Άρωμα νυχτιάς πανσέληνης.Μνήμες ξυπνάει.Παρελθόντος.Και μέλλοντος.Μα έχει μνήμη το μέλλον;Έχει.Αρκεί να τη θυμάσαι.Να την αναγνωρίζεις.Να την αγκαλιάζεις.Να την αγαπάς
Χρώματα μιας άλλης εποχής.Που βάφουν τις λέξεις.Τις στιγμές.Τα όνειρα.Τους ήχους.Τις σιωπές.Όσα έζησες.Κι όσα θα ακολουθήσουν
Βλέμματα μελαγχολικά.Βαθιά.Που ΄χουν κάτι το ανοίκεια οικείο.Όταν χάνονται.Όταν τίποτα δεν περιμένουν.Όταν άρνηση ζωγραφίζουν.Βλέπεις όμως τη σπίθα που είναι έτοιμη να ανάψει πυρκαγιές.Να ελπίσει ξανά.Να ονειρευτεί πάλι και πάλι.Γιατί κουράστηκαν απ΄την ανεστιότητα.Και ψάχνουν πάλι σε καινούργια ταξίδια να ανοιχτούν
Νύχτες παράξενες.Αλλόκοτες.Παιχνιδίζει το μυαλό και σαν άλλος Οδυσσέας ψάχνει την Ιθάκη.Την ακριβοπληρωμένη και μοναδική πατρίδα.Τη χώρα των ονείρων.Του ανέφικτα εφικτού.Ταξιδευτής της Ζωής και των στιγμών της.Αρκεί να τις ζεις.Με κορμί.Και ψυχή.Μαζί και με τα δυό.Κι ας σε πλανέψουν οι Σειρήνες.Κι ας κινδυνέψεις από Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες.Το ταξίδι,λες,έχει σημασία.Γιατί σου δίνει εμπειρίες.Μετράς κέρδη και ζημίες.Σε ανακαλύπτεις
Υψώνεις άμυνες.Τείχη περιβάλλεις εαυτόν.Το κάστρο σου οχυρώνεις και το στρατό σου ετοιμάζεις.Την πολιορκία να αποφύγεις.Την άλωση φοβάσαι.Τρέμεις μη και το ίδιο λάθος κάνεις.Κείνο που σου στοίχισε την χώρα σου.Την πατρίδα σου.Τον εαυτό σου τον ίδιο.Την πλάνη φοβάσαι.Τους δούρειους ίππους. «Η Πόλις εάλω» ψιθύρισες μια βραδιά κι ορκίστηκες ποτέ ξανά. «Τετέλεσται» ακούστηκε μια κραυγή να βγαίνει απ΄τα σπλάχνα σου.Μα τότε κατάλαβες πως όλα άρχιζαν ξανά.Γιατί έπρεπε πατρίδα ξανά να σ΄ονομάσεις
Σκιές σε κυνηγούν.Δεν τους ξεφεύγεις.Δεν το μπορείς ακόμα.Εφιάλτες στοιχειώνουν τα πιο ωραία όνειρά σου.Γιατί ακόμα βλέπεις τέτοια.Μόνο που ανολοκλήρωτα μένουν.Γιατί δεν πιστεύεις.Πως το μπορείς να δραπετεύσεις απ΄ό,τι δέσμιο σε κρατάει.Είναι μακρύς ο δρόμος το εγώ σου να οριοθετήσεις πάλι.Δάκρυ απαιτεί και πόνο.Αίμα ζητάει για αντάλλαγμα.Λύτρο και εξαγορά του χρόνου σου.Του πραγματικού σου χρόνου.Προσωπικό ξόδεμα και βουτιά στα θέλω σου.Στα όσα αντέχεις.Δέχεσαι.Απορρίπτεις.Μπορείς.Ελπίζεις.Να σ΄αγαπάς.Τότε το παιχνίδι θα κερδίσεις
Γκρίζο το χρώμα σου.Μισοάδειο το ποτήρι.Δεν ξέρεις που ανήκεις.Στο ενθάδε ή το επέκεινα;Στο τώρα ή το χθές;Κοίτα το αύριο πως ανοίγεται μπροστά σου.Όχι απότομα όμως και τυφλωθείς απ΄του ήλιου τις αχτίνες.Γιατί δεν έχεις συνηθίσει στο φως.Σ΄αυτό που όλα τα μεταμορφώνει.Που όλα τα κάνει να μοιάζουνε αλλιώς.Που τα ξαναβαπτίζει.Και τα επαναπροσδιορίζει
Κόκκινο το χρώμα.Του Έρωτα.Της Αγάπης.Του Πάθους.Της Πληγής.Του Πόνου.Του Αίματος .Της Ελπίδας.Της Προσμονής
σαν ένα κρασί Merlot…
(οι λέξεις σου,πάλι η αφορμή...)