"Έσβησες πίσω απ'την πόρτα
απ'τον πέμπτο στο ισόγειο κατεβαίνω και μετρώ
κάθε όροφο κάθε τοίχο λευκό
κάθε σημάδι της καινούριας σου ζωής
πόσο μου φτάνει που είσαι εκεί.
Δεν μπορώ δεν αντέχω να σ'αφήσω
η ψυχή μου επιστρέφει και τα μάτια σου φιλά
και μαζί σου ξενυχτά καθώς κοιμάσαι
καθώς βαθαίνει το σκοτάδι που αγαπήσαμε κι οι δυό.
Έσβησες πίσω απ'τους ήχους
απ' τον πέμπτο στο ισόγειο είναι χρόνος αρκετός
για να υπάρξω άνθρωπος για να διασχίσω την καρδιά μου
έχοντας εσένα για θεό.
Δεν μπορώ δεν αντέχω να σ' αφήσω
απ' τον πέμπτο στο ισόγειο στ' ασανσέρ με τον καθρέφτη
απ'τα μάτια σου κερδίζω
κι ανοίγω σ'ένα κόσμο μαγικό
απ'αυτήν την ευτυχία σου χαρίζω..."
(Τάνια Τσανακλίδου:Πέμπτος όροφος)
Αποχωρίστηκαν λίγο πρίν το ξημέρωμα,με αυτό το τραγούδι της Τάνιας να παίζει στο cd player του αυτοκινήτου.Χωρίς λέξεις,χωρίς αντίο.Τί να τα κάνεις τα λόγια τούτη δω την ώρα;Τί να΄χουν,τάχα, να σου προσφέρουν;Τις ώρες που προηγήθηκαν τα είχαν πει όλα.Είχαν μιλήσει οι αισθήσεις τους,τα κορμιά τους,οι σιωπές τους.Τί παραπάνω να πουν λοιπόν τώρα;Τούτη την πιο δύσκολη ώρα;Δύσκολη και για τους δυό τους.Σαν να επρόκειτο να ανταμώσουν πάλι αύριο...
Μοναχά μια αγκαλιά και ένα φιλί.Το τελευταίο τους.Άνοιξε την πόρτα και βγήκε.Με βήμα που έπρεπε να φαίνεται σταθερό,αποφασιστικό.Δεν γύρισε να κοιτάξει πίσω.Δεν το άντεχε.Φοβόταν.Και έπρεπε να το κρύψει.Πάση θυσία.Φοβόταν μήπως και δεν μπορέσει μετά να κάνει το βήματα εκείνα που θα την έπαιρναν μακριά του,για πάντα.
Έκλεισε την πόρτα της εισόδου πίσω της.Και γύρισε.Τον είδε.Να είναι ακόμη εκεί,έξω απ΄το αυτοκίνητο και να κοιτά προς το μέρος της.Όπως έκανε πάντα...
Ξύπνησε αργά,πολύ αργά,το μεσημέρι.Με διάθεση παράξενη και με μια στυφή γεύση στο στόμα."Θα φταίει το ποτό και τα πολλά τσιγάρα" σκέφτηκε.Δεν τον έφερε καθόλου στη σκέψη της.Ή τουλάχιστον,όταν αυτό συνέβαινε,προσπαθούσε να διώξει την εικόνα του απ΄το μυαλό της."Καλά πάμε" συλλογίστηκε.Σηκώθηκε,έφτιαξε καφέ και πήγε στο μεταξύ να κάνει ένα μπάνιο.Και το είδε.Αυτό το σημάδι,απ΄το προηγούμενο βράδι,ήταν εκεί.Να τον θυμίζει.Να της υπενθυμίζει τις δυό μέρες,τις τελευταίες,που πέρασαν μαζί...
Μετά ήρθε και κείνο το μήνυμα:"Εκείνο το ταξίδι που έλεγες.Αύγουστος στη Σαλονίκη.Μην το ξεχάσεις.Σαν έρθεις...".Δεν συνέχισε την ανάγνωση.Πάτησε αυτόματα "διαγραφή",ευχόμενη ταυτόχρονα να μπορούσε το ίδιο να κάνει και στις σκέψεις της,στα συναισθήματα της.Μακάρι να ήταν τόσο εύκολο...
"Η ζωή μου σε τάξη κι η καρδιά σ΄αταξία" ψιθύρισε.Άναψε τσιγάρο,κάθησε στο γραφείο της,έβαλε ξανά το τραγούδι της Τάνιας:"Έσβησες πίσω απ΄την πόρτα...", και ξεκίνησε να διαβάζει το βιβλίο που της χάρισε το βράδυ,λίγο πρίν χωρίσουν."Ραγδαία Επιδείνωση".
Τί ειρωνικός τίτλος.Και πόσο θα της ταίριαζε τις επόμενες ώρες....