...για μια λεπτομέρεια που σου ξεφεύγει...
...για έναν παράδεισο που κάποτε γεύθηκες...
...για μια παραδεισένια κόλαση που δέχτηκες να πορευτείς για χάρη μιας αγάπης μεγάλης...
...για το φεγγάρι που τσάκισες και σε τσάκισε μια νύχτα ηδονής...
...για ΄κείνα τα θέλω που έμειναν μισά...
...για το «σε θέλω» που έγινε ήχου σκιά...
...για τα ταξίδια που ονειρεύτηκες και που η Αργώ σου
τσακίστηκε στην πρώτη επαφή της με τη θάλασσα,
γιατί δεν υπολόγισε σωστά τις ξέρες...
...για τον αιώνιο Οδυσσέα που πάντα νομίζει πως βρήκε την ακριβή του Ιθάκη...
...για την αιχμαλωσία σου στη σιωπή που όμως κραυγάζει Έρωτα...
...για τη μνήμη που ζητάει να πνιγεί ή να αναβαπτισθεί μέσα στη δίνη του αλκοόλ και σε σύννεφα νικοτίνης...
...για τις φωτιές που άναψες και πυρκαγιά τις ονομάτισες μια νύχτα...
...για ΄κείνη την ψυχή που φλέγεται και σβήνει.Και πάλι απ΄την αρχή...
...για όλες τις προσευχές που ψιθύρισες και που απέλπιδα ικέτευες να εισακουστούν...
...για τις στιγμές που σαν αντίδωρο μοίρασες κι ύστερα χάθηκαν σε μια σκιά ομίχλης...
...για το «εσύ» και το «εγώ» που έγινε «εμείς μαζί» μέχρι που διασπάστηκε ξανά...
...για την ανορθογραφία της αγάπης και την ορθογραφία του πόνου...
...για τη λεηλασία ενός κορμιού και τα δάκτυλα που επάνω του ιχνηλατούν...
...για όλα τα «ίσως»,τα «μπορεί»,τα «δεν ξέρω»,τα «δεν αντέχω»,τα «φοβάμαι»...
...για τις πληγές που άνοιξε ο Έρωτας και το κόκκινο που βάφτηκε η ζήση σου...
...για όλα αυτά που δεν ξέχασες και που μέσα σου θα κουβαλάς σαν ευαγγέλιο απόκρυφο...
...για όλα αυτά που μάταια να ξεχάσεις προσπαθείς μα η λήθη σε αρνείται...
...για όλα όσα σε σκοτώνουν κάθε μέρα και συ σε πείσμα των καιρών βρίσκεις τη δύναμη να ζείς και να ανθίστασαι...
...για τον πόνο που γίνεται λυγμός και αλμύρας δάκρυ...
...για ένα κορμί,βλέμμα,ψυχή που πατρίδα αγαπημένη βάπτισες και κείνη σε ποινή εξορίας και αφορισμού σε καταδίκασε...
Μιλάω απόψε.Αναρωτιέμαι...
Ποιός ακούει;...
Και τι θα μπορούσε να απαντήσει;...
Καληνύχτα...