«Είναι κάποιοι άνθρωποι που μπαίνουν στη ζωή σου ξαφνικά.Απρόσμενα.Απροσδόκητα
Κει που δεν τους περιμένεις.Σου χτυπούν την πόρτα.Και σου απλώνουν το χέρι.Για να το κλείσεις μέσα στο δικό σου.Σου χαμογελούν με το πιο όμορφο χαμόγελο που έχεις συναντήσει ποτέ.Που λες και αντανακλά την ψυχή τους.Τόσο όμορφη κι αυτή.Αρκεί να μπορέσεις να τη δεις.Και να ταξιδέψεις μέσα της.Μέσα τους.Να την αγαπήσεις.Να τους αγαπήσεις…
Η αλήθεια είναι πως δε σε περίμενα.Ούτε ποτέ είχα φανταστεί πως υπήρχες.Κι όμως.Υπήρχες.Κι ήσουν μπροστά μου.Μου άπλωσες το χέρι.Κι εγώ…το έκλεισα μέσα στο δικό μου.Για να αρχίσουμε μαζί ένα ταξίδι.Που θέλαμε κι οι δυό να κατέληγε στην Ιθάκη που από πάντα ονειρευόμασταν.Και που θα είχε προορισμό το πάντα…
Συναντήσαμε τρικυμίες.Φουρτούνες.Σειρήνες και Κύκλωπες.Λαιστρυγόνες και Κίρκες.Μα θέλαμε να αντέξουμε.Παλέψαμε με τα κύματα.Τα βάλαμε με θεούς και δαίμονες.Κάθε τόσο το καράβι μας κλυδωνιζόταν.Ναυαγούσαμε σε ξέρες.Πολλές φορές τσακίστηκε.Και μαζί του κι εμείς.Και γεμίζαμε πληγές.Και ματώναμε.Βλέπεις τα βράχια ήταν κοφτερά.Μας ξέσκιζαν.Και μαζί τους ξεσκίζαμε κι εμείς τις σάρκες μας.Λες κι αυτό μας έδινε τη μεγαλύτερη ηδονή που είχαμε ως τα τώρα απολαύσει…
Κι έτσι μια μέρα,το καράβι μας άρχισε να μπάζει νερά.Να μην αντέχει άλλο τους τυφώνες.Και αποφασίσαμε, εμείς οι ίδιοι ,να το ρίξουμε στα βράχια.Να το τσακίσουμε.Και μαζί του κι εμάς.Κι ας ξέραμε πως αυτό θα πόναγε.Θα μάτωνε.Θα πλήγωνε.Θα σκότωνε.Θα μας σκότωνε…
Δεν ήταν μια εύκολη απόφαση.Το ομολογώ.Με πόνεσε.Όσο πόνεσε κι εσένα.Μα έτσι έπρεπε.Ξέρω…πάλι αυτό το «γαμωθάπρεπε». Μα τώρα δεν γινόταν αλλιώς.Δεν υπήρχαν δρόμοι μπροστά μας.Ούτε στεριές.Ούτε θάλασσες.Μήτε ουρανοί.Μόνο σκοτάδια.Και πληγές.Και αίμα.Που πλημμύριζε την καρδιά σαν στα δυό την έκοβε.Την ξέσκιζε.Γιατί έχανε ό,τι πιο πολύ αγάπησε.Ό,τι πιότερο λάτρεψε.Κι ας σε ήθελε ακόμα.Σαν τρελλή…
Διχάστηκα.Ανάμεσα στον έρωτα και τη λογική.Την καρδιά και το μυαλό.Και δεν ξέρω να σου πω ποιό απ΄τα δυό νικούσε.Και με νικούσε.Το έβλεπα το λάθος.Μα δεν το λογάριαζα.Με τα χίλια έτοιμη ήμουν πάνω του να πέσω.Κι ας ήξερα.Πως δε θα με οδηγούσε πουθενά.Όταν ερωτεύεσαι,όταν αγαπάς,πως μπορείς να αφήσεις το μυαλό να σε οδηγήσει;Γίνεται;,Το μπορείς;Μάλλον όχι.Σίγουρα όχι.Κι εγώ δεν τα κατάφερα.Γιατί σε αγαπούσα…
Μα ξέρεις,μάτια μου,πως όταν αγαπάς πολύ κάνεις και λάθη.Κι εγώ έκανα.Τα βλέπω τώρα.Τώρα που μπορώ στο πίσω,στο τότε, να γυρίσω.Χωρίς να με πονάει.Χωρίς να- σε- πονάω.Κι ας το αρνείσαι.Κι ας θες εξ ολοκλήρου να αναλάβεις την ευθύνη.Το ξέρεις πως δεν είναι έτσι.Πάντα σε μια σχέση,ή σχεδόν πάντα,φταίνε κι οι δυό.Και ξέρω πως κι εγώ σε πλήγωσα.Σε αδίκησα.Σε πόνεσα.Σε δίχασα.Γιατί ήμουν ήδη πληγωμένη.Γιατί έβλεπα πως σε έχανα.Πως έφευγες όλο και πιο μακριά μου.Κι αυτό δεν το άντεχα.Δεν άντεχα να χάσω το παιχνίδι.Δεν άντεχα να σε χάσω.Ώσπου σ΄έχασα.Και μαζί σου χάθηκα κι εγώ.Μ΄ έχασα…
