξημερώσει.Ή που δεν ξημερώνει και καθόλου

Σημάδι και πυξίδα είσαι, που οδηγεί τα βήματά μου σε δρόμους επιστροφής που την ύπαρξή τους έχω λησμονήσει.Γιατί χάνομαι σε μαύρα σκοτάδια και το γαλάζιο του ουρανού φαντάζει τόσο μακρινό.Και απρόσιτο

Κυματοθραύστης είσαι όταν σηκώνω παλίρροιες θυμού και απογοήτευσης.Λιμάνι που αράζω το καράβι της ψυχής μου όταν κλυδωνίζεται από ανέμους που αποζητούν να το βουλιάξουν.Και κύματα αδηφάγα που να το καταπιούν γυρεύουν και να το αφανίσουν σε απύθμενους ωκεανούς

Για Σένα που όσο και να θέλω να μιλήσω, λέξεις κατάλληλες αδυνατώ να βρω.Γιατί είναι τόσο φτωχές για να σε περιγράψουν.Και το μεγαλείο της υπεροχής σου να φανερώσουν

Είσαι εδώ.Δίπλα μου.Κοντά μου.Από πάντα.Το ήξερα.Το ένιωθα.Μα χρειάστηκε να φτάσω στο τέρμα.Γιατί δεν γινόταν αλλιώς.Να καταδυθώ στις εσχατιές της ύπαρξής μου.Να δοκιμάσω τα όρια.Και τις απαντοχές μου.Να μη μπορώ να με καταλάβω.Ακατανόητη και τόσο περίπλοκη μέσα στην απλότητά μου να αισθανθώ,τόσο που να μη μπορώ να με πλησιάσω.Και τα βήματά μου να οδηγώ σε μονοπάτια κυκλωμένα από γκρεμούς

Έπρεπε να δοκιμαστώ.Και να με δοκιμάσω.Να πάρω αποφάσεις που θα καθόριζαν τη μετέπειτα πορεία μου.Χαμένη σε σκέψεις που δεν οδηγούσαν πουθενά.Και πάντα με ένα γιατί να ψάχνει το γιατί ,έτοιμο να με κατασπαράξει.Να με αφανίσει.Βεβαιότητες που έγιναν ερωτηματικά και αμφιβολίες.Σιγουριές που κατέρρευσαν μέσα σε μια νυχτιά.Ανατροπές που δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω.Που μάλλον ανίδεη στάθηκα μπροστά τους και απορημένη.Μη θέλοντας να τις ονοματίσω.Να τις παραδεχτώ.Να τις αποδεχτώ.Και μπροστά να βαδίσω.Φιλιωμένη μαζί τους

Όλες τούτες τις ώρες είχα Εσένα.Που με ήξερες καλύτερα κι από μένα.Που μπορούσες να διαβάζεις τις πιο μύχιες σκέψεις μου.Που δεν μπορούσα να σου κρυφτώ γιατί πάντα από τα πρίν γνώριζες τί είχε συμβεί.Και τί θα ακολουθούσε.Που έφτανε μόνο μια ματιά σου για να καταλάβεις.Τί ένιωθα.Πόσο αδύναμη αισθανόμουν.Πόσο χαμένη.Πόσο ευτυχισμένη

Πάντα οι λέξεις σου βάλσαμο ήταν για μένα.Οι σιωπές σου, που αγκάλιαζαν τα ξεσπάσματά μου.Η αγκαλιά σου,που πάντα ανοιχτή ήταν για να κουρνιάσω όταν όλα ήθελα να τα παρατήσω.Όταν τίποτα δεν είχα να περιμένω.Και από πουθενά να πιαστώ.Πάντα μου έδινες το κουράγιο να ελπίζω πως τίποτα δεν είχε χαθεί.Τίποτα δεν είχε τελειώσει οριστικά.Ποτέ δεν μου αρνήθηκες τίποτα.Μου αφιέρωνες τον χρόνο σου για να με κάνεις να καταλάβω.Με συμβούλευες και μου ζητούσες να μην κάνω τα ίδια λάθη.Κι εγώ σου έλεγα πως δεν...Και τα ξαναέκανα.Συνέχεια.Ακόμη και τότε με δικαιολογούσες.Δε λέω,θύμωνες: «μα είσαι τόσο μαλάκας;τί λέγαμε χθες;πρίν μερικές ώρες;Συ δεν ήσουν που έλεγες πως έτσι πρέπει να αντιδράσεις;Και με το που χωρίσαμε,τα ακριβώς αντίθετα έκανες;ό,τι και να λέω χαμένο πάει...».Όχι πως δεν έβλεπα το λάθος.Το έβλεπα.Μα πήγαινα καταπάνω του.Με το πόδι συνεχώς στο γκάζι.Λες και το φρένο ήταν μια λέξη ανύπαρκτη για μένα.Λες κι ηδονή του με ξαναγεννούσε.Ακόμη και τότε εκεί.Δίπλα μου.Κοντά μου.Να με στηρίζεις.Σεβόμενη τις όποιες αποφάσεις μου.Τις επιλογές μου

Σου υποσχέθηκα πως η πρώτη μου ανάρτηση για τον καινούργιο χρόνο θα είναι αφιερωμένη σε Σένα.Και να ΄μαι τώρα εδώ.Για Σένα μόνο να γράφω.Και να μιλάω.Για Σένα που ξέρω.Που μέρα τη μέρα μαθαίνω όλο και περισσότερο.Που δεν γίνεται να μη σε δω.Να μη σου μιλήσω. Έχω κρατημένο το μήνυμα σου.Ένα απ΄τα πολλά: «με τα φαντάσματα βγαίνεις;».Λογική απορία όταν σε έψαξα προχωρημένη νύχτα.Για να σου πω...στην ουσία μια μαλακία.Χμμ...ξέρω πως έχεις ακούσει πολλές τέτοιες από μένα.Μα ξέρω πως και χωρίς αυτές δεν θα μπορούσες να κάνεις.(Ώρες ώρες με προκαλείς κιόλας να στις πω,μωρό μου.Δεν φταίω εγώ!!).Που σε τρέχω και σε γκαζώνω για να μου βρείς ό,τι χρειάζομαι.Και που ποτέ δεν με άφησες παραπονεμένη...Που δεν γίνεται να μη σε νοιάζομαι.Και να στο δείχνω.Όσο μπορώ.Όπως το μπορώ.Γιατί ξέρεις πως δεν μιλάω πολύ

ΕΣΥ.Πρόσωπο σημαντικό στη ζωή μου.Και αναντικατάστατο.Μια από τις βεβαιότητές μου.Τις έστω λιγοστές.Μα πάντα και για πάντα τέτοιες

Σ΄ευχαριστώ για το χθες.Το τώρα.Το αύριο.Για τις στιγμές μας.Για όλα.Και όσα θα έρθουν.Και που μαζί θα τα περάσουμε.Για τη στήριξη που απλόχερα μου προσφέρεις στις αδύνατες στιγμές μου.Που είναι πολλές.Που ποτέ και τίποτα δεν μου αρνήθηκες.Που μπορείς και βλέπεις πίσω από μένα.Πρίν από μένα.Γι΄αυτό το γαμημένο,αλάνθαστο ένστικτό σου που πάντα σωστό βγαίνει.Όσο κι αν κάποιες φορές παρακαλάω να διαψευστείς.Μάταια...

Μα πάνω απ΄όλα Σ΄ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που υπάρχεις στη ζωή μου.Και με αφήνεις να υπάρχω στη δική σου

Κάποτε σου είχα ζητήσει μια χάρη.Την ίδια θα ζητήσω και τώρα.Και ξέρω πως δεν θα μου την αρνηθείς.Ούτε αυτήν τη φορά.Όπως ποτέ δεν έπαψες να κάνεις

Να με προσέχεις
Να με προσέχεις,μάτια μου

Καληνύχτα...

υ.γ. Και πως θα μπορούσα να σου αρνηθώ τα τραγούδια που τόσο αγαπάς;