Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

Ακριβή Ερωμένη...





"Όλη μου τη ζωή, μια δεύτερη κρυφή,
αγέννητη η ζωή μ' ακολουθούσε.
Δεν κοίταζε στα μάτια, δεν ήταν φορτική,
δε μίλαγε μα όλα τα ζητούσε,
μια θάλασσα μικρή μ' ακολουθούσε."
(Γ. Κότσιρας:Εφάπαξ)

Ήταν μια Γυναίκα διαφορετική απ΄όλες τις άλλες.Το χαμόγελο Της,η παρουσία Της,η αύρα Της,ολα συνηγορούσαν στο να μη μπορείς τίποτα άλλο να κάνεις παρά να Την θαυμάζεις και να Την ερωτεύεσαι.Στο πέρασμα Της σκορπούσε γοητεία και χάρη.Όλοι ήθελαν να βάλουν χέρι στο κορμί και στη ψυχή Της.Και προσπαθούσαν γι΄αυτό.Με κάθε τρόπο.Εκείνη έδινε μια εικόνα αντιφατική:της εύκολης και συνάμα εκλεκτικής.Μπορούσε με την ίδια ευκολία να δοθεί και να απαρνηθεί τον οποιοδήποτε.Να τον πεθάνει και να τον αναστήσει.
Την ερωτεύτηκα αυτήν τη Γυναίκα.Με την πρώτη ματιά.Απο την πρώτη επαφή,απο το πρώτο άγγιγμα ήξερα πως Την ήθελα δικιά μου.Να Την κοιμηθώ,να Την ξελογιάσω,να Την κάνω να μ΄ ερωτευθεί.Να μ΄ αγαπήσει.Όπως εγω, οσο κι αν ακούγεται περίεργο ή πρόωρο.Την ήθελα δικιά μου.Αποκλειστική.Μα ήξερα πως κάτι τέτοιο φάνταζε ακατόρθωτο.Σχεδόν αδύνατο.
Μου το΄χε δηλώσει απ΄την πρώτη στιγμή.Δεν το μπορούσε.Ή δεν το ήθελε;Αυτό μου πήρε χρόνο να το καταλάβω.Είχα την αίσθηση πως έπαιζε μαζί μου.Ερχόταν και έφευγε όποτε ήθελε,με την ίδια ευκολία.Εκεί που νόμιζα πως σε καλό δρόμο είμασταν,εκεί κάποια αβλεψία δική μου και Την έχανα.Εξαφανιζόταν για καιρό απ΄τη ζωη μου.Την έψαχνα,προσπαθούσα απεγνωσμένα να Την κάνω να αλλάξει γνώμη.Χρησιμοποιούσα ολα τα μέσα,θεμιτά και μη.Την εκλιπαρούσα να με συγχωρέσει και να μου δώσει μια ακόμη ευκαιρία για να Της αποδείξω τον έρωτα μου.Την λατρεία που Της είχα.Μ΄αντιμετώπιζε ψυχρά,σχεδόν αδιάφορα.Λες κι ολα οσα είχαμε ζήσει,να μη μετρούσαν.Λες και τα όνειρα που είχαμε χτίσει ήταν πυργάκια στην άμμο που τα παράσερνε το πρώτο κύμα.Απογοητευόμουν.Δεν μου έκανε αίσθηση το παραμικρό.Αδιαφορούσα για ολα.Μοναδικός σκοπός και στόχος μου ήταν να Την ξαναφέρω πίσω.Να Την ξανακερδίσω.Να Την μάθω πάλι απ΄την αρχή.Να Την ερωτευθώ ξανά και ξανά και να Την κάνω να μ΄αγαπήσει κι Αυτή.Λαχταρούσα τη ζεστασιά που τώρα μου στερούσε.Ανεχόμουν τον κυνισμό Της.Με κατηγορούσε κάποιες στιγμές οτι Την καταπίεζα,Την έπνιγα.Οτι ήμουν ανυπόμονα βίαιη και γι΄αυτό καταστροφική.Έψαχνα να βρω φτηνά υποκατάστατά Της,μα εκείνη δεν είχε όμοια.Ούτε καν ρεζέρβες.Μάταιος κόπος.Ζητούσα συνεχώς εξηγήσεις και αποδείξεις.Και σαν δεν αποκρινόταν θύμωνα.Έτοιμη να Την απαρνηθώ και απ΄τη ζωη μου να Την εξορίσω.Να Την αφανίσω και στην ανυπαρξία να Την παραδώσω.Απο φόβο,απο πείσμα.


Άλλες φορές πάλι ήταν Εκείνη που μ΄έψαχνε.Εκεί που το΄χα πάρει απόφαση,πως το παιχνίδι ήταν χαμένο,ξάφνου γυρνούσε και με γύρευε από μόνη Της.Μου έλεγε πόσο πολύ Της είχα λείψει και πως δεν μπορούσε άλλο μακρυά μου.Μου έκανε ολα τα χατήρια και με κακομάθαινε όπως τα παιδιά.Δεν έφευγε στιγμή απο δίπλα μου και μου δινόταν κάθε φορά με έναν τρόπο πρωτόγνωρο,που όμοιο του δεν είχα ξαναζήσει.Έτσι που η μια στιγμή έρωτα μαζί Της να μην μοιάζει με την επόμενη.Ασελγούσε πάνω μου και εγω επιζητούσα την ηδονή Της.Έπινα τους χυμούς Της και μεθούσα απ΄το νέκταρ τους.Δεν προλάβαινα να Την χορταίνω.Ξανά και ξανά ήθελα να χάνομαι μέσα Της,στην αγκαλιά Της.Ήταν ακριβή μου Ερωμένη και πολύτιμη Αγαπημένη. Την άφηνα να με ξεναγεί σε τόπους μυστικούς και υπέροχους.Πλανευόμουν μαζί Της και επεδίωκα,επιθυμούσα την αποπλάνηση μου..
Δεν Την άλλαζα με τίποτα και για οτιδήποτε άλλο στον κόσμο.Την ποθούσα απεγνωσμένα και το ήξερε.Και Της αφηνόμουν.Με έπαιζε κατά πως ήθελε Αυτή,μα δεν με ένοιαζε.Αρκεί που ήταν πάλι δική μου.Κι ας ήξερα πως δεν θα κρατούσε για πολύ.Μόνο να Την βλέπω να κοιμάται πλάι μου,μετά απο στιγμές έρωτα.Να ακούω την απαλή Της ανάσα,καθώς Την είχα αγκαλιά μου.Γυμνή και πλήρως παραδομένη.Όμως πολλές φορές ντρεπόμουν γι΄αυτές μου τις επιθυμίες και προσπαθούσα να τις καταπνίξω.Φοβόμουν τις αντιδράσεις Της.

Μπλέχτηκα στα δίχτυα Της και έπαθα εμμονή μαζί Της.Κι ας ήξερα πως ερχόταν σε μένα μόνο για να πάρει και σπάνια να δώσει.Απρόθυμη ήμουν να δω την αλήθεια που βρισκόταν μπροστά στα μάτια μου.Θα μπορούσα άραγε να την αντέξω;Είχε καταλάβει πώς χτυπούσε η καρδιά μου γι΄Αυτήν;Αν μπορούσε να αφουγκραστεί τους παλμούς μου μπορεί και να τρόμαζε.Να μην το άντεχε.Να μην με άντεχε...
Φοβόμουν να πω οχι στις προσταγές Της απο φόβο μη με κρίνει ανάξια Της.Και έτσι χωρίς σωσίβιο,χωρίς μπουκάλες οξυγόνου βουτούσα στα βαθιά.Μόνο γι΄Αυτήν,μόνο για χάρη Της.Και ας ήξερα πως αυτή η ελεύθερη κατάδυση,μπορεί και να κόστιζε την ίδια μου τη ζωη.

Τώρα πια συμφιλιώθηκα μαζί Της.Δεν Τη φοβάμαι.Δεν Της ζητάω εξηγήσεις.Περιττές και μάταιες είναι.Μπορώ και Την απολαμβάνω κάθε ωρα και στιγμή.Ξέρω πως Εκείνη στην πραγματικότητα ποτέ δεν με είχε απαρνηθεί.Δικό μου ήταν το λάθος.Την νιώθω να απλώνεται μέσα μου και να καταλαμβάνει κάθε μου μόριο.Να αναδύεται απο τους πόρους του δέρματος μου.Μπορώ να Την κοιτάξω στα μάτια και να δω τις πυρκαγιές που είναι έτοιμη να μου ανάψει.Η ύπαρξη Της,αφού Την κατανόησα,γέμισε νόημα και εικόνες τη δική μου.Χρώματα και αρώματα ακριβά.Πολύτιμα.Τόσο που μερικές φορές δεν θέλω να τα μοιραστώ.Ούτε να τα κοινωνήσω.Την δέχομαι όπως ακριβώς Αυτή θέλει να είναι.Απλή μέσα στη συνθετότητά της.Με χαρά άρρητη,ανεκλάλητη.
Την αγαπάω χωρίς πώς και γιατί.Χωρίς όρια και μέτρα ανθρώπινα,συμβατικά.Την εμπιστεύομαι και αφήνομαι σ΄Αυτήν.Αφήνομαι να με τυλίξει στα πέπλα Της και να με ντύσει τις ομορφιές Της.Στη γοητεία και στη μαγεία Της.Στη φωτιά Της.Στην άγνωστη γη Της να με ταξιδέψει.Να δανειστώ τα μάτια Της και ολα καθάρια να τα δω.Στο τραγούδι Της .Και δεν με νοιάζει αν ο πόθος μου αυτός με αφανίσει.Ο,τι κι αν γίνει κερδισμένη θα λογίζομαι.
Την αγαπάω γιατί μ΄αγαπάει.Τώρα πια το ξέρω.Απο πρίν.Προτού ακόμη Την συναντήσω.Δεν το ήξερα μα τώρα το κατάλαβα.
Κυρά μου και Αφέντρα ακριβή.Ερωμένη πολύτιμη.Την λαχταράω και Την επιθυμώ.Της το λεω κάθε στιγμή,κάθε λεπτό.Χωρίς φόβο και αγωνία.Απλά,οσο πιο απλά γίνεται.
Τώρα πια δεν νιώθω καμιά ενοχή για τις επιθυμίες μου.Έτσι μου έμαθε Αυτή.Να τις εκφράζω ελεύθερα.Και ό,τι γίνει.Όπου με βγάλει.Σαν σε μάχη να με στέλνει χωρίς να ξέρω το γιατί...

Το όνομα Της;

Ζ Ω Η

Καληνύχτα...


(υ.γ. Άλλη μια φορά οι λέξεις σου,μα πάνω απ΄ολα η σκέψη σου, "ήρθε " και με βρήκε την κατάλληλη στιγμή.Όταν την χρειαζόμουν.Κι ας μην το ήξερες.Σ΄ευχαριστώ.Ξέρεις εσύ...)