Κι όμως.Εμείς στ΄αλήθεια αγαπηθήκαμε.Και γι΄αυτό δεν χαθήκαμε.Δεν αφανιστήκαμε.Καταφέραμε και βγήκαμε νικητές απ΄αυτήν την άνιση μάχη που μπλεχτήκαμε.Και που ζητούσε σαν αντάλλαγμα τις ζωές μας.Και κάτι χειρότερο ακόμα.Τις ίδιες μας τις ψυχές.Αυτές μπορέσαμε και τις διαφυλάξαμε.Αγνές.Απρόδοτες.Όχι χωρίς πληγές.Μα που δεν ήταν όμως ικανές να καταντήσουν γάγγραινα που θα μας δηλητηρίαζε.Και θα μας σκότωνε μέρα τη μέρα.Αργά.Βασανιστικά.Μα και τόσο ηδονικά…
Και να ΄μαι τώρα εδώ.Να στέκω πάλι απέναντί σου.Να σου απλώνω το χέρι.Και να σου ζητάω εγώ με τη σειρά μου να το κλείσεις μέσα στο δικό σου.Και να θυμάσαι
Πως τίποτα δεν χάθηκε.Πως τώρα αρχίζουν για μας τα πιο όμορφα ταξίδια.Τι κι αν δεν τα κάνουμε μαζί;Τι κι αν είμαστε κι οι δυό αλλού;Τι κι αν αγαπήσαμε άλλες ψυχές;Τι κι αν άλλαξαν πολλά για μας;
Ένα είναι το μόνο σίγουρο.Πως το μόνο που δεν άλλαξε είναι η αγάπη μου για Σένα.Ίσως να άλλαξε μορφή.Δεν σε ψάχνει πια- μέρα και νύχτα -απεγνωσμένα.Δε θέλει να σε αφανίσει.Έμαθε πια να σ΄αγαπάει.Και να μην κάνει λάθη.Να σε ακούει.Να σου αφήνει χώρο.Και χρόνο.Να σε σέβεται.Και να τιμάει τις επιλογές σου...
Κάποτε σου είχα πει πως είμαι τυχερή που σε γνώρισα.Τώρα θα τολμήσω να προσθέσω και κάτι άλλο.Είμαι και ευτυχισμένη.Που σε έμαθα.Που μπήκες στη ζωή μου.Γιατί με έμαθες.Μου έδειξες.Με έκανες καλύτερη.Μου άνοιξες νέους ορίζοντες.Μου απέδειξες πως υπάρχουν ακόμη όμορφοι άνθρωποι.Με καρδιά.Με αισθήματα.Με ψυχή.Με αρχοντιά.Με γενναιοδωρία.Με θάρρος.Με αξιοπρέπεια.Με αλήθεια.Άνθρωποι απλοί.Μα και γι΄αυτό γοητευτικοί…
Είμαι εδώ λοιπόν.Και δηλώνω παρούσα. Τώρα που μπορώ να χαίρομαι το παρόν μου.Και να κατανοώ όλα όσα μου προσφέρονται.Σαν δώρα ανεκτίμητα.Και να εκτιμώ…
Μαζί σου.Κοντά σου…
Στα εύκολα.Στα δύσκολα
Στο τώρα.Στο αύριο
Στον πόνο σου.Και στην χαρά σου
Ο πόνος σου -πόνος μου
Κι η χαρά σου -δική μου χαρά
Για Σένα ελπίζω.Και προσεύχομαι.Για την ευτυχία σου.Για να είσαι καλά.Για ό,τι καλύτερο σου αξίζει.Και το ξέρω,πως σου αξίζει…Τώρα πια το ξέρεις κι εσύ.Και το πιστεύεις.Πως το αξίζεις.Πως σου αξίζει.Πως αξίζεις ,ρε βλάκα, που να πάρει…
Θα είμαι εδώ.Για ό,τι χρειαστείς.Να το θυμάσαι.Πως θα με βρείς στο πλάι σου.Σύμμαχο και υπερασπιστή σου.Συνοδοιπόρο σου.Στο όνειρά σου.Στις ελπίδες σου.Στις απογοητεύσεις σου.Στους έρωτες και τις αγάπες σου.Στα θέλω σου.Και στα μπορώ σου.Σε όσα φοβάσαι.Σε όσα δυσπιστείς.Για όσα αμφιβάλλεις.Όταν θα δειλιάζεις.Κι όταν σε τίποτα δε θα ελπίζεις…
Για να σου λέω αλήθειες.Που μπορεί και να πονάνε.Μα που σίγουρα δε θα θέλουν το κακό σου.Ούτε θα είναι υστερόβουλες.Ούτε θα ζητούν «τα εις εαυτόν». Μα θα είναι αληθινές.Και μόνο τέτοιες…
Σ΄ευχαριστώ από καρδιάς.Που ήσουν η αιτία.Μα και η αφορμή.Για να με χάσω.Μα και για να με ανακαλύψω πάλι.Να ξαναβρώ τις αλήθειες που,ίσως,είχα ξεχάσει.Να με επαναπροσδιορίσω.Να αναλάβω τις ευθύνες μου.Και να απελευθερωθώ…
Πάντα θα είσαι για μένα κομμάτι μου ακριβό.Πολύτιμο.Ανεκτίμητο.Δώρο και μάννα εξ ουρανού.Απ΄τους πιο δικούς μου ανθρώπους.Ο δικός μου άνθρωπος.Που θα μπορώ να εμπιστεύομαι.Να αφήνομαι.Να λυγίζω.Και που θα κουβαλάω εντός μου μέχρι το τέλος της ζωής μου…
Σου απλώνω ξανά το χέρι.Και τούτη τη φορά είμαι σίγουρη
Πως θα κερδίσουμε
Γιατί τώρα έμαθα
Γιατί τώρα ξέρω
Πως θέλω μόνο την ευτυχία σου
Όπως κι εσύ τη δικιά μου
Μαρία…>>
[Και για την αντιγραφή
Άνιμα]