Φεύγεις.Σε λίγες μέρες.Είτε το θέλεις είτε όχι.Νομοτέλεια,σου λέει.Φτιάχτηκες για να κρατάς μόνο έναν χρόνο.Και μετά να δίνεις τη θέση σου.Σε έναν άλλον.Που θα είναι άλλος.Ή μήπως θα είναι ο ίδιος;Δεν μπορεί να είναι ο ίδιος.Δεν του πρέπει.Αλλιώς τί νόημα θα είχε η διαδοχή σου;Πως να αισθάνεσαι άραγε;Να χαίρεσαι;Να λυπάσαι;Έκανες όλα αυτά που θα ΄θελες;Ή κάποια έμειναν στη μέση;Ή μήπως δεν έγιναν καθόλου;Έχεις στ΄αλήθεια απαντήσεις;Ή μόνο ερωτήσεις;Έδωσες;Πήρες;Έφερες;Καινούργιες αρχές;Έγραψες το τέλος;Αρχίζοντας απ΄την αρχή;Στέρησες;Ή μήπως στερήθηκες;Έταξες.Υποσχέθηκες.Τα τήρησες όλα;Ή μήπως τα αφήνεις στον επόμενο;Για να έχει κάτι από σένα.Για να σε συνεχίσει.Με καινούργιες αρχές.Με ένα νέο τέλος...
Μου ΄ταξες.Μου υποσχέθηκες.Τα τήρησες.Και τα αναίρεσες.Σήμερα θα σου μιλήσω για το τέλος.Ή μάλλον για τις αρχές που έκανες τέλος.Που τις τελείωσες.Οριστικά.Οριστικά;Χμ..το τέλος είναι πάντα τέλος,μου ΄χες ψιθυρίσει πρίν λίγο καιρό.Πόσο θα ΄θελα να μη σε πιστέψω.Και ψεύτη να σε βγάλω.Μα έλα που επιβεβαιώνεσαι.Διαψεύδοντάς με.Όμως...
Το τέλος δεν γράφεται πάντα.Ούτε λέγεται.Μια καληνύχτα,ένα «θα τα πούμε...»μπορεί να σημάνει το τέλος.Κι ας μην υπάρξει αντίο.Ούτε αποχαιρετισμός.Το νιώθεις όταν έρχεται.Όταν σε πλησιάζει.Όταν σου φωνάζει: «δες με,είμαι κοντά σου.Σε λίγο σε φτάνω.Για να σε ανταμώσω...».Κι ας μην το πιστεύεις.Κι ας μη θέλεις να το δεις.Ίσως και να εθελοτυφλείς.Ίσως και να κρατάς ελπίδες.Πως μπορείς να το ανατρέψεις.Να το ακυρώσεις.Να μην το αφήσεις να γραφτεί.Ως τέλος.Και να το κάνεις αρχή.Μια αρχή καινούργια...
Για όσα «τέλος» μου έφερες αυτόν τον χρόνο,χρόνε μου.Σε ευχαριστώ.Ξέρω πως σε αιφνιδιάζω.Πως δεν περιμένεις ευχαριστίες.Μα σιχτίρια.Όχι δεν θα το κάμω.Αρκετά γαμοσταυρίδια άκουσες φέτος.Τώρα μόνο ευχαριστώ σού πρέπουν.Κι ας βάλθηκες να με ξεκάνεις.Κι ας με απογοήτευσες.Κι ας με αρρώστησες.Κι ας με σταύρωσες...
«Τέλος» μου,δεν σου κρατάω κακία.Ούτε θυμό.Ούτε οργή.Γιατί με έμαθες.Με έκανες να ονειρεύομαι.Να ελπίζω.Να χαμογελάω.Να ζω.Να σε ερωτευτώ.Να σε αγαπήσω.Να σε ζήσω
Για τόσο μόνο.Για όσο.Για λίγο.Για πολύ.Για καθόλου.Για μια στιγμή.Για μια ζωή
Βαδίσαμε μαζί.Στα ίδια μονοπάτια.Στις ίδιες λέξεις.Στα ίδια όνειρα.Με άλλες ζωές.Που ήταν ίδιες.Όμοιες.Διαφορετικές.Με νίκησες.Σε νίκησα.Χάσαμε.Κερδίσαμε.Αρνηθήκαμε.Ξεχαστήκαμε.Ταξιδέψαμε στο μαύρο.Και στο κόκκινο.Σε όλα τα χρώματα της ίριδας.Στα σύννεφα.Κατεβήκαμε στα τάρταρα.Και ανεβήκαμε ξανά στο φως...
Μοιραστήκαμε.Σκέψεις.Λέξεις.Σιωπές.Πληγές.Μέρες και νύχτες.Ψυχές.Και σώματα.Ανταμώσαμε στις πιό κρυφές μας σκέψεις.Στους πιό ανομολόγητους φόβους μας.Στα όσα δεν μπορέσαμε.Και στα όσα τολμήσαμε.Στις αλήθειες μας.Που μοιάζαν ψέματα.Και στα ψέματα που μοιάζαν για αλήθειες.Στα ναι.Στα όχι.Στα ίσως.Στο ίσως ναι ή ίσως όχι.Στο καθόλου πια.Στο πάντα.Που είπαμε.Ή δεν προλάβαμε.Ή αφήσαμε να εννοηθεί.Που πάντα δεν κράτησε αλλά πάντα θα μένει...
Για όλα αυτά και παρόλα αυτά...Για όσα «τέλος» γράφτηκαν αυτόν τον χρόνο.Για όσα αντίο ή μη αντίο.Για όσες φωτιές δεν έσβησαν.Για όσες αγκαλιές νικήθηκαν.Για όσα βλέμματα δεν θα ανταμωθούν ξανά.Για όσες σιωπές ακολουθήσουν.Για όσα ίχνη θα παραμείνουν άσβηστα.Για όσα ποτέ δε θα μάθουμε...
Ευχαριστώ σε
Ευχαριστώ σας
Για όσο από..
Για τόσο που...
Γιατί κάποια συναισθήματα δεν έχουν ΠΟΤΕ τέλος
Κι ας το γράψαμε...
Καληνύχτα...
(συνεχίζεται...)