Κράτησα από σένα καθετί δικό σου
Την χροιά της φωνής σου
Τον ήχο της ανάσας σου
Το σχήμα του κορμιού σου
Τον τρόπο που στρίβεις το τσιγάρο σου
Τη γεύση του φιλιού σου
Το χρώμα των ονείρων σου
Την απέλπιδα ελπίδα σου πως όλα θα αλλάξουν
Τις νύχτες και τις μέρες που ένα γίνηκαν τα δυό
Την αφή και το χάδι σου
Το ηχόχρωμα της παρουσίας σου
Την ένταση της απουσίας σου
Την ικεσία του βλέμματος σου σαν ζητιάνευε το είναι μου
Βυθιζόμενο στους ωκεανούς της ανάγκης σου για μένα
Την αλμύρα των δακρύων σου
Την κραυγή της ηδονής μα και της οδύνης σου
Κράτησα από σένα καθετί δικό σου
Τις στιγμές –
που με έκλεινες στα χέρια σου
Και σε παραδείσους με ταξίδευες
Όταν η ψυχή σου αντάμωνε τη δικιά μου
Κι έσμιγαν σε κόσμους απόκοσμους
Και έρωτα έκαναν ως την αυγή της κάθε μέρας
Όταν το πολύ δεν μας έφτανε
Και το λίγο ήταν πάντα τόσο πολύ
Όταν απεγνωσμένα με ζητούσες
Για να με αγαπήσεις ξανά και ξανά
Όταν αγκάλιαζες τους εφιάλτες μου
Τα διλήμματα μα και τις ανημπόριες μου
Όταν φιλούσες τις πληγές που αιμορραγούσαν
Και ξέσκιζες με δυό σου λέξεις
Τους δαίμονες που με κυρίευαν
Όταν στο χείλος του γκρεμού στάθηκα
Και λόγο επιστροφής δεν έβρισκα-δεν είχα
Παυσίλυπο βαπτίσθηκες και μάννα εξ ουρανού
Κράτησα από σένα
Εσένα –
Στα χέρια μου
Στο κορμί μου
Στην ψυχή μου
Για να ΄χω να πορεύομαι
Κι ας έφυγα
(αφιερωμένο..)