Αφιερωμένο σε όλους όσοι:
φοβούνται να πιστέψουν στο όνειρο και το θαύμα...
βαφτίζουν φως το σκοτάδι...
για αγάπη μιλούν μα στην ουσία,από φόβο, την ξορκίζουν...
υπόσχονται και λησμονούν...
τη γιορτή την κάνουν τσίρκο...
αλήθεια ονομάζουν το ψέμα...
σε όλους τους κλόουν που απέμειναν μονάχοι στη σκηνή
γιατί οι μορφονιοί ήταν πιό φανταχτεροί...
γιατί οι μπαλαρίνες πάντα ενθουσιάζονται με νέους χορούς
και νέα βήματα αναζητούν...
ακόμη και αν δεν έχουν μάθει καλά τα προηγούμενα...
Καλησπέρα...
Υ.Γ: "Καλλιτέχνιδά μου" (σου έμεινε τελικά από εκείνο το βράδυ,που αστειευόμενη έτσι σε αποκάλεσα...) πόσο δίκιο είχες,να ξερες...