Μίλα.
Πές κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πές:
"άδικα",
"δέντρο",
"γυμνό".
Πές:
"θα δούμε",
"αστάθμητο",
"βάρος".
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη,άδετη,ζωη με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
αρχίζει η θάλασσα.
Πές κάτι.
Πές "κύμα", που δεν στέκεται.
Πές "βάρκα", που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πές "στιγμή"
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώσεις,
πές
"δεν άκουσα".
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ΄αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ΄ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μην λες "ολόκληρη",
πές "ελάχιστη",
που σ΄αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πές "αστέρι", που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πές "πέτρα",
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι,ίσα,ίσα,
να βάλω έναν τίτλο
σ΄αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια...
(Κική Δημουλά: "Η περιφραστική πέτρα")
Καλησπέρα...