Πέρασες..
Σαν νυχτιάτικη καταιγίδα
εν μέσω θέρους
κι άφησες άγγιγμα καυτό
Ίχνη ανεξίτηλα
Σφραγίδα έβαλες το όνομά σου
σε ψυχή και σώμα
Θεό, με αποκάλεσες
-όχι,θνητός ήμουν και πεπερασμένος-
Αγάπη, με προσφώνησες
-ίσως σε μιαν άλλη ζωή να ήμουν η Αγάπη-
Ζωή μου γίνε,ψιθύρισες
-ποτέ μη ζεις με αντηχήσεις και κλεμμένες υποσχέσεις-
Όναρ και νόστος το φιλί σου
-νόστιμον μα και μόρσιμον ήμαρ το όνειρό μου
Προς-πέρασες..
Σκοτάδι ντύθηκες στη μέρα σου
Δερμάτινοι χιτώνες κάλυψαν τις στιγμές σου
Προσκυνητής της κόλασής σου
κι αρνητής της ζωοδόχου πηγής
που σίμωσες να ξεδιψάσεις
Μέτοχος κίβδηλωνκαι άσωτων στιγμών
Παίγνιο και θύτης στημένου αγώνα
Λανθάνων κάτοικος αλλότριας γης
Προσκυνητής μιας δήθεν Χαναάν
Γευάμενος ένα ανέραστο μάννα
και διψών για άλικο κρασί
-προϊόν ενός άκρατου εκστασιασμού
από εκμαυλισμένες μαινάδες-
Μα να θυμάσαι όμως
δεν έχει επιστροφή
γιατί η Ιθάκη έπαψε από καιρό να στέκει
αλώβητη και να περιμένει
-σαν άλλη Πηνελόπη-
Την επιστροφή του Οδυσσέα της…