Παρασκευή 18 Απριλίου 2008

Ας μιλήσουν τα τραγούδια...










Σήμερα,που με πνίγει τούτη η σιωπή,σε ψάχνω στη μεγάλη πόλη.Ρωτώ για σένα,μα εσυ δεν είσαι πουθενά. Ήθελα κάτι να σου πω,αδυναμία μου μεγάλη. Πως σε θέλω εδω.Πως θέλω να σε δω.Μα δε μπορούσα να σε βρω. Έτσι ξαφνικά χάθηκες. Η πίκρα σήμερα τελειωμό δεν έχει,και συνεχίζω να σε ψάχνω μέσα στα κίτρινα φώτα.Μάταιος κόπος.Εσυ πουθενά.Και αυτά τα ρούχα σου στο πάτωμα αφημένα,που ΄χουν τη μυρωδιά σου και το σχήμα του κορμιού σου, κάνουν την έλλειψη σου πιο οδυνηρή.
Είπα στους φίλους μου για σένα,τους ρώτησα αν σε έχουν δει κι αν σε έχουν συναντήσει.Άρνηση.Απόλυτο κενό.Απελπίστηκα. Ούτε ένα σημάδι δεν είχε αφήσει η φυγή σου.Κεραυνός κι αστραπή κύκλωσαν τη σκέψη μου.Κι αποφάσισα αλλού να σε γυρέψω.Έξω απ΄των ανθρώπων τα έργα.Εξω απ΄αυτούς....Ίσως εκεί να σ΄έβρισκα. Εκει που πάντα ήταν το καταφύγιο σου...
Κίνησα να συναντήσω Εκείνην.Μόνο αυτή θα μπορούσε να ξέρει.
Πές μου θάλασσα,που ΄ναι η αγάπη μου; Για ποιό ταξίδι κίνησε χωρίς εμένα;Πες μου τα αληθινά σου και το τίμημα μου θα το πληρώσω.Χαμογέλασε,μα λυπημένα. Κατάλαβα...
"Είδα την ηλιαχτίδα σου.Σε μαγεμένη αγκαλιά,με ένα ιπτάμενο χαλί,να λαχταρά όσα η αγάπη ονειρεύεται.Να λέει,Άγιος ο Έρωτας κι οι στιγμές του να την κάνουν δική του.Αγάπη να φωνάζει και να πετά με τα φτερά του Έρωτα.Τί όμορφη που ήταν...Σαν τις ώρες μου τις χρωματιστές που τον ήλιο στην αγκαλιά μου δέχομαι.Φόραγε ένα κόκκινο φουστάνι,θυμάσαι;Αυτό που κάποτε μόνο για σένα είχε φυλαγμένο.Κόκκινο κρασί μέθαγε τη σκέψη της και γυμνή στα σύννεφα στροβιλιζόταν,καθώς του πόθου τ΄αγρίμι της καληνύχτας τα φιλιά της προσπαθούσε να κλέψει..."
Τα λόγια της για κείνη σταματημό δεν είχαν.Μόνο για κείνην μη μου λές,της είπα. Για μένα είπε κάτι;Με ανέφερε ποτέ;
"Σαν ανταμωθείτε,μου είπε να σου μεταφέρω,μόνο αυτά να πείς, δυό λέξεις μόνο.
Σε θυμάμαι.Πάντα σε θυμάμαι.Το ίδιο και συ.Μέσα από χίλιες σιωπές να με θυμάσαι.Και σαν μπορούσα πάλι εσένα θ΄αγαπούσα.Έστω και για δυό μέρες μόνο..."
Κι ύστερα σταμάτησε κι Εκείνη να μιλάει. Μάταια προσπαθούσα να της κλέψω δυο ακόμη λέξεις. Τίποτα. Τελευταία φορά την ικέτεψα..
Δεν έχει επιστροφή,μου είπε. Δεν το συζητώ.Τελειώσαμε κι εμείς.
Να ξέρεις,είπα εγώ λές και μπορούσες να με ακούσεις.Χωρίς εσένα το ποτηράκι της καρδιάς μου είναι άδειο.Τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά. Όμως εσύ να με θυμηθείς.Εγώ σ΄αγάπησα εδώ και σ΄αγαπώ.Εξάλλου σε ποιόν να πω αυτά που θα λεγα σε σένα; Η απουσία σου μαχαίρι κοφτερό και γω μαζί σου ξημερώνομαι...
Τα ήσυχα βράδυα που σε αναζητώ,πάντα ένα ερώτημα μου βασανίζει το μυαλό. Γιατί;γιατί;γιατί; Λές από φόβο να χάσαμε;Μακάρι να ξερα. Αν είναι έτσι,τότε δε μας συγχωρώ...
Να με προσέχεις.Έστω κι από μακρυά να νοιάζεσαι για μένα. Γιατί αν στα αλήθεια μ΄αγάπησες,τότε ξέρεις πως σύνορα η αγάπη δεν γνωρίζει. Και γω είμαι εδώ,ακόμα εδώ...Φωτιά κι αλμύρα...

Ασε με να λεω...



Καληνύχτα...

Ανασαιμιά μου,η συνέχεια δική σου...