"Σε λίγες ώρες θα έχει πανσέληνο και γω μακριά θα είμαι.Άραγε απόψε το βράδυ θα με θυμηθείς;Θα μας θυμηθείς ή θα μας λησμονήσεις;".Το μήνυμα σου ήρθε πριν λίγο.Έχεις ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής.Αυτόν που πάντα έπαιρνες κάθε τέτοια μέρα και που την επόμενη φορά θα είναι οριστικός,χωρίς επιστροφή.Ξέρεις,μου άρεσε ο πληθυντικός.Γιατί εσυ ξέρεις.Ότι τούτο το βράδυ,μέσα στα πολλά που θα περάσουν απ΄το μυαλό μου,εσείς οι δυο θα έχετε δεσπόζουσα θέση...
"Θα μας θυμηθείς ή θα μας λησμονήσεις;".Σα να ακούω τη φωνή σου ή μήπως η φαντασία μού παίζει πάλι παράξενα παιχνίδια;Δεν ξέρω.Νιώθω ανήμπορη να ξεχωρίσω την παραίσθηση απο την πραγματικότητα,την πλάνη απ΄την αλήθεια...Όμως δεν με νοιάζει.Στ΄αλήθεια.Να σου μιλήσω θέλω,να σου ψιθυρίσω θέλω και η νύχτα να πάρει τη φωνή μου και να σε ανταμώσει.Όπου και νάσαι.Για να σου πω τα ανομολόγητα μου απόψε κι οι αγαθές δυνάμεις του ουρανού να σου φέρουν την απάντηση που ζητάς,σαν φωνή αύρας λεπτής και να σε τυλίξουν...
Με τη φωνή του φεγγαριού θα σου αποκριθώ...Εσένα θα θυμηθώ και θα νοσταλγήσω.Εσένα...Τη φωνή σου,τη ματιά σου,την αγκαλιά σου,το χαμόγελο σου.Τη μυρωδιά σου,το άγγιγμα σου.Τις αισθήσεις σου όλες,τις σκέψεις σου όλες.Τις στιγμές σου.Στιγμές σιωπής που μιλούσαν τις γλώσσες όλου του κόσμου...Όλα όσα μου έδωσες θα νοσταλγήσω.Τον χαμένο παράδεισο,που γλυστρά μέσα απ΄τα χέρια μου και που με καταδικάζει να ζω σε μια εξορία.Σε έναν κόσμο ανοίκειο και ανέστιο.Το μαζί σου θα νοσταλγήσω,το παρελθόν,που ακόμα σαν παρόν λογίζεται και οραματίζεται αλλά ταυτόχρονα υποθηκεύει το μέλλον...Που σε λίγες μέρες δεν θα υπάρχει πια...
Τί στ΄αλήθεια θυμάμαι;Θέλω να σε αποξεχάσω μα λες και ένας αόρατος δεσμώτης φυλακισμένη με κρατά και ώρα την ώρα ολοένα και περισσότερο σφίγγει τα δεσμά μου-έτσι που τρόπο δεν λογίζω να βρω να του αντισταθώ και να ξεφύγω.Και υπομένω καρτερικά,βασανιστικά,σχεδόν ηδονικά το μαρτύριο της ενθύμησης σου.
Μέσα στο παραλήρημα και τη φαντασίωση,ένας ψίθυρος πάλι ακούγεται και με προκαλεί απόκριση πάλι να λάβει:"Τώρα;Ποιόν θα λησμονήσεις τώρα;Θα μας λησμονήσεις;"
Εσένα.Πάλι θα προσπαθήσω να μην αφεθώ στα παιχνίδια του νου και να σε αποξεχάσω-να σε εξαϋλώσω και να πω πως ποτέ δεν υπήρξες.Μόνο στη σκέψη,στη φαντασία.Στα όνειρα. Μια εν δυνάμει απουσία-παρουσία και τίποτε άλλο.Ένα αερικό που πέρασε και χάθηκε,όπως ακριβώς ήρθε:απο το πουθενά.Σαν ένα αστραπιαίο αντιφέγγισμα αλήθειας,πριν στη λήθη πάλι μισέψεις.Μια στιγμή στις στιγμές μου,μια ζωή στη Ζωή μου...
Όμως αλλοίμονο.Εσύ.Πάντα εδω,μέρες τώρα να με στοιχειώνεις και πάντα εγώ να προσπαθώ να σε ξορκίσω.Ειδικά τώρα που ξέρω...Να σε διώχνω και να σε αποζητώ με μεγαλύτερη λαχτάρα,με περισσότερη ορμή και επιθυμία,ώσπου να γίνουμε ένα.Να μπαίνω μέσα σου και ολοκληρωτικά να σε κατακτώ.Να σε κουρσεύω και να σε λεηλατώ.Να σε ονομάζω "Πόλη μου και Γη μου".Ώσπου να σε καταστρέψω και να σε αφανίσω.Έτσι που οι μελλούμενοι χνάρια σου να μην γυρέψουν.Να σε αφανίσω για πάντα και στη λήθη να σε παραδώσω και να σε καταδικάσω.Το θέλω,μα ξέρω πως δεν θα μπορέσω να το κάνω...
Και εσένα..Από σένα θα θυμηθώ εκείνη την πρώτη σου ματιά.Αυτή που μίλησε στην καρδιά μου και με έκανε να πω "θέλω να μείνω εδώ.Σε θέλω στη ζωή μου".Όσο κι αν οι δρόμοι και οι επιλογές μας φάνταζαν διαφορετικές.Πίστεψα πως μπορεί και να καταφέρναμε να συναντηθούμε.Νόμιζα πως είμασταν σε καλό δρόμο.Δε βαριέσαι,μάλλον λάθος έκανα.Θυμάσαι αλήθεια τί σου έγραψα κάποτε;"Ξέρεις τί υπέροχο είναι να ξέρεις ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου,έτοιμοι να λειτουργήσουν ως κυματοθραύστες;Να ξέρεις ότι πάντα πρόθυμοι θα είναι να ακούν τα όσα έχεις να τους πείς;Να σε αγκαλιάζουν και να σε κανακεύουν;Να ανέχονται τις σιωπές και τις όποιες διαθέσεις σου;Να σε "προσέχουν" και να σε αγαπάνε;"Αυτά θα θυμηθώ από σένα.Μα και άλλα,που για μένα τα κρατάω...
Ταυτόχρονα και τη λησμονιά τους θα προσπαθήσω.Γιατί πονάνε...Πονάει η απουσία,η αδιαφορία...Ίσως λάθος λέξεις να χρησιμοποιώ,μα άλλες πιο αρμόζουσες δεν μπορώ να βρω.Πάλι λάθος θα μου πείς ότι κάνω.Σαν να σε ακούω τώρα...Μα όσο περνάει ο καιρός,τόσο αυτή η σκέψη ρίχνει ρίζες όλο και βαθύτερα μέσα μου.Σου φυλάω και άλλες λέξεις να σου δώσω.Θα τις κρατήσω και αυτές..Όταν και αν ποτέ σε ξαναδώ...
Η νύχτα ηδη έχει πέσει.Το φεγγάρι,ναι το βλέπω έξω απ΄το παράθυρο μου.Σε λίγο,σε πολύ λίγο θα σας θυμηθώ-και θα σας λησμονήσω ταυτόχρονα.Με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και ένα πακέτο τσιγάρα...
Ποιός ξέρει;Ίσως και να δούμε το ίδιο φεγγάρι.Και να ανταμωθούμε.Άραγε να είναι το ίδιο μ΄αυτό της Σαλονίκης και με τούτο που είναι λίγα χιλιόμετρα μακρυά μου;...Σας ευχαριστώ.Που υπάρχετε και θα υπάρχετε.Έστω κι αν μαζί δε θα είμαστε...
Καληνύχτα...
Υ.Γ: Και ναι,ακόμα φοβάμαι...Ο Θεός μου κι εγώ ξέρουμε πόσο...