Σπουδάζω τον χρόνο δίπλα σου
Κάθε λεπτό που περνάει με γεννάει ξανά
Μου θεριεύεις την ανάγκη να παγώσω τις στιγμές
Να τις προεκτείνω τόσο
Όσο να αγγίξουν το άπειρο
Τις βάφω με τα χρώματά σου
Τις ντύνω στις αναπνοές σου
Ήρεμες και ρυθμικές
Καθώς πλάι μου κοιμάσαι
Βαφτίζομαι στο απροσδιόριστο
Που καθρεφτίζεται στα μάτια σου
Όταν χαμογελούν στον ήλιο
Όταν η αφή σου απεγνωσμένα με ζητά
Όταν το σώμα σου ταιριάζει στο δικό μου
Όταν σμιλεύεις με την ανάσα σου
Κάθε κύτταρο του κορμιού μου
Όταν ποτίζεις τις πεδιάδες της ψυχής μου
Και εμφυσάς πνοή αγέρα θαλασσινού
Όταν βυθίζεσαι σε ωκεανούς απύθμενους
Και με προκαλείς ναυάγιό σου να γεννώ
Τάζοντάς μου άγνωρους και ασύλητους θησαυρούς
Σπουδάζω τον χρόνο κοντά σου
Να τον ξεσκίσω θέλω
Να τον παγώσω
Έτσι που ο χρόνος να μην ζητήσει
Μερτικό του χρόνου μας- που τελειώνει
Να ζήσω θέλω μαζί σου τις στιγμές
Που ξέρουμε κι οι δυό
Πως αμείλικτα θα μας ζητήσουν
Ό,τι τους αναλογεί
Κι ό,τι τους πρέπει
Ένα δάκρυ
Έναν αποχωρισμό
Ένα βλέμμα σκυθρωπό
Μια μελαγχολία
Κι ένα γιατί που
Δεν μπορώ και δεν ξέρω αν
θέλω να απαντήσω
Μέχρι τότε
Άσε με να σε κοιτώ
Να σε ζω αχόρταγα
Να σ΄αγαπάω έτσι
Όπως εγώ ξέρω
Σαν ολόγιομη σελήνη
Σαν άστρο που σε λίγο
Σβήνοντας θα πάψει να υπάρχει
Σα δύση και σαν ανατολή
Κι ύστερα για πάντα ξέχασέ με
Για να ζήσεις
(αφιερωμένο σου...)