Ναι,κάπως έτσι ξεκίνησε. Σαν ένα παιχνίδι που η μια κουβέντα έφερνε την άλλη. Μα το "παιχνίδι" ξάφνου σοβάρεψε και ξέρεις δεν είναι αυτός ο ρόλος του. Τα παιχνίδια υπάρχουν μονάχα για να διασκεδάζουν,να προσφέρουν ανάπαυλα και ψυχαγωγία στο χαμό της μέρας.
"Παιχνίδι" κι εγώ. Ή κάπως έτσι...
Όμως ποτέ ξανά και για κανέναν. Ποτέ το σίγουρο,το άθραυστο,το δεδομένο. Άκουσες; Για κανέναν. Γιατί να ξέρεις ότι και τα "παιχνίδια" έχουν ψυχή. Χαίρονται,πονάνε ,αγαπάνε,δένονται με τον "παίκτη" τους. Και λυπούνται,ιδιαίτερα όταν,αφού τα "χαρείς", τα αφήνεις παραπεταμένα σε μια γωνιά.Γιατί τα έμαθες πια.Γιατί είναι προβλέψιμα. Γιατί καμιά ευχαρίστηση δεν έχουν άλλη να σου δώσουν.
Πες πως "έσπασα".Πες πως ήμουν ένα φτηνό παιχνιδάκι σαν αυτά που πουλάνε στα πανηγύρια. Που κρατάνε για λίγο. Αρα δε θα λυπάσαι τα "χρήματα" που έδωσες για να τα αποκτήσεις. Παρηγορήσου μ΄αυτό. Ή μάλλον δικαιολογήσου κάπως έτσι.
Καληνύχτα λοιπόν.Κοιμήσου ήσυχα.Τί έχεις να χάσεις άλλωστε;...