Δευτέρα πρωί.Είμαι εξω για "αλητεία".Ε! να μη ρίξουμε μια ματιά στις βιτρίνες,να δούμε τί παίζει για την άνοιξη φέτος; Να μην κάνουμε και μια καταθεσούλα υπέρ του Ταμείου του Xόντου;Πώς θα ζήσει και αυτός ο καημένος αν δεν τον ενισχύσουμε;Ας χτυπήσουμε και ενα espressaki στα γρήγορα-ο χρόνος πιέζει και πρέπει να τα προλάβω όλα.Καφέ ξεπέτα το λεω εγω αυτό,αλλά έχει τη γλύκα του,δε βρίσκεις;
Και ξαφνικά βαράει το κινητό.Φωνή επιτακτική και αναντίρρητη:"Φτιάξε καφέ γαλλικό,απο εκείνες τις περίεργες γεύσεις που ξέρεις και ετοιμάσου.Το απόγευμα θα είμαι εκεί.Έχουμε πολλά να πούμε. Αντίο" και πριν προλάβω να συνέλθω απο τον καταιγισμό αυτό ξανά το κινητό:"Ξέρεις το σκέφτηκα καλύτερα.Ο καφές θα σερβιριστεί έξω.Στην παραλία που γουστάρεις".Καλύτερα έτσι.Πού να τρέχω τώρα να πάρω και γαλλικό καφέ;Ασε που τον τελευταίο καιρό έχω πάρει διαζύγιο από τον κύριο!!
Καλώς να έλθεις λοιπόν.Το ξέρεις ότι σε πεθύμησα; Άντε έχεις να μου πείς και νέα από εκείνο το ταξιδάκι που έκανες πρόσφατα στην Ασία.Να μου πεις για τα μέρη,τους ανθρώπους και τις συνήθειες τους.Να μου παραπονεθείς οτι το ταξίδι ήταν κουραστικό,οτι ταξίδευες 16 ώρες.Σκέφτηκες καλέ να μου φέρεις τίποτα ή τζάμπα περιμένω δωράκι;Α! να μου πεις και για τα αποτελέσματα του συνεδρίου, έτσι γιατρέ μου;Να μη με αφήσεις ανενημέρωτη.Και με τους ρυθμούς που ακολουθώ,για πες μου γιατρέ μου,τί λένε οι συνάδελφοι σου,τη βγάζω καθαρή ή θα χρειαστώ τις επαγγελματικές σου υπηρεσίες;Ξέρω,ξέρω τι θα πείς-ότι αυτό είναι το μόνο σίγουρο,αλλά ποιός σε ακούει; Πολλά έχουμε να πούμε,είναι αλήθεια.Και έχεις να μάθεις...
Σε προσμένω λοιπόν.Δυό "αλητείες" σε μια μέρα μήπως είναι πολλές; Μπα δε βαριέσαι μωρέ.Εξάλλου το γουστάρω,αφού το ξέρεις ότι τελευταία ρέπω προς τα κει,αλλά σεμνά και ταπεινά που λέει κι ο ποιητής.Και τους καφέδες μας θα πιούμε,μη σου πω οτι μπορεί να καταλήξουμε και σε ουζάκια(ναι,εχω άγριες διαθέσεις),και θα γελάσουμε αντάμα και κοινωνική κριτική θα ασκήσουμε(κοινώς θα κουτσομπολέψουμε) και ό,τι άλλο τραβάει η καρδιά μας.
Μόνο μια χάρη θα σου ζητήσω.Μη μου γυρέψεις απαντήσεις για το γνωστό θέμα.Μη μου μιλήσεις καν γι΄αυτό.Μην αναφέρεις τίποτα που χουν να κάνουν με όσα πέρασα ή περνάω ακόμη. Γιατί απαντήσεις καινούργιες δεν έχω να σου δώσω.Πάλι τα ίδια θα σου πω.
Και όχι τίποτα,αλλά ποιός θα αντέξει πάλι να σε ακούει να ρητορεύεις.Να μου τα χώνεις και να μου λες "πότε επιτέλους θα βάλεις μυαλό;Γερνάς και ξεμωραίνεσαι!.Άντε μπράβο γιατί το παρατράβηξες.Μωρέ βρωμόξυλο που σου χρειάζεται". Και πάλι μας βλέπω "σκοτωμένες"-εντάξει,για τόσο, όσο θα βαστήξει η κουβέντα αυτή.
Εγώ τη χάρη μου στη ζήτησα.Αλλά επειδή μωρό μου σε ξέρω και είμαι σίγουρη ότι δε θα κρατηθείς,όσο κι αν το θες και όσο κι αν σε παρακαλώ, ενα ακόμη θα σου πω:
Τα ούζα της "συμφιλίωσης" δικά μου,εντάξει;
Καλησπέρα...