Σάββατο 10 Μαΐου 2008

Νύχτα.Σαν νύχτα...






Νύχτα άγρια η αποψινή.Αλλόκοτη.Πέλαγος χωρίς πυξίδα.Σημαδούρα πουθενά.Την έπνιξε το κύμα.Νύχτα χωρίς χρώματα,αρώματα,ήχους.Σαν να έπεσε ένα πέπλο κι έσβησε τις εικόνες της.Πουθενά χέρι να πιαστείς,κάπου να ακουμπήσεις.Να ξαποστάσεις.Ακόμη κι ο φύλακας άγγελος μου, έκλεισε τις φτερούγες του και μου αρνείται την αγκαλιά του,την προστασία του.
Περιπλάνηση στο κενό.Σκόρπιες σκέψεις κρυμμένες στο μυαλό.Πλήρης αταξία.Φαντάσματα και δαίμονες πολεμούν μαζί μου-και πώς να τους ξορκίσω;Με ποιόν τρόπο να τους πολεμήσω;Ίσως με τρόπους που δεν αποτελούν μέρος της πραγματικότητας,διαβάζω κάπου.
Με το φεγγάρι,ίσως.Μα και αυτό κουβαλάει όρκους,θύμησες,υποσχέσεις και όνειρα.Απατηλές σκιές με κυκλώνουν.Με πλακώνουν.Παράξενη ησυχία.Επίπλαστη και απατηλή.Σαν αυτή, λίγο πρίν ξεσπάσει η μεγάλη μπόρα.Πρίν τις αστραπές και τους κεραυνούς που στάχτη θα κάνουν την καρδιά μου.
Απόψε φοβάμαι τη σιωπή.Την δική μου,των άλλων.Νιώθω να με καταπλακώνει.Φοβάμαι και απεγνωσμένα προσπαθώ να ξορκίσω το νόημα της.Δεν το αντέχω.Θεέ μου,βοήθησε με,προστάτεψε με.Από μένα.Απ΄την έρημο και τον πόνο μου.Απ΄τον καιρό μου...
Έρημος απόψε η νύχτα μου.Και θάλασσα.Με ανεμοθύελλες και φουρτούνες.Δεν μπορώ να την ταξιδέψω.Δεν μπορώ να γευτώ τα δώρα της και τις εκπλήξεις της.
Μόνο να κλάψω θέλω.Μόνο αυτό.Για όλα όσα έχασα,για όλα όσα πρέπει κάποτε να φτάσω,να κατακτήσω.Να αφεθώ σε αυτόν τον μυστήριο τόπο.Στη χώρα των δακρύων,που λέει και ο μικρός μου πρίγκηπας.Για να εξαγνιστώ και να εξιλεωθώ.Αν τα καταφέρω...
Μέχρι τότε,νύχτα.Σαν νύχτα.Σκοτάδι πυκνό.
Και αργεί να ξημερώσει